sayed mojtaba
21st May 2011, 08:01 PM
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/logo-Endeavour.jpg در سال ۱۹۸۷ و در حالی که تنها یک سال از فاجعه انفجار شاتل فضایی چالنجر می‌گذشت، کنگره ایالات متحده آمریکا موافقت خود را با ساخت یک شاتل فضایی جدید اعلام نمود که قرار بود به جای چالنجر وارد سرویس سفرهای فضایی ناسا شود. این گونه بود که شاتل فضایی ایندیور پا به عرصه وجود گذاشت.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/HMS%20Endeavour.jpg (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
در آوریل سال ۱۷۷۰ میلادی، جیمز کوک، کاپیتان پرآوازه بریتانیایی سوار بر کشتی سلطنتی خود که ایندیور نامیده می‌شد، برای اولین بار ساحل شرقی سرزمین ناشناخته جنوبی را که بعدها استرالیا نام گرفت، رویت کرد. او که برای رسیدن به این هدف حدود دو سال بادبان برافراشته بود حتما نمی‌توانست باور کند که کمی بیش از دو قرن پس از او ایندیور دیگری با مردان و زنان شجاعی بر عرشه، راه اکتشاف دنیا را در پیش خواهد گرفت و همین مسافت را در کمتر از یک ساعت خواهد پیمود.
تلفظ صحیح لغت Endeavour در فارسی "اندور" است، اما چون"ایندیور" مصطلح‌تر میباشد، ما نیز در این مقاله (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163) از همان تلفظ استفاده کرده‌ایم.
ایندیور را در لغت تلاش و کوشش هدفمند معنی کرده‌اند و شاید چنین معنی باشکوهی و چنان تاریخ ماجراجویانه‌ای که این نام بر دوش می‌کشد، سازندگان آخرین شاتل فضایی ایالات متحده را متقاعد کرد تا نظرات دو دانش‌آموز آمریکایی را برای نامیدن این سفینه فضایی به نام ایندیور بپذیرند.
در سال ۱۹۸۷ و در حالی که تنها یک سال از فاجعه انفجار شاتل فضایی چالنجر می‌گذشت، کنگره ایالات متحده آمریکا موافقت خود را با ساخت یک شاتل فضایی جدید اعلام نمود که قرار بود به جای چالنجر وارد سرویس سفرهای فضایی ناسا شود. با اینکه قرار بود شاتل فضایی ایندیور را با قطعات به جا مانده از شاتل‌های فضایی دیسکاوری و آتلانتیس بسازند ساخت آن حدود ۲/۲ میلیارد دلار هزینه در برداشت و شرکت سازنده خود را تا مرز ورشکستگی کشاند. در نهایت در سال ۱۹۹۱ میلادی شاتل فضایی ایندیور به ناسا تحویل گردید اما اولین پرواز فضایی آن یک سال بعد اتفاق افتاد.
ایندیور در زمان تحویل به ناسا از نظر تجهیزات و وسایل، مدرن‌ترین شاتل فضایی ناسا بود. کامپیوترهای قوی‌تری بر روی این ناو فضایی نصب شده بودند و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصر به فرد بود. . پس از آنکه تجهیزات جدید در پروازهای فضایی متعدد امتحان خود را پس دادند، این امکانات به دو شاتل فضایی فعال دیگر نیز اضافه شد. از جمله آنها بازوی رباتیک جدیدی بود که مجهز به یک دوربین پیشرفته و ابزار لیزری ویژه جهت کمک کردن به فضانوردان شاتل برای پیدا کردن هرگونه صدمه‌ای بر بال‌ها و دماغه این فضاپیما است. فضاپیمای ایندیور پس از بازسازی‌ها و تجدید نظرهای متعدد، اکنون مجهز به تجهیزاتی است که می‌تواند به شبکه برق ایستگاه بین‌المللی فضایی متصل شده و بدینسان مدت زمان ماموریت شاتل فضایی از ۱۱ روز به ۲۸ روز افزایش یافته است.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/Endeavour_silhouette_STS-130.JPG (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
تصویری زیبا از شاتل فضایی ایندیور در مدار٬ مأموریت STS130
با احتساب ماموریت جاری (STS134 (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162))، شاتل فضایی ایندیور جمعا ۲۵ بار به فضا سفر کرده است و بدین ترتیب در مقام تعداد ماموریت‌های فضایی بین شاتل‌های فضایی دیگر، قبل از شاتل فضایی چالنجر که خیلی زود جوان‌مرگ شد، رتبه یکی مانده به آخر را از آن خود کرده است. شاید بتوان دلیل این موضوع را در ساخت دیرهنگام ایندیور جستجو کرد.
