همدلی با دیگران

در سال 1974 مجله "گاید پست" گزارش مردی را نوشت که برای کوهپیمایی به کوهستان رفته بود

ناگهان برف و کولاک او را غافلگیر کرد و در نتیجه راهش را گم کرد.

از آنجا که برای چنین شرایطی پوشاک مناسبی همراه نداشت، می‌دانست که هرچه سریعتر باید پناهگاهی بیابد، در غیر اینصورت یخ می‌زند و می‌میرد.

علی‌رغم تلاشهایش دستها و پاهایش بر اثر سرما کرخت شدند. می‌دانست وقت زیادی ندارد.

در همین موقع پایش به کسی خورد که یخ زده بود و در شرف مرگ بود.

او می‌بایست تصمیم خود را می‌گرفت. دستکش‌های خیس خود را در آورد، کنار مرد یخ‌زده زانو زد و دستها و پاهای او را ماساژ داد.

مرد یخ‌زده جان گرفت و تکان خورد و آنها به اتفاق هم به جستجوی کمک به دیگری، در واقع به خودشان کمک می‌کردند.

کرختی با ماساژ دادن دیگری از بین می‌رفت ؟

ما انسانها در واقع با کمک کردن به دیگران به خود کمک می‌کنیم.

خیلی وقتها همدلی با دیگران حتی میتواند از بار دلهای خودمان کم کند.

به محض اینکه کاری در جهت منافع کسی انجام می‌دهید نه تنها او به شما فکر می‌کند، بلکه خداوند نیز به شما فکر می‌کند.





http://komakamkonkhoda.persiangig.com/image/kh5.jpg

خدایا در شگفتم از انسانی که با پاره ای پی مینگرد،با گوشت سخن میگوید،و با استخوان میشنودوازشکافی نفس میکشد،وهنوز هیچ کس نیاموخته است که میتوان کوشش نمود به گونه ای زندگی کرد که (ای کاش)تکیه کلام روزهای پیری ما نباشد.......نباید سالهای عمر را به شکوه وشکایت بگذرانیم ودر جستجوی احساس همدردی گوشهای دیگران را با اه و ناله پر کنیم...........تنها گوش شنوا وهمیشه صبوروارامبخش خداوند است که هیچگاه گناهان مارا به رخ ما نمیکشد بلکه به ما یاد میدهد،فرصت میدهدتا خود را باور کنیم ..........