Mr.Engineer
14th July 2011, 09:52 AM
http://up.iranblog.com/Files/288c0f75b50c46cd881d.jpg (http://p30mania.mihanblog.com/)
حتماً دیده اید کودکان و نوجوانانی را که تمام روز را پای بازی های کامپیوتری یا اینترنت می نشینند یا به طور دائم با گوشی های موبایل بازی می کنند و حتی یک ساعت هم آنها را کنار نمی گذارند. این یک رفتار و عادت غیر عادی است به نام «اعتیاد به تکنولوژی» که اگر به موقع جلوی آن گرفته نشود، تبدیل به یک ناهنجاری روحی در این افراد نوجوان و کم سن و سال می شود.
اخیراً در شهر لندن در انگلستان، برای کمک به بچه هایی که بیش از حد به شکل های مختلف تکنولوژی و بازی های کامپیوتری عادت کرده اند، یک «مرکز ترک اعتیاد به تکنولوژی» به اسم بیمارستان «کاپیو نایتینگل» تأسیس شده است، که به طور تمام وقت راهنمایی های تلفنی نیز ارائه می دهد. والدین این بچه ها درباره اینکه چه طور باید با آنها رفتار کنند که کم کم این عادت آنها از بین برود، از این مرکز مشاوره و کمک می گیرند.
مشاور روانشناسی این مرکز، دکتر گراهام گرین می گوید که نمونه هایی بوده که وقتی پدر و مادر از فرزندشان خواستند که دستگاه را خاموش کند، آن بچه به شدت از کوره در رفته و نمی توانستند کنترلش کنند و حتی در مواردی مجبور شدند پلیس را خبر کنند تا اوضاع را کنترل کند. دکتر گراهام که این بچه ها را «نسل صفحه.مانیتوری» می نامد، تاکنون تحقیقات زیادی درباره این نوجوانان داشته و شیوه های زیادی را در درمان این نوع از اعتیاد نوجوانان ارائه و اجرا کرده است.
او عقیده دارد که این مراکز درمان نباید همان شیوه های قدیمی درمان اعتیاد را که در مورد انواع دیگر اعتیاد اجرا می شد و حتی موفق هم بود، روی این افراد اجرا کنند. باید شیوه ها و مدل های جدید و البته استاندارد عرضه و اجرا شود. چون این نوع متفاوت و تقریباً جدیدی از اعتیاد است و درمان آن، با شیوه درمان انواع دیگر از اعتیاد که تا به حال می شناختیم (مانند اعتیاد به الکل یا مواد مخدر) بسیار متفاوت است. چون علت بروز این عادت ها و نا به هنجاری ها و روندی که طی می کنند و سن افراد مبتلا در آن فرق می کند، نباید به هیچ وجه همان شیوه های درمانی را روی این بچه ها اجرا کرد.
هدف این مراکز درمانی احیا و حفظ سلامت روانی نوجوانان است و باید سخت تلاش کنند تا دنیای جدیدی که قرار است این نوجوانان و بچه های ما در آن بزرگ شوند و زندگی کنند، سلامت و آرامش روانی داشته باشد. باید به آنها بفهمانند که تا چه حد نشستن های بی وقفه پشت مانیتور و بیش از حد بازی کردن و گشتن در فضای اینترنت، می تواند مضر و خطرناک باشد. اما همچنان بسیاری از مراکز خدمات درمانی هستند که پیچیدگی و متفاوت بودن اوضاع جدید را در نظر نمی گیرند و بر اساس همان مُدل ها و شیوه های قدیمی ترک اعتیاد عمل می کنند و به این ترتیب هم منطقی به نظر می رسد که پیشرفت های خوبی در روند درمان بیمارانشان نداشته باشند.
مسئولیان امر، بیمارستان کاپیو نایتینگل را با در نظر گرفتن جوانب مختلف، نیازها و محدودیت ها، به عنوان یک مرکز درمانی اعتیاد به تکنولوژی نوجوانان، با فعالیت های حرفه ای و علمی، تأسیس کرده اند و هدفشان این است که بتواند دوباره این «نسل صفحه.مانیتوری» را به همان «نسل نوجوانان»، که قبلاً بود، تبدیل کند. استراتژی آنها برای درمان، این گونه است که به تدریج زمانی که نوجوانان با کارها و فعالیت های اجتماعی و «غیر کامپیوتری» می گذرانند را تا حد چشمگیری افزایش دهند و با این فعالیت های اجتماعی که افراد رو در روی هم هستند و انجام می دهند، اعتماد به نفس آنها را هم بالا ببردند.
