I-400 زیردریایی هواپیمابر

http://upload.wikimedia.org/wikipedi.../21/I400_2.jpg

بلافاصله پس از حمله ی هفتم دسامبر ۱۹۴۱ به پل هاربر دریادار ( ایزورو کو یاماموتو ) فرمانده ی ارشد ناوگان نیروی دریایی ژاپن و طراح استراتژی حمله به پل هاربر برای اقدامات بعدی با افرادش ملاقات کرد. یاماموتو این بار ایده ی استفاده از زیر دریایی ها را در ذهن می پروراند.از این رو یک ماه بعد در ۱۳ ژانویه ۱۹۴۲ مراکز فرماندهی کشتیهای نیروی دریایی امپراطوری ژاپن درخواستی از سوی فرماندهی عملیات نیروی دریایی برای مطالعه بر روی احتمال طراحی یک زیر دریایی با برد ۷۴۰۰ کیلو متر و توانایی حمل هواپیماهای هجومی که هر یک مجهز به ۸۰۰ کیلو گرم بمب یا یک قبضه اژدر باشند دریافت نمود.

در اوایل سال ۱۹۴۲ هم بخش زیردریایی مرکز فرماندهی کشتیها و هم کوگیشو (دفتر طراحی تکنیکی هوایی) مرکز فرماندهی نیروی هوایی شروع به کار بر روی یک زیردریایی هواپیمابر نمودند. مهندسان دو کلاس زیردریایی هواپیمابر به نام ((سن.توگو)) یا زیردریایی کلاس I-13 به وزن ۳۶۰۳ تن در سطح و برد ۳۸۸۹۰ کیلومتر و دیگری زیردریایی بزرگتر I-400 با طول ۴۰۰ پا و وزن ۵۲۲۳ تن در سطح که برد ان به ۶۷۸۳۷ کیلومتر می رسید. هر یک از این زیردریایی ها برای حمل دو فروند هواپیما در اشیانه ی لوله ای تعبیه شده بر بدنه طراحی شده بودند اما مدل I-400 برای حمل سه فروند تغییر یافت.سرانجام بعد از عملیات های ازمایشی گوناگون این زیر دریایی اماده و به اب انداخته شد.تا قبل اینکه نیروی دریایی امریکا زیردریایی هسته ای USS تریتون را به اب بیاندازد I-400 بزرگترین زیردریایی جهان به شمار می رفت. یاماموتو در ابتدا برای این زیردریایی هدف هایی مانند نیویورک یا واشنگتن را در نظر گرفته بود ولی با وجود نیروی دریایی قدرتمند امریکا و انگلیس بر روی هدف واقع گرایانه تری متمرکز شد .کانال پاناما. کانال پاناما جایی بود که یک حمله ی تکی در صورت موفقیت می توانست از عبور ناوگان امریکا از اقیانوس اطلس به ارام جلوگیری نماید. بنابرین این زیردریایی ها رهسپار پاناما شدند.



هواپیمای مورد استفاده در این زیردریایی از طرح هواپیمای SHI-17 بر گرفته شده بود و با مشخصه ی M6A1 شناخته می شد و سرانجام ((سیران)) نام گرفت ( سی به معنای اسمان صاف و ران به معنای طوفان می باشد بنابرین معنای ان طوفان از اسمان صاف می باشد).
به دلیل کمبود جا در زیردریایی طراحی این هواپیما به گونه ایست که بال های ان ۹۰ درجه چرخش کرده و به صورت عمود قرار میگیرند سپس به سمت عقب جمع می شوند و در کنار بدنه قرار جا میگیرند انگاه هواپیما را در اشیانه ی لوله ای خود در زیردریایی می گذارند.

هواپیما روی عرشه بعد از قرار گرفتن روی یک ریل به فلاخنی متصل می شده و پس از پرتاب با طی مسیر ۲۱ متری پرواز می کرده است.در حال حاضر تنها I-400 باقی مانده از جنگ جهانی اول در ایالت مریلند امریکا می باشد و با وجود ان عظمتش نتوانسته از چنگال زمان فرار کند و بارها مورد تعمیر قرار گرفته است.



http://ipmsstockholm.org/magazine/20...r_seiran_1.JPG

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...I400Hangar.jpg