هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

http://vista.ir/include/lifestyle/im...5de912768a.jpgنخستین لبخندی که بر لبان کودک نقش می‌بندد و چهره‌اش را شکوفا می‌کند‌ به زیباترین بیان، احساس مهرطلبی و محبت‌پذیری او را متبلور می‌سازد. همه انسان‌ها، اعم از کوچک و بزرگ، محبت‌پذیر و مهرطلبند؛ چراکه محبت‌پذیری و مهرطلبی در انسان امری فطری و پایدار است. نظام هستی براساس مهر و محبت پروردگار به انسان پدید آمده است. اگر عشق و محبت نبود؛ نه طلوعی بود و نه غروبی، نه بهاری بود و شکفتن گل‌ها و نه نغمه‌های شورانگیز بلبلان شنیده می‌شد. نه کوهساری وجود داشت و نه آبشاری، نه امواج غلطان دریاها به چشم می‌خورد و نه ستارگان در آسمان‌ها چشمک می‌زدند. اگر عشق و دلدادگی نبود شوریدگان به دنیا نمی‌آمدند و اشعار نغز نمی‌سرودند. اگر سوز و گداز دلدادگان نبود، کوه بیستون شکافته نمی‌شد و ذوق و هنر هرگز تولد نمی‌یافت. دیگر معلم شوریده دلی پیدا نمی‌شد و کلاس‌های درس تعطیل می‌گردید. دفتر زندگی با عشق و محبت آغاز شد و جلوه‌های گوناگون جمال و کمال در کل هستی پدید آمد. انسان‌ها هم جزیی از نظام کل هستی هستند با عشق متولد می‌شوند، با دلدادگی چون حباب‌ها به اقیانوس هستی و ابدیت می‌پیوندند. پس آغاز و سرانجام زندگی و هستی از مهر و محبت آکنده است و آنان که از عشق و دلدادگی خبر ندارند، نامشان در دفتر و جریده انسان‌ها ثبت نمی‌شود. هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق، ثبت است در جریده عالم دوام ما...