ˈگیرندهˈ،روایت اجتماعی یا کلکسیونی از شعارها
تهران- مهرداد غفارزاده کارگردان سینما تلاش کرده در فیلم ˈگیرندهˈ به چالش های اجتماعی و نحوه ارجاع آنها به حاکمیت بپردازد.
http://media5.irna.ir/1391/13911108/...63-3670326.jpg فیلم ˈگیرنده ˈ از تولیدات مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تلاش کرده به موضوع اجتماعی تلاش مردم برای رساندن نامه ها به دست رییس جمهور بپردازد. سعید راد، محمدرضا شریفی نیا، باقر صحرارودی، چکامه چمن ماه و جمعی دیگر از بازیگران در آن به ایفای نقش پرداخته اند.
این فیلم را می توان اثری جاده ای با درونمایه طنز اجتماعی دانست. بزرگترین مزیت آن در سینمای محدود شده به فضاهای بسته ایران و استفاده وسیع از نماهای بیرونی است. البته این با مذاق سعید راد که به قول خود خیلی دوست دارد در برابر دوربین 35 جولان دهد نیز سازگار است.
موضوع فیلم به رساندن نامه مردم به دست رییس جمهور و سنگ اندازی کارخانه داری که نمی خواهد این اتفاق بیفتد مربوط می شود، اما بیننده هرگز به درستی نمی تواند مشکل مردم و به خصوص کارگران کارخانه که جدالشان با رییس سبب خلق ˈبدمنˈ های فیلم می شود را درک کند. بیننده با جمعیت انبوهی روبه رو است که می خواهند به رییس جمهور نامه برسانند و جوانی نیز در این میان وجود دارد که برای نامزدش نامه نوشته و نامه او با سایرین قاطی می شود. نقش این جوان کاملا از داستان بیرون می زند و به خلق داستانی درون روایت اصلی فیلم می انجامد.
حضور یک نوازنده به سبک 40 سال پیش که می کوشد خوشمزگی کند و سخنان حکیمانه بر زبان بیاورد نیز کاملا از اثر بیرون می زند و به تعبیری گل درشت می نماید. ظاهرا غفارزاده کارگردان اثر می خواسته به غنای طنز روایت خود بیافزاید که عملا موفق نبوده است. خانم خبرنگار هم کاملا تیپیک و فاقد حداقل شخصیت پردازی ممکن است. خبرنگاری که دوربینی با خود دارد و می گوید خبرنگاری را دوست دارم و با ˈکم و زیادˈ کارم می سازم.از هر خبرنگاری سوال شود که چرا این شغل را انتخاب کرده ای؟ همین را خواهد گفت؟!
تمام شخصیت ها به نوعی مانیفست طبقه خود در فیلم را تکرار می کنند. سرباز کسی است که مدام می گوید برای من مسوولیت داره، کارخانه دار از استثمار دیگران خوشحال است و همسرش مرتب ریخت و پاش می کند، کارمند وزارت کشور نگران پست و مقامش است، دانشجو می خواهد به امتحان برسد و همزمان به نامزدش فکر می کند. شخصیت خاصی در میان نیست و این تیپ ها هستند که رژه می روند.
تصویر روشنی از جغرافیای صحنه و تاخت و تاز خودرو در جاده ها هم به بیننده منتقل نمی شود. هرگز معلوم نمی شود که حاج صمد (سعید راد) که تصمیم گرفته نامه های مردم را به رییس جمهور برساند چرا از دست پلیس هم مانند آدم های کارخانه دار گریزان است!
بازخوانی روایت گیرنده که به رغم برخی مشکلات در شخصیت پردازی و تداخل داستانک های موازی به انسجام قصه صدمه زده و فیلمنامه و فضای اثر را در پیشبرد داستان با نوعی تناقض روبه رو کرده است.
فیلم نباید به گونه ای باشد که در توضیح داستان اصلی خود بیننده را دچار هرمنوتیک در تحلیل کند.بدون شک فیلمساز می خواهد با گیرنده چیزی بگوید. این موضوع باید به روشنترین شکل ممکن در قالب سینما بیان شود. تکرار ادعا با خواندن بیانیه به معنای استدلال برتر، پخته تر و قانع کننده برای بیننده نیست.
در فیلم گیرنده با انبوهی از مردم روبه رو هستیم که دنبال نامه دادن به رییس جمهور هستند. ˈنامهˈ عملا به عنوان یک نقش در فیلم ظاهر شده ، بدون اینکه مشخص شود موضوع نامه دادن چیست؟ ممکن است گفته شود مردم در مقطع کنونی می دانند که رییس جمهور از مردم نامه هایشان را دریافت کرده و ترتیب اثر می دهد، اما آیا یک بیننده در 10 سال بعد هم می تواند متوجه موضوع شود. این مشکل سبب می شود که فیلم گیرنده حالت روزنامه ای به خود بگیرد.
