آموزش کوهنوردي(از مقدماتي تا پيشرفته)همراه با معرفي وسايل

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردي(از مبتدي تا پيشرفته)همراه با معرفي وسايل

آموزش کوهنوردي (1)

http://img.tebyan.net/big/1387/09/14641952351742491771001152329320521559748.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/53792637211103123524822212385288125106.jpg)


طنين آرام ضربان قلب آواي سلامتي است و در اين ميان مي توان با ورزش شادابي و سلامت خود را حفظ کنيم.
بدون شک کوهنوردي ورزشي مفرح و بسيار مفيد طبيعي است که در ساليان اخير سخت مورد توجه همگان قرار گرفته و خيل رهروان به کوهستان و طبيعت روز افزون شده است.

به همين بهانه آموزش کوهنوردي را در چندين قسمت براي شما عزيزان در نظر گرفته ايم.
آموزش مقدماتي

تعريف کوه:
به ارتفاعات بلندتر از 600 متر نسبت به زمينهاي اطراف آن کوه مي گويند.
مراحل ورزش کوهنوردي

1- کوه پيمايي:
پيمودن تپه ها و کوه هاي خاکي آسان و راه هاي مال روي کوهستاني براي تمرين و فراگرفتن اصول مقدماتي کوهنوردي.

2- کوهنوردي: نور ديدن کوه ها بي آن که پاي بند مسير يا منطقه اي باشيم با رعايت کليه اصول، مقررات و قوانين کوهنوردي با استفاده از وسايل فني.

3- سنگ نوردي: پيمودن عمودي صخره ها و ديواره ها را با استفاده از دست و پا ، با وسايل فني و بدون وسايل فني را سنگ نوردي مي گويند.

4- يخ و برف نوردي: پيمودن مسيرهاي يخي و برفي را با استفاده از ابزار و وسايل مخصوص يخ، برف نوردي مي گويند.

5- Dry Tooling: پيمودن مسيرهاي عمودي يخي و سنگي را با استفاده از ابزار يخ نوردي (تبر و کرامپون) را Dry Tooling مي گويند.

6- غار نوردي: پيمودن غارها و شکافهاي عمودي و افقي درون زمين را غار نوردي مي گويند.

7- ورزشهاي هوايي: فرود از ارتفاعات توسط وسيله مخصوص (کايت ، پاراگلايدر ، چتر و... ) را ورزش هوايي مي گويند. هر کدام از موارد فوق داراي درجاتي از آموزشهاي کارآموزي تا مربيگري پيشرفته دارد.

http://img.tebyan.net/big/1387/09/97212281314313772218149108383314824256.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/1612762349710114167298021011815927152115.jpg)
اصول اوليه کوهنوردي

استفاده از کوهستان و طبيعت زيبايش و لذت بردن از آن نياز به رعايت اصول و مقرراتي دارد که رعايت هر يک از آنها در تندرستي و سلامتي کوهنورد بسيار موثر است:

1- هرگز تنها به کوه نرويد.
2- از مسيرهاي عمومي و علامت گذاري شده حرکت نماييد.
3- به خانواده، دوستان، قرارگاهها، و پناهگاهها مسير کوه پيمايي خود را اطلاع دهيد و پس از بازگشت نيز به تمامي کساني که اطلاع داده ايد خبر بازگشت خود را اعلام نماييد.
4- صعود خود را صبح زود آغاز کنيد. هميشه طوري برنامه ريزي کنيد که وقت اضافي براي استراحت، بازگشت و حوادث پيش بيني نشده داشته باشيد.
5- وضعيت هوا را به طور دائم در نظر داشته باشيد.
6- برنامه و زمان بندي دقيقي براي کوه پيمايي تنظيم نماييد.
7- هميشه يک سوت و يک چراغ قوه به همراه داشته باشيد.
8- قبل از آغاز برنامه اطمينان حاصل نماييد که کليه امکانات لازم براي کوه پيمايي را به همراه داريد.
9- هرگز از ساک و کيف به جاي کوله پشتي استفاده نکنيد.
10- قدم ها را با مکث برداريد و در شيبهاي تند روي هر پا اندکي استراحت نماييد.
11- کفش و لباس مناسب فصل را بپوشيد و هميشه لباس اضافي نيز به همراه داشته باشيد.
12- اگر برنامه شب ماني داريد قبل از تاريک شدن هوا اقدام به برپايي چادر و کمپ نماييد.
13- هميشه يک کيف کمکهاي اوليه همراه خود داشته باشيد.
14- يک کيسه کوچک زباله در کوله پشتي خود داشته باشيد و فراموش نکنيد که کوه هميشه بايد تميز باشد تا قابل استفاده مجدد براي شما و ديگران باشد.
با يک قدم دم و با قدم ديگر بازدم را انجام دهيد ، فراموش نکنيد که تنفس را از راه بيني انجام دهيد و در شيبهاي تند با هر قدم يک دم و يک بازدم انجام دهيد

15- طول و سختي مسير صعود براساس توانايي ضعيف ترين فرد گروه انتخاب شود.
16- افراد گروه در يک برنامه کوه پيمايي بايد از آمادگي جسماني و رواني مناسب برخوردار باشند.
17- افراد گروه نبايد اختلاف سني زيادي با هم داشته باشند و تا اندازه اي يکدل و هم سليقه و هم اخلاق باشند.
18- هر گروه حداقل بايد يک مربي درجه (3) کوه پيمايي به همراه خود داشته باشد.
19- در مسيرهاي برفي، از سرخوردن بدون کنترل خودداري نماييد.
20- اگر مشکلي پيش آمد و يک نفر مصدوم در گروه به همراه داريد قبل از اتلاف وقت به طرف پايين حرکت نماييد.
21- کروکي ، نقشه و قطب نما يا G.P.S همراه داشته باشيد.
22- اندازه قدمها و گامها به اندازه عرض شانه ها برداشته شود.
23- با يک قدم دم و با قدم ديگر بازدم را انجام دهيد و تنفس را از راه بيني انجام دهيد و در شيبهاي تند با هر قدم يک دم و يک بازدم انجام دهيد.
24- هيچ وقت بدون اجازه سرپرست از تيم جدا نشويد.
25- در سربالايي ها و شيبهاي تند به صورت زيگزاک حرکت نماييد تا شيب مسير شکسته شود.
26- در سربالايي و سرازيريها با تمام کف پا راه برويد.
27- از حرکت با بغل پاها در سرازيري ها خودداري کنيد.
28- در صعود، هميشه سنگيني خود را به جلو و در فرود سنگيني خود را به عقب متمايل نماييد.
29- قبل از حرکت ابتداء تمرينات ورزشي و حرکات کششي را حتماً انجام دهيد.
30- در ابتدا حرکت هر نيم ساعت 10 دقيقه استراحت و سپس زمان حرکت زيادتر و زمان استراحت کمتر مي گردد (به ازاي هر يک ساعت حرکت 10 دقيقه استراحت نماييد)

http://img.tebyan.net/big/1387/09/5175200852551955261208243243226614212922.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/271479586211228134190213023699914413175.jpg)

31- در هنگام استراحت و حرکت، خوردن آب و تنقلات و شيريني جات را فراموش نکنيد.
32- بعد از توقف ، کوله پشتي و پشت خود را به طرف آفتاب قرار دهيد و بلافاصله لباس گرمکن و بادگير خود را بپوشيد.
33- در هنگام حرکت از پوشيدن لباس اضافي خودداري نماييد و هنگام توقف آنها را بپوشيد.
34- پاها را روي زمين نکشيد بلکه اندکي از زمين بلند کنيد و دستها را آزاد نگهداريد.
35- هر 125 قدم حدود 100 متر مي باشد و مسافت پيموده شده را مي توان به اين صورت محاسبه نماييد.
36- در صخره نوردي هميشه 3 نقطه از بدن بايد درگير سنگ باشد.
37- آهسته و منظم حرکت کنيد.
38- براي شروع کوه پيمايي سعي کنيد تابستان و اوايل پاييز را انتخاب کنيد.
39- از ريزش و جا به جا کردن سنگ خودداري نماييد.
40- اگر گُم شديد در فرود آمدن از کوه عجله نکنيد، با مشورت بهترين راه را پيدا کنيد.
41- مسير صعود را با سنگ چين علامت گذاري نماييد تا در زمان برگشت دچار اشتباه و گُم کردن راه نشويد.
42-زمان فرود اغلب ? صعود مي باشد، با اين محاسبه زمان و توان خود را تقسيم بندي نماييد.


منبع: کتاب آموزش کوه پيمايي و کوهنوردي از مقدماتي تا پيشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (2)

http://img.tebyan.net/big/1387/09/392321811169116071951242519264152151203142.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/20021213023010525422217711371391062063219211.jpg)
وسایل کوهنوردی (پوشاک عمومی)

کفش

1- کفش سبک کوهپیمایی (http://www.tebyan.net/sports/news/year1384news/2005/5/7/11361.html):
این کفش دارای وزنی سبک و زیره ای نازک دارد که در فصول خشک سال می توان از آن استفاده نمود و وزن این کفش بین 800 تا 1300 گرم است.

2- کفش نیمه سنگین کوه پیمایی:
دارای زیره ای ضخیم تر، لایه چرمی در کف کفش، مقاوم بودن رویه چرمی، ساق بلند و در مقابل سرما و خیس شدن مقاوم تر است و در ناهمواریها و ارتفاعات کوهستان به کار می رود.

3- کفش سنگین کوهنوردی (http://www.tebyan.net/Sports/News/2007/6/10/42262.html):
این کفش دارای زیره ای کلفت تر از نوع اول است و یک لایه تخت چرمی یا لاستیکی علاوه بر زیره اصلی نیز دارد. رویه آن چرمی است و نسبتا ضخیم می باشد وزن این کفش بین 1400 تا 2000 گرم است و دارای ساقه ای بلند و زبانهای بلند می باشد.

4- کفش دوپوش و سه پوش:
در این کفش 2 یا 3 کفش توی هم می روند. کفش بیرونی از نوع سنگین کوهنوردی (http://www.tebyan.net/sports/news/sportsnewsyear1383/2004/9/8/8249.html) است و در بعضی از آنها کفش بیرونی از جنس لاستیک یا فایبرگلاس و پوشش داخلی از نوع گرتکس می باشد. پوشش داخلی بسیار سبک و نرم می باشد و وزن آن حدود 3600 تا 4000 گرم است.

http://img.tebyan.net/big/1387/09/451419411524153202847112861641423370.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/216167261167221301881321231421843939141208.jpg)

5- کفش ترکیبی:
نوعی کفش کوهنوردی (http://www.tebyan.net/sports/interviewwithsportsmen/2005/6/16/11811.html) سنگین است که در فصول مختلف قابل استفاده می باشد و ضد آب بوده و برای صعودهای بلند چند روزه مناسب می باشد( فراموش نکنید که کفش هر چه که باشد باید یک نمره بزرگتر از پا باشد)

6- کفش سنگ نوردی:
این کفش دارای یک کف صاف از لاستیک نرم با قابلیت اصطکاک زیاد می باشد. دور کفش یک نوار لاستیکی وجود دارد که به وسیله آن امکان گیر کردن پا را در درون شکاف ها راحت تر می کند.

جوراب

جوراب کوهنوردی بلند و تا زیر زانو می باشد و حتماً باید پشمی باشد تا در زمستان پا را گرم نگه دارد. یک نوع جوراب دیگر نیز هست که از جنس گرتکس می باشد ، خاصیت گرتکس این است که درون پا را گرم نگهداری می کند و از عرق کردن پا جلوگیری می نماید.

شلوار کوهنوردی (http://www.tebyan.net/Sports/SpecialReports/SpecialReports/2003/7/27/2917.html)

این شلوار از جنس پشم و گرم برای زمستان و نازک برای فصل تابستان و دارای جیب های متعددی می باشد. نوعی از آنها کوتاه می باشد که در سنگ نوردی از آن استفاده می شود.

حدود 50 درصد از گرمای بدن از طریق سر خارج می گردد لذا داشتن کلاه در سرما و گرما برای یک کوهنورد لازم می باشد


پیراهن

پیراهن باید راحت باشد نه تنگ و نه خیلی گشاد جنس آن باید از نوع پنبه و کتان باشد تا باعث عرق کردن نشود. گفتنی است که در زمستان می توان علاوه بر پیراهن از پلار نیز استفاده کرد.

