کاربرد تئوری mi در زمینه اداره کلاس

کلاس درس ، نوعی اجتماع کوچک به شمار می آید که شهروندان آن را دانش آموزان تشکیل می دهند و این شهروندان ، هر یک نیازها و علایق خاصّ خود را دارند. از همین رو ، برنامه ها ، قوانین ، مقررات و آیین نامه ها ، از جمله بخش های اساسی زیربنای کلاس های درس محسوب می شود . تئوری mi ، هر چند طرحی را برای اداره ی کلاس درس ارائه نمی کنند ؛ اما توجه آموزگاران به ستوه آمده را به بُعد تازه ای از انواع روش های اداره ی کلاس معطوف می کنندو آنها را از اداره ی راحت کلاس ، اطمینان می بخشد.


توماس آمسترانگ تعریف می کند که سال ها پیش در یک برنامه ی کمدی دیده است که معلمی برای ساکت کردن دانش آموزان با صدای بلند می گوید : بچّه ها ! بچّه ها !

خفه شوید !
کلاس ساکت می شود امّا لحظاتی بعد دوباره همان صحنه ی قبلی تکرار می شود و معلم باز می گوید :
بچّه ها ! بچّه ها ! خفه شوید !
معلم این کار را چند بار تکرار می کند تا این که سر انجام به بی نتجه بودن تلاش هایش به طور تاسف بار ( و خنده آوری ) آشکارا پی برد .



دیدن این صحنه ، اغلب موجب خنده ی معلم ها می شود ( ولی من خنده ام نگرفت ) زیرا خود نیز عموماً دچار این مشکل شده اند ( بیش تر به نظر من گریه داره ! ) از نقطه نظر هوش های چند گانه ، صرفاً استفاده از کلمه ها برای آرام کردن کلاس ( روش زبانی ) کم ترین تاثیر را در معطوف ساختن توجّه دانش آموزان خواهد داشت . زیرا درخواست ها یا دستورهای زبانی معلمان ( به عنوان یک شخص ) اغلب در سخنان و بیانات زبانی دانش آموزان ناپدید می شوند و موجب می شوند آن ها صدای معلم را از میان صداهای اطراف خودشان تشخیص ندهند و همین علت عدم توجه آنان به گفته های معلم است .


بررسی تکنیک های موثری که برخی آموزگاران برای معطوف ساختن توجّه دانش آموزان به کار می گیرند ، لزوم به کارگیری سایر مقولات هوشی را برای رسیدن به این هدف را نشان می دهد .



برای مثال مربی مهد کودکی که برای ساکت کردن کودکان به نواختن پیانو می پردازد (البته اگه مهد کودکه پیانو داشته باشه ) ( هوش موسیقیایی ) آموزگار مقطع چهارمی که برای جلب توجّه دانش آموزان به خاموش و روشن کردن چراغ اقدام می کند ( هوش مکانی ) و دبیردبیرستانی که از سکوت برای یاد آوری و وظایف دانش آموزان استفاده می کند . ( هوش درون فردی ) همگی بر لزوم به کارگیری روش های غیر زبانی جهت معطوف ساختن توجّه دانش آموزان تاکید دارد .


چند شیوه ی جلب توجّه دانش آموزان در کلاس های درس :

شیوه ی زبانی :

روی تخته ی کلاس بنویسید : « لطفاً ساکت »

شیوه ی موسیقیایی :

یک عبارت ریتمیک را همراه دست زدن بیان کنید و از دانش آموزان بخواهید آن را تکرار کنند .




شیوه ی حرکتی – جسمانی :

انگشت اشاره ی خود را با علامت سکوت روی لب ها بگذارید و دست دیگران را بالا ببرید . از دانش آموزان بخواهید تا حالات شما را انعکاس دهند .


شیوه ی مکانی :

تصویری از یک کلاس مرتّب و آرام روی تخته قرار دهید و با چوب به آن اشاره کنید . ( در این حالت حتّی می توان با حالتی طنز طوری وانمود کرد که مثلاً این یکی از آرزوهای ماست ! )

شیوه ی منطقی – ریاضی :

با استفاده از یک ساعت وقت نگهدار مقدار زمان تلف شده را محاسبه کنید و آن را روی تخته بنویسید ( اگه ساعت ندارید یه چند ساعت اضافه کار بگیرید ! ) دانش آموزان را مطلع سازید که عدد نوشته شده ی روی تخته مقدار زمانی را نشان می دهد که از ساعت آموزش کم شده است و جلسه ی بعد باید جبران شود .


شیوه ی میان فردی :

در گوش یکی از دانش آموزان آهسته بگویید : « اکنون وقت درس است . آن را به دیگران هم بگو ! » و آن گاه منتظر بمانید تا این نکته به کل کلاس ابلاغ شود .

شیوه ی درون فردی :

شروع به تدریس کنید و بگذارید دانش آموزان خود رفتار خویش را کنترل کنند .

شیوه ی طبیعت گرایانه :

صدای سوت گوش خراش یک پرنده یا یکی از حیوانات را پخش کنید .



احتمالاً بعد از یه مدّت خود معلّم تشخیص بده که کدوم روش بهتره در کلاس اجرا بشه .