چادر زنی بی خانمان ها اطراف بیمارستان های پایتخت/حکایت همچنان باقیست
تهران - اسکان خانواده های بیماران در چادرهای مسافرتی اطراف بیمارستان های پایتخت همواره سوژه تلخ رسانه ها بوده اما اکنون اینجا به مکان مناسبی برای اسکان بی خانمان های شهر تبدیل شده است.
http://media5.irna.ir/1391/13911010/...20-3595527.jpg به گزارش ایرنا، تابستان امسال اطراف بیمارستان های پایتخت مملو از چادرهای مسافرتی رنگارنگی بود که خانواده های بیماران شهرستانی در آن اقامت گزیده بودند تا
روند مداوای بیماران خود را از نزدیک دنبال کنند.
برخی از همراهان بیماران نیز بخاطر نپرداختن هزینه های هتل و مهمانخانه ها، در کنار این مراکز درمانی برای خود چادر برپا کردند تا کمتر با مشکل مالی روبرو شوند.
اما اکنون که زمستان و فصل برف و سرما است، خانواده های بیماران ترجیح می دهند با هر رنجی که هست در فواصل دورتر از بیمارستان در منزل خویشاوندان و دوست و آشنا بمانند یا آنکه هزینه های اقامت در هتل و مهمانسرا را نیز تحمل کنند.
خانواده های بیماران که رفتند، اکنون سر و کله مهمانان ناخوانده اطراف بیمارستان ها پیدا شده و در فواصل مختلف این مراکز چادرهای خود را برپا کرده اند.
چادرهای این مهمانان ناخوانده برخلاف چادرهای قبلی، کهنه و رنگ و رو رفته است، اغلب آنان، بی خانمان هستند؛ هرچند ممکن است بیمار هم باشند اما در حقیقت مشکل اصلی آنان نداشتن سرپناه است و به نام ˈخانواده بیمارˈ اطراف بیمارستان ها به ویژه بیمارستان شریعتی تهران، چادر زده اند.
یکی از ساکنان این چادرها که زنی 57 ساله است به خبرنگار اجتماعی ایرنا می گوید: من بیماریهای مختلفی از جمله سنگ کلیه و آرتروز شدید گردن دارم و مدتی نیز در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران بستری بودم و این بیمارستان مرا برای عمل کیسه صفرا و بستری به بیمارستان شریعتی معرفی کرد.
وی که اهل یکی از استان های جنوب کشور است، می افزاید : بیمارستان شریعتی از من یک میلیون تومان پول می خواهد تا مرا بستری کند و اکنون 15 روز است که اینجا چادر زده ام.
این زن اضافه می کند: البته اگر هم عمل شوم پس از مرخص شدن از بیمارستان، جایی برای اقامت در این شهر ندارم.
روشنایی چادر این زن از طریق نور یک لامپ تامین می شود و یک بخاری برقی نیز در کنار او خودنمایی می کند.
این زن می گوید: بخاری برقی کار نمی کند و شب ها نیز حتی پتو ندارم روی خود بیاندازم و تا صبح می لرزم.
کف چادر این زن پر از پتوی خیس است و پس از این صحنه زن سالمند با گریه می افزاید: شب ها در این چادر تنها هستم و از ترس نمی خوابم.
زن سپس به چادرهای اطراف خود اشاره می کند که ساکنان آن بندرت از چادرهای خود بیرون می آیند. صاحبان چادرهایی که او به آنها اشاره کرده است حتی حاضر نیستند چند لحظه ای از چادرهای خود بیرون بیایند؛ آنان در چادرهای خود را محکم بسته اند و از هرگونه پاسخ دادن اجتناب می کنند.
پس از مدتی زنی کم سن و سال، لای چادری -که جلوی آن چند دمپایی بچه گانه دیده می شود، - را کمی باز می کند و به خبرنگار ایرنا می گوید: از شیراز به خاطر زایمان زودرس به بیمارستان آتیه تهران آمدم و برای مخارج آنجا، سند ماشین را گرو گذاشتم.
وی ادامه می دهد : چون مسکنی نداریم اینجا اقامت کرده ایم.
وی در پاسخ به سووال خبرنگار ایرنا که چرا کنار بیمارستان چادر زده اید، می گوید: خانواده من بیمار هستند، اینجا چادر زده ام تا اگر مشکلی پیش آمد کنار بیمارستان باشم.
این زن اضافه می کند: پول نداریم به شهرستان خود برگردیم.
به نظر می رسد اینگونه چادرزنی ها ادامه کارتن خوابی است؛ این افراد جزو گروهی هستند که بطور جدی دچار مشکلات اجتماعی و اقتصادی هستند.
تحقیقات نشان می دهد سه مساله مهم اعتیاد به مواد مخدر، ناتوانی های جسمی و روانی و عدم تطابق با محیط پس از مهاجرت، از عوامل تسهیل کننده ورود افراد به مسیر بی خانمانی است.