کلاه
حدود 50 درصد از گرمای بدن از طریق سر خارج می گردد لذا داشتن کلاه در سرما و گرما برای یک کوهنورد لازم می باشد. در سرما جلوی سردی هوا را می گیرد و در گرما جلوی تابش آفتاب را می گیرد. کلاه زمستانی معمولاً از جنس پشم یا پلار می باشد و کلاه تابستانی دارای نقاب جلو و کلاه گرد و دوره دار می باشد و از جنس کتان و پارچه ای می باشد.

دستکش

دستکش در تابستان از جنس نخی و چرمی و در زمستان از جنس پشمی، گرتکس و دو لایه می باشد. دستکش باید اندازه دست باشد تا روی آستین را بپوشاند و در بعضی از آنها در قسمت بالای مچ دارای بند و بست مخصوص می باشد و باید تا مچ دست را کاملاً کیپ نماید.

http://img.tebyan.net/big/1387/09/13520652156501214912112622410886112179620.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/2431577842729696101255143702251352364550.jpg)

کیف کمکهای اولیه

یکی از ضروریات یک کوهنورد می باشد این کیف حاوی مقداری باند، پماد، چسب، مواد ضدعفونی کننده و باند کشی و غیره می باشد.

کیسه خواب

مهمترین وسیله شب مانی در کوهستان است که علاوه بر استراحت شبانه، از آن می توان در طول روز جهت نگهداری و استراحت شخص مصدوم نیز استفاده نمود. کیسه خواب معمولاً از جنس پر یا الیاف مصنوعی و یا ترکیبی می باشد.
کیسه خوابهای پر سبک، گرم و کم حجم هستند. کیسه خوابهای الیاف مصنوعی ارزان تر می باشند و در ارتفاعات پایین تر مورد استفاده قرار می گیرند. نوع جدید کیسه خوابها از نوع گرتکس می باشد و سرمای تا 20 و 30 درجه زیر صفر را تحمل می کند.

http://img.tebyan.net/big/1387/09/12144241721251464141173241110192254152111241.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/51242157319188119071237246161462414060.jpg)

زیر انداز

قوی ترین کیسه خوابها نیز نیاز به زیرانداز دارند زیرا سرما همیشه از طریق زمین به بدن منتقل می شود لذا یک زیر انداز از جنس فوم یا ابر فشرده برای جلوگیری از سرما و رطوبت زمین و انتقال آن به کیسه خواب بسیار مؤثر می باشد.
یک نوع زیرانداز دیگر نیز وجود دارد که مانند تشک قابل بار کردن می باشد. فراموش نکنید که زیرانداز نباید زیاد سنگین باشد و اندازه آن حداقل باید به اندازه کیسه خواب باشد.

کوله پشتی

تمام وسایل مورد نیاز یک کوهنورد باید درون وسیله ای قرار گیرند که این وسیله کوله پشتی می باشد. کوله پشتی ها با توجه به نوع استفاده، از نظر حجم و کاربرد به چندین نوع تقسیم می شوند:

از نظر حجم به 25 لیتر، 40 لیتر، 50 لیتر،60 لیتر ،70 لیتر ، لیتر 80،90 لیترو بیشتر می باشد و از نظر کاربرد به کوله های کوهنوردی و کوله های سنگ نوردی تقسیم می شوند.

http://img.tebyan.net/big/1387/09/179167210203782221372402224945127119227247118.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/09/17320010764112198132841462720716219119548.jpg)

کوله های کوهنوردی بلند، جادار و جیب دار می باشند و کوله های سنگ نوردی بدون جیب تا هنگام عبور از تنورها و لای سنگها به جایی گیر نمی کنند.
کوله ها باید دارای بند و بست مخصوص جهت بستن و حمل زیرانداز، کلنگ و غیره باشند و بندهای روی شانه باید قابل رگلاژ باشند.
کوله باید دارای بند سینه و کمر باشد این بندها در سر پایینی ها نقش بسیار مؤثری دارند زیرا جلوی ضربه زدن به شانه و کمر را می گیرد.
رنگ کوله پشتی بهتر است از رنگهای شاخص و قابل رویت و تشخیص باشد مثل رنگهای زرد، آبی ، قرمزو فسفری. همچنین کوله پشتی باید متناسب با قد و جثه هر شخص باشد.
جنس کوله پشتی ها باید از پارچه ضد آب باشد و علاوه بر آن از روکش مخصوص نیز باید استفاده نمود.


ادامه دارد..

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردي (3)

http://img.tebyan.net/big/1387/10/240968919412611666165204897024024945199115.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F10%2F1532082342818617416819751125454 012723352135.jpg)

نگهداري وسايل کوهنوردي (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2008%2F12%2F16%2F81163.html)


کفش، کوله، کيسه، کلاه، دستکش و غيره وسايلي هستند که بايد از آنها مراقبت ويژه اي نمود و در جاي مناسبي نگهداري کرد. بعد از هر برنامه، وسايل بايد شسته شوند و در معرض آفتاب قرار گيرند تا کاملاً خشک شوند و گل و لاي چسبيده به آن تميز گردد و کيسه خواب را حتماً باز نموده و با استفاده از لباس آويز آن را آويزان کرد.

زيرانداز، لباس گرمکن و غيره بايد در معرض آفتاب قرار گيرند تا کاملاً خشک شوند زيرا اگر اينگونه وسايل به همان صورتي که در کوهستان بسته بندي شده اند، باز نشوند باعث پوسيدگي و از بين رفتن آنها مي شود و به علاوه محل خوب براي پرورش قارچهاي مختلف مي باشند که براي پوست بدن و موي سر مضر مي باشند.


ليست وسايل مورد نياز يک برنامه کوه پيمايي (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2008%2F12%2F19%2F81166.html):


کفش مناسب کوه ، پُلار(شلوار + بلوز) ، کلاه پشمي و آفتابي ، شمع و کبريت ، جوراب 2 جفت ، بادگير (شلوار + بلوز) ، دستکش پشمي و پارچه اي ، کرم ضد آفتاب ، شلوار بلند يا کوتاه ، کيف کمکهاي اوليه، کيسه خواب مناسب فصل، عينک آفتابي ، زيرپوش 2 عدد ، طناب انفرادي ، زيرانداز، کارابين (1عدد)، پيراهن ، نقشه و قطب نما و G.p.s ، چراغ قوه ، سوت ، آب ، غذا و کوله پشتي.
وسايل و پوشاک تخصصي

پوشاک مخصوص به لوازمي مي گويند که در فصلهاي بخصوص مثل زمستان و شرايط جوي از آنها استفاده مي گردد.

1- گِتر: گِتر روکشي است که روي کفش و جوراب و قسمتي از شلوار کشيده مي شود تا از خيس شدن آنها جلوگيري کند. گِترها در حال حاضر از جنس گرتکس مي باشند که ضمن جلوگيري از نفوذ آب به داخل کفش و جوراب، از عرق کردن پا نيز جلوگيري مي نمايد و قطرات ريز عرق را از داخل پا به خارج مي فرستد.

2- بادگير: (آنوراک) بلوز و شلواري از جنس نايلون است که روي لباسها مي پوشند تا جلوي باد را بگيرد. نوع ديگري نيز وجود دارد که علاوه بر باد، آب گير يا ضد آب نيز مي باشد که فقط در هنگام باران بايد از آن استفاده نمود زيرا باعث عرق کردن بدن مي گردد. نوع جديد بادگيرها، دو طرف بيروني شلوار يک زيپ سراسري دارد تا به سادگي و بدون بيرون آوردن کفش قابل پوشيدن باشد.

3- رويه دستکش: براي جلوگيري از سرماي شديد و خيس شدن دستکشهاي پشمي پارچه اي از رويه دستکش از نوع گرتکس استفاده مي کنند اين دستکش ها بلند و دو انگشتي مي باشد و تا بالاي مچ و روي کاپشن را نيز مي پوشاند و چفت و بند محکمي نيز دارد.

4- عينک: عينکها براي جلوگيري از نور خورشيد در تمام فصول استفاده مي شوند. بهترين عينک از نوع «اولترا ويولت» ضد اشعه ماوراء بنفش مي باشد. «اولترا ويولت» در ارتفاعات بالا به خصوص هنگام عبور از روي يخچالهاي طبيعي و هنگامي تابش نور خورشيد اگر اينگونه عينک ها را به چشم نزنيم باعث آسيب ديدگي چشم مي گردد که اگر اين کار ادامه يابد فرد مبتلا به برف کوري مي گردد و در موارد شديد ممکن است باعث از دست دادن بينايي نيز گردد. يک نوع عينک ديگر نيز وجود دارد که در هنگام طوفان از آن استفاده مي کنند و تقريباً شبيه عينک غواصي مي باشد و هر دو چشم و قسمتي از بيني را مي پوشاند و دور تا دور چشم نيز پوشيده مي گردد.

5- کت و شلوار پر قو: براي جلوگيري از سرماي شديد از کتهاي بلندي که از پر قو پرشده است ، استفاده مي گردد. اين گونه کتها به سبب دو جداره بودن، مقدار زيادي هوا نيز درون آنها رفته و به عنوان يک عايق عمل مي نمايد. اين کت ضمن گرمي، سبک و هنگام جمع کردن کم حجم مي گردد.

6- جوراب پر قو:
از جنس کت پر قو مي باشد و گاهي داراي زيره چرمي نرم نيز مي باشد. در ارتفاعات بالا در کيسه خواب آن را به پا مي کنند و بسيار گرم و نرم مي باشد و از يخ زدگي انگشتان پا به خوبي جلوگيري و محافظت مي کند.

7- پا نچو: شبيه باراني است و بسيار گشاد است به طوري که از سرتا زير زانو را مي پوشاند و کوله پشتي نيز به خوبي زير آن جا مي گيرد و کاملاً ضد آب مي باشد.



http://img.tebyan.net/big/1387/10/25315413428136212202834174229187721161175.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F10%2F2472262271361551761815831378621 41683145.jpg)

8- عصا يا باتوم: يکي از لوازم ضروري براي يک کوهنورد مي باشد که در هنگام صعود و فرود بسيار مؤثر است زيرا مقدار زيادي از فشار وارد به زانوها را در هر گام بر مي دارد. در هر قدم حدود 11 کيلوگرم فشار وارده به هر زانو را کاهش مي دهد و به عنوان پاي سوم کوهنورد معروف است. جديدترين نوع اين گونه باتومها از نوع تلسکوپي است که به دو قسمت تقسيم شده و در هم فرو مي روند و هر کوهنورد با توجه به قد خود آن را تنظيم مي نمايد و در انتهاي دسته آن تسمه اي وجود دارد که پيچ در آن قرار مي گيرد و محکم مي شود.

9- چادر: چادر کوهنوردي بسيار سبک است و حداکثر 3 کيلوگرم وزن دارد و معمولاً 2 تا چند نفره اند. جديدترين نوع چادر کوهنوردي بدون تيرک عمودي و بدون استفاده از طناب و ميخ است و به صورت دوپوش مي باشد. نوع ديگر آن حلزوني شکل است که در ارتفاعات بلند در مقابل طوفان و بادهاي شديد بسيار مقاوم مي باشد. در چادرهاي دوپوش هوا بين2 جداره چادر قرار مي گيرد و عايق بسيار خوبي را ايجاد مي نمايد.

10- روکش کوله پشتي: براي جلوگيري از خيس شدن کوله پشتي و وسايل درون آن به خصوص لباسها و کيسه خواب که بايد بعد از يک روز کوه پيمايي شبي را تا صبح در آن خواب راحتي داشته باشيم از روکشي از جنس نايلون ضد آب استفاده مي شود اين روکش داراي حاشيه اي نازک و داراي حالت کش مانندي است و کاملاً کوله را مي پوشاند.

