تاوان ناکامی «گنبد آهنین» را عروسک‌های کودکان فلسطینی می‌دهند
«قبل از هر حمله به نوار غزه، ما با ساکنین تماس تلفنی برقرار می‌کردیم و به آنان هشدار می‌دادیم که خانه‌های خود را ترک کنند و به پناهگاه‌ها بروند تا آسیبی به آن‌ها نرسد.» این جملات را رئیس رژیم صهیونیستی چند سال پیش و پس از جنگ ۲۲ روزه علیه مردم غزه بیان کرد اما انگار یا وعده شیمون پرز مانند «گنبد آهنی»، توخالی و دروغین بوده یا یکی از ساکنین غزه، این توصیه به ظاهر دوستانه صهیونیست‌ها را نشنیده و در خانه مانده است تا پس از تخریب ساختمان، اینچنین از زیر آوار بیرون کشیده شود. اشتباه نکنید؛ این فقط یک عروسک است. حتی اگر موشک‌های فسفری بر خانه‌اش ریخته شود و «مرکاوا»های اسرائیل هم از رویش رد شوند، اتفاقی برایش نمی‌افتد. اصلا هم به این فکر نکنید که این عروسک حتما یک صاحب دارد که با دست‌های کوچکش او را در بغل می‌گیرد؛ با او حرف می‌زند؛ غذا در دهانش می‌گذارد و شب‌ها سر بر یک بالین می‌گذارند. صاحب این عروسک کجاست؟ هیچکس نمی‌داند. شاید هنوز زیر آوارِ ساختمانی که موشک اسرائیلی آن را خراب کرده نفس می‌کشد و شاید هم دیگر قلب کوچکش ضربان ندارد و چشمانش برای همیشه بر روی جنایات این دنیای ظالمانه بسته شده است.
احتمالا صاحب این عروسک هم در کنار دوستانش، امشب به صف می‌شوند تا در پرچم مقاومت پیچیده شوند و جسم کوچکشان برای آخرین بار در کنار چشمان خیس پدر و مادرشان، تشییع شود تا آمار شلیک‌های موفقیت آمیز اسرائیلی‌ها بالا برود و ژنرال‌های صهیونیست، ناکامی سپر گنبد آهنین را با جنازه کودکان و عروسک‌هایشان جبران کنند. عدالت جالبیست؛ به ازای هر قطره اشکی که در غزه بر زمین می‌ریزد، صدای قهقهه یک ژنرال اسرائیلی در سرزمین‌های اشغالی بالا می‌رود.
شرایط کودکان غزه باید چگونه باشد تا برایشان فکری شود؟ دکتر محمد رضا مجیدی سفیر و نماینده دایم ایران در یونسکو می‌گوید: «سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) باید با حساسیت و احساس مسئولیت برای تامین حقوق کودکان فلسطینی و کودکان غزه اقدام کند. باورش سخت است که این سازمان نیز مانند بسیاری از نهادهای بین‌المللی سکوت نکند.»
البته انتظاری از هیچ سازمان و نهادی نیست. کودکان فلسطینی از شیر مادر «مقاومت» را یاد گرفته‌اند. کودکان فلسطینی – دختر و پسر – از همان روزی که متولد می‌شود، یک مرد جنگی است؛ یک مبارز مقاومت است؛ یک خار چشم صهیونیست‌ها است. کودک فلسطینی حتی به دست عروسک‌هایش هم سنگ و تیرکمان می‌دهد تا به صف انتفاضه بپیوندد. اشک کودک فلسطینی از روی درد نیست؛ از روی بغض صهیونیست‌هاست که حتی به عروسک‌هایش هم رحم نمی‌کند. این بغض که این روز‌ها تبدیل به «فجر پنج» شده و بر سر صهیونیست‌ها ریخته می‌شود، اندکی زمان لازم دارد تا به غرور پیروزی علیه اشغال سرزمین مادری تبدیل شود. اندکی صبر، سحر نزدیک است...