چون طبق تحقیقات، نداشتن اعتماد به نفس یکی از دلایل مهمی است که باعث می شود افراد به سمت استفاده بیمارگونه از تکنولوژی و بازی های کامپیوتری کشیده شوند و اکثر ساعت های روز و شب را به این نحو بگذرانند. انجام این فعالیت های اجتماعی و گروهی و زمانی که این گونه سپری می گردد، باعث می شود که این نوجوانان متوجه وابستگی خودشان به بازی های کامپیوتری، شبکه های گروهی، فیس بوک، و گوشی های موبایلشان بشوند و کم کم یاد می گیرند که چگونه بتوانند خودشان و شرایط را کنترل کنند و موقعی که وقتش شد، سیستم را خاموش کنند.
دکتر گراهام می گوید آنهایی که به استفاده از صورت های مختلف تکنولوژی معتاد هستند، مانند آنهایی که معتاد به قُمار هستند، تحت تأثیر انجام مکرر این بازی ها و شرایطی که در طول بازی دائم در آن قرار می گیرند، خیلی سریع تر از حالت عادی و نُرمال هیجان زده می شوند، همیشه گوش به زنگ هستند و نسبت به هر محرّکی خیلی سریع واکنش نشان می دهند، و حالت هایی شبیه نشانه های ترک دارو، مثل بیقراری و استرس های دائم را پیدا می کنند.
مانند مثالی که قبلاً هم زدیم وقتی به این بچه ها می گویند که کامپیوتر را خاموش کنند، خیلی سریع و غیر عادی از کوره در می روند و دیگر نمی شود کنترلشان کرد. تا جایی که والدین مجبور می شوند پلیس را خبر کنند تا اوضاع را آرام کند. با تمام این احوال در این هنگامه عصر بیست و یکم و با پیشرفت سرسام آور فناوری های نوین و ظهور روزافزون آنها در کشورمان، ضروری به نظر می رسد به این موضوع یعنی زیاده روی در استفاده از امکانات آنلاین و خصوصاً بازی های ویدیویی توجه ویژه ای مبذول شود و ارگان های مسئول سازوکارهای کنترل کننده مناسبی را بر پا کنند.
گرچه همچنان که پیش از این نیز به کرات در همین صفحات اشاره کرده ایم بازی های رایانه ای و ویدیویی و سرگرمی های متداول الکترونیکی مشابه به هیچ وجه آن گونه که در برخی محافل بزرگ نمایی می شود تماماً مضر نیستند و حتی در صورت استفاده مناسب از آنها می توانند به ابزاری پیش برنده در اختیار نسل جوان ما تبدیل شود.
http://www.sardashtpnu.ir/forum/showthread.php?tid=382
حتماً دیده اید کودکان و نوجوانانی را که تمام روز را پای بازی های کامپیوتری یا اینترنت می نشینند یا به طور دائم با گوشی های موبایل بازی می کنند و حتی یک ساعت هم آنها را کنار نمی گذارند. این یک رفتار و عادت غیر عادی است به نام «اعتیاد به تکنولوژی» که اگر به موقع جلوی آن گرفته نشود، تبدیل به یک ناهنجاری روحی در این افراد نوجوان و کم سن و سال می شود.
اخیراً در شهر لندن در انگلستان، برای کمک به بچه هایی که بیش از حد به شکل های مختلف تکنولوژی و بازی های کامپیوتری عادت کرده اند، یک «مرکز ترک اعتیاد به تکنولوژی» به اسم بیمارستان «کاپیو نایتینگل» تأسیس شده است، که به طور تمام وقت راهنمایی های تلفنی نیز ارائه می دهد. والدین این بچه ها درباره اینکه چه طور باید با آنها رفتار کنند که کم کم این عادت آنها از بین برود، از این مرکز مشاوره و کمک می گیرند.
مشاور روانشناسی این مرکز، دکتر گراهام گرین می گوید که نمونه هایی بوده که وقتی پدر و مادر از فرزندشان خواستند که دستگاه را خاموش کند، آن بچه به شدت از کوره در رفته و نمی توانستند کنترلش کنند و حتی در مواردی مجبور شدند پلیس را خبر کنند تا اوضاع را کنترل کند. دکتر گراهام که این بچه ها را «نسل صفحه.مانیتوری» می نامد، تاکنون تحقیقات زیادی درباره این نوجوانان داشته و شیوه های زیادی را در درمان این نوع از اعتیاد نوجوانان ارائه و اجرا کرده است.
او عقیده دارد که این مراکز درمان نباید همان شیوه های قدیمی درمان اعتیاد را که در مورد انواع دیگر اعتیاد اجرا می شد و حتی موفق هم بود، روی این افراد اجرا کنند. باید شیوه ها و مدل های جدید و البته استاندارد عرضه و اجرا شود. چون این نوع متفاوت و تقریباً جدیدی از اعتیاد است و درمان آن، با شیوه درمان انواع دیگر از اعتیاد که تا به حال می شناختیم (مانند اعتیاد به الکل یا مواد مخدر) بسیار متفاوت است. چون علت بروز این عادت ها و نا به هنجاری ها و روندی که طی می کنند و سن افراد مبتلا در آن فرق می کند، نباید به هیچ وجه همان شیوه های درمانی را روی این بچه ها اجرا کرد.
هدف این مراکز درمانی احیا و حفظ سلامت روانی نوجوانان است و باید سخت تلاش کنند تا دنیای جدیدی که قرار است این نوجوانان و بچه های ما در آن بزرگ شوند و زندگی کنند، سلامت و آرامش روانی داشته باشد. باید به آنها بفهمانند که تا چه حد نشستن های بی وقفه پشت مانیتور و بیش از حد بازی کردن و گشتن در فضای اینترنت، می تواند مضر و خطرناک باشد. اما همچنان بسیاری از مراکز خدمات درمانی هستند که پیچیدگی و متفاوت بودن اوضاع جدید را در نظر نمی گیرند و بر اساس همان مُدل ها و شیوه های قدیمی ترک اعتیاد عمل می کنند و به این ترتیب هم منطقی به نظر می رسد که پیشرفت های خوبی در روند درمان بیمارانشان نداشته باشند.
مسئولیان امر، بیمارستان کاپیو نایتینگل را با در نظر گرفتن جوانب مختلف، نیازها و محدودیت ها، به عنوان یک مرکز درمانی اعتیاد به تکنولوژی نوجوانان، با فعالیت های حرفه ای و علمی، تأسیس کرده اند و هدفشان این است که بتواند دوباره این «نسل صفحه.مانیتوری» را به همان «نسل نوجوانان»، که قبلاً بود، تبدیل کند. استراتژی آنها برای درمان، این گونه است که به تدریج زمانی که نوجوانان با کارها و فعالیت های اجتماعی و «غیر کامپیوتری» می گذرانند را تا حد چشمگیری افزایش دهند و با این فعالیت های اجتماعی که افراد رو در روی هم هستند و انجام می دهند، اعتماد به نفس آنها را هم بالا ببردند.
چون طبق تحقیقات، نداشتن اعتماد به نفس یکی از دلایل مهمی است که باعث می شود افراد به سمت استفاده بیمارگونه از تکنولوژی و بازی های کامپیوتری کشیده شوند و اکثر ساعت های روز و شب را به این نحو بگذرانند. انجام این فعالیت های اجتماعی و گروهی و زمانی که این گونه سپری می گردد، باعث می شود که این نوجوانان متوجه وابستگی خودشان به بازی های کامپیوتری، شبکه های گروهی، فیس بوک، و گوشی های موبایلشان بشوند و کم کم یاد می گیرند که چگونه بتوانند خودشان و شرایط را کنترل کنند و موقعی که وقتش شد، سیستم را خاموش کنند.
دکتر گراهام می گوید آنهایی که به استفاده از صورت های مختلف تکنولوژی معتاد هستند، مانند آنهایی که معتاد به قُمار هستند، تحت تأثیر انجام مکرر این بازی ها و شرایطی که در طول بازی دائم در آن قرار می گیرند، خیلی سریع تر از حالت عادی و نُرمال هیجان زده می شوند، همیشه گوش به زنگ هستند و نسبت به هر محرّکی خیلی سریع واکنش نشان می دهند، و حالت هایی شبیه نشانه های ترک دارو، مثل بیقراری و استرس های دائم را پیدا می کنند.
مانند مثالی که قبلاً هم زدیم وقتی به این بچه ها می گویند که کامپیوتر را خاموش کنند، خیلی سریع و غیر عادی از کوره در می روند و دیگر نمی شود کنترلشان کرد. تا جایی که والدین مجبور می شوند پلیس را خبر کنند تا اوضاع را آرام کند. با تمام این احوال در این هنگامه عصر بیست و یکم و با پیشرفت سرسام آور فناوری های نوین و ظهور روزافزون آنها در کشورمان، ضروری به نظر می رسد به این موضوع یعنی زیاده روی در استفاده از امکانات آنلاین و خصوصاً بازی های ویدیویی توجه ویژه ای مبذول شود و ارگان های مسئول سازوکارهای کنترل کننده مناسبی را بر پا کنند.
گرچه همچنان که پیش از این نیز به کرات در همین صفحات اشاره کرده ایم بازی های رایانه ای و ویدیویی و سرگرمی های متداول الکترونیکی مشابه به هیچ وجه آن گونه که در برخی محافل بزرگ نمایی می شود تماماً مضر نیستند و حتی در صورت استفاده مناسب از آنها می توانند به ابزاری پیش برنده در اختیار نسل جوان ما تبدیل شود.
http://www.sardashtpnu.ir/forum/showthread.php?tid=382