وسايل سنگ نوردي (وسايل فني):

سنگ نوردي داراي وسايل بسيار زيادي مي باشد که سنگ نورد با داشتن آنها مي تواند اقدام به صعود از ديواره اي نمايد، اين وسايل عبارت اند از:

1- طناب: بعد از کفش کوهنوردي مهمترين وسيله سنگ نوردي طناب مي باشد. در سنگ نوردي سلامت و نجات هر سنگ نورد بستگي به طناب او دارد. جنس طناب از نايلن يا پرلن است و داراي پوسته و هسته مي باشد و داراي خاصيت ديناميکي بسيار خوبي است. پوسته از جنس ابريشم مصنوعي و هسته از جنس پلي آمين مي باشد ،اين طنابها به رنگ فسفري مي باشد. طناب سنگ نوردي حالت ديناميکي دارد ولي طناب غار نوردي حالت استاتيکي دارد و حالت ارتجاعي آن کم است.

فراموش نکنيد که جان يک سنگ نورد بستگي به طناب او دارد، پس از آن به خوبي مواظبت نماييد

طنابها بنابر کارايي و مورد استفاده قرار گرفتن به چند نوع تقسيم بندي مي شوند:

* طناب 3 ميلي متري: براي بند کفش معمولاً از اين نوع طناب استفاده مي کنند و همچنين در حمايت ابزار کوهنوردي از جمله بستن دسته چکش به صندلي فرود از اين نوع طناب استفاده مي شود.
* طناب 5 ميلي متري: اين طناب2 استفاده مهم دارد: در رکابهاي کوهنوردي از آن استفاده مي شود و براي گره پروسيک نيز از اين نوع طناب استفاده مي شود.
* طناب 7 ميلي متري: از دو لاي آن براي فرود استفاده مي شود ، در بلوکها و در حمايت مياني نيز از آن استفاده مي شود و در کارگاهها نيز مورد استفاده قرار مي گيرد.
* طناب 9 ميلي متري: معمولا در فرود و صعود از آن استفاده مي شود البته بيشتر در فرودها مورد استفاده قرار مي گيرد و به آن نيم طناب نيز مي گويند.
* طناب 11 ميلي متري: براي صعودهاي بلند و کرده اي مورد استفاده قرار مي گيرد، در پاندولي ها نيز از آن استفاده مي شود. لازم به ذکر است که در بين طنابها ، طنابهاي 9ميلي متري به خاطر سبکي بيشترين استفاده را دارد.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/21953307523115232120196765011348918027.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F10%2F3206516016323811381761182491571 612433760.jpg)

محافظت از طناب : نبايد آن را در معرض نور خورشيد قرار دهيد ، از قرار دادن در روي لبه تيز سنگ و صخره خودداري شود ، با مواد شيميايي مانند صابون و غيره شسته نشود فقط با آب خالي و ولرم آن را بشوييد ، چک کردن کامل آن در هنگام جمع کردن ، به خاطر داشته باشد که عمر مفيد هر طول طناب حدود 5 سال است حتي اگر اصلاً از آن استفاده نکرده باشيم البته عمر طنابها بستگي به نوع استفاده اي دارد که از آن مي شود.
(فراموش نکنيد که جان يک سنگ نورد بستگي به طناب او دارد، پس از آن به خوبي مواظبت نماييد)

2. تسمه يا نوار: براي اتصال کارابين يا به صورت حلقه در بلوکها از آنها استفاده مي گردد، يا در حمايتهاي مياني مورد استفاده قرار مي گيرد.

3. کارابين: حلقه اي فلزي است وداراي يک دهانه که باز و بسته مي شود و جهت وصل کردن 2 طناب به کار مي رود ، دهانه بعضي از کارابينها داراي پيچي است که بسته مي شود و نمي گذارد طناب از آن خارج گردد. کارابين داراي انواع مختلف: ساده، پيچ دار، D، گلابي، اتوماتيک و شکلهاي ديگر مي باشد. جنس کارابين از تتانيم تو خالي است و در مقابل فشار بسيار مقاوم ولي در برابر ضربه بسيار شکننده است. پس هميشه بايد مواظب باشيم تا ضربه اي به آن وارد نگردد و حداقل سالي يکبار مورد آزمايش قرار گيرد و از آن عسکبرداري گردد.

4. صندلي فرود: وسيله اي است که از 3 حلقه متصل به هم تشکيل شده است و با به تن کردن آن مي توان طناب را به آن وصل کرد. 2 حلقه صندلي به دور پاها بسته مي شوند و حلقه سوم به دور کمر بسته مي گردد که داراي محلي جهت وصل کردن کارابين به آن مي باشد. امروزه صندلي ها در انواع و اقسام مختلفي توسط کارخانه هاي مختلف ساخته مي شوند و يکي از ارکان سنگ نوردي در فرود و صعود مي باشد.
5. هشت فرود: وسيله اي فلزي و شبيه 8 انگليسي است که در فرود با طناب و يا حمايت مورد استفاده قرار مي گيرد البته امروزه براي حمايت از وسيله اي بنام « ريورسو» استفاده مي گردد.
6. ميخ سنگ نوردي: با توجه به جنس ديواره، ميخها داراي انواع مختلف مي باشد، از جمله: u شکل، v شکل، برگه اي، سوزني و حلقه دار، هگزان، فرند وگوه.
7. چکش: براي کوبيدن ميخ در ديواره ها و شکافها استفاده مي شود و داراي يک دسته وتنه و سر است ، همچنين در نوک آن يک سوراخ وجود دارد که براي خارج کردن ميخ از ديواره کارآيي دارد.
8. يومار: وسيله اي مکانيکي است جهت سعود سريع و مطمئن از طول طناب، اين وسيله داراي استفاده هاي مختلفي است از جمله: تيرول، صعود، حمل مجروح و بالا کش

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (4)

http://img.tebyan.net/big/1387/10/1181226073772512510622898184194814037235.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/19991086114812975136521352157223519262120.jpg)
وسایل فنی یخ و برف نوردی

1. کلنگ: یکی از مهمترین وسایل کوهنوردی (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/24/81807.html) در برف است که قسمتهای مختلف آن عبارت اند از: تیغه، بیلچه، بدنه، سغمه و بند حمایت انداز. کلنگها بنا به نوع کاربری آن متفاوت است. امروزه از کلنگهای کوتاه 65-75 سانتی متری سبک استفاده می کنند و کلنگهای بلند کمتر در صعودهای بزرگ کاربری دارند. بعضی از کلنگها بسیار سبک وزن هستند و قسمت سغمه آن به صورت مورب است این کلنگها در مسیرهایی با برف آلپاین کاربرد دارند.

2. کرامپن: وسیله ای فلزی و دارای تیغه های بلند که به زیر کفش بسته می شود و مناسب حرکت بر روی یخ می باشد و به وسیله آن می توان راحت تر روی یخ حرکت نماییم بدون آن که سُر بخوریم. در واقع تیغه ها ایجاد اصطکاک می نمایند. کرامپونها در سه مدل ساخته می شوند که عبارت است از: کرامپون پیاده روی و کوهنوری (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html)، کرامپون صعود بر روی آبشارهای یخی و کرامپون معروف به یخ شکن.
کرامپون صعود، دارای تیغه های اضافی در جلوی پا می باشند و طوری طراحی شده اند که در هنگام صعود به خصوص بر روی آبشارهای یخی در یخ گیر می کنند و فرد را ثابت نگه می دارد. کرامپونها معمولاً قابل تغییر هستند و روی کفش رگلاژ می شوند و توسط بندهایی محکم به کفش فیکس می شوند و یک کوهنورد (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/16/81163.html) با توجه به نوع فعالیتی که انجام می دهد کرامپون مورد نظر خود را انتخاب می نماید.

3. لنگر برف: یکی از لوازم یخ «لنگر برف» است که مانند لنگر کشتی در برف می نشیند و می توان با آن به خوبی حمایت کرد. لنگر برف دارای سیم بُکسلی کوتاهی است که می توان طناب را به آن بست. لنگر برف اگر درست در برف بنشیند، می تواند چند صد کیلوگرم وزن را تحمل کند. لنگر برف برای سطحهای پرشیب یخ زن به کار می رود، جایی که میخ یا پیچ یخ کارایی چندانی ندارد.

4. تبر یخ: تبریخ حد وسط چکش سنگ نوردی و کلنگ یخ است. نوک آن شبیه کلنگ و ته آن شبیه چکش، طول آن بین 55 تا60 سانتی متر و وزن آن 650 تا700 گرم است. گفتنی است که تبر یخ در دیواره های یخی کاربرد دارد.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/131635147162981052401741491222223916111209.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/80292720783225233165213226321050173233.jpg)
ابزارشناسی

ابزار فنی وسایلی هستند که در صعودهای فنی مورد استفاده قرار می گیرند که این وسایل عبارت اند از: طناب ، صندلی ، کارابین ، هشت فرود ، پروسیک ، یومار ، تی بلوک ، ریورسو ، چکش سنگ نوردی ، میخ ، کیل ، هگزان ، گوه ، پله رکاب ، کلنگ ، بیلچه ، تبریخ ، کرامپن ، ترمز طناب ، بیلچه کلنگ ، بنگ ، برف کوب ، باتوم ، کلاه کاسکت و گِتر
عوامل مؤثر در راه پیمایی

تعیین روش صحیح راه پیمایی با عوامل متعددی از جمله قدرت جسمی، میزان بار، مسافت و زمان، در ارتباط می باشد. لذا برای راه پیمایی صحیح در مناطق گوناگون نمی توان به روشی واحد و یکسان دست یافت اما عوامل اساسی و مهمی که در راه پیمایی صحیح نقش تعیین کننده ای دارند را می توان به ترتیب زیر بیان کرد:

الف: تعیین سرعت راه پیمایی و درستی آن

ب: اتخاذ روشی که به وسیله آن سرعت راه پیمایی تنظیم و انرژی بدن ذخیره می گردد

ج: استراحتهای لازم در خلال راه پیمایی

الف) سرعت راه پیمایی: توجه به 2 قسمت از بدن که کنترلهای جداگانه ای را بر روی اندامها اعمال می نماید به ما کمک می کنند تا به درستی به سرعت قدم زدن خود پی ببریم. در درجه اول قلب زیرا هرفرد به همان سرعتی می تواند حرکت کند که ضربان قلبش اجازه می دهد. هنگامی که قدم برداشتن مستلزم تلاش زیاد همراه با افزایش ضربان قلب است این امر نشان دهنده این واقعیت است که راه پیمایی زیاد است. دوم ریه ها چون شخص می تواند آن مقدار سرت داشته باشد که ریه هایش اجازه می دهند.
مسلماً وقتی که ریه ها با ناامیدی و تلاش زیاد دنبال هوای تازه هستند می توان نتیجه گرفت که سرعت زیاد است. وجود هر یک از نشانهای فوق باعث می شود که از سرعت راه پیمایی بکاهیم. لذا به خاطر ارتباط مستقیم توان پاها در راه پیمایی با میزان ضربان قلب و تنفس ریه ها، معروف است که پاهای کوهنورد قلب دوم او می باشد. سرعت در خلال راه پیمایی متغیر است در شروع راه پیمایی مخصوصاً در صبح ها بهتر است که آهسته حرکت کنیم تا بدن بتواند به خواسته ها آگاهی یافته و هماهنگی در بین فعالیت اعضای مختلف از جمله چشم، پا، ریه و قلب ایجاد گردد.

در شروع راه پیمایی مخصوصاً در صبح ها بهتر است که آهسته حرکت کنیم تا بدن بتواند به خواسته ها آگاهی یافته و هماهنگی در بین فعالیت اعضای مختلف از جمله چشم ، پا، ریه و قلب ایجاد گردد

ب) تنظیم سرعت و ذخیره سازی: برای آشنایی با نحوه حرکت صحیح در شیبها، تصور نمایید که در پایین پلکانی با تعدادی پله ایستاده اید برای شروع زانوهایتان را حتی المقدور به عقب متمایل نموده و مفصل زانو را تا حد امکان باز و در یک راستای مستقیم و عمود بر زمین قرار دهید سپس یک قدم به جلو برداشته و پای عقب را همانگونه راست و به حالت ثابت نگه دارید بعد از قرار دادن پا روی اولین پله پای دیگرتان را حرکت داده و قدم بعدی را بردارید این بار پایی را که روی اولین پله قرار گرفته می باید به حالت راست و ثابت نگه دارید این تعویض پاها می باید در تمام طول راه پیمایی رعایت گردد تا بدین ترتیب سنگینی وزن شما مستقیماً بر روی استخوان ها قرار گرفته و فشارهای حاصل حتی المقدور به زمین منتقل گردد. بدین ترتیب هر یک از پاها در حین قدم براشتن برای لحظه ای فرصت استراحت پیدا می کنند. بهتر است این حرکت را بر روی پله تمرین نموده و سپس آن را در کوه نیز تجربه نمایید. در راه پیمایی گام ها باید به صورت موازی برداشته شود و ابتدا کف پا و سپس پاشنه پا بر روی زمین قرار گیرد.

عضلات پا وظیفه به حرکت درآوردن اهرمها و مفاصل را به عهده دارند و نه تحمل سنگینی و فشار حاصل از وزن بدن، به خاطر همین توجه به اندازه گامها و فاصله آن با زمین در راه پیمایی بسیار مؤثر است. در انجام حرکات ورزشی اندازه های طبیعی بدن نقش به سزایی داشته و به تجربه ثابت شده که اندازه گامهای هر شخص در راه پیمایی برابر با اندازه طبیعی کمر وی می باشد. فاصله گامها از زمین نبایستی از قوزک پا بیشتر باشد چون در غیر این صورت عضلات در هنگام جا به جایی و قدم برداشتن انرژی بیشتری مصرف می کنند و زودتر خسته و ناتوان می شوند. دقت بر مسیر راه پیمایی از طریق چشم بسیار حائز اهمیت است و نمی تواند به صورت یک عادت و عمل عادی درآید.

ح) استراحت در خلال راه پیمایی:
در طول ساعات اولیه روز وقتی که هنوز بدن خسته نشده توقفها باید خیلی کم و کوتاه باشد. برای استراحت بهتر است در حالت ایستاده قرار گیرید و با تکیه بر یک درخت یا تخته سنگ کوله را از دوش خود بردارید و روپوشی به تن کنید و تنفس عمیق انجام دهید و در طول ساعات راه پیمایی بدن نیاز به استراحت کامل دارد و در این حال راهپیمایان می توانند در یک جای مناسب نشسته و در حالی که پاها صاف و کشیده بر روی زمین قرار دارد، شخص می تواند خوردنی و نوشیدنی از نوع قندی میل کند.


http://img.tebyan.net/big/1387/10/27615622518628227798216423563365104139.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/4692011591767910842166310875124209170158.jpg)
چگونگی حرکت در راه پیمایی های طولانی

در کوه پیمایی، قدمهای متعادل و آهنگ ثابت سرعت یکنواخت رُکن اساسی می باشد. چنانچه یک روش کوه پیمایی بسیار مهم را تعیین کنیم که در آن سرعت راهپیما تنظیم و انرژی ذخیره به طور متعادل مصرف گردد آن روش، قدم برداشتن توأم با استراحت می باشد.

راه پیمایی در کوهستان همراه با صرف انرژی زیاد است، لذا پاها و ششها احتیاج به یک زمان کوتاه استراحت در خلال حرکت دارند و در قدم آهسته همانطور که در هر گام یک لحظه استراحت و مکث وجود دارد، تعداد تنفس می باید با این جریان تطبیق داده شود.
به طور مثال درشرایط معمولی هر 3 یا 4 گام یک عمل دم و هر 3 یا 4 گام دیگر با عمل بازدم هماهنگ می گردد.
در این مثال گامها سریع تر از ریه ها شخص عمل می کند و در واقع گامها باید در مکث به وجود آمده استراحت کنند. بدین ترتیب در ارتفاعاتی که هوا رقیق است ریه ها احتیاج به مکث دارند و در ازای هر 2یا 3 نفس یک قدم برداشته می شود.

در ارتفاعات بالا کوهنورد باید آگاهانه نفس عمیق، سریع و پشت سر هم بکشد و در ارتفاعات پایین عضله های پا هستند که احتیاج به زمان بیشتری جهت کسب انرژی دارند. یک عامل مهم در راه پیمایی توأم با استراحت، هماهنگی فکری و روحی می باشد.
اگر هنگام حرکت دچار تنگی تنفسی بشویم و نتوانیم به راحتی لااقل برای مدت یک ساعت با دیگران صبحت نماییم می توان نتیجه گرفت که سرعت قدم برداشتن، زیاد است. قدم برداشتن آهسته و متعادل نیز احتیاج به سرعت ثابت و ایستادن کمتری دارد و بهتر از قدم برداشتن سریعی است که نیاز به استراحت بیشتری دارد.

به قول معروف:

رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود

یک کوه پیما باید بدون نیاز به استراحت لااقل برای مدت یک ساعت راه پیمایی نموده و بتواند در روی شیبهای تند با هماهنگی قدم برداشته و تنفس خود را کنترل نماید. یک فرد مبتدی نباید بیشتر از 10 کیلومتر در روز راه پیمایی نماید، مخصوصاً در شرایطی که ارتفاع بیشتر از 1500 متر می باشد البته در مناطق برفی و سنگلاخی این ساخت به تناسب کاهش می یابد.

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (5)

http://img.tebyan.net/big/1387/10/34351301341079200672007911223435114102175.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/1829816725108208977421417310230019866173.jpg)

قدم برداشتن صحیح در کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/16/81163.html) را بیاموزیم

صعود از کوه ورزشی توام با راه پیمایی (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html) است که رکن و پایه اصلی آن حرکت است. مسیرهای کوهستانی (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/26/81816.html) به ندرت دارای سطوح صاف و هموار است و از این جهت شخص می باید قدمهای خود را کنترل و تنظیم نماید.

گامهای متعادل ، از خستگی زودرس جلوگیری و انرژی مشا را حفظ می نماید. در این نوع حرکت هیچ وقت نباید پا را به زمین سائید یا استخوانها و عضلات (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/11/5/78088.html) را بی جهت به حرکت درآورد، حفظ تعادل باید به صورتی عمل شود که در صورت احساس سستی زمین در زیر پا بلافاصله خود را به عقب کشیده و حرکات بعدی بدن را تحت کنترل در آورد.
اینجاست که به اهمیت راه پیمایی صحیح در کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html) واقف می شویم.
نحوه حرکت در سرازیری

اولین مرحله آمادگی هنگام حرکت در سرازیری این است که داخل پوتین، جوراب ضخیم و نرم دیگری پوشیده و با محکم بستن بند کفش از حرکت اضافی پا در پوتین جلوگیری نماییم.
قدمهای برداشته شده در سرازیری باید متعادل تر از قدمهایی باشد که تنها تحت تأثیر قوه جاذبه قرار می گیرد و بی اختیار برداشته می شود.
پا در هر قدم با زانوی خم بر روی زمین قرار می گیرد و پاها مرتب و متواتر در کنار یکدیگر حرکت می نمایند.
راه پیمایی در سرازیری به اندازه راه پیمایی در سربالایی مشکل نیست ولی نباید شدت جراحات وارده را درسرازیری نادیده گرفت.
در سرازیری است که خراشهای پوستی ایجاد می شود و به مفصل زانوها آسیب می رسد و مچ پا می پیچد، لذا سرعت راه پیمایی در سرازیری نباید خیلی بیشتر از سرعت سربالایی باشد.

در سرازیری شخص باید گامهای خود را با اختیار و کنترل شده بردارد و به دلیل همین کنترل حرکت ، شخص باید به میزان سرعت خود دقت نماید. استراحت در سرازیری به اندازه استراحت در سربالایی اهمیت دارد اما استراحت گام (در حال حرکت) در سرازیر انجام نمی شود.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/1923230118421422317713420511421811657397.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/79200222281892201732281131702071841297328178.jpg)
تنفس صحیح در کوه

تنفس باید عمیق و به طریقه صحیح صورت گیرد، برخلاف آنچه اکثر اشخاص انجام می دهند، حجم ششها نباید از طرفین افزایش یابد.
در اثر این نوع تنفس غلط حجم قفسه سینه افزایش می یابد. در تنفس صحیح حجم ششها از ناحیه تحتانی افزایش یافته که این امر با افزایش حجم شکم همراه است. این شکل تنفس، در ناحیه شکم به صورت ضربانهای مشخص و روشنی قابل رویت می باشد.
لذا از نظر راحتی هیچ وقت نباید کمر را با کمربند محکم بست. در این روش باید سعی شود هوای دم به تحتانی ترین قسمت ریه ها هدایت و انباشتگی ریه ها از هوای دم انجام پذیرد.
عمل بازدم پس از یک مکث چند ثانیه ای و حداقل 3 ثانیه به دنبال عمل دم با فشار پرده دیافراگم به قسمت تحتانی ششها به طور کامل با حداکثر تخلیه صورت بگیرد.
ایمنی در کوهستان

برای یک کوه پیمایی ساده بایستی از اطلاعات و پیش بینی های لازم و همچنین امکانات کافی برخوردار بود، که به طور خلاصه به آنها اشاره می کنیم:

1. تدارک و آمادگی صحیح:
آمادگی جسمانی کافی برای برنامه های کوه پیمایی الزامی است این آمادگی را می توان از طرق گوناگونی کسب کرده و افزایش داد.

2. نکات اصلی در برنامه ریزی عبارت اند از:

الف: مسیر خود را با توجه به فصل انتخاب نمایید.

ب: طول و سختی مسیر بایستی بر اساس توانایی ضعیف ترین فرد گروه انتخاب شود.

ج: زمان کافی برای برگشت را در نظر بگیرید به طوری که در صورت خرابی هوا نیز بتوانید برگردید. قبل از حرکت با مسئولین باشگاههای کوهنوردی و پناهگاهها مشورت کنید و نسبت به مسیر، آخرین اطلاعات را کسب کنید.

د: قبل از خروج از شهر از طریق هواشناسی، از وضعیت آینده هوای منطقه ای که قرار است در آن کوه پیمایی کنید اطلاع حاصل نمایید.

و: مسیر صعودتان را به خانواده و دوستان اطلاع دهید و فراموش نکنید پس از اتمام برنامه، بازگشت خود را به اطلاع آنها برسانید.

ه: صعود خود را از صبح زود آغاز کنید و همیشه وقت اضافی برای استراحت، بازگشت و حوادث پیش بینی نشده را داشته باشید.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/6817415513223069812042209957155189177163223.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/1912509811415024444515414100140141781422.jpg)

3. وسایل کافی عبارت اند از:

الف: وضعیت هوا ممکن است به سرعت تغییر پیدا کند، بارش برف و بوران در ارتفاعات بالا و بارش بارن در ارتفاعات پایین حتی در تابستان نیز امکان دارد، پس داشتن پوشاک و وسایل اضطراری الزامی است.
ب: کفش مناسب به پا داشته باشید. بهتر است کفشها، مچ پای شما را به خوبی نگه دارد تا احتمال پیچ خوردن پا کمتر باشد.

ج: لباس با توجه به زمان و فصل برنامه بایستی انتخاب شود در این میان بهتر است از چند لایه لباس استفاه کنیم چون لباسهای کلفت سنگین ترند در عوض لباسهای متعدد باعث حفظ هوای گرم بدن خواهند شد و با میزان سرد و گرم شدن می توان آن را کم و زیاد کرد. علاوه بر ژاکت و پلوور، یک کاپشن بادگیر کلاه دار بلند می تواند در مواقع اضطراری شما را از سرما حفظ کند. علاوه بر این لباسها به کلاه، جوراب پشمی و دستکش اضافی نیز نیاز دارید.

د: در تابستان برای حفاظت در برابر نور خورشید، به کلاه و عینک و کرم ضد آفتاب نیاز دارید.

ه: وسایل خود را در کوله پشتی بگذارید تا در موقع صعود دست هایتان آزاد باشد. (از به همراه بردن ساک جدا خودداری کنید)

و: خوردنی و نوشیدنی به مقدار کافی همراه داشته باشید و برخلاف یک عقیده قدیمی تا می توانید از آب سالم و غیرآلوده بنوشید.

ز: یک کیف کوچک وسایل پزشکی شامل چند نوع قرص، باند، باند کشی، چسب زخم، سوت، چراغ قوه دستی، کبریت و پتوی نجات را همراه خود داشته باشید.

ح: چوب دستی یا باتوم به اندازه مناسب برای شما می تواند در هنگام کوه پیمایی و خصوصاً در سرپایینی ها کمک خوبی برای جلوگیری از آسیب دیدن زانوهای شما باشد.



