| عشق،از سویی مستت می كند، و از سوی دیگر، تو را به تو می شناساند. عشق، پدیده ای دوسویه است، شمشیری دولبه: ك لبهٔ آن همهٔ خوخواهی های تو را می برد، و از سو ی دیگر بندهای توانایی های بالقو هٔ تو را پاره می كند. وقتی این دو امر با هم اتفاق می افتند، هوشیاری عظیمی به سراغت می آید، چنان كه در دریای پرتلاطم مستی عشق، كشتی امن آگاهی و بصیرت را زیر پا خواهی داشت. در این كشتی، از همهٔ نگرانی های روزمره در امان خواهی بود. این آگاهی، رشته های تعلق و در نتیجه اضطراب را خواهد گسست. در واقع، در ساحت عشق، حتی مرگ نیز ترسناك نیست. بنابراین ، وقتی مرگ ترسناك نباشد، چه چیز دیگری می تواند مایهٔ نگرانی ات شود. |
