گفت وگویی با پـرینـاز ایـزدیـار در قاب خاطره
http://persian-star.net/1392/4/19/parinaz/01.jpg
کنجکاوی هایی که به گفته خودش ریشه در دوران کودکیش دارد، سرانجام او را به سوی شغلی می کشاند که می تواند بخش اعظمی از این احساس را برطرف کند و دید بیشتری به او برای زندگی در دنیایی فارغ از فیلم و سریال بدهد. گرچه سال های زیادی از حضورش در این عرصه نمی گذرد، اما به نظر می رسد فرصت های درخشیدن بسیاری را پیش روی خود می بیند. وی با بازی در نقش یک روح، مسیر اصلی دیده شدن خود را کوتاه کرد. سریال "زمانه" هم فرصت بیشتر و بهتری را برای شناخته شدنش در عرصه تصویر فراهم کرد و شاید بتوان آن را یک نقطه عطف در کارنامه حرفه ای وی دانست. مثل یک کابوس، در امتداد یک شهر و ورود آقایان ممنوع از دیگر آثاری است که تجربیات کاری گرانبهایی را تاکنون برایش رقم زده است. پریناز ایزدیار، چهره جوان و خوش آتیه عرصه تصویر در گفت وگو با قاب کوچک و پس از هشت سال حضور در دنیای بازیگری از تجربیات و یافته های خود می گوید.
- در کارنامه کاری شما بیشتر بازی در تله فیلم دیده می شود. اولین بازیتان هم در همین حوزه بود؟
خیلی از کارهایی را که انجام داده ام، تله فیلم بوده است. اما اولین کارم در سینما بود. سال ۸۴ با بازی در فیلم سینمایی "یک شهر، یک مرد" به کارگردانی حسن هدایت رسما بازیگری را شروع کردم. کار بعدی هم تله فیلم "همین روزها" به کارگردانی علیرضا امینی بود و بتدریج احساس می کردم کارم دارد روی روال می افتد، چون بعد از آن هم پیشنهاد های زیاد دیگری برای بازی در تله فیلم های مختلف داشتم و پس از مدتی سریال "پنج کیلومتر تا بهشت" به من پیشنهاد شد که اولین تجربه بازی من در یک سریال تلویزیونی بود.
- این تجربه ها چقدر به کمک تان آمده است؟
خیلی زیاد. هرفردی در آغاز کار خود، تجربه لازم برای انجام یک کارحرفه ای را ندارد. بازیگر نیز از این قاعده مستثنی نیست و هر بازیگری اوایل کارش، پختگی ندارد. با گذشت زمان، نگاه و کار بازیگر حرفه ای تر می شود. این موضوع شامل حال من هم می شود. من اکنون نسبت به سال ۸۴ که اولین کار خود را بازی کردم، در بازیگری عمیقتر شده ام و با دقت بیشتری بازی می کنم. پیش از بازی در یک نقش، درباره شخصیت آن و شغل و هر چیزی که به نحوی مرتبط با آن نقش باشد، مطالعه می کنم و می کوشم نمونه آن را در آدم های اطرافم پیدا کنم.
- پس می توانیم بگوییم شما تحقیق میدانی و مشاهده فردی خودتان را در کنار فیلمنامه، عاملی برای قوت بازی میدانید
بله، درست است. من برای بازی در هر نقشی و برای اینکه به آن شخصیت نزدیک شوم، سعی می کنم مصداق بیرونی اش را پیدا کنم و از واقعیت ها برای ایفای نقش های خود الهام می گیرم و این موضوعی است که مردم هم بارها به من یادآوری کرده اند.
- یکی از موضوعات مهم حرفه بازیگری کلیشه شدن بازیگران بعد از مدتی کار کردن است. به نظر شما برای رهایی از این کلیشه ها چه باید کرد؟
هر نقشی در کمال شباهت می تواند تفاوت هایی هم داشته و ظرافت هایی را در خود جای داده باشد که بازیگر با کشف آنها می تواند یک نقش را متفاوت اجرا کند که این البته به تمرکز زیادی نیاز دارد و به نظر من با بازی حسی بهتر و بیشتر می توان این گونه نقش ها را به واقعیت نزدیک کرد. من خودم هم بیشتر یک بازیگر حسی هستم تا تکنیکی و اعتقاد دارم حس خیلی به متفاوت شدن کار و واقعی جلوه دادن بازی کمک می کند.
- یعنی معتقدید حس با تکنیک مغایر است و به کارگیری تکنیک نمی تواند مخاطب را به واقعیت نزدیک کند؟
خیر، حس با تکنیک مغایر نیست؛ اما حس به واقعیت نزدیک تر است و به واسطه آن می توان نوعی از بازی را ارائه کرد که مشابهش در جهان خارج وجود دارد؛ اما تکنیک از واقعیت نقش کم می کند و باعث می شود شخصیت غلوآمیز و اغراق شده نشان داده شود و این خود سطح همذات پنداری مخاطب را پایین می آورد و میزان لذت او را از کار کاهش می دهد.
- علاوه بر بازی حسی، بازیگر برای این که به واقعیت نزدیک شود، باید به خیلی از موضوعات پیرامونی اش هم توجه داشته باشد و براحتی از کنار آنها عبور نکند. اساسا حس هم نشأت گرفته از توجه موشکافانه به محیطی است که در آن زندگی می کنیم.
بله، دقیقا همین طور است. چون سوژه ها و نقش ها از میان همین مردم و زندگی ها ساخته و پرداخته می شوند، بازیگر هم باید در بطن زندگی مردم حضور داشته باشد و از نزدیک شاهد بسیاری از حقایق جامعه و مردم باشد. من به عنوان یک بازیگر زمانی که در اجتماع عمومی، خیابان، تاکسی، اتوبوس یا مرکز خرید هستم، بیشتر به رفتار مردم توجه می کنم و می کوشم برای این حرفه و بازی در نقش های خود از آنها ایده و الگو بگیرم.
- اگر بخواهید از بازی خود انتقاد کنید، چه می گویید؟
قطعا می دانم کار من هم خالی از نقص نیست و ایراد و نقایصی دارد؛ بنابراین سعی می کنم در کارهای بعدی آن عیب ها را برطرف کنم و بازی بهتری داشته باشم. این اواخر تصمیم گرفته ام طوری بازی کنم که بعد از پایان، دست کم خودم کمترین انتقاد را به بازی ام داشته باشم و پشیمانی ام از این که چرا این طوری بازی کردم، کمتر شود.
- به نظر شما، حرفه بازیگری یک مزیت است؟ مثلا می تواند به تکامل ویژگی های شخصیتی او در زندگی واقعی اش کمک کند؟
بسیار زیاد. حرفه بازیگری از معدود مشاغلی است که با داشتن مجموعه شرایط خاص برای انجام آن، بازیگر را بزرگ می کند و رشد می دهد. این موضوع به دلیل حضور هنرپیشه در محیط های مختلفی است که پیش از آن به عنوان یک فرد عادی تا زمانی که در آن موقعیت قرار نمی گرفت، نمی توانست آن را تجربه و از نزدیک آن را لمس کند. بیمارستان، زندان و حتی مرگ نیز تجربه خوبی به من به عنوان یک بازیگر داده و باعث شده است نگاه متفاوت تری به این مسائل داشته باشم و جزئی تر و دقیق تر آنها را درک کنم. از طرفی نقش هایی که یک بازیگر بازی می کند در زندگی شخصی و در آینده وی هم خیلی اثرگذار است. در واقع زمانی که در موقعیتی قرار می گیرد که پیش از این، نقشش را به عهده داشته است، بهتر می تواند از عهده آن در زندگی واقعی برآید و تصمیم گیری های عاقلانه و بهتری هم خواهد داشت.
