تاریخچه ی هنرهای رزمی نین جوتسو(نینجا)

تاریخچه ی نینجوتسو

هنرهای رزمی نین جوتسو (نینجا) نین جوتسو در لغت به معنای هنر پنهانی است كه شیوه ای به وجود آمده برای دفاع از خویشتن و رسیدن به مهارتهای ویژه رزمی برای غلبه بر دشمن در مورد تاریخچه این سبك رزمی باید گفت: در قرن ششم میلادی مذهب بودیسم وارد كشورژاپن شد و موجب بوجود آمدن چالش بین دو مذهب بودیسم و«شینوئیسم» شد كه مذهب ملی آن دوران بود طرفداران مذهب بودیسم به روایتی همان پیشینیان نینجا بودند آنها دراوایل قرن هفتم برای فرار از شكنجه مذهبیون به جنگلها و كوهها سوزوكا رفتند و با مابوشی نام گرفتند مبدأ نینجا ها دو سرزمین كوگا و ایگا بوده با معروفترین خانواده های نینجا «هاتوری،فوجی بایاشی موموچی» است ؛ دوره كاماكورا یك دوره طلایی برای آنها بوده همچنین یكی از دشمنان قسم خورده نینجاها «ادانابوناگا» بوده است متولیانی كه برای ترویج این رشته تلاش كرده اند :
«ماتامیتونودا،تاكاماتسو،ما ساكی هاتسومی ،اتیسون هیرز،شوتوتانه مورا،برایان مك كارتی و…است نین جوتسو قدمت 800 ساله ریشه درتاریخ دارد . هرگز نمی تواند تنها با جابجایی تکیه از نام آن هنرهای رزمی نین جوتسو را برای تنها فروختن به مردم معرفی کرد.
جهت کسب اطلاعات بیشتر میتوانید از کتاب نین جوتسو هنرنامرئی شدن
تاریخچه نینجوتسوی جهان:
تقریبا در قرن ششم میلادی (بودیسم) وارد ژاپن شد و منجر به درگیری بین كسانیكه می خواستند بودیسم را بصورت یك مذهب رسمی درآورند و كسانیكه از (شینتوایسم) بعنوان مذهب ملی طرفداری می كردند شد. بر طبق شواهد موجود پیشینیان نینجا های ژاپنی از طرفداران بودیسم بودند و به همین دلیل یاغی نام گرفتند، آنها در اوایل قرن هفتم برای فرار از شكنجه مذهبیون و كشته شدن توسط نیروهای سلطنتی به كوهستانهای نزدیك كیوتو رفتند و بعدها (یامابوشی یا زاهدان كوهستان) نام گرفتند آنها فلسفه عارفانه خود را بر پایه واقع بینی عملی پایه گذاری كردند و برای حمایت از خود دانش و تمرین هنرهای رزمی و استراتژی نظامی را با ترس روانی و قدرتهای اسرارآمیز تركیب كردند تا بتوانند با نیروهای نظامی كم خود در دل دشمنان ترس ایجاد كنند.
یكی از رهبران یامابوشی ها تلاش كرد كه بین پیروان بودیسم و طرفداران شینتوایسم صلح ایجاد نماید كه نتیجه آن سرازیر شدن جنگجویان دولتی برای سركوبی یاموبوشی ها شد. البته این عمل نیروهای دولتی باعث شد تا یامابوشی ها یا نینجا ها به تكمیل فنون رزمی و جنگی خود كه بوسیله آن در برابر دشمنان مقاومت می كردند بپردازند. در سال 1192 با شروع دوران فئودال ژاپن تعدادی از طوایف فامیلی نینجا ها منشعب شدند و به چریكهای حرفه ای و نیروهای سری تبدیل شدند كه به استخدام اربابان ایـالات مختلف (دایمیوها) در می آمدند. در بین سالهای 1192 و 1333 بعد از میلاد تعداد مكتبهای نینجا به 25 مكتب با تكنیك های خاص خود رسید. در اكثر این سالها دو ایالت (كوگا و ایگا) در ژاپن توسط نینجا ها اداره می شد.
خانواده های (هاتوری، موموچی، و فوجی بایاشی) از معروف ترین خانواده های نینجا بودند. از تحقیقات بدست آمده عقیده بر این است كه هنر رزمی نینجوتسو ریشه در قلب تاریخ كهن چین و ژاپن دارد، عقاید و نظرات فراوانی از شروع و گسترده شدن این هنر رزمی درجهان وجود دارد. هنر رزمی نینجوتسو با قدمت 800 ساله ریشه در تاریخ دارد و در حقیقت هنری است كه مسئولیت پذیری را می طلبد. یك هنرجوی نینجوتسو برای پیروز شدن نیازمند اصول اولیه است كه از جمله برخورداری از روحی قوی، قلبی آزاد، هوشی سرشار، روحیه مبارزه طلبی و شرایط روحی عالی و تمركز حواس میباشد . نینجا ها یك سیستم و نظم خاص و دقیقی داشتند كه توسط یك رهبر كه به آن (جونین) می گفتند اداره می شد و به كسانی كه به نینجا ها ماموریت می دادند (چونین) می گفتند. به طبقات پائین تر كه ماموریت انجام می دادند (جینین) می گفتند . جینین ها در واقع هیچگاه دستورات را بطور مستقیم از جونین دریافت نمی كردند بلكه چونین ها بعنوان واسطه بین جونین و جینین ها عمل می كردند و دستورات و پیامهای جونین را به جینین ها می رساندند.
جینین ها برای انجام ماموریت با طرز استفاده اغلب سلاحهای زمان خود آشنائی كامل داشتند و روانشناسی جامعه را بخوبی می دانستند و با همدیگر از طریق رمز ارتباط داشتند. اگر احیانا یك نینجا به دام می افتاد و اسیر می شد (كه بسیار كم رخ می داد) مردم او را زجر فراوان می دادند تا بتوانند اسرار آنها را بدست آورند. بعضی از خانواده های نینجا به دلیل جنگ داخلی (دایموها) به قدرت و نفوذ رسیدند و اغلب در مناطق ایگا و كوگا در شرق دریاچه بیواء اقامت گزیدند (ادا نبون اگا) كه می خواست تمامی نیروهای نظامی ژاپن را متحد نماید در سال 1581 ارتشی متشكل از 46 هزار نفر را به جنگ نینجا ها كه 4 هزار نفر بودند، فرستاد.
در این نبرد نابرابر اغلب نینجا ها كشته و یا اسیر شدند و آن تعداد كه توانستند، به كوه ها فرار كرده و با مردم كوهستان به تكمیل فنون مخصوص خود و هر چه كاربردی تر كردن آن پرداختند و هنرهای رزم خود را از پدر به پسر منتقل كردند .