در حسرت پاچه نخواری!!

اگر در لغت نامه دهخدا به دنبال معنی پاچه خواری بگردید با این معانی روبرو می شوید: متملق، ریاکار، چاپلوس، چرب زبان و کسی که گفتارش مخالف پندار و کردار وی است.

اصولا پاچه خواری صفتی است که از دیرباز روی شانه ما جماعت ایرانی بوده و هم چنان نیز مزین تمام محافلی است که بعضا رسمی و حتی غیر رسمی هستند.

تاریخچه دقیقی از زمان ابداع این واژه در دست نیست اما می شود گفت تقریبا در تمام دوره های تاریخی، شاهان و درباریان همواره به افرادی بیشتر بها می دادند که در مدح و ثنای شاه بیش از بقیه بکوشند و یا حتی اشعاری را نثارش کنند. http://vista.ir/include/articles/ima...9b877b4098.jpg

دربار شاهان ایران همواره مملو از افرادی بوده است که با بیانی شیوا و بلیغ و البته همراه با غلوی بی مثال، در نعت و تمجید اربابان خود بر می آمدند و در واقع هرکس می توانست بیشتر پاچه خواری کند دارای قرب و منزلت بیشتری هم می شد.
این واژه آبدار! نه تنها در هیچ دوره ای در فرهنگ ما مورد نکوهش و البته حذف واقع نشده بلکه در زمانهایی حتی یکی از معیارهای داشتن شغل و درآمد بیشتر و بهتر برای امرار معاش هم بوده است و البته هم چنان هم!
نمی شود گفت این صفت ناپسند! نزد ایرانیان است و بس، بلکه رگه هایی از آن را هم می شود در سرزمین های دیگر جستجو کرد اما فرهنگ ایرانی، این صفت را همانند همه صفت های مبالغه آمیز دیگر به بخشی از خود ضمیمه کرده است.
اما ای کاش این امر مذموم! مانند سایر صفات شاهانه ای که دیگر رنگ و بویی در فرهنگ امروزی ما ندارند، به دیاری دیگر می رفت تا از شر آن خلاص می شدیم و ارزش ها به صفت هایی داده می شد که شایستگی ها و داشته های واقعی افراد را عیان می نمود.
اصولا پاچه خوار کسی است که از نردبان پاچه یک رئیس بالا می رود و تا به آن بالا برسد تمام منزلت انسانی خویش را در همان پایین نگه می دارد!
پاچه خوارها معمولا انسانهایی ضعیف و البته بدون داشته و توانایی مشخص اند که راهی به جز تملق بالا دستی ها برایشان باز نیست تا به بدترین نحو و شکل ممکن به دست بیاورند آنچه را که شایسته اش نیستند.
پاچه خواری متاسفانه به عنوان یکی از صفت های مورد اعتنای مدیران و مسئولان در ادارات مختلف هنوز هم ادامه دارد و هرکه در این ورطه توانایی بیشتری داشته باشد قطعا مورد پذیرش تر است و هرکس هم که بخواهد از این امر فاصله بگیرد ضعیف تر و در نتیجه کم مشغله تر!
می شود گفت؛ پاچه ( البته نه از نوع پاچه گوسفندی این پاچه استثنائا انسانی است!) و پاچه خوار لازم و ملزوم یکدیگرند و به قولی تا نباشد پاچه ای مردم نخورند پاچه ها! و همین امر موجب شده تا همچنان افرادی که در محیط کاری خودشان از این رویه وحشتناک برخی از همکارانشان رنج می برند در حسرت پاچه نخواری! بمانند و در مذمت آن این گونه بخوانند:



... پاچه خاری پیش او اسباب رشد و توسعه است/ روی این موضوع خیلی پافشاری می کند
/ هرچه دارد می توان گفت از همین خاراندن است/ هرکه کاری می کند، او نیز کاری می کند/
جد و آبادش ، تمام از پاچه خاران بوده اند/ درحقیقت او فقط ،میراث داری می کند
/ هرکه می خواهد که گیرد جای در قلب مدیر / پیش او یک چند ماهی رهسپاری می کند.

اقسام پاچه خواری/خاری
اصولا در این دوره و زمانه با آدم هایی برخورد می کنید که همه جوره با شما راه می آیند و یه جورایی برایتان دایه مهربان تر از مادر می شوند بدانید که راسته کار این آدم ها چیزی جز پاچه خاری نیست!
و باز هم در این روزگار برای این که بتوانید گلیمتان را از آب بیرون بکشید و رابطه ای دوستانه با همه عالم و آدم داشته باشید که در مواقع ضروری به دردتان بخورد، یک راه حل بیشتر ندارید و آن هم پاچه خواری یا پاچه خاری است. (پاچه خاری یا پاچه خواری یعنی خاراندن یا خوردن پاچه است هر جور که میلتان می کشد آن را تعبیر کنید!)


پاچه خواری قدمتی بس طولانی دارد و راستش را بخواهید تا آن جایی که ما یادمان می آید پاچه خواری از زمان قل قل میرزا وجود داشته است!
پاچه خواری در زمان قاجار بیداد می کرد، آن زمانی که پادشاهان قجر فقط و فقط به فکر خودشان و صد البته در حال سیر و سفر کردن بودند و مملکت را به امان خدا ول می کردند، همین جماعت پاچه خواران باعث و بانی بیش از اندازه سر خوش بودن شاهان قجری بودند و آن قدر از نداشته های آن ها تعریف و تمجید می کردند که وجب به وجب مملکتمان را سر چیزهای بیهوده و الکی به باد فنا دادند ... این یک نمونه از پاچه‌خواری دوره قجریان بود. اصولا آدم هایی به سراغ پاچه خواری می روند که زیر دست کسی در حال خم و راست شدن باشند.