- آیا اولین بار که مقابل دوربین قرار گرفتید، استرس داشتید؟
شاید واژه مناسبی نباشد، اما من کار خود را با پررویی آغاز کردم و ابتدا هیچ استرسی نداشتم. در کارهای اول، دوم و حتی در بازی های هفتم و هشتم آرام تر از حالا بودم.
- در حال حاضر چطور؟
به مرور زمان که شناخته تر شدم و کارهای بهتری انجام دادم، اضطرابم بیشتر شده است، چون اکنون، انتظارها از من بالاتر رفته است و باید، هم در انتخاب نقش و هم در جلوی دوربین دقت بیشتری کنم. البته این استرس مانع کار نمی شود و ترس ایجاد نمی کند، بلکه عامل محرکی است که کار بهتری ارائه کنم.
- یکی از اصول حرفه ای کار این است که بازیگر با دیگر اعضای گروه، تصویربردار، نورپرداز و... هماهنگ و با کار آنها آشنا باشد. شما چقدر به این مسائل توجه می کنید؟
خیلی زیاد. در هر تیم کاری که وارد شده ام، سعی کرده ام ارتباط خوبی با عوامل آن برقرارکنم، چون آدم کنجکاوی هستم و این خصیصه که از دوران کودکی همواره همراه من بوده، باعث شده است علاوه بر کار بازی، کنجکاوی ها و دقت عمل خود را در رابطه با عوامل پشت صحنه، تصویربردار و نورپرداز هم داشته باشم و چیزهای زیادی از آنها یاد بگیرم و تجربه کنم. گاهی هم پیش آمده کارهای کوچکی پشت صحنه انجام دهم؛ اما هماهنگی کار بازیگر با تصویربردار و دیگر عوامل صحنه به تمرکز بسیار بازیگر حین اجرای نقش نیاز دارد و هماهنگی حرکات دوربین و جاگذاری صدا با بازیگر نیازمند تمرین و البته کسب تجربه در طول زمان است.
- ویژگی های شخصیتی بازیگر چقدر در خلق یک شخصیت نمایشی اثرگذار است؟
ویژگی شخصیتی، چون اراده و انگیزه در وجود فرد است که می تواند به خلق یک شخصیت منجر شود. بازیگر با انگیزه تر قطعا کار بهتری را نمایش خواهد داد؛ اما معتقد نیستم که هر کسی باید نقش های نزدیک به خود را بازی کند بلکه آگاهی در انتخاب نقش به باورپذیری یک شخصیت خیلی کمک می کند و باید به این مساله توجه داشت که نقش با چهره و ویژگی های بازیگر در یک جهت قرار بگیرند.
- پس از گذشت چند سال از حرفه بازیگری، اکنون دوست دارید چه نقشی بازی کنید و با کدام کارگردان همکاری داشته باشید؟
به طور دقیق نمی توان گفت کدام نقش. هر نقشی جذابیت های خاص خود را دارد و هر نقشی که بتواند من را جذب کند، دوست دارم. من تاکنون با کارگردان های خیلی خوبی کار کرده ام و کارگردان های بسیار خوبی هم وجود دارند چون آقایان مهرجویی و فرهادی که کارهای خوبی انجام داده اند و دوست دارم با آنها همکاری داشته باشم. اوایل کار، یکی از هدف هایم این بود که با آقای فتحی همکاری داشته باشم که این هدف محقق شد و توانستم در سریال زمانه حضور داشته باشم.
- در انتخاب نقش ها چقدر نگاه مخاطب برایتان مهم است و به آن توجه دارید؟
مردم خیلی مهم هستند، چون آنها کار را می بینند و تائید می کنند یا به آن نقد دارند. بازیگر برای آنها کار می کند و با وجود آنها معنا می یابد؛ بنابراین در انتخاب نقش هایی که به من پیشنهاد می شود نگاه مخاطب از جمله معیارهایی است که برایم مهم است.
http://persian-star.net/1392/4/19/parinaz/07.jpg
نوشته : سارا فتح‌آبادی‌پور در روزنامه جام جم