اما تعداد کمتر ماموریت فضایی چیزی از اهمیت و ویژگی‌های سفرهای این شاتل جوان و پیشرفته کم نمی‌کند. برخلاف انتظار، لیست افتخارات شاتل فضایی ایندیور بسیار بلند بالا است. اولین راهپیمایی سه نفره فضانوردان، طولانی‌ترین راهپیمایی فضایی پس از ماموریت آپولو۱۷ و اولین تعمیر یک تلسکوپ فضایی در مدار از جمله عملیاتی بود که توسط فضانوردان شاتل فضایی ایندیور در ماموریت‌های مختلف انجام گرفته است.
یکی از مهیج‌ترین ماموریت‌های فضانوردان ایندیور اتفاقا در اولین پرواز مداری این فضاپیما صورت گرفت. در هفتم ماه می ۱۹۹۲ زمانیکه شاتل فضایی ایندیور برای نخستین بار راهی مدار زمین گردید کمی کمتر از دو سال از پرتاب ناموفق ماهواره مخابراتی اینتل‌ست ۶اف۳ می‌گذشت. موتور مرحله سوم این ماهواره روشن نشده بود و بنابراین ماهواره همچنان در مدار پارکینگ خود در ارتفاع حدود ۳۰۰ کیلومتری به دور زمین می‌چرخید و نتوانسته بود خود را به مدار زمین‌آهنگ در ۳۶۰۰۰ کیلومتری سطح زمین برساند. سه فضانورد از هفت خدمه ماموریت STS49 به مدت ۸ ساعت و در قالب چندین راهپیمایی فضایی موفق شدند موتور مرحله سوم این ماهواره را تعویض و مجددا آن را در مدار رها کنند تا راهی خانه فضایی خود در مدار ژئوسنکرون شود.
ماموریت جاری شاتل فضایی ایندیور (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162) قرار بود آخرین ماموریت شاتل‌های فضایی ایالات متحده آمریکا باشد. اما با تامین شدن بودجه یک ماموریت اضافی، این شاتل فضایی آتلانتیس خواهد بود که پرونده پر افتخار و در عین حال دراماتیک شاتل‌های فضایی را برای همیشه خواهد بست.
اما آنچه مسلم است ماموریت جاری شاتل فضایی ایندیور که با کد پروازی STS134 انجام خواهد شد، آخرین ماموریت شاتل فضایی ایندیور است. ایندیور قرار است که پس از بازگشت از این ماموریت برای همیشه در مرکز علوم کالیفرنیا واقع در شهر لس‌آنجلس آرام گیرد. بازوی رباتیک کانادارم این شاتل قرار است به کشور سازنده آن یعنی کانادا ارسال گردد تا در موزه‌ای که هنوز مشخص نشده است به معرض نمایش همیشگی گذاشته شود.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/Capture_Intelsat_VI.JPG (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
تعمیر ماهواره مخابراتی Intelsat VI F-3 در مدار
توسط خدمه ماموریت فضایی STS49
شاتل فضایی ایندیور در دوران خدمت ۲۰ ساله خود و در طی بیست و پنج ماموریت فضاییش جمعا ۱۴۸ فضانورد را به فضا برده است (برخی از فضانوردان چندین بار سفر با شاتل‌های فضایی را تجربه می‌کنند) و ۴۴۲۹ بار زمین را دور زده است و می‌توان گفت که حدود ۲۸۰ روز از این ۲۰ سال را در فضا سپری کرده است. ایندیور یک بار در کنار ایستگاه فضایی میر و ۱۰ بار در کنار ایستگاه فضایی بین‌المللی پهلو گرفته است و جمعا سه ماهواره را در مدار رها کرده است.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/NASA_STS-134.jpg (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
فرمانده مارک کلی، خلبان گرگوری جانسون، متخصص اول ماموریت مایکل فینک، متخصص دوم ماموریت روبرتو ویتوری از آژانس فضایی اروپ، متخصص سوم ماموریت آندرئو فیوستل و نهایتا متخصص چهارم ماموریت گرگوری چامیتوف، شش خدمه ماموریت فضایی STS134 (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162) را تشکیل می‌دهند. مایکل فینک، آندرئو فیوستل و گرگوری چامیتوف سه فضانوردی خواهند بود که قرار است چهار راهپیمایی فضایی برنامه‌ریزی شده را انجام دهند. این راهپیمایی‌های چهارگانه آخرین راهپیمایی فضایی خدمه شاتل‌های ایالات متحده خواهد بود.