بعضی ها که مادرزاد پاچه خوار به دنیا آمدند و انگاری نافشان را با پاچه خواری بریدند، اصلا نمی شود هیچ کارشان کرد و به هیچ صراطی مستقیم نیستند؛ خیالتان را راحت کنم که راسته کار این آدم ها جز پاچه خواری یا پاچه خاری چیز دیگری نیست، یعنی این آدم ها غیر از پاچه خواری کار دیگه ای بلد نیستند ... اما پاچه خواری چند نوع است که در ادامه به آنها می پردازیم:





- یک نوع از پاچه خواری بسیار ساده است و حتی شاید شما هم از آن در گفت وگوهای ساده روزانه تان استفاده کنید به خصوص در زمان دیدن مافوقتان یا استادتان یا دوستی که در مواقع ضروری به دردتان می خورد. قربانتان بروم، قربان شما ... لطف کردید، منت بر سرما گذاشتید ... خیلی خوشحالم که با شما همکلام می شوم ...! خدا وکیلی شما حاضرید برای مافوقتان جانتان را فدا کنید و قربانی شوید ... همین کلمه قربان شما اگر به عنوان حق شناسی و قدردانی از زحمات کسی نباشد آن هم یک نوع پاچه خواری از نوع ساده اش است!




- نوع دیگری از پاچه خاری، این است که پاچه خودتان را بخارانید ... چه جوری؟ نمونه اش همین مادرهای بسیار عزیز هستند که هر جا می نشینند از فرزندانشان تعریف و تمجید می کنند. یا خود شما وقتی در جمعی هستید که همه از کارهای خارق العاده ای که در زندگیشان انجام دادند، تعریف می کنند (حالا معلوم نیست واقعا کاری کردند یا نه!) برای این که از دیگران کم نیاورید تا می توانید از خودتان، داشته هایتان و نداشته هایتان (بیشتر) تعریف و تمجید می کنید. اگر شما هم شامل این دسته هستید، مواظب خودتان باشید تا این خود شیفتگی تان یعنی همان خود پاچگی تان کار دستتان ندهد!



- اگر سری در کتاب ها دارید و گذرتان هر چند وقت یک بار به دیوان اشعار، شاعران قدیم و جدید می افتد و اگر با خواندن یک بیت منظور شاعر را از سرودن شعر می فهمید، بدانید که بعضی از این شعرای عزیز، اشعارشان را فقط و فقط در مدح بزرگان و شاهان زمان خودشان سروده اند و البته دل خوشی هم از زمانه خودشان نداشتند اما شعرهایشان دو پهلو و جوری بوده که نه سیخ را می سوزانده و نه کباب را، یعنی مدح شبیه ذم و ذم شبیه به مدح راسته کارشان بوده ... این هم یک نوع از پاچه خواری است؛ پاچه خواری با مدل پارادوکس ... یعنی این که شما پاچه خواری مافوقتان را جوری می کنید که زیر آبش را هم می زنید!



نوع دیگری از پاچه خواری مایه گذاشتن از دیگران است این جوری که شما برای بعضی از مواقع ضروری (توجه کنید ضروری) از دوست گرفته تا غریبه مایه می گذارید و یک جورایی باعث به وجود آمدن رابطه ای صمیمانه بین ۲ نفر می شوید و به تعبیری با یک تیر ۲ نشانه را می زنید، هم کار خودتان را راه می اندازید و هم واسطه خیر می شوید و این جوری نفعی هم به شما می رسد ...



جماعتی در حال صحبت کردن از کسی هستند، به عبارتی همکارانتان در حال غیبت کردن از رئیستان یا دوستانتان جلسه غیبت از استادان و ... را به راه انداخته اند و هر کسی برای خالی نبودن عریضه حرفی می زند و وقتی نوبت به شما می رسد، شما قاطعانه و محکم با گفتن نه فک همه را می بندید و به نشانه اعتراض محفل را ترک می کنید؛ به این می گویند پاچه خواری غیر مستقیم یا از راه دور!




- دست به سینه بودن، مودب بودن، هر چه شما امر کنید همان می شود، زود رفتن و دیر آمدن، مرتب و تمیز بودن، همیشه و در همه حال مراقب اوضاع بودن و ... از کارهایی است که اگر می خواهید پاچه خواری رئیستان را کنید، می توانید به نحو احسن از آن ها استفاده کنید!




و اگر می خواهید هر جور شده پاچه خواری مافوقتان را کنید، یادتان باشد که در همه حال و همه وقت به یادش باشید، به مناسبت های مختلف برایش پیامک ارسال کنید، هر روز به بهانه های مختلف به سراغش بروید، شده از جیبتان بزنید صبحانه و ناهار و ... مهمانش کنید، برایش درد دل کنید و از غم و غصه در زندگی تان برایش بگویید ... حالا شما می توانید علاوه بر پاچه، مخش را هم بزنید!!!




نتیجه می گیریم که اصولا پاچه خوارها، آدم های در نهایت بی انصاف و فقط و فقط به فکر خودشان هستند و اصلا یکی از زیر آب زن های حرفه ای هستند که اگر پایش بیفتد زیر آب آن کسی که پاچه اش را خاراندند هم می رنند حالا فرقی ندارد از رئیسشان بگیر تا همسرو....