پس از آمریکا چه کسی به ماه خواهد رفت!

۴۰ سال پیش آمریکا رقابت بر سر اولین قدم بر کره ماه را آغاز کرد. اکنون هندوستان، روسیه، کره و چین برای بازگشت به ماه به رقابت پرداخته و آمریکا خود را از این رقابت کنار کشیده است. در این صورت اگر آمریکا به ماه باز نگردد چه کسی دوباره پا به این کره خواهد گذاشت؟
آلدرین طی مصاحبه ای اعلام کرد قدم بعدی برای ناسا باید خلق نقشه ای طولانی مدت برای انجام تلاشهای بلندپروازانه باشد. بازدید از مریخ یا شهابسنگی همسایه زمین با کمک روباتها و فضانوردان کشورهای مختلف می تواند جزئی از چنین برنامه ای باشد.
آلدرین معتقد است بهتر است تجربیات خود را در راه کمک به دیگر کشورها برای شرکت در رقابتهای در پیش رویشان به کار ببندیم.
اما بسیاری بر این باورند که اجازه دادن به دیگر کشورها برای برنده شدن در رقابت بازگشت به ماه با پذیرش شکست توسط ناسا برابری می کند. این درحالی است که ناسا برای موفقیت در پروژه Constellation هزینه های زیادی را پرداخت کرده است، فضاپیمای اوریون، راکت آرس و فضاپیمای ویژه فرود Altair از جمله این هزینه ها هستند.
آزمایشها بر روی اوریون در ایستگاه "پلام بروک" در اوهایو آغاز شده بود اما تلاشی که طی پنج تا ۶ سال گذشته شکلی به خود گرفته بود متوقف شد و آینده ماموریتهای فضایی در پی خبر متوقف شدن برنامه Constellation توسط باراک اوباما در هاله ای از ابهام باقی ماند.
آمریکا تا به حال ۶ بار از ماه دیدن کرده است که اولین آن فرود آرمسترانگ در ۲۰ جولای ۱۹۶۹ و آخرین آن به واسطه فضاپیمای آپولو۱۷ در سال ۱۹۷۲ بوده است.
اکنون تلاشهای ناسا در این رقابت فضایی میان چین، روسیه، کره جنوبی و هندوستان تقسیم شده است و بسیاری از اینکه آمریکا قصد دارد تلاشهای خود را در این رقابت رها کرده و واگذارد ابراز ناراحتی کرده و اعلام کرده اند دولت می توانست دلارهای مالیات شهروندان را در مسیری بهتر و برای ایجاد شغلهای جدید هزینه کند.
در این میان "جان لاگزدن" مدیر اسبق موسسه سیاستگذاری فضایی، پروفسور دانشگاه جورج واشنگتن و یکی از کلیدی ترین مشاوران ناسا معتقد است رقابت برای بازگشت به ماه رقابتی است که آمریکا از قبل برنده آن بوده است.
به گفته وی اهداف فرستادن فضانورد به کره ماه توسط روسیه تا سال ۲۰۲۵ و چین زمانی نامشخص اعلام شده است که بهترین تخمین برای چنین موفقیتی سال ۲۰۳۰ خواهد بود و آمریکا در حال حاضر توانایی بازگشت به ماه را زودتر از این دو کشور دارد به همین دلیل بهتر است تلاش خود را برای همکاری بین المللی به منظور اکتشاف فضای خارج از مدار پایینی زمین سرمایه گذاری کند.
"جفری منبر" نویسنده کتاب "فروش صلح" که آن را درباره همکاری های آمریکا و روسیه در فضا نگاشته شده است کاملا با اگزدن مخالف بوده و معتقد است چین اولین کشوری خواهد بود که با اهداف سمبلیک و تحقیقاتی قبل از بقیه رقبا به ماه قدم خواهد گذاشت.
به گفته وی این کشور ۲۰۰ هزار مهندس را در کنار اهداف طولانی مدت فضایی در برنامه فضایی خود گنجانده است.
وی می گوید در این میان آمریکا رقابتهای پرشتابی را که بیشتر با هدف به اثبات رساندن توانایی های بین المللی اش آغاز شده است را آغاز کرده و کشور روسیه نیز در مکانی میان این دو قرار گرفته است.
"منبر" با شرح اینکه اتحادیه جماهیر شوروی سابق پس از حادثه "چلنجر" به فراهم آوردن خدمه و وسیله نقلیه به سوی ایستگاه فضایی ادامه داده است، معتقد است روسها رهبران کنونی فضا در مدار پایینی زمین به شمار می روند و در عین حال در زیرساختارهای حمل و نقل بهترین در جهان به شمار می روند.
باز آلدرین اما با متمرکز کردن تلاشهای بین المللی به منظور دستیابی به مریخ و یا یکی از قمرهای مریخ موافق است. به گفته وی روسیه که برنامه سفر به مریخ طی ۲۰ سال آینده را در دست دارد هم اکنون از نظر دانش فنی در این زمینه از آمریکا جلوتر است.
آلدرین می گوید: "من شک دارم روسها بخواهند فضانوردی به ماه بفرستند و این نشان می دهد چه اندازه از ما فاصله دارند. آنها بسیار مشتاقند تا قبل از همه خود را به مریخ برسانند."
"منبر" در این زمینه که قدم بعدی ناسا باید بر روی جلب همکاری های بین المللی متمرکز باشد با آلدرین موافق است. به گفته وی با همکاری های بهتر با دیگر کشورها ناسا حتی شاید بتواند مجموعه هایی را بر روی ماه تشکیل داده و یا معادنی را از مواد معدنی گرانبها در آنجا حفر کند.
منبر معتقد است همکاری با کشوری مانند چین در فعالیتهای فضایی فواید بیشتری نسبت به رقابت با آن خواهد داشت زیرا فعالیتهای فضایی چین منجر به کاسته شدن هزینه های ماموریتهای فضایی خواهد شد و رقابت با آن می تواند به این روند ضربه وارد آورد.