بیوتکنولوژی، صرفه جویی در منابع و افزایش درآمد شواهدی از کشورهای در حال توسعه

تکنولوژی مناسب قدم اول برای حل مشکلات بخش کشاورزی در کشورهای در حال توسعه و صرفه جویی در منابع مورد استفاده در جریان تولید می باشد. تاکنون ژن های زیادی از گونه های مختلف گیاهی، جانوری و همچنین میکروارگانیسم ها استخراج گردیده اند که این ژن ها حاوی صفحات مختلف می باشند. صفات منتج از این ژن ها که سبب صرفه جویی در نهاده های کشاورزی می شوند در جدول زیر امده است.

صفت	صرفه جویی
هضم پذیری بیشتر در مورد گیاهان علوفه ای	مصرف کمتر علوفه، تولید بیشتر با کاربرد علوفه کمتر،افزایش بهره وری، درآمد بیشتر
قابلیت رسیدن میوه و سبزیجات بعد از برداشت	صرفه جویی در هزینه های حمل و نقل و انبارداری
مقاومت در برابر بیماری های باکتریایی و قارچی	صرفه جویی در مصرف قارچ کش ها و آنتی بیوتیک ها
مقاومت در برابر آفات نباتی	صرفه جویی در مصرف حشره کش ها
مقاومت در بربر بیماری های ویروسی	صرفه جویی در هزینه مبارزه فیزیکی، افزایش تولید
مقاومت در بربر شوری	امکان عملیات زراعی در خاکهای شور بدون نیاز به عملیات اصلاحی

برای نمونه در کشور چین استفاده از پنبه ترانسژیک توانسته است درآمد خالص پنبه کاران چینی را حد 500 دلار در هکتار طی سال های 1999 تا 2001 افزایش دهد. این افزایش درآمد تا حدود 30 درصد ناشی از کاهش منابع مورد استفاده در جریان تولید و 70 درصد ناشی از افزایش تولید در واحد سطح می باشد.

این مطلب نمایانگر این واقعیت است که کشاورز پنبه کار چینی، امروزه با صرفه جویی 30 درصدی از عوامل غیر ثابت تولیدی مانند سموم که علاوه بر هزینه بری موجب آلودگی محیط زیست نیز می شوند، توانسته است درآمد خالص خود را تا حد زیادی افزلیش دهد.

همچنین محققان دانشگاه کرنل در ایالات متحده موفق شدند که دو ژن را از خویشاوندان وحشی برنج به بهترین انواع برنج هیبرید چینی اضافه کنند و 20 تا 40 درصد محصول بیشتری تولید نمایند که به معنی صرفه جویی 20 تا 40 درصدی در زمین و سایر نهاده های لازم برای تولید برنج می باشد، که با توجه به مشکلات جمعیتی چین این صرفه جویی موفقیتی بزرگ به حساب می آید.

بیوتکنولوژی همچنین می تواند به حفظ تنوع زیست محیطی از طریق افزایش تولید در زمین هایی که در حال حاضر عملیات زراعی در آن ها صورت می گیرد کمک نماید.در واقع زمانی که تولید و بهره وری در زمین های زراعی موجود افزایش یلبد نیازی به تبدیل اراضی طبیعی مانند جنگل ها و ماتع به اراضی کشاورزی نخواهد بود و از این طریق تنوع زیست محیطی در این گونه اراضی حفظ می شود.

به عنوان نمونه دیگر، پنبه فقط 5 درصد اراضی زیر کشت را در هند تشکیل می دهد ولی تولیدکنندگان پنبه 50 درصد از مجموع سموم آفات بکار رفته را با هزینه 16 میایارد روپیه به کار می برند که کاربرد این سموم علاوه بر هزینه های بالا موجب بروز عوارض مخرب زیست محیطی و بهداشتی شدید می شوند.

با افزودن یک ژن از باکتری Bacillus thuringiensis از طریق مهندسی ژنتیک به پنبه نه تنها این هزینه کاهش می یابد، بلکه اضافه شدن عملکرد در هکتار موجب افزایش درآمد در حدود 5 میلیارد دلار می شود.