زندگی بانو "لبابه" همسر حضرت ابالفضل (ع) و سرگذشت فرزندان آنحضرت
لبابه هیچگاه برای شهادت همسرش حضرت عباس روضه نخواند
توضیحات منتشر شده در سه شنبه, 19 آذر 1392 19:28
گروه خبری نفحات صبح به مناسبت فرارسیدن ماه محرم با «حجت الاسلام عبدالحسین بندانی نیشابوری» پژوهشگر تاریخ اهل بیت(ع) و خطیب توانا درباره حوادث ناگفته کربلا به گفتگو نشسته است. تصویر استاد بندانی نیشابوری
استاد بندانی کتب متعددی از جمله:
"تقویم شیعه" به دو زبان فارسی و عربی،
"ادب زیارت، معرفت زائر" به دو زبان فارسی و هندی،
"اشک حسینی سرمایه شیعه"،
"ریحانه کربلا"،
"غدیر، عید دعا و محبت" و
"133 حدیث نورانی از امام حسین(ع)(ع)"
را به زیور طبع آراسته کرده است.
نفحات صبح در موضوع شناخت ویژگی های رفتاری جناب لبابه همسر حضرت عباس با این استاد حوزه به گفتگو نشست که متن آن پیش روست:
حضرت ابوالفضل العباس، با دختری به نام «لبابه» ازدواج کرد. در تاریخ هست که عقد ایشان را امام حسن(ع) خواندند.
جناب لبابه، دختر «عبیدالله بن عباس»، پسر عموی پیامبر اعظم بود. مادر لبابه، «ام حکیم جویری» نام داشت که «دختر خالد بن قرظ کنانی» بود.نه تنها پدر و مادر لبابه هر دو اهل ایمان و فضل بودند، بلکه شخص خانم لبابه نیز با تربیتی که در خانه والدین و سپس خانه‌ی حضرت عباس (ع) یافته بود، خود از بزرگان اهل فضیلت به شمار می‌آمد.
حضرت عباس در تمام شرایط مطیع محض امام حسین(ع) بود. لذا سیدالشهدا وقتی اجازه ندادند که خانواده حضرت اباالفضل در کربلا حضور داشته باشد ایشان اطاعت کرد، چون صلاح نبود که عیال علمدار به اسارات برود.
همسر حضرت عباس هم با این حال که می دانست در این سفر برگشتی نیست اطاعت کرد و در مدینه ماند.
پس از حرکت کاروان حسینی، والی مدینه دستور داد به صورت شبانه حمله کردند و منزل امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع) و مسلم بن عقیل(ع) را با خاک یکسان کردند.با توجه به اینکه خانواده مسلم و امام حسین همراه کاروان بود فقط خانواده حضرت عباس بودند که در شهر ماندند و پس از تخریب خانه شان مجبور شدند که به خانه بستگان در قبیله بنی هاشم بروند.
در تاریخ آمده روزی که کاروان کربلا به مدینه بازگشت، جناب ام البنین فرزندان حضرت عباس را در حالیکه یکی بر شانه و دست طفل دیگری در دستش بود به سمت کاروان حرکت می کرد. بچه ها شوق دیدار پدر را داشتند که به ایشان واقعه عاشورا را خبر دادند. حضرت ام البنین به کنیزی گفت بچه ها را به مدینه بازگردانید.
با اینکه قبلا جناب ام سلمه از شهادت امام حسین و یارانش خبر داده بود اما ام البنین فرمود به کسی چیزی نگویید، چون مردم ظرفیت ندارند و تهمت غیب گویی به ما می زنند. بگذارید خبر به صورت رسمی به ما برسد تا عزاداری کنیم.
نکته اینجاست که جناب لبابه همسر حضرت عباس به استقبال نیامده و به دستور جناب ام البنین در شهر مانده بود. این نشان از اطاعت پذیری و حجب و حیای فراوان ایشان بود که با وجود اینکه ارتباط عاطفی عجیبی با حضرت عباس داشت اما به امر مادربزرگ فرزندان در شهر ماند و خودداری کرد.
حضرت عباس دو فرزند پسر داشت به نامهای «عبیدالله و فضل» و البته در برخی تواریخ از دو فرزند دیگر به نامهای «محمد و قاسم» نیز نام برده‌اند. اسنادی دال بر شهادت یکی از فرزندان حضرت در کربلا وجود دارد که البته خیلی معتبر نیست.آنچه همگي تاريخ نگاران بدان تصريح كرده و اتفاق نظر دارند، اين است كه نسل حضرت عباس(ع) از طريق فرزند او عبيدالله گسترش يافته است.
او در هنگام حركت امام حسين(ع) از مدينه به سوي كربلا در سنين كودكي بود ولي بعدها مردي دانشمند و فرزانه در دين و از فرهيختگان دوره خود گرديد.
چیزی حدود 4سال پس از واقعه کربلا جناب ام البنین هم دق کرد و به رحمت خدا رفت. لذا جناب لبابه این فرزندان را در نبود پدر و مادر بزرگ و عموها با ادب بسیار و احترام و بر اساس موازین دینی تربیت کرد.
جالب اینجاست که اغلب نسل حضرت عباس از علما و فقها بودند که خدمات زیادی را به اسلام داشتند.صبر جناب لبابه بر مصایب کربلا هم بسیار عجیب است. مثلا خانواده حضرت مسلم که در کربلا حضور داشت پس از حدود 6 ماه که به مدینه بازگشت از فرط ناله از دنیا رفت و نسل حضرت مسلم نیز در کربلا قطع شد. رباب همسر امام حسین هم که پس از برگشت به مدینه درگذشت. در این موقعیت سخت که بر آل الله گذشته شما ببنید چطور همسر حضرت عباس قهرمانانه زندگی را مدیریت می کند و به تربیت فرزندان می پردازد.
وقتی کاروان به مدینه رسید همه به منزل جناب ام البنین می آمدند و به ایشان تسلیت می گفتند. در هیچ جای تاریخ نداریم که لبابه در این شرایط جلو بیاید و در غم از دست دادن همسرش آه و ناله و غوغا کند.
ایشان بسیار خوددار بود و در این شرایط به جناب ام البنین و حضرت زینب(س) کمک و همدردی می کرد.در روضه ها خانم های اهل حرم جمع می شدند و هر روز برای یکی از شهدای کربلا می گریستند.
مثلا یک روز روضه علی اصغر، روز دیگر علی اکبر. به همین منوال همسران شهدا هم می آمدند و درباره شهادت همسر خود روضه خوانی می کردند و می گریستند. با این شرایط در هیچ جای تاریخ نیامده که لبابه حتی یکبار برای همسر خود روضه خوانی کند و یا بخواهد دیگران برای گریه بر اباالفضل العباس ترغیب نماید بلکه وی همواره بر حسین(ع) گریست.
http://mahdisalahshour.ir
