نمایش نسخه قابل چاپ
یاد دارم در غروبی سردِسرد ; می گذشت از کوچه مادوره گرد ;
داد میزد کهنه قالی میخرم;دست دوم جنس عالی میخرم
;کاسه و ظرف سفالی میخرم;گرنداری کوزه خالی میخرم ;
اشک درچشمان باباحلقه بست;عاقبت اهی کشید;
بغضش شکست;اول ماهست ونان درسفره نیست;
ای خداشکرت ولی این زندگیست ؟ ;بوی نان تازه هوشش برده
بود;اتفاقا مادرم هم روزه بود;خواهرم بی روسری بیرون دوید ;گفت :
اقا سفره خالی میخری ؟؟
نمی خواهم مثل من ببیند و حسرت بکشد
می ترسم بهانه گیر شود …!
شاید کلاسی که ما در آن درس می خوانیم از این هم ویران تر باشد
http://s2.picofile.com/file/7235390749/kelas.jpg
شاید پای پوشی که با آن می خواهیم در صراط مستقیم قدم بر داریم از این هم کهنه تر باشدhttp://s1.picofile.com/file/7235394515/kafsh.jpg
شاید آب گوارایی که می نوشیم از این هم کثیف تر باشد
http://s1.picofile.com/file/7235406876/ab_kasif.jpg
شاید باری که بر دوشمان است از این هم سنگین تر باشد
http://s1.picofile.com/file/7235410535/bar.jpg
شاید صفای کودکیمان را اینجا، جا گذاشته ایم
http://s2.picofile.com/file/7235412896/safa.jpg
شاید مردم نتوانند از پشت شیشه های غبار گرفته ی ماشین هایشان، زیبایی و طراوت نوجوانیمان را ببینند
http://s1.picofile.com/file/7235416234/nojavan.jpg
شاید آنچه در دنیا می جستیم از این هم بی ارزش تر بود
http://s2.picofile.com/file/7235419565/jostojo.jpg
و شاید کودکی و پیریمان را اندوهی چنین فرا گرفته باشد
http://s1.picofile.com/file/7235421719/andoh_piri.jpg
چشمها را باید شست..
.http://s2.picofile.com/file/7235424943/chasghm.jpg
جور دیگرباید دید...
http://s2.picofile.com/file/7235431498/jor_digar.jpg
من و زمستان ، هیچوقت او را نفهمیدیم
به شیوه‌ی بابا
***
وقتی کنار اشک و تماشا، گریستم
تنها‌تر از تمامی شب‌ها، گریستم
در پشت پرده‌های خیالم، کسی نبود –
بیهوده بر توهم بی‌جا، گریستم!
تا سایه‌های زندگی از نو رفو شود
هر روز من به حسرت فردا، گریستم
باور کنید، در گذر از کوچه‌های شهر
من بارها، نگاه خودم را، گریستم!
نامردمی، نگاه غریبم ندیده بود
تا دید، کودکانه، همان جا، گریستم
شلاق بود و دست من و رنج بردگی
من سال‌ها، به شیوه‌ی بابا، گریستم
* *
امروز هم گذشت ، ولی یک نفر، نگفت :
بر حال و روز مردم دنیا، گریستم؟!
***
سیدعلی اصغرموسوی
مادرم پنجرهرا دوست نداشت
هر زمستان سرما
روي پيشاني مادر خطي از غم مي كاشت
پنجره شيشه نداشت...