آموزش دلسوزی بر پایه شناخت می تواند همدلی را در مراقبه-گر تقویت کند
[نیوز مدیکال نت - پژوهشکده علوم شناختی:]
برنامه مراقبه ای مبتنی بر دلسوزی می تواند توانایی فرد در خوانش نمودهای چهره ای دیگران را به میزان چشمگیری بهبود دهد. بر پایه مطالعه ای که در "سوشیال کاگنیتیو اند افکتیو نوروساینس" (شناخت اجتماعی و عصب شناسی عاطفی) انتشار یافت این افزایش در دقت همدلی از راه هم آزمون های رفتاری شرکت کنندگان در مطالعه و همچنین پویش های تصویربرداری مغزی عملکردی (اف ام آر آی) از کنش های مغزی آنان ردیابی گردید.
جنیفر ماسکارو، یک پژوهشگر پسا-دکترای انسان شناسی در دانشگاه اموری و نویسنده اصلی این مقاله اظهار داشت: "این نتیجه برانگزاننده ای است، و چنین القا می کند که دخالت های رفتاری می تواند بخش کلیدی از همدلی را تقویت نماید. پژوهش های پیشین نشان داده است که هم کودکان و هم بزرگسالانی که در خوانش تجلی های احساسی دیگران مهارت بیشتری دارند دارای روابط بهتری هستند."
این پروتکل مراقبه ای – با عنوان آموزش دلسوزی بر پایه شناخت یا سی بی سی تی – توسط لبسانگ تنزین نگی، هم-نویسنده این مطالعه و مدیر مشارکت اموری-تبت، توسعه یافت. اگرچه این برنامه ریشه در تمرین های بودایی تبتی قدیمی دارد، سی بی سی تی هم از نظر محتوا و هم ارایه غیر مذهبی (لاییک) است.
این تیم پژوهشی همچنین نویسنده ارشد، چارلز ریسون، یک روانپزشک پیشین دانشکده پزشکی اموری و در حال حاضر در دانشگاه اریزونا، و جیمر ریلینگ، مردم شناس اموری، را نیز در میان خود داشت.
بیشتر مردم هنگامی که درباره مراقبه فکر می کنند، آنها شیوه ای که "آگاهی" نامیده می شود را به یاد می آورند، که در آن تمرین کننده در جستجوی آن است که توانایی تمرکز خود را بهبود داده و بی-قضاوتی نسبت به اندیشه ها و احساس های خود از آنها آگاهی داشته باشد. در حالی که سی بی سی تی این اجزای در آگاهی بودن را در خود دارد، تمرین برای آن به طور مشخص بر این متمرکز است که افراد روابط خود با دیگران را تجزیه و تحلیل و باز-ترجمان نمایند.
نگی توضیح داد: "ایده این است که احساساتی که ما نسبت به دیگران داریم را می توان از راه های بهینه ای آموزش داد. هدف سی بی سی تی این است که ذهن فرد را در موقعیتی قرار دهد که بفهمد چگونه همه ی ما به یکدیگر متکی هستیم، و این که هر کسی میل دارد در یک سطح عمیق شاد بوده و از رنج و درد آزاد باشد."