اما شاتل ایندیور ماموریت پایانی خود را با حادثه آغاز کرده است. در چهاردم مارس گذشته، حدود یک هفته قبل از تعطیلات نوروز ایرانی، جیمز وانوور، مهندس شرکت یونایتد اسپیس آلیانس در حالی که روی سکوی پرتاب شاتل فضایی ایندیور مشغول به کار بود، سقوط کرد و جان سپرد. مقامات ناسا می‌گویند که این اولین سانحه از این دست در طی دوران خدمت شاتل‌های فضایی بوده است.
قطعا در روزهای آینده همه چشم‌ها به این ماموریت واپسین شاتل فضایی ایندیور دوخته خواهد شد و نفس‌ها تنها زمانی از روی آرامش آزاد خواهند شد که ایندیور بار دیگر و این بار برای همیشه روی سطح سیاره آبی رنگ ما آرام گیرد.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/HMS%20Endeavour.jpg (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
در آوریل سال ۱۷۷۰ میلادی، جیمز کوک، کاپیتان پرآوازه بریتانیایی سوار بر کشتی سلطنتی خود که ایندیور نامیده می‌شد، برای اولین بار ساحل شرقی سرزمین ناشناخته جنوبی را که بعدها استرالیا نام گرفت، رویت کرد. او که برای رسیدن به این هدف حدود دو سال بادبان برافراشته بود حتما نمی‌توانست باور کند که کمی بیش از دو قرن پس از او ایندیور دیگری با مردان و زنان شجاعی بر عرشه، راه اکتشاف دنیا را در پیش خواهد گرفت و همین مسافت را در کمتر از یک ساعت خواهد پیمود.
تلفظ صحیح لغت Endeavour در فارسی "اندور" است، اما چون"ایندیور" مصطلح‌تر میباشد، ما نیز در این مقاله (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163) از همان تلفظ استفاده کرده‌ایم.
ایندیور را در لغت تلاش و کوشش هدفمند معنی کرده‌اند و شاید چنین معنی باشکوهی و چنان تاریخ ماجراجویانه‌ای که این نام بر دوش می‌کشد، سازندگان آخرین شاتل فضایی ایالات متحده را متقاعد کرد تا نظرات دو دانش‌آموز آمریکایی را برای نامیدن این سفینه فضایی به نام ایندیور بپذیرند.
در سال ۱۹۸۷ و در حالی که تنها یک سال از فاجعه انفجار شاتل فضایی چالنجر می‌گذشت، کنگره ایالات متحده آمریکا موافقت خود را با ساخت یک شاتل فضایی جدید اعلام نمود که قرار بود به جای چالنجر وارد سرویس سفرهای فضایی ناسا شود. با اینکه قرار بود شاتل فضایی ایندیور را با قطعات به جا مانده از شاتل‌های فضایی دیسکاوری و آتلانتیس بسازند ساخت آن حدود ۲/۲ میلیارد دلار هزینه در برداشت و شرکت سازنده خود را تا مرز ورشکستگی کشاند. در نهایت در سال ۱۹۹۱ میلادی شاتل فضایی ایندیور به ناسا تحویل گردید اما اولین پرواز فضایی آن یک سال بعد اتفاق افتاد.
ایندیور در زمان تحویل به ناسا از نظر تجهیزات و وسایل، مدرن‌ترین شاتل فضایی ناسا بود. کامپیوترهای قوی‌تری بر روی این ناو فضایی نصب شده بودند و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصر به فرد بود. . پس از آنکه تجهیزات جدید در پروازهای فضایی متعدد امتحان خود را پس دادند، این امکانات به دو شاتل فضایی فعال دیگر نیز اضافه شد. از جمله آنها بازوی رباتیک جدیدی بود که مجهز به یک دوربین پیشرفته و ابزار لیزری ویژه جهت کمک کردن به فضانوردان شاتل برای پیدا کردن هرگونه صدمه‌ای بر بال‌ها و دماغه این فضاپیما است. فضاپیمای ایندیور پس از بازسازی‌ها و تجدید نظرهای متعدد، اکنون مجهز به تجهیزاتی است که می‌تواند به شبکه برق ایستگاه بین‌المللی فضایی متصل شده و بدینسان مدت زمان ماموریت شاتل فضایی از ۱۱ روز به ۲۸ روز افزایش یافته است.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/Endeavour_silhouette_STS-130.JPG (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
تصویری زیبا از شاتل فضایی ایندیور در مدار٬ مأموریت STS130
با احتساب ماموریت جاری (STS134 (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162))، شاتل فضایی ایندیور جمعا ۲۵ بار به فضا سفر کرده است و بدین ترتیب در مقام تعداد ماموریت‌های فضایی بین شاتل‌های فضایی دیگر، قبل از شاتل فضایی چالنجر که خیلی زود جوان‌مرگ شد، رتبه یکی مانده به آخر را از آن خود کرده است. شاید بتوان دلیل این موضوع را در ساخت دیرهنگام ایندیور جستجو کرد.
