ولادت امام محمد باقر (ع)

[روابط عمومی سایت]

http://www.uc-njavan.ir/images/hiy4vx7rjd96rc6tb06.jpg



ابن حجر هيثمي از متعصبان اهل سنت درباره امام باقر(علیه السلام) مي‌نويسد:
«ابوجعفر محمدالباقر سمي بذالك من بقر الارض اي شقها و آثار مخبئاتها و مكامنها فلذالك هو اظهر من مخبئات كنوز المعارف و حقائق الاحكام ما لايخفي الا علي منطمس البصيره او فاسد الطويه و من ثم قيل فيه هو باقرالعلم و جامعه و شاهر علمه و رافعه؛
لقب باقر براي ابوجعفر محمد باقر برگرفته از شكافتن زمين و بيرون آوردن گنج‌هاي پنهان آن است، بدين جهت كه او از گنج‌هاي پنهان معارف و حقايق احكام را آن‌قدر آشكار ساخت كه جز بر افراد بي‌بصيرت و دل‌هاي ناپاك پوشيده نيست و از اين جاست كه وي را شكافنده و جامع دانش و نشر دهنده و بر افرازنده‌ي علم خويش ناميده‌اند.
وي سپس به شخصيت امام(علیه السلام) در بعد عرفان اشاره مي‌كند و مي‌گويد: «و له من الرسوخ في مقامات العارفين ما يكل عنه السنه الواصفين و له كلمات كثيره في السلوك و المعارف لا تحتملها هذه العجاله»
و براي او از استواري و ثبات در مراحل سلوك عرفاني منزلتي است كه وصف‌كنندگان از بيان آن عاجزند و در زمينه‌ي اين سلوك و معارف داراي كلمات فراواني است كه فرصت، مجال طرح آن را نمي‌دهد.(1)
«عبدالله عطاء» مكي از دانشمندان عصر امام(علیه السلام) مي‌گويد: «هيچ‌گاه دانشمندان را از نظر علمي بدان سان كه نزد امام محمدباقر(علیه السلام) بودند كوچك و حقير نيافتم. ديدم «حكم ابن عتيبه» را با همه‌ي زيادي علم و منزلتي كه در نزد مردم داشت، در مقابل آن حضرت همانند كودكي بود كه در مقابل معلم خويش نشسته باشد.»(2)
«جاحظ» ديگر دانشمند برجسته اهل سنت، آفاق زيبا و بلنداي كلام حكيمانه‌ي امام باقر(علیه السلام) را اين‌گونه ترسيم مي‌كند: «قد جمع محمد ابن علي ابن الحسين(علیه السلام) صلاح حال الدنيا بحذافيرها في كلمتين فقال: «صلاح جميع المعايش و التعاضر ملا مكيال: ثلثان فطنه و ثلثه تغافل»




http://www.uc-njavan.ir/images/sg7w39tq6pqu2oyzigl9.jpg



محمد ابن علي ابن الحسين مصلحت تمامي زندگي دنيا را در دو كلمه جمع كرده و فرموده است: صلاح همه زندگي‌ها و روابط و معاشرت «با ديگران» در پر كردن پيمانه‌اي است كه دو سوم آن هوش و فراست و زيركي و يك سوم آن تغافل (و خود را به غفلت زدن در بعضي از امور) است.(3)
«قتاده» فقيه بصره به امام باقر(علیه السلام) گفت: «به خدا سوگند من در نزد فقيهان و ابن عباس نشسته‌ام اما اضطرابي كه در نزد شما دارم، در نزد هيچ يك از آنان نداشته‌ام.
فقال له ابوجعفر(علیه السلام) اتدري اين انت، انت بين يدي بيوت اذن الله ان ترفع و يذكر فيها اسمه...؛
فرمود: آيا مي‌داني كه در كدامين مكان قرار گرفته‌اي؟ تو اكنون در مقابل خانه‌هايي هستي كه خداوند به رفعت و بلند مرتبه‌اي آن رخصت داده است و نام خدا در آن برده مي‌شود و صبح و شام خداي را در آن خانه‌ها تسبيح مي‌كنند و آنان مرداني هستند كه تجارت و خريد و فروش آنان را از ياد خدا و اقامه‌ي نماز و پرداخت زكات باز نمي‌دارد. تو در اين گونه مكاني و ما داراي اين خانه‌ها.»(4)
نظير همين سؤال را «عكرمه» ديگر دانشمند اهل سنت از امام(علیه السلام) نمود و پاسخي نظير پاسخ قتاده دريافت داشت.(5)
«فخر رازي» از علماي اهل سنت در تفسير خود در بيان نظرهاي مختلف راجع به معناي كوثر مي‌نويسد: «سومين نظر در معناي كوثر اين است كه منظور از آن، فرزندان پيامبر اسلام(ص) است و اين به آن جهت است كه اين سوره در رد كساني نازل شده است كه از آن حضرت به خاطر نداشتن فرزند عيب‌جويي مي‌كردند كه در اين صورت معناي آن اين است كه خداوند تو را فرزندان و نسلي عطا مي‌كند كه در طول تاريخ برقرار خواهند ماند. سپس مي‌گويد: «ببين كه چقدر انسان‌ها از اهل بيت پيامبر(ص) به شهادت رسيده‌اند اما جهان همچنان شاهد رونق فزاينده آنان است. آن‌گاه بنگر كه چه تعداد از بزرگان انديشمند مانند امام باقر، امام صادق، امام كاظم، امام رضا عليهم‌السلام و محمد نفس زكيه در ميان آنها جلوه‌گر شده است.»(6)

منبع (http://www.rasekhoon.net/Article/Show-19074.aspx)



http://www.uc-njavan.ir/images/7h26va8m8ofg0fckpw0l.gif

[Rez@ee]

http://img.tebyan.net/big/1390/03/20110601215640968_t-imambagher90-03.jpg

[yaalimolamadd]

یارب

گفتار آن حضرت درباره توحيد


بنابر نقل مدائنى، روزى يكى از اعراب باديه به خدمت ابو جعفر محمد بن على آمد و از وى پرسيد: آيا به هنگام عبادت خداوند هيچ او را ديده‏اى؟
امام پاسخ داد: من چيزى را كه نديده باشم عبادت نمى‏كنم.
اعرابى پرسيد: چگونه او را ديده‏اى؟
فرمود:ديدگان نتوانند او را ديد اما دلها با نور حقايق ايمان او را مى‏بينند.با حواس به درك نمى‏آيد و با مردمان قياس نمى‏شود.با نشانه‏ها شناخته شود و با علامتها موصوف گردد.در كار خود هرگز ستم روا نمى‏دارد.او خداوندى است كه جز او معبودى نيست.
اعرابى با شنيدن پاسخ امام باقر (ع) گفت: خداوند خود آگاه‏تر است كه رسالتش را كجا قرار دهد.

[yaalimolamadd]

یارب[golrooz]

نام:محمّد بن على عليه السلام‏


پدر و مادر:امام سجّادعليه السلام، فاطمه دختر امام حسن مجتبى( ع )از اين رو، آن حضرت هم از ناحيه پدر و هم از ناحيه مادر، به بنى‏هاشم، منسوب است

شهرت: باقر


كُنيه: ابو جعفر


زمان و محلّ تولّد: اوّل رجب، يا سوّم صفر سال 57 هجرى در مدينه.


زمان و محلّ شهادت: روز دوشنبه 7 ذيحجّه سال 114 ه ق در سنّ 57 سالگى، به دستور هشام بن عبد الملك، مسموم شده و در مدينه به شهادت رسيد.


مرقد شريف: در مدينه، در قبرستان بقيع.


دوران زندگى: سه بخش:


3 سال و 6ماه و10روز با جدّش‏امام حسين‏عليه السلام.


34 سال و 15 روز با پدرش امام سجّادعليه السلام.


19 سال و ده ماه و 12 روز مدّت امامت، در اين دوره كه بنى‏اميّه و بنى عبّاس، در جنگ بودند، امام باقرعليه السلام كمال استفاده را در جهت تربيت شاگرد، و استحكام و گسترش تشيّع و انقلاب فرهنگى نمود.

[yaalimolamadd]

یارب[golrooz]

چند حدیث از امام علیه السلام:

1- بهترین فضیلت و برترین جهاد
«لا فَضیلَةَ کَالْجِهادِ، وَ لا جِهادَ کَمُجاهَدَةِ الْهَوى.»:
فضیلتى چون جهاد نیست، و جهادى چون مبارزه با هواى نفس نیست.

2- استقامت بزرگ
«أُوصیکَ بِخَمْس: إِنْ ظُلِمْتَ فَلا تَظْلِمْ وَ إِنْ خانُوکَ فَلا تَخُنْ، وَ إِنْ کُذِّبْتَ فَلا تَغْضَبْ، وَ إِنْ مُدِحْتَ فَلا تَفْرَحْ وَ إِنْ ذُمِمْتَ فَلا تَجْزَعْ.»:
تو را به پنج چیز سفارش مى کنم:1ـ اگر مورد ستم واقع شدى ستم مکن،2ـ اگر به تو خیانت کردند، خیانت مکن،3ـ اگر تکذیبت کردند، خشمگین مشو،4ـ اگر مدحت کنند، شاد مشو،5ـ و اگر نکوهشت کنند بیتابى مکن.

3- پذیرش سخن پاک
«خُذُوا الْکَلِمَةَ الطَّیِّبَةَ مِمَّنْ قالَها وَ إِنْ لَمْ یَعْمَلْ بِها.»:
سخن طیّب و پاکیزه را از هر که گفت بگیرید، اگرچه او خود، بدان عمل نکند.

4- زیبایى حلمِ با علم
«ماشیبَ شَىْءٌ بِشَىْء أَحْسَنَ مِنْ حِلْم بِعِلْم.»:
چیزى با چیزى نیامیزد که بهتر از حلم با علم باشد.

[sadkfafjn]

[tafakor] سلام حوای نفس چیه مثلا وقتی میخوای خلاف کنی یا کارای زشت کنی کدوم حوای نفسه یا کارایی که خدا دوست نداره [taane] چرا مثلا کارای زشت بعد ازدواج هوای نفس نیست