به دام انداختن سلول‌های توموری در گردش با کمک نانومواد
بسم الله الرحمن الرحیم لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم
به دام انداختن سلول‌های توموری در گردش با کمک نانو مواد :
http://irannano.org/filereader.php?p...news&p3=1&p4=1
اخیرا محققان بستری از نانومواد ساخته‌اند که با راندمان بالا، علاوه بر به دام انداختن سلول‌های سرطانی در گردش، می‌تواند این سلول‌ها را آزاد کرده تا بدین وسیله از لحاظ زیست‌شیمیایی نیز بررسی شوند. سلول‌های سرطانی جدا شده از تومور که وارد خون شده‌اند به عنوان سلول‌های توموری در گردش (CTC) شناخته می‌شوند. تشخیص و آنالیز این سلول‌ها می‌تواند اطلاعات مهمی برای مدیریت گسترش سرطان و نظارت بر اثربخشی درمان ارائه دهد. اخیرا محققان بستری از نانومواد ساخته‌اند که با راندمان بالا، علاوه بر به دام انداختن CTCها، می‌تواند این سلول‌ها را آزاد کرده تا بدین وسیله از لحاظ زیست‌شیمیایی نیز بررسی شوند.
این دستاورد به‌وسیله‌ی یک گروه تحقیقاتی به رهبری هسیوآو هُوا یو از مؤسسه علوم پیشرفته ریکِن ژاپن و هسیان رانگ تیسنگ از دانشگاه کالیفرنیا (UCLA) به دست آمده است. یو توضیح می‌دهد: «قبلا طرحی مشابه برای به دام انداختن سلول‌های سرطانی گزارش شده بود، اما فناوری ارائه شده منحصر به فرد است. به طوریکه می‌تواند با راندمان بسیار بالایی سلول‌های توموری را جذب کرده و آنها را با قابلیت زیستن بالایی آزاد کند. این قابلیت‌ها، امکان استفاده از CTCها برای نمونه برداری از ناحیه سرطانی و درمان آن را خواهد داد.»
خون از میان بستری فیلترمانند که حاوی مولکولی با قابلیت چسبیدن به سلول‌های توموری است، عبور می‌کند. این بستر به شکل وِلکرو (نام بازرگانی پارچه‌ای نایلونی که به هم چسبیده و به جای زیپ یا دکمه به کار می‌رود) است. این بستر با دقت 40 تا 70% سلول‌های توموری را از خون جدا می‌کند. CTCها به‌وسیله‌ی جاروب‌های پلیمری بسیار کوچک حساس به دما درون این بستر، نگه داشته می‌شوند.
نوآوری موجود در این طرح در مکانیسم آزاد کردن آن است. در دمای بدن (37 درجه ساتتیگراد) این جاروب‌های پلیمری به سلول‌های توموری می‌چسبند، اما هنگامی که تا دمای 4 درجه سانتیگراد سرد شود، آنها را آزاد می‌کند. این فرآیند به دانشمندان اجازه می‌دهد تا این سلول‌ها را با روش‌های زیست‌شیمیایی بررسی کنند.
به منظور اینکه «نانو ولکرو» ساخته شده قابلیت پاسخ‌دهی به گرما پیدا کند، این محققان، جاروب‌های پلیمری عامل‌دار شده بیوتین (PIPAAm) را بر روی بستری از نانوسیم‌های سیلیکونی پیوند دادند. در دمای 37 درجه سانتیگراد، گروه‌های بیوتین و دامنه آبگریز PIPAAm بیوتینیله بر روی سطح قرار دارند.
یو اضافه کرد: «بواسطه برهم‌کنش بیوتین - استرپتاویدین (biotin-streptavidin)، آنتی - EpCAM (پروتئین سلول سرطانی) بیوتینیله به این بستر چسبیده و با کارایی بالایی CTCها به دام می‌افتند. هنگامی که دما تا 4 درجه سانتیگراد پایین می‌آید، اسکلت پشتی پیوند PIPAAm بیوتینیله روی سطح، گسترش پیدا کرده و باعث قطع اتصال آنتی - EpCAM و جدایی CTCها از بستر می‌شود.»
او همچنین اشاره کرد که تقریبا 90% سلول‌های آزاد شده زیست‌پذیر باقی مانده و می‌توانند در محیط کشت میکروب در آزمایش رشد یابند.
یو نتیجه‌گیری کرد: «این قابل تصور است که بررسی اثرات CTC مشتق شده و بازخوانی خروجی‌های عملکردی از چنین سکویی، دید قابل ارزشی از بیولوژی تومور خواهد داد. در نهایت، درمان می‌تواند به درستی هدایت شده تا بدین گونه اثر درمانی آشکاری در حین مواقع بحرانی پیشرفت و تجزیه تومور صورت پذیرد.»
این محققان جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Advanced Materials منتشر کرده‌اند.
منبع : http://www.nanowerk.com/
