صد و هفت (هومت، هوخت، هوورشت)

منبع : http://mazdasht.blogfa.com/post-119.aspx

در جهان پر هیاهو وسر در گم امروز مجالی برای بیان شرح از مفاهیمی که هر روز رشد و گسترش می یابند وجود ندارد. از این رو نمادها بر جای تعاریف نشسته اند و تنها برای اشاره به زمانی یا مفهومی از یک نماد نام می برند. این نماد گاه می تواند فردی باشد مانند دکارت که نمادی است از آغاز خردگرایی در سده های اخیر یا رویدادی چون انقلاب فرانسه که نمادی است برای عصر مدرنیته. هر چند روند نماد سازی داستانی به درازنای انسان دارد اما بی شک با شتاب گرفتن تغییرات بنیادین این روند نیز شتاب گرفته است و لزوم تفکری چندباره در این موضوع ضرورتی بیش از پیش دارد. ارزش این نمادها در این نکته نهفته است که به جای توضیح مفهومی در چندین برگه می توان تنها با چند واژه اشاره ایی کوتاه اما کامل و مانع از پدیده مورد بحث داشت و خواننده و شنونده را به درستی درگیر مفهوم کرد. ازاین روست که بر پرورش نمادهای موجود از مفاهیم ارزنده باید کوشید.

واژگانی چون ایرانی و منش ایرانی به راحتی به سخن رانده می شوند اما برای توضیح آنها نمی توان به چند واژه و خط قناعت کرد، پس باید به جستجوی نمادهای این واژگان باشیم. اگر سرآغاز فلسفه و اندیشه ایرانی یا همان حکمت خسروانی را زرتشت گرانمایه بدانیم که اندیشه های والای آن تا زمان بزرگانی چون بایزید و حلاج و سهرودی گسترده شده است، چکیده این اندیشه والا همان است که اخوان ثالث سه نیک مختصر می داند:

گرانمایه زرتشت را من فزونتر ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم
سه نیکش بهین رهنمای جهان است مفیدی چنین مختصر دوست دارم

اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک سه نیک مختصری هستند که چکیده فلسفه و عرفان ایرانی می باشند. این چکیده نیاز به نمادهایی دارد که افزون بر دربرگرفتن تمام این مفهوم دربرگیرنده تمام ایران و اقوام ایرانی باشد و هر ایرانی بتواند این نمادها را از آن خویش بداند. شاید با کمی اندیشه و ورق زدن تاریخ این سرزمین بپذیریم که زرتشت، فردوسی و کوروش نمادهایی از اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک هستند. از هر یک از این بزرگان شواهد بسیاری از دوست و دشمن در دست است که شایستگی برگزیدن این افراد را نشان می دهد. شاید با نماد سازی از این مثلث ایرانی و پروراندن این نماد و نمادهای مشابه برای دیگر مفاهیم بتوان بسیار ساده تر و روان تر در باره موضوعات سخن گفت. شاید سکوت و نوعی بیخبری از این سه نام نیز بیش از همه باب طبع کسانی است که امروزه روز چندان ناخشنود نمی شوند اگر نامی از ایرانیت و منش ایرانی در جهان باقی نماند.