اما تعداد کمتر ماموریت فضایی چیزی از اهمیت و ویژگی‌های سفرهای این شاتل جوان و پیشرفته کم نمی‌کند. برخلاف انتظار، لیست افتخارات شاتل فضایی ایندیور بسیار بلند بالا است. اولین راهپیمایی سه نفره فضانوردان، طولانی‌ترین راهپیمایی فضایی پس از ماموریت آپولو۱۷ و اولین تعمیر یک تلسکوپ فضایی در مدار از جمله عملیاتی بود که توسط فضانوردان شاتل فضایی ایندیور در ماموریت‌های مختلف انجام گرفته است.
یکی از مهیج‌ترین ماموریت‌های فضانوردان ایندیور اتفاقا در اولین پرواز مداری این فضاپیما صورت گرفت. در هفتم ماه می ۱۹۹۲ زمانیکه شاتل فضایی ایندیور برای نخستین بار راهی مدار زمین گردید کمی کمتر از دو سال از پرتاب ناموفق ماهواره مخابراتی اینتل‌ست ۶اف۳ می‌گذشت. موتور مرحله سوم این ماهواره روشن نشده بود و بنابراین ماهواره همچنان در مدار پارکینگ خود در ارتفاع حدود ۳۰۰ کیلومتری به دور زمین می‌چرخید و نتوانسته بود خود را به مدار زمین‌آهنگ در ۳۶۰۰۰ کیلومتری سطح زمین برساند. سه فضانورد از هفت خدمه ماموریت STS49 به مدت ۸ ساعت و در قالب چندین راهپیمایی فضایی موفق شدند موتور مرحله سوم این ماهواره را تعویض و مجددا آن را در مدار رها کنند تا راهی خانه فضایی خود در مدار ژئوسنکرون شود.
ماموریت جاری شاتل فضایی ایندیور (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162) قرار بود آخرین ماموریت شاتل‌های فضایی ایالات متحده آمریکا باشد. اما با تامین شدن بودجه یک ماموریت اضافی، این شاتل فضایی آتلانتیس خواهد بود که پرونده پر افتخار و در عین حال دراماتیک شاتل‌های فضایی را برای همیشه خواهد بست.
اما آنچه مسلم است ماموریت جاری شاتل فضایی ایندیور که با کد پروازی STS134 انجام خواهد شد، آخرین ماموریت شاتل فضایی ایندیور است. ایندیور قرار است که پس از بازگشت از این ماموریت برای همیشه در مرکز علوم کالیفرنیا واقع در شهر لس‌آنجلس آرام گیرد. بازوی رباتیک کانادارم این شاتل قرار است به کشور سازنده آن یعنی کانادا ارسال گردد تا در موزه‌ای که هنوز مشخص نشده است به معرض نمایش همیشگی گذاشته شود.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/Capture_Intelsat_VI.JPG (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
تعمیر ماهواره مخابراتی Intelsat VI F-3 در مدار
توسط خدمه ماموریت فضایی STS49
شاتل فضایی ایندیور در دوران خدمت ۲۰ ساله خود و در طی بیست و پنج ماموریت فضاییش جمعا ۱۴۸ فضانورد را به فضا برده است (برخی از فضانوردان چندین بار سفر با شاتل‌های فضایی را تجربه می‌کنند) و ۴۴۲۹ بار زمین را دور زده است و می‌توان گفت که حدود ۲۸۰ روز از این ۲۰ سال را در فضا سپری کرده است. ایندیور یک بار در کنار ایستگاه فضایی میر و ۱۰ بار در کنار ایستگاه فضایی بین‌المللی پهلو گرفته است و جمعا سه ماهواره را در مدار رها کرده است.
http://www.spacescience.ir/images/Endeavour/NASA_STS-134.jpg (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000163)
فرمانده مارک کلی، خلبان گرگوری جانسون، متخصص اول ماموریت مایکل فینک، متخصص دوم ماموریت روبرتو ویتوری از آژانس فضایی اروپ، متخصص سوم ماموریت آندرئو فیوستل و نهایتا متخصص چهارم ماموریت گرگوری چامیتوف، شش خدمه ماموریت فضایی STS134 (http://www.spacescience.ir/ShowPost.aspx?Post=0000162) را تشکیل می‌دهند. مایکل فینک، آندرئو فیوستل و گرگوری چامیتوف سه فضانوردی خواهند بود که قرار است چهار راهپیمایی فضایی برنامه‌ریزی شده را انجام دهند. این راهپیمایی‌های چهارگانه آخرین راهپیمایی فضایی خدمه شاتل‌های ایالات متحده خواهد بود.
اما شاتل ایندیور ