درون مايه هاي عمده غنايي در قصايد «محمدولي دشت بياضي»

درون مايه هاي عمده غنايي در قصايد «محمدولي دشت بياضي»

كوپا فاطمه*

* دانشگاه پيام نور تهران

ژانر ادبي غنايي، در حقيقت مبين مجموعه اي گسترده و بي پايان از حالات تمرکز يافته رواني گوينده است که پرده از احساسات و عواطف پنهان شاعر برمي دارد. اين گونه ادبي، بازتاب تخيلي عواطف و زاييده حالات متغير ضمير شاعر است که با «بياني موزيکال و آهنگين»، تصويرگر حوادث ذهني او مي شود و مي توان آن را تفسير و واکاوي انديشه هاي نهفته و لايه هاي معنايي نهاد گوينده دانست. در اين گونه ادبي «درون مايه شعري» بر محور «من» شاعر استوار است و تحت تاثير انگيزه هاي عيني و اشتغالات ذهني به سخن در مي آيد. و اما هدف اصلي اين نوشتار، انجام پژوهشي تحليلي جهت دست يابي به نقطه نظرهاي شاعر و زمنيه هاي غالب انديشه و تفکر او از منظر بازتاب تخيلي عاطفه، حالات تمرکز يافته رواني، لايه هاي معنايي دروني است که در قالب الگوهاي غنايي و به گونه اي فشرده و اثرگذار نمود مي يابد. روش اصلي تحقيق بر مبناي «تحليل محتوا» استوار بوده است. بررسي و تحليل بسامد کاربردي اين گونه درون مايه ها در ديوان «محمدولي دشت بياضي»، نتايج ذيل را به دست مي دهد: مدح فرمانروايان و کارگزاران (397 مورد: 54 درصد)، مدح و منقبت اوليا و انبيا (166: 22 درصد)، مفاخره (79: 10 درصد)، هجويه (54: 7 درصد)، مفاهيم تغزلي (39: 5 درصد).

كليد واژه: درون مايه، ادب غنايي، قصايد، محمدولي دشت بياضي