منبع: کتاب آموزش کوه پیمایی و کوهنوردی از مقدماتی تا پیشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (6)

http://img.tebyan.net/big/1387/10/14618715823212065110174719923014323024379121.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/1138011224312154248164882231272542422349745.jpg)

راه رفتن روی برف و یخ

راه رفتن در روی برف و یخ برای کوهنوردان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/1/10/82980.html) تکنیک ویژه ای مخصوص به خود می خواهد که باید با تجربه مخصوص یخ و برف همراه باشد و از لحاظ قوای بدنی هم باید کاملاً آماده بود زیرا صعود از روی برف و یخ انرژی بیشتری را می طلبد.

در درست کردن مسیر برای نفرات بعدی (برف کوبی) باید در مصرف انرژی صرفه جویی کرد. باید آهسته صعود کرد که در این میان فاصله پاها نباید زیاد باشد ، در برگشت نیز باید از مسیر دیگری استفاده کرد تا مسیر صعود خراب نشود.

کوهنوردان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/26/81816.html) در سربالایی تند بهتر است مارپیچ بالا بروند تا چندان خسته کننده نباشد. همیشه باید از شکل طبیعی کوه (http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=810807) استفاده کرد و در انتخاب مسیر باید دید که مسیر بنا بر ساعات روز روی سطح برف فشرده انجام می شود یا برف نرم.

در شیبهای تند برفدار، مسیر را باید کاملاً عمودی به طرف بالا انتخاب کرد. کوهنوردان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html) در عبور متمایل از شیبهای تند با برف یخ زده نباید به طرف درون خم شوند بلکه باید عمود ایستاده و پاها را نیز عمود بر سطح برف بگذاشت.

در برف نرم و تازه باید برای تمام پا، جا پا درست کرد و کمی مایل به طرف پایین و فاصله افقی پاها باید تقریباً به قدر پهنای شانه ها باشد.

در مسیرهای با سربالایی تند و برف عمیق برای باز کردن مسیر باید از زانو هم استفاده کرد. ابتدا با کف کفش برف را کمی می کوبند و اگر دوام آورد که با یک پا روی آن ایستاد، سپس با زانو باید به برف فشار آورد.

در برف زیاد چوب دستی، باتوم اسکی یا کلنگ کوه نوردی (http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=810807) که به نوک آن بشقاب چوب دستی اسکی بسته باشند، کمک بسیاری به صعود خواهد کرد.

سطح های شیبدار در حدود 50 درجه با برف پودری زیاد غیرقابل صعود هستند زیرا شخص تا کمر یا سینه در آن فرو می رود و بیرون آمدن از آن بسیار مشکل و خطرناک است.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/211981662472402151381552521031472161417332164.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/14310199146222185295223087127135100103242.jpg)


از بالکنهای برفی و نقابهایی با چندین متر ارتفاع نه تنها نمی شود گذشت بلکه خطرات جانی شدیدی همراه دارد. گاه با کندن پله ای که وقت فراوانی می گیرد می تواند از دیواره های عمودی برف و یخ عبور کرد.

در پایین آمدن از سطح برفهای یخ زده با شیب متوسط باید پشت به شیب و با فشار پاشنه پا به برف، پایین آمد. در پایین آمدن از سطحهای برفی با شیب زیاد، اگر شخص نتوانست پشت به شیب پایین بیاید، باید فوراً چرخید و رو به شیب کرد و با کوبیدن نوک کفش به برف جا پا برای خود درست کند که در عین حال تکیه برای دستها هم هست.

در جاهای با شیب کم و بدون خطر می توان با کف کفش به طرف پایین لیز خورد و به پایین آمد. سرعت این حرکت را می توان با بالا بردن و در برف فرو کردن نوک کفشها و فشار کم یا زیاد پاشنه ها تنظیم کرد. در صورت لیز خوردن در سطح پرشیب برفی باید فوراً صورت را به طرف سطح شیب برگردانید و با دستها به سطح تکیه کرد و نوک کفشها را با کمی فاصله به سطح بند کرد. سر و گردن باید اینجا بالا نگه داشته شود و بالا تنه باید از سطح برف دور گرفته شود تا نوک کفشها بهتر به برف گیر کنند و ترمز بهتری صورت گیرد.


http://img.tebyan.net/big/1387/10/84168254934598839200114161762284514628.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/1792472477516491244122130466237716768232.jpg)

اگر کلنگ یخ در دست باشد بهتر است دسته اش را نزدیک سر آن گرفته و در یخ فرو برود. کرامپن بسته شده باشد باید کلنگ یخ را در بالا با تمام قدرت به یخ کشید وگرنه وزن شخص به علت ترمز کرامپنها بالا تنه اش را از سطح برف جدا می کند و به صورت وارو زدن به طرف پایین بر می گرداند.

غالباً در ارتفاعات بالا از راهروهای برفی باید عبور کرد، در این نوع جاها احتمال ریزش بهمن و به خصوص قطعه های برف یخ زده و یخ و سنگ هست، پس باید در این جاها توقف نکرد و زود عبور کرد.
ولی اگر هوا زیاد گرم باشد یا آفتاب بر آن تابیده شود، بسیار خطرناک خواهد بود.

در موقع عبور از تیغه هایی که هر2 طرف آنها خالی است و روی آنها را برف پوشانیده است باید شخص از تعادل خوبی برخوردار باشد زیرا سطح کم عرض است و به علت وجود یخ و برف چندان سطح اتکای مطمئنی وجود ندارد

در موقع عبور از تیغه هایی که هر2 طرف آنها خالی است و روی آنها را برف پوشانیده است، باید شخص از تعادل خوبی برخوردار باشد زیرا سطح کم عرض است و به علت وجود یخ و برف چندان سطح اتکای مطمئنی وجود ندارد.

در این گونه جاها باید بر دقت افزود که یک حرکت عدم تعادل برابر با سقوط است و فقط با اتکای یک دست روی کلنگ می توان تعادل خود را نگه داشت. اگر برف زیر پا فشرده باشد، کرامپنها خوب گیر می کنند اما اگر پوشش بیرونی سست باشد، خطر بسیار است.

در موقع عبور از روی تیغه ای، اگر نفر اول لیز خورد و به طرفی افتاد برای اینکه زیاد به پایین نیفتند و نفر دیگر را نیز با خود نبرد ( زیرا 2 کوهنورد در صعود پیوسته هستند) باید نفر دوم فوراً و بدون وقفه خود را به طرف دیگر پرت کند که ضربه اولی خنثی شود و طناب هر دو را نگه دارد.

http://img.tebyan.net/big/1387/10/22470247221228762498833230501869628142101.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/10/4514162119179341081527535170716019417311.jpg)


در موقع وزش بادهای تند، عبور از روی تیغه ها خطرات جانی دارد و باید از آن صرف نظر کرد. در اثر وزش باد در سینه پرشیب، تیغه های نقابی کمابیش درست می شود.

از تیغه هایی که دارای نقاب هستند باید با طناب عبور کرد. اگر توقف گاهی کاملاً مطمئن پیدا نشد، نفر اول نباید خیلی نزدیک نفر دوم باشد. شیروانی ها (نقابهای دو طرفه) بسیار خطرناک هستند زیرا به 2 طرف آویزان هستند و اگر خراب شود مقدار زیادی یخ و برف از طرف دیگر هم با خود به پایین خواهد آورد. غالباً عبور از نقاب پر زحمت است و گاه اگر نتوان آن را دور زد، باید با زحمت فراوان آن را سوراخ نمود.

روشهای راه رفتن روی برف عبارت اند از:

1- روش کلاسیک:
در این روش با نوک و پنجه پاها به یخ و برف ضربه زده می شود و مسیر طی می شود.

2- روش سوئدی:
در این روش با بغل پاها و به صورت ضربدری به یخ و برف ضربه زده می شود.

3- روش آمریکایی:
این روش به ساعت 3 نیز معروف است در این روش یک پا با پنچه و یک پا با بغل به یخ و برف ضربه زده می شود.

در شیبهای ملایم صعود با کلنگ به صورت کلنگ ، پا و کلنگ انجام می شود و در شیبهای تند صعود به صورت کلنگ پا وکلنگ پا انجام می شود.
در شیبهای تند کلنگ با دو دست گرفته می شود اما در شیبهای ملایم کلنگ با یک دست گرفته می شود. در تراورس ها کلنگ در دستی قرار می گیرد که به طرف کوه باشد.

منبع: کتاب آموزش کوه پیمایی و کوهنوردی از مقدماتی تا پیشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (7)

http://img.tebyan.net/big/1387/11/1614113130279269131241012401454424998146.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/16547252182558448244901811640146202225123.jpg)
راه رفتن با کرامپن کلنگ (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/26/81816.html)


راه رفتن روی برف یخ زده و یخ احتیاج به تکنیک مخصوصی (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/16/81163.html) دارد و باید شخص بتواند در هر لحظه تعادل خود را حفظ کند. فراموش نکنید که تمرین سنگ نوردی برای این کار کافی نیست و باید تمرین مخصوص (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html) به خود این کار را داشت.
بهتر است کرامپنهای دوازده دندانه ای به کار برد و کرامپن باید درست به اندازه کفش (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/24/81807.html)باشد، در این میان باید طوری اندازه باشد که بدون بستن بند آن اگر آن را با کفش از زمین بلند کنند، نیفتد. بند کرامپن باید سفت بسته شده باشد. کلنگ یخ نوردی مکمل خوبی برای کرامپن در عبور از روی یخ است.

اگر کرامپن درست به کار برده شود یعنی اگر دندانه های آن عمودی به کار برده شود، زحمت راه رفتن را خیلی خواهد کاست.
در اینجا روش صحیح راه رفتن باعث می شود که عضلات ساق پا بیش از حد لازم خسته نشود.
قدم ها باید فاصله ای از هم در حدود راه رفتن معمولی داشته باشند، تا در حین راه رفتن حلقه های کرامپن به هم برخورد نکنند.
اگر شیب سطح از 20 درجه به بالا و برف محکم باشد، بستن کرامپن خوب است. در جاهای مسطح با یخ شیشه ای بستن کرامپن لازم می شود.
در جاهای شیب دار باید طوری راه رفت که دندانه های عمودی کرامپن همه در یخ فرو روند.

در صعود سطح شیبدار سفت چه در خط مستقیم عمودی و چه سینه به سینه و متمایل باید اول دندانه های جلو را در یخ گیر داد زیرا در سربالایی دندانه های جلو کرامپن بهتر به یخ گیر می کنند

در جاهای شیب دار باید پا را بلند کرد از بالا به پایین گذاشت نه این که نوک کفش را به زمین متمایل کرد و پا را روی زمین کشید.
در موقع عبور مایل از جاهای شیب دار باید کمی قوز پا را به طرف سربالایی کج کرد تا دندانه های عمودی کرامپن در یخ فرو رود.

در صعود سطح شیبدار سفت چه در خط مستقیم عمودی و چه سینه به سینه و متمایل باید اول دندانه های جلو را در یخ گیر داد زیرا در سربالایی دندانه های جلو کرامپن بهتر به یخ گیر می کنند و این خود کمکی است. باید صورت را به طرف سربالایی کرد و بالا رفت.
هر چه شیب سطح بیشتر باشد باید قدمها را کوتاه تر گرفت. این روش برای عضلات ساق پا خیلی خسته کننده است اما در مورد کرامپنهای بدون لولای میانی (خم نشو) کمتر خسته کننده می باشد.

دندانه های کرامپن بهتر است بیشتر به سطح پایین فشار بیاورند تا به جلو کوبیده شوند چون در این صورت کرامپنهای بدون لولای میانی برتری دارند. یخ های شیبها غالباً با پوششی از برف یا برف یخ زده پوشیده شده اند.
اگر پوشش برفی این سطح آب شود و برفی روی آن نباشد، پوشش زیرین را یخ بلوری می نامند.
سطح بالای یخ با پوشش زیرین آن از لحاظ نوع یخ کاملاً متفاوت است چون پوشش زیرین بسیار فشرده و محکم است، در صورتی که پوشش بالایی معمولاً نرم است و ممکن است این نرمی در بند شدن دندانه های کرامپن درد سر ایجاد کند.

http://img.tebyan.net/big/1387/11/1181253372002362241091701105121815462153159.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/143101129591623984216153231232234209194200149.jpg)

در صورت لزوم و در جاهای مشکل باید این طبقه را برای جا پا با کلنگ تراشید. در موقع صعود در سطح شیبدار با یخ سفت باید پاشنه ها را پایین نگه داشت، این روش کمک می کند که عضلات ساق پا زیاد خسته نشوند و علاوه بر این دندانه های دیگر را طوری قرار می دهد که فوراً در یخ سفت فرو رود. (زانوها در این روش تقریباً کشیده اند)

در صعود پیوسته در سطح شیبدار یخ زده، معمولاً عمودی بالا نمی روند بلکه بیشتر متمایل عبور می نمایند. بهتر است همیشه کرامپنها را به موقع به پا بست، حتی کمی زودتر تا کمی دیرتر. در هر یخ نوردی باید آنها را همراه داشت و در سنگ و یخ نوردی باید از آنها استفاده کرد.

