مکالمه بین دوس جون و Sabo3eur

انسان زنده ی ذهن من.............

خسته ام از سفر طولانی این هفته....
چشمانم هنوز دودوی غمی را می دهند
که درمن فریادی به بلندی هق هق می زد...........
ازتمام من گریزی مانده بود که می دوید
و اشک هایش را باد گذر باخود پای سپیدار غروری می برد
تا تنومندتر ازهمیشه ادامه دهد
و چه بی سایه من درگرمای بی مهریش سوختم
ودرلابه لای صفحات سرنوشت گم شدم تا ازمن تنها جسدی بماند
اسیر خاکستری وقوع که فقط نفس می کشد ...
کاش تمام می شدم.
تمام این لحظه های تکراری مرگ
من و تنهایی بعد از تو

(̅_̅_̅(̲̲̲̲̲̅̅̅̅̅̅(̅_̅_̲̅м̲̅a ̲̅я̲̅l̲̅b̲̅o̲̅r̲̅o̲̅̅_̅_̅_̅()ڪ ے

نــَــہ یــڪــ نــَــــخــــــــ

نــَــہ یــڪــ پاڪـَـــــتـــــ
...
یــڪــ عـُمر هــَـــم ڪـہ ســـــــــــیگار بکشـــــمــــ

فایــــ ـــــــــבه نـــבارב !

تــــا خودم نـَســــوزَمــــ

בلـــَـــــ ــــــم آرامـــــــــــ نمـــــِـِـِـِـِ شـَــــــــــــو َב

دلم تنگ مثل ماهی در شیشه تنگ تاریک
آشفته حالم استرس دارم گیجم میزنه نبضم
هیجان دارم مثل پرنده ای در قفس تاریک
دوست دارم سیاهی اتاقم و پنجره اش را
اتاقی تاریک که نور روشنایی از پنجره ,اما تاریک
خفه گان گرفتم در اتاق تاریک و پر از دود
نگاره به اتاقم بدون در و دستی به سوی آزادی
و نا امید و سرد و بی روح در حبس زمین

من چیستم؟

لبخند پر ملامت پاییزی غروب

در جستجوی شب

یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات

گمنام و بی نشان

در آرزوی سر زدن آفتاب مرگ