نمایش نسخه قابل چاپ
آقای قرائتی تعریف میکنن:
بچه ام كوچولو بود، از من بیسكویت خواست.
گفتم: امروز مى خرم.
وقتى به خانه برگشتم فراموش كرده بودم.
بچه دوید جلو و پرسید: بابا بیسكویت كو؟
گفتم: یادم رفت.
بچه تازه به زبان آمده بود، گفت: بابا بَده، بابا بَده.
بچه را بغل كردم و گفتم: باباجان! دوستت دارم.
گفت: اگه راست میگی بیسكویت كو؟
دانستم كه دوستى بدون عمل را بچه سه ساله هم قبول ندارد.
چگونه ما می گوییم خدا و رسول و اهل بیت او را دوست داریم، ولى در عمل كوتاهى می كنیم؟
سلام
ممنون خیلی جالبه. انشاالله بشنویم و بخونیم و عامل باشیم.ماها(خودمو میگم خدای نکرده به کسی توهین نمیکنم) عادت کردیم که مثه شیلنگ باشیم یعنی آب رو از منبع به استفاده کننده برسونیم بدون اینکه خودمان استفاده کنیم
اره خیلی جالب بود واقعا جای تفکر داشت
سر هرکسی رو بتونیم کلاه بزاریم و گولش بزنیم سر خدارو نمیتونیم ( خدایا واقعا معذرت میخوام)
تک تک کارهامون یه زمانی بهمون نشون داده میشه و به حرف در میان،بیاید از همین الان شروع کنیم و با خدا عهد ببندیم.
دروغ نگیم حتی کوچیک حتی مصلحتی حتی شوخی ، نگاه همون رو پاک کنیم روی تک تک کارهامون خدا و اقا امام زمان رو مدنظر قرار بدیم.یه اقای باخدایی میگفت :
« توی گوشی یا ذهنمون چیزهایی رو بزاریم یا فکر کنیم که اگه اقا امام زمان (ع) گفتن بده گوشیتو ببینم با خجالت و سر پایین افتاده سر باز نزنیم...
خوب زندگی کنیم...
مرسی بابت پست خیلی باارزش بود برام...[golrooz]
اگه به اون چیزایی که بدونیم عمل کنیم خدا اون چیز هایی رو که نمیدونیم بهمون یاد میده
من امتحان کردم نتیجه گرفتم
هم باید عالم بود و هم عامل
کلا این آقای قرائتی یه روحانی متفاوته
درود بهشون