گاه اتفاق می افتد که برف نرم به ته کفش کوهنوردی می چسبد و دندانه های کرامپن را پر می کند، در این صورت باید مرتب برفهای چسبیده شده را کند و گرنه کرامپن بی اثر خواهد شد.

بهتر است در این مورد تکه ای پارچه نایلونی مثلاً از جنس کیسه بیواک واگر نبود تکه ای کیسه نایلنی ضخیم از پایین روی دندانه های کرامپن انداخت و پس از فشار دادن آنها که از آن عبور کنند، آنرا با نخ محکم بست.
این عمل مانع جمع شدن برف به ته کفش می شود و دندانه های کرامپن آزاد می شوند.

پیش از این که شخص در ارتفاعات بالا و ناحیه یخ برود و با یخ و دیواره های یخی درگیر شود،
بهتر است در ارتفاعات پایین بدون کرامپن چندین تمرین آسان را عمل کند:
در جای شیب دار کوتاه ولی با یخ سفت چند دفعه با صورت به طرف شیب پایین برود و بعد صورت را به طرف شیب کند و با کلنگ پله هایی بکند یا بدون پله بالا برود.
در این میان جالب، راه رفتن با کرامپن است به نحوی که شخص تا سرحد لیز خوردن و افتادن آن را تمرین کند، تعجب آور است که در چنین حالی و با چنین شیبی باز وزن بدن قابل کنترل کردن است.

این آزمایشها و حتی سقوط ها و ترمزها در سطح پرشیب پوشیده از برف و یخ که در پایین به سطحی مسطح ختم می شود، برای کسب تجربه بسیار مفید است چون اینها را نمی توان به وسیله تئوری آموخت. از کلنگ یخ می توان در سطح های شیب دار برای تعادل بالا تنه به خوبی استفاده کرد.

با توجه به نوع برف ، یخ و زاویه سطح باید دسته یا نوک یا لبه کلنگ را به کار برد. دسته کلنگ را برای برف تازه یا برف یخ زده به کارمی برند، لبه کلنگ را برای برف یخ زده متوسط در نظر می گیرند زیرا لبه کلنگ دارای سطح اتکای زیادی است و می توان با آن پله هم کند و نوک تیز کلنگ برای یخ سفت به کار می رود.

http://img.tebyan.net/big/1387/11/49322192131642011947012011192891914040220.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/2022376712916225117949387723113516435123207.jpg)ht tp://img.tebyan.net/big/1387/11/2262222277161905315622116210150196135238218.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/11/172246852075717414878203179362323818726139.jpg)


در عبور افقی یا متمایل سطح شیب دار چه در بالا و چه به طرف پایین، می توان از کلنگ به صورت زیر استفاده کرد، سر کلنگ را در دست راست می گیرند و آن را افقی کمی متمایل به پایین در برف فرو می کنند و با دست چپ دسته آن نزدیک به فرو رفتگی در برف را می گیرند و روی آن تکیه می نمایند.
در این روش باید ابتدا نوک تیز دسته کلنگ در یخ یا برف خود فرو رود بعد می توان روی آن تکیه کرد.

جای کلنگ موقعی تغییر داده می شود، که هر دو پا جای خود را محکم کرده باشند. باید لبه تیز کلنگ به طرف بدن نباشد و عمودی بر راستای حرکت به طرف بالا یا پایین باشد، تا لباس را پاره نکند. این روش در سطحهای متمایل تا زاویه 40 درجه اجرا می شود و در مورد استثنایی تا 45 درجه.


منبع: کتاب آموزش کوه پیمایی و کوهنوردی از مقدماتی تا پیشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردی (8)

http://img.tebyan.net/big/1387/11/21417022282183216143147541122451689057218171.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F11%2F2302002444171281089019217411310 12114024183.jpg)

یکی از روشهای مهم یخ نوردی (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2008%2F12%2F26%2F81816.html)به خصوص در سطح شیب دار تا 50 درجه، روش زیر است:

صورت را به طرف شیب می کنند و با دست راست سر کلنگ (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2009%2F2%2F17%2F85995.html) را طوری می گیرند که نوک آن در یخ فرو رود و با دست چپ انتهای کلنگ را محکم نگاه می دارند، این روش را می توان برای پایین آمدن هم به کار برد.

نقطه ضعف این روش این است که به هنگام عوض کردن جای کلنگ تمام وزن بدن فقط روی دو نقطه (هر دو پا) تکیه دارد و در این هنگام هر لغزشی خطرناک است.

در پایین آمدن از شیبهای غیر دشوار رو به پایین انتهای دسته کلنگ (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2009%2F1%2F17%2F83602.html) را در دست می گیرند و نوک تیز آن را در یخ فرو می کنند و آهسته پایین می آیند. برای این که دست خسته نشود باید مرتب پس از چندین قدم کلنگ را در دست دیگر گرفت.


http://img.tebyan.net/big/1387/11/1582824999211108114232129614520214824520257.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F11%2F2327424454136124232931602101362 141629215240.jpg)http://img.tebyan.net/big/1387/11/1141796125425160143131021023131923558249.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F11%2F2497142411312112023923379616914 4251246132.jpg)

روش دیگرپایین آمدن از ارتفاع به صورت زیر است:

صورت به طرف پایین با دست چپ سر کلنگ را می گیرند و با دست راست دسته آن را نزدیک به فرورفتگی در برف، سپس نیم خیز روی پاها می نشینند. فراموش نکنید که دندانه های عمودی کرامپن (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fs ports%2Feducational_scientificcontent%2Fsportresea rch%2F2009%2F2%2F17%2F85995.html)همه باید به یخ گیر کند.
روش جدید برای صعود از سطح های شیب دار یخی بر پایه اصل اتکای 3 نقطه باید باشد.

در یک دست کلنگ یخ را می گیرند و در دست دیگر یا چکش یخ یا تبر یخ. با گیر کردن دندانه های جلوی کرامپن (نیش کرامپن) به یخ هر2 دست بالا می روند، در این صورت ریتم حرکت عبارت است از: دست، پا دست و پا. ولی اگر به علت شیب زیاد سطح، این روش مشکل به نظر آمد می توان: دست، دست، پا و پا را به کار برد.

برای این که دستها خیلی خسته نشوند، بهتر است سر کلنگ یا چکش یخ و یا تبر یخ را در دست گرفت و آنها را در یخ فرو کرد و بر آنها تکیه کرد اما در مورد یخ سفت بلوری حتی با فشار زیاد هم فقط می توان چند میلی متر آن را در یخ فرو کرد و چون این مقدار ناکافی است، احتمال خطر در اینگونه جاها زیاد است. در این نوع جاها کلنگ یخ برای تکیه کردن یک دست و چکش یخ برای ضربه زدن با دست دیگر بسیار مناسب است.


در برف یخ زده یا یخ نرم لبه کلنگ برای پله کنی بسیار مناسب است و در یخ فشرده باید از نوک کلنگ استفاده کرد

در شیبهای تند در حدود 65تا70 درجه که صعود بسیار مشکل می شود باید از 2 تبر یخ استفاده کرد. محل فرود چکش در یخ در حدود 30تا40 سانتی متر بالای صورت باید باشد و پس از صعود چون صورت به موازات چکش آمد، چکش دیگر را باز در 30تا40 سانتی متر بالای صورت به یخ کوبید، تا دریخ فرو رود.

کندن پله در یخ

در برف یخ زده یا یخ نرم لبه کلنگ برای پله کنی بسیار مناسب است و در یخ فشرده باید از نوک کلنگ استفاده کرد. برای سرعت کار و خسته نشدن باید با هر 2 دست کار کرد.

ضربه ها باید به صورت v باشد و هر دفعه راستای ضربه باید متناوباً یکی از این طرف و یکی از طرف دیگر باشد. باید ضربه ها را با نظم و به آرامی و با قدرت فرود آورد. گفتنی است که احتیاجی نیست که پله ها را به اندازه تمام سطح پا کند بلکه به قدری که پا به خوبی در آن گیر کند.

پله کنده شده به طور مایل و به صورت زیگزاک یابد به طرف بالا کشیده شود. هر 2 پا با فاصله زیاد از یکدیگرنگه داشته می شود تا تعادل بیشتری برقرار گردد. فاصله پله ها از یکدیگر در حدود 30تا40 سانتی متر است. یخ نورد خوب پله های با ارتفاع زیاد را فقط برای توقف گاه پیش و پس از هر طول طناب به کار می برد.
این جا دو ردیف پله به فاصله 40تا60 سانتی متر طوری کنده می شود که احتمالاً بتوان با "هم طناب" خود جا عوض کرد.

http://img.tebyan.net/big/1387/11/204441221042239367230246172153128391629451.jpg (http://www.njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.tebyan.net%2Fb igimage.aspx%3Fimg%3Dhttp%3A%2F%2Fimg.tebyan.net%2 Fbig%2F1387%2F11%2F1355186209164891432211672161472 8114220114209.jpg)

در اینطور جاها با یک دست پله کندن مشکل است ولی این خوبی را دارد که می توان با دست دیگر خود را نگه داشت، اینکار در جاهای عمودی مهم است. در یخ نوردی به خصوص از نقطه نظر خوش دست بودن برای کندن پله، چکش یخ بیشتر به کار می رود، این پله ها باید به قدر کافی فاصله افقی از یکدیگر داشته باشند چون پله کندن زیاد وقت می گیرد و نیز خسته کننده است.

جایی که با نیش کرامپن (دندانه پیشین) از یخ بالا رفتن خطرناک به نظر آید در بالای توقف گاه جایی که دست به آن برسد، پله ای می کنند و آن را ابتدا برای دستگیره، سپس برای پاگیره به کار می برند و بدین صورت ادامه می دهند. در پله کندن برای پایین آمدن جایی که صورت هم به طرف نشیب باشد، داشتن کلنگی بلند کار را آسان می کند.

اگر شیب سطح طوری زیاد بود که فقط با صورت به طرف پایین می توان پله کند، بهتر است با "پیچ یخ" طنابی ثابت کرد و با طناب فرود آمد.

درجه سختی یخ را نمی توان دقیقاً تعیین کرد زیرا روابط تغییر دهنده آن زیاد است. علاوه بر این در مورد یخ می توان برای خود برعکس سنگ پله کند و کار را آسان کرد.

درجه بندی سختی دیواره های یخی که جنس یخ آنها خوب یا متوسط باشد به صورت زیر است:

* شیبهای تا 30 درجه: آسان
* شیبهای تا 40 درجه: کمی مشکل
* شیبهای تا 50 درجه: مشکل
* شیبهای تا 60 درجه: زیاد مشکل
* شیبهای تا 70 درجه: خیلی زیاد مشکل
* شیبهای بیش از 70 درجه: بی اندازه مشکل



منبع: کتاب آموزش کوه پیمایی و کوهنوردی از مقدماتی تا پیشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردي (9)

http://img.tebyan.net/big/1387/12/2483587137202233888618613475104133147138218.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/553018014725419410131246244221176164186157186.jpg)
تغذيه و آب در برنامه هاي کوهنوردي (http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=)

در کوهنوردي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html) تهيه و مصرف غذا و آب مسئله بسيار مهمي را تشکيل مي دهد. اصطلاح معروفي است که مي گويد:

ما زنده ايم به غذايي که مي خوريم (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/2008/11/13/78605.html)به همين دليل ما بايد بدانيم، چه مواردي را قبل و در طول برنامه بايد استفاده نماييم و مقدار هر کدام از آنها، چقدر بايد باشد و تأثير هر کدام از اين مواد بر روي بدن ما چگونه است؟

متأسفانه حجم کم کوله پشتي و توان و بنيه محدود ما اجازه نمي دهند که همه مواد غذايي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/2008/11/17/78857.html)را که در زندگي روزمره استفاده مي نماييم با خود به کوه (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/2/24/86011.html)ببريم، بنابراين شناخت ما از مواد غذايي و اين که چه موادي را مصرف يا با خود به کوه ببريم، نکته بسيار مهمي است.

