نحوه آگاهی از رخدادهای مدرسه

سلام
امروز میخواهیم مقدمه ای از این بحث مهم رو شروع کنیم وبه مرور کاملش کنیم .

با شروع سال تحصیلی و رفتن به مدرسه ، بچه ها احساسات متفاوتی رو تجربه میکنند . مثل : شادی ؛ نگرانی و ...
همون طور که بچه ها این حالات رو تجربه میکنند ، والدین هم واجد احساسات مشابه میشند و
با برگشتن بچه ها به خونه ، دلشون میخواد بدونند تو مدرسه چی گذشته ؟
و این تمایل خودشون رو با سوال پیچ کردن که نه ، بلکه با فیتیله پیچ کردن اون ها میخوان بفهمند که امروز چه خبر بود؟


به نظر شما دونستن از ما وقع اتفاقات مدرسه لازم و ضروریه ؟
تا کجا باید پیش بریم ؟
چه طوری این کار رو انجام بدیم که با کمترین تنش و آسیب همراه باشه ؟
و ...


لطفا هر گونه چالش ذهنی ای که تو این حوزه براتون ایجاد شده رو یادداشت کنید تا بدونیم بحث رو باید تا کجا بسطش بدیم .
اگه راه حلی هم مد نظرتون هست خوش حال میشم ازش مطلع بشم .

بیشتر بچه ها مشتاق به صحبت کردن در مورد مدرسه هستند و هنوز از راه نرسیده تمام اتفاقات را کف دست بزرگترا میذارند

ولی بچه هایی هم هستند که تمايلی به صحبت کردن در مورد مدرسه ندارند ، مخصوصاً در سنين راهنمايی و دبيرستان.

کدوم یکی از این گروه ها کارشون درسته؟

چه اتفاقاتی از سوی خانواده یا مدرسه افتاده که توگروه خاصی دسته بندی شدم

مزایا و معایب هر دسته چه چیزهایی می تونه باشه؟

سلام

به نظرمن اینکه پدر ومادر اینقدر با بچه هاشون صمیمی بشن

بجه از اتفاقات مدرسه وبیرون مدرسه به پدر ومادرش کامل تعریف کنه

وترسی نداشته باشه از پدر ومادر

وپدر ومادر هم اطلاعات کاملی داشته باشن در بخشهای مختلف تا راهنمایی کامل به بچه انجام بدن

سلام

ممنون از ایجاد بحث مفید

به نظرم اینکه بچه ها هنگام برگشتن از مدرسه ، ماوقع رو برای والدین شرح بدن ، کار خوبی هم هست و والدین که در اینجا مخصوصا مادران میتونن با عکس العملشون اونها رو تشویق به ادامه کنن

اینطوری پیامهای مختلفی رو منتقل میکنن :

- اینکه برای من مهم هستی و به شما توجه میکنم

- متوجه میشن که در مدرسه چه کارهایی انجام داده و چه رفتارهایی داشته

- چه اتفاقاتی براش افتاده

- در صورت لزوم راهنمای های مفید و هدایت شده به بچه بدن

- در آینده بچه ها مادران و خانواده رو امین خود میداند .

و ....


*** فشار آوردن والدین به کودکان برای گفتن وقایع کار درستی نیست و بچه هارو دلزده میکنه

سلام
خب من هميشه رخدادهاى مدرسه رو براى خانواده تعريف مى كردم
خانواده هم هيچ وقت ازم نميخواست يا هيچ وقت سؤال نميپرسيدن
من خب به واسطه شيطنتم و هم اينكه تعريف كردن رو دوست داشتم و دارم
اينجورى اعتمادشون رو هم بدست ميووردم

به نظرم انتظار والدین از فرزندان و همچنین گفتن اتفاقات برای والدین بیشتر به شخصیت فرد بر میگرده اما به طور کلی صحیح نیست !

فضای مدرسه و دنیای حاصل از آن تشکیل شده از ارتباط با انسان های با شخصیت های متفاوت که هرکدام ممکن باعث بشه که یک دانش آموز در موقعیت های مختلف قرار بگیره

دانش آموز خودش باید یاد بگیره در این دنیا و موقعیت تصمیم بگیره و سازگاری پیدا کنه !

یک اتفاق کوچیک مثل یک شوخی از سوی معلم دانش اموز و ... اگر در خارج از اون دنیا تعریف بشه وجهه ی خنده داری که یک دانش آموزی احساس میکنه داره به احتمال زیاد برای والدین ش نداره و چه بسا باعث بشه تصویر ذهنی مورد انتظار والدین از فرزندان شان از بین بره !

هرچند این به این معنی نیست که فرزند نیابد از مشورت با والدین و تجربه های آن ها استفاده نکند !

سلام و سپاس از بحث خوب شما
به نظر من والدین باید در جریان مسائل موجود در مدرسه باشن تا بتونن مشاور خوبی برای فرزندشون باشن
در هر حال نزدیک ترین شخص به هر فردی والدینش هستن که می تونن مشکلاتش رو حل کنن
من خودم به شخصه دوست داشتم مسائل مدرسه رو تعریف کنم از اول ابتدایی تا به حال
فقط کافی بود مادر یا پدرم بگن مدرسه خوب بود ؟ یا چه خبرا ؟
من هم شروع می کنم از تغییر برنامه کلاسی و انتخابات شورای دانش آموزی میگم تا شکستن آینه مدرسه [nishkhand]
ولی خب اگر این مسئله از من پرسیده نشه من خودم توضیح میدم ، شاید میشه گفت یک عادت شده که اتقافات مدرسه رو تعریف کنم
یک مورد دیگه هم هست اینه که فرزند باید به پدر و مادرش اعتماد داشته باشه تا بتونه مسائل موجود در مدرسه رو مطرح کنه ، مثلا فردی هست که به پدر و مادر خودش اطمینان نداره و اکثر اوقات در حرف زدن و تعریف درباره مدرسه طفره میره چون استرس این رو داره که نکنه بعداز این پدرم ناراحت بشن یا با من دعوا کنن
اولین اصل برای این که فرزند یک خانواده بتونه مسائل داخل مدرسه رو مطرح کنه اعتماد به والدین هست که باید والدین به وجود بیارنش
اما خب من خودم اگر جای مادر و پدرم بودم و فرزندم درباره مدرسه مسائلش رو نمی گفت سعی نمی کردم روش فشار بیارم ، چون مطمئن بودم که اول و آخر خودش میفهمه که نیاز داره با کسی صحبت کنه و مشکلاتش رو به صورت اتومات مطرح می کرد
به نظر من اگر والدین فشار بیش از حد به فرزندشون بیارن ، فرزندشون حساس میشه و برخلاف میلشون عمل میکنه
سپاس [golrooz]

خیلی ممنون از دوستانی که شرکت کردند

با اجازه از همگی ،بحث رو اینطوری ادامه بدیم :

گفتگوی دوطرفه ای که بین فرزندان ووالدین صورت می گیرد چه مزایا ومعایبی را به همراه دارد؟

امروز میخواهیم درباره مزیت های صحبت کردن بچه ها با والدین شون ،مطالبی رو عنوان کنم :

1- صحبت کردن و گفت‌وگوی دو طرفه باعث استحکام ارتباط والدين و فرزند میشه . همون طور که می‌دونيد بهترين شيوه ارتباط، ارتباط کلامیه و بدین شیوه فاصله‌ های بين افراد کمتر میشه

2- با صحبت کردن، فرزند شما احساس امنيت مي‌کنه که دارای پشتوانه عاطفی و اجتماعیه

3- صحبت کردن در مورد مدرسه منجر به شناخت بيشتر از فرزند میشه و از این طریق می تونید به نقاط قوت و ضعفش پی ببريد

4- به شناختی از محيط و جوّ مدرسه می‌رسيد و نسبت به خصوصیات اخلاقی ، رفتاری و شیوه های تدریس معلم آگاهی پیدا می کنید.

5- از همکلاسی های بچه تون شناخت پیدا میکنید و آگاهی کسب میکنید نسبت به اينکه او با چه کسانی ارتباط داره و چه گروه از افراد رو برای دوستی، ترجيح میده

6- در صورتی که مسأله‌ای برای دلبندتون اتفاق افتاده باشه، بهش در حل مسأله کمک مي‌کنيد و یادش میدید که مسائل رو چه جوری ببینه و چه طوری حل شون کنه و ...

با این اوصاف ؛ پس چه عواملي باعث میشه که بعضی از بچه ها تمايلي به اين کار نداشته باشن ؟