انرژي اي که ماهيچه ها از آن استفاده مي کنند به شکل چربي و هيدراتهاي کربن مي باشد.
هيدراتهاي کربن پس از ذخيره شدن در بدن براي يک فعاليت 2 تا 3 ساعت کافي هستند و بعد از آن ذخيره چربي مي باشد که سوخت لازم را براي بدن تأمين مي کند.
در يک کار معمولي هيدراتهاي کربن و چربي به طور مساوي مورد استفاده قرار مي گيرند.
در زمستان بدن ما به چربي بيشتري احتياج دارد چرا که بخشي از آن بايد صرف توليد گرما بشود.
در يک برنامه کوهنوردي تقريباً همه چربي اي که از طريق خوردن کره يا سرخ کردن نيمرو و يا ماهي جذب بدن مي شود، صرف سوخت و ساز بدن مي شود.
مصرف کالري بدن

در زندگي روزمره مصرف انرژي براي يک زن که به کار دفتري مشغول است 1800 تا 2000 کالري و براي يک مرد 2000 تا 2400 کيلوکالري مي باشد اما براي يک برنامه عادي کوهنوردي همراه با کوله کشي، روزانه مقدار 4000 کيلوکالري مورد احتياج است.

فراموش نکنيد که مصرف انرژي با تغيير ارتفاع، وزن کوله پشتي، وزن و بنيه کوهنورد و طول مدت کوه پيمايي رابطه دارد.

هرگاه برنامه کمي فشرده و سنگين تر شود، ممکن است که بدن به 5000 تا 6000 کيلوکالري و حتي در بعضي مواقع به 8000 تا 10000 کيلوکالري انرژي احتياج داشته باشد.

براي ما غيرممکن است که بتوانيم اين مقدار انرژي را در عرض يک روز به بدن برسانيم. در اينگونه موارد بايد مقداري غذاي اضافي در روز قبل از برنامه، هنگام ناهار يا شام صرف کرد و بهتر است که اين غذاها داراي مقدار زيادي هيدراتهاي کربن باشند مثل ماکاروني، سيب زميني، برنج و...

عمل کساني که سعي مي کنند در روز اجراي برنامه صبحانه زيادي بخورند، نه تنها درست نيست، بلکه اين کار باعث خستگي و سنگين شدن بدن در طول برنامه مي شود، علاوه بر اين 15 ساعت طول مي کشد تا بدن انرژي را در ماهيچه ها ذخيره کند.

اين بدين معني است که چيزي که ما در طول روز مي خوريم، بايد وقت کافي جهت جذب شدن در ماهيچه ها را داشته باشد. بعضي ها صبحانه را مهمترين غذا در طول برنامه مي دانند اما نظريه غالب، شام را غذاي مهم و عمده مي داند. اصولاً از 3 وعده غذاي روزانه به نظر عده اي بايد صبحانه 50 درصد ، ناهار30 درصد و شام 20 درصد را تشکيل بدهند، عده اي ديگر معتقدند که صبحانه 20درصد ، ناهار30 درصد و شام 50 درصد نسبت صحيح تري است.


http://img.tebyan.net/big/1387/12/246012613024013453179205891402022890115156.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/90241992091921219413819483180215674223132.jpg)
مواد سوخت و ساز بدن

مشخصات هر کدام از مواد غذايي مورد احتياج بدن و اين که آنها در چه موادي يافت مي شوند به شرح زير است:

هيدارتهاي کربن: مهمترين سوخت و ساز بدن براي حرکتهاي سريع و کوتاه مدت که به صورت گليکوژن در ماهيچه ها ذخيره مي شوند و در ماکاروني، برنج، نان، نخود، لوبيا، سيب زميني، خشکبار، و ميوه يافت مي شوند.
هرگاه مقدار هيدراتهاي کربن مصرف شده به وسيله مواد غذايي جديد جايگزين نشوند، ذخيره هيدراتهاي کربن تمام مي شود و ماهيچه ها قابليت و کارآيي خود را از دست مي دهند. در اين حالت مقدار قند خون هم کاهش مي يابد که اين عمل خستگي و سردرد را با خود به همراه دارد.

نوع ديگري از هيدراتهاي کربن به هيدارتهاي کربن سريع مشهور هستند که در شکلات، کشمش، آب نبات، خرما، مواد قندي، و نان سفيد يافت مي شوند. اين دسته از هيدراتهاي کربن خيلي سريع جذب خون مي شوند و مقدار قند خون را بالا مي برند.
قند خون يکي از مهمترين مواد مورد احتياج بدن براي کار کردن سيستم اعصاب و مغز است. انرژي اي که سيستم اعصاب و مغز ما احتياج دارند، فقط در قند خون وجود دارد.

پايين رفتن قند خون از يک ميزان مشخص باعث پديد آمدن بيماري هيپوگِلسمي مي شود که علائم آن خستگي، سردرد و گرسنگي است.

ادامه کمبود قند خون باعث مي شود که مغز انسان به درستي عمل نکند و ممکن است که در اين حالت انسان تصميمهاي غيرعقلاني بگيرد. گفتني است که اگر اين حالت با سرمازدگي توام باشد، عواقب بسيار وخيمي را به دنبال خواهد داشت.

چربي: چربي از سوخت و سازهاي مهم بدن است که در دراز مدت و آهسته تبديل به انرژي مي شود. در يک برنامه دراز مدت اين چربي ها هستند که انرژي عمده را به بدن مي رسانند.

يک گرم چربي مقدار 9 کيلو کالري و يک گرم هيدرات کربن 4 کيلوکالري انرژي توليد مي کنند.
براي آنکه چربي در بدن مورد سوخت و ساز قرار بگيرد، بايد مقدار مناسبي از آن قبلاً از طريق غذا جذب بدن شده باشد. 20 تا 30 درصد انرژي مصرفي ما بايد از محل چربي بدن تأمين شود.

در يک روز برنامه که 4000 کيلوکالري انرژي مصرف مي شود، 800 تا 1200 کيلوکالري آن از طريق چربي تأمين مي شود که اين موضوع به اين معني است که 90 تا 133 گرم چربي بدن ما مورد استفاده قرار گرفته است.

بزرگترين ذخيره بدن ما چربي مي باشد و اغلب ما 10 تا 15 کيلوچربي در بدن خود داريم. براي کساني که اضافه وزن دارند، کوهنوردي موقعيت خوبي است تا وزن خود را کم نمايند.

اين افراد با مصرف روزانه 1000 تا 1500 کيلوکالري کمتر مي توانند در عرض 5 تا 6 روز يک کيلوگرم از چربي خود را آب نمايند. چربي در شير، گوشت، خشکبار، ماهي، روغن نباتي، روغن زيتون، نارگيل، گردو و مواد لبنياتي موجود است.

http://img.tebyan.net/big/1387/12/464962156119522020153914425137606151.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/170376168134067201122061882051547876164.jpg)

پروتئين: پروتئين سنگ بناي ساختمان بدن مي باشد که در ضمن انرژي زا نيز هست.
پروتئين در گوشت، ماهي ، تخم مغز، و شير موجود است.
پروتئين سوخت و سازي هيدراتهاي کربن ندارد و فقط هنگامي که به ما گرسنگي دست مي دهد، بدن آن را به انرژي تبديل مي کند.
نمونه اي از مقدار انرژي در مواد مختلف

* آب، چاي، قهوه صفر کيلوکالري
*100 گرم نان سبوس دار 300 کيلوکالري
*100 گرم پنير 17درصد چربي 295 کيلوکالري
*100 گرم ماکاروني 370 کيلوکالري
*100 گرم سوسيس 260 کيلوکالري
*100 گرم شکلات 576 کيلوکالري
*200 گرم عسل 337 کيلوکالري
*100 گرم قيسي خشک 247 کيلوکالري
*100 گرم شکر 400 کيلوکالري
*100 گرم بيسکويت کرم دار 480 کيلوکالري
*100 گرم کره 710 کيلوکالري
*100 گرم برنج 180 کيلوکالري
*100 گرم خشکبار 290 کيلوکالري
*100 گرم کشمش 289 کيلوکالري
*100 گرم آلوي خشک 266 کيلوکالري
*100 گرم گوشت گاو 160 کيلوکالري


منبع: کتاب آموزش کوه پيمايي و کوهنوردي از مقدماتي تا پيشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردي (10)

http://img.tebyan.net/big/1387/12/10985215180916712324895118634315711105174.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/671011562310494168792202221602287975130121.jpg)

مصرف آب و مايعات

آب مهمترين مايع حيات (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/3/8/86982.html)، در يک برنامه کوهنوردي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/16/81163.html) هم نقش اساسي را بازي مي کند.
در حالت عادي يک انسان به طور متوسط بين 1 تا 4/1 ليتر آب در شبانه روز مصرف مي کند اما در يک برنامه کوهنوردي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html)که بدن دائم در حال فعاليت و عرق کردن است، بدن به 3 ليتر آب احتياج دارد. (مصرف آب در مورد اشخاص مختلف متفاوت است)

کساني که بيشتر عرق مي کنند، ممکن است بيشتر از يک فرد عادي به آب احتياج داشته باشند، اين افراد ممکن است 4 تا 5 ليتر آب مصرف کنند.در طول يک برنامه بهتر است که در هر استراحت به طور دائم مقداري آب بنوشيم تا اينکه هر چند ساعت يکبار آب زيادي مصرف کنيم.

متأسفانه تشنگي علامت خوب و درستي در مورد احتياج بدن به آب نيست چون ممکن است که بدن به آب احتياج داشته باشد ولي ما احساس تشنگي نکنيم

حتي اگر احساس تشنگي هم نمي کنيد، بهتر است که آب بنوشد. هيچگاه ترس و واهمه اي از نوشيدن زياد آب نداشته باشيد چون بدن به طور طبيعي مازاد آب را دفع خواهد کرد.

متأسفانه تشنگي علامت خوب و درستي در مورد احتياج بدن به آب نيست. ممکن است که بدن به آب احتياج داشته باشد ولي ما احساس تشنگي نکنيم، اين مسئله به خصوص در صعودهاي زمستاني مشهود است.

بارها ديده شده که در برنامه هاي زمستاني افرادي هستند که حتي آب همراه خود نمي آوردند و تحت عنوان اين که هوا سرد است و عرق نمي کنيم، آبي نمي نوشند.

فراموش نکنيد که اگر کمبود آب بدن، معادل 3 درصد وزن ما باشد، قدرت تشخيص و هوش و حواس ما رو به تحليل مي رود و زماني که معادل 10 درصد وزن ما باشد، خطري جدي براي سلامتي و زندگي ماست.
(در اين حالت ممکن است ادامه کمبود آب به مرگ منتهي شود)

http://img.tebyan.net/big/1387/12/21872210160422114877200234774925374170180.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/53211641732312222292820059230115275219128.jpg)


نوشيدني ها مانند چاي و قهوه با وجود آن که خود حاوي آب هستند اما به عنوان جايگزين آب توصيه نمي شوند چرا که همين نوشيدني ها نقش مهمي در دفع آب بدن دارند.

در تابستان در مسيرهاي کوهنوردي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/24/81807.html)، چرا گاه ها و گوسفند سراهاي زيادي وجود دارند.

هنگام تهيه آب دقت کنيد که آيا آبي که براي نوشيدن بر مي داريد در نزديکي محل چرا گوسفندان قرار دارد و دام از آن آب مي نوشد يا نه؟

چنانچه شک و ترديدي در اين مورد وجود دارد، بهتر است که راه را کمي ادامه داده و از جاي مطمئن تري آب برداريد.

گفتني است که در صورت آلوده بودن آب، خطر ابتلا به بيماريهاي روده اي و انگلي وجود دارد.
آب را مي توان در بطري هاي نوشابه حمل و استفاده نمود و بايد مواظب بود که در هنگام بازگشت، اين بطريها در طبيعت رها نشوند.
طرز ساختن نوشابه انرژي زا

با از دست رفتن نمک بدن بر اثر تعرق، تعادل يوني بدن هم به هم مي خورد. از طرفي فعاليت کوهنوردي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/26/81816.html)، قند خون را هم پايين مي آورد.
جهت بالا بردن قند خون و جايگزين کردن نمک از دست رفته مي توانيم يک نوشيدني دست ساز درست کنيم که از جهت مزه شايد چندان جالب نباشد اما جبران کمبود قند و نمک بدن را مي کند. به يک ليتر آب مقدار 25 گرم شکر (معادل يک قاشق غذاخوري يا 15 حبه قند) و 2 گرم نمک اضافه کنيد و هم بزنيد و در طول برنامه از آن استفاده کنيد.

http://img.tebyan.net/big/1387/12/1721589847917018599916210865321623264.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/2201381928714131221116230146166641823815938.jpg)
<H4>بهداشت در کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/1/10/82980.html)

</H4>در نيم دهه اخير، حضور گسترده مردم در محيط هاي طبيعي و کوه ها نگرش جديدي را پديد آورده که حاصل آن، ترويج اصول کوهپيمايي در سطوح پايه و عالي مي باشد.

در اين ميان بدون شک رعايت بهداشت، لازمه سلامتي است که در تمام مکانها و زمانها اجتناب ناپذير است و بالطبع محيط پاک کوهستان نيزازآن مستثني نمي باشد.
بهداشت اجزاي متعددي دارد که در اين قسمت، بخش فردي آن مورد بررسي قرار مي گيرد.

بهداشت فردي به مجموعه اقدامات و فعاليتهايي اطلاق مي شود که يک فرد بايد جهت حفظ سلامتي خود به کار گيرد.

با توجه به اين که پيشگيري بهتر از درمان است پس چه خوب است که با رعايت بهداشت، خود را از عوارض بروز بيماري و نيز ناتواني هايي که در اثر آن ايجاد مي شود مصون بداريم.


منبع: کتاب آموزش کوه پيمايي و کوهنوردي از مقدماتي تا پيشرفته

[باستان شناس]

آموزش کوهنوردي (11)

http://img.tebyan.net/big/1387/12/25031416414165452121329210146119988231.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/180303753426111424324924223014416811982.jpg)


رعايت بهداشت فردي در محيط کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/16/81163.html)، استراتژي خاصي را با توجه به موقعيت مکاني و امکانات مي طلبد که در اين نوشتار سعي شده بهداشت اجزاي مختلف بدن به طور خلاصه و کلي توضيح داده شود.

پوست و مو

پوست بزرگترين رکن بدن مي باشد و با توجه به گستردگي و شکلهاي متفاوت آن در قسمتهاي مختلف بدن بحث خاص خود را مي طلبد.

الف) پوست صورت:
پوشاندن کامل پوست صورت تقريباً غيرممکن است زيرا بايد اطراف چشم و بيني باز باشد.
حتي گاهي در اثر شدت سرما در کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/19/81166.html)، مستور کردن صورت عملي نمي باشد.
جهت حفاظت آن از آفتاب، بهترين کار مانع فيزيکي مثل کلاه يا چتر است اما چون با افزايش ارتفاع (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/1/10/82980.html) ، ميزان اشعه ماوراء بنفش نيز افرايش مي يابد و نيز بازتاب اين اشعه از سطح برف و يخچالها صورت مي گيرد بهتر است همزمان از کرمهاي ضد آفتاب که درجه حفاظتي بالاي 25 داشته باشند نيز استفاده شود.

در محيط هاي سرد نيز شايسته است پوست صورت علاوه بر حفاظت، توسط پارچه با روبندهاي مناسب با وازلين يا گليسرين نيز پوشيده شود تا رطوبت سطحي پوست در اثر سرما يا وزش باد از بين نرود. به خاطر داشته باشيم که در اين موارد استفاده از کرمهاي مرطوب کننده باعث تشديد خشکي پوست مي شود.
به آقايان توصيه مي شود که قبل از برنامه کوهنوردي حرفه اي (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/26/81816.html)، از اصلاح صورت خودداري کنند چون صورت تازه اصلاح شده درمقابل عوامل آسيب رسان، حساس تر است.

ب) پوست دست:
اين عضو نيز در صورت امکان بايد با محافظت مکانيکي مثل دستکش پوشانده شود. توجه گردد که شستشوي مکرر دست، باعث خشکي پوست مي شود و به آن آسيب مي رساند بنابراين در محيط کوهستان (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2008/12/24/81807.html) فقط در مواقع لازم مثل صرف غذا دستها شسته شود. در مواردي که پوست، در اثر سرما يا آفتاب خشک مي شود مصرف وازلين يا گليسرين جهت چرب کردن دست بهتر است.

ج) پوست بدن:
چون ممکن است در طول برنامه لباس زير تعويض نشود، پس هميشه قبل از برنامه استحمام کرده و لباس زير تميز بپوشيم و همچنين دقت شود که جنس لباس زير نخي باشد تا پوست را کمتر تحريک نمايد چون لباس زير در تماس با پوست بدن است.
به عنوان يک توصيه کلي در نظر داشته باشيد که پوست بايد با ملايمت شسته شود. اقداماتي مثل کيسه کشيدن، باعث از بين رفتن چربي سطحي پوست شده و آن را تحريک پذير و آسيب پذير مي نمايد. پس شستشو با صابون گليسرين يا شامپو بدن صورت گيرد تا ضمن پاکيزه شدن، چربي حفاظتي پوست آسيب نبيند.

د) پوست پاها:
در انتخاب جوراب بايد دقت نمود و جنس آن نيز نخي باشد. سعي کنيد در هر فرصت ممکن پاها را از کفش درآورده و جورابها را نيز در آوريد تا تنفس سطحي پوست پا صورت گيرد.

http://img.tebyan.net/big/1387/12/331665242011210912439306018815234113.jpg (http://www.tebyan.net/bigimage.aspx?img=http://img.tebyan.net/big/1387/12/2381581791031911803219512220165219716192221.jpg)

ه) مو و ناخن: اين 2 عضو، که از ضمائم پوست هستند نيز به مراقبت خاصي احتياج دارند.
موها بايد قبل از برنامه شسته شده و بدون استفاده از وسائل خشک کننده حرارتي، خشک گردند. بهتر است موها در طول برنامه، کوتاه باشند تا از جذب گرد و غبار و نيز عرق اجتناب گردد.
فراموش نکنيد که موها بايد در هر فرصت ممکن در معرض هوا قرار گيرند البته بايد در برنامه هاي زمستاني (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/1/17/83602.html) وضعيت هوا را به خوبي مد نظر داشت تا برداشتن کلاه از سر باعث سرماخوردگي نگردد.
ناخن ها نيز بايد قبل از هر برنامه کوتاه گردند. کوتاه بودن ناخن از آلودگي آنها و نيز احتمال شکستن در صورت برخورد با هر جسم سختي جلوگيري مي نمايد، هر چند که در سنگ نوردي (http://www.tebyan.net/Sports/WomenSports/2005/9/19/13262.html) داشتن ناخن بلند امکان ندارد.
چشم

عضو بسيار حساس بدن است که نياز به مراقبت خاص دارد. جهت اجتناب از آسيب چشم از نور آفتاب، باد، گرد و غبار و ... بايد از عينک مناسب استفاده نمود. جهت حفاظت از باد بايد عينکهاي حفاظت دار استفاده نمود، در غير اين صورت باد در پشت عينک پيچيده و خود آزار دهنده خواهد بود.

براي حفاظت چشمها از نور آفتاب بايد عينک آفتابي مناسب که حفاظت خوبي از ماوراء بنفش داشته باشد،استفاده نمود.
مي توان به عينکهاي فتوکروميک اشاره کرد که رنگدانه هاي درون شيشه در اثر اشعه، تغيير رنگ داده و تيره مي شوند و اشعه را به خود جذب مي نمايند. در حين استفاده از عينک، سايه در روي چشم ايجاد گرديده و مردمک گشاد مي گردد و اگر عينک درجه حفاظتي خوبي نداشته باشد، اين گشاد شدن مردمک، راه را براي ورود بيشتر اشعه هاي مضر باز مي نمايد. به عنوان آخرين نکته بايد يادآور شد که عينک بايد شيشه بزرگ داشته باشد تا تمام چشم را پوشش دهد.
دستگاه تنفس

بهترين راه حفاظت از دستگاه تنفس، درست نفس کشيدن است. به اين ترتيب که تنفس به صورت دم عميق و از بيني صورت گيرد که اين نوع تنفس در برنامه هاي زمستاني (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/2/17/85995.html) و يا ارتفاعات، اهميت بيشتري دارد زيرا ساختمان بيني به ترتيبي است که جريان هوا حين عبور از آن گرم مي گردد و به ريه ها آسيب نمي رسد.

در حين صعود که معمولاً تنفس سريع تر است بهتر است هر چند مدت يکبار جهت اجتناب از انباشته شدن هوا در فضاهاي ريوي که باعث غيرفعال شدن حجمي از ريه مي شود، يک بازدم شديد صورت گرفته و اين هوا تخليه شود.
دستگاه گوارش

دومين عضو بزرگ بدن است که انرژي مورد نياز فعاليت بدن را تأمين مي نمايد، بنابراين پس حفظ سلامت آن طي انجام برنامه از هر حيث مهم مي باشد.

http://img.tebyan.net/big/1387/12/1942092321183321343239152966615785234140189.jpg
تغذيه در ارتفاع

برخي از اصول تغذيه در ارتفاع، در شرايط محيطي ديگر به ويژه سرما نيز صدق مي کند.
مهمترين اين اصول از اين قرارند:

* افزايش دفعات و کاهش حجم وعده هاي غذا.
* تکيه بر مواد قندي به عنوان بهترين منبع انرژي.
* پذيرش خوردن و آشاميدن به عنوان يک وظيفه.
* مصرف مايعات قندي فراوان.
* مصرف کامل ترين و مفصل ترين وعده غذا پس از پايان ورزش.
* مصرف مواد کم حجم و پرانرژي.
* رعايت تنوع در برنامه ريزي غذايي.
* بهره گيري از چاشني هاي مغذي و اشتها آور.

روشن است که تغذيه در ارتفاعات (http://www.tebyan.net/sports/educational_scientificcontent/sportresearch/2009/2/24/86011.html) با تغذيه در سرما وجه اشتراک بيشتري دارد زيرا با هر 1000 متر ارتفاع، حدود 7 درجه از دماي محيط کاسته مي شود. پس به اين نتيجه مي رسيم که سرما و ارتفاع همراهان هميشگي يکديگرند.
علاوه بر اين اصول مشترک، تغذيه در ارتفاعات ويژگي هايي دارد که ناشي از تفاوتهاي ارتفاع بالا با محيط هاي کم ارتفاع يا هم سطح دريا است.

ويژگي هاي مهم تغذيه در ارتفاع را مي توان چنين شمرد:

* سرما: هواي سرد منجر به لرزيدن مي شود، بنابراين نياز به مواد قندي را افزايش مي دهد.

* دشواري کار: کار نياز به انرژي و مواد قندي را افزايش مي دهد.

* خشکي هوا: خشکي هوا منجر به کم آبي شده و نياز به مايعات را افزايش مي دهد. از سوي ديگر کم آبي منجر به کم آشتهايي و کاهش غذاي دريافتي مي شود.

* کوه گرفتگي: کوه گرفتگي موجب بي اشتهايي و کاهش غذاي دريافتي مي شود و براي پيشگيري و درمان آن، بايد مصرف مايعات و قندها را افزايش داد.

* کمبود اکسيژن: کمبود اکسيژن هم موجب کم اشتهايي و کاهش دريافت غذا شده و هم در سوختن چربي ها اختلال ايجاد مي کند و مصرف بيشتر قندها را مي طلبد.




منبع: کتاب آموزش کوه پيمايي و کوهنوردي از مقدماتي تا پيشرفته

[sts92]

کی بریم کوهنوردی آیا ؟ [shaad]

[Hourad]

فوق العاده بود. خیلی عالی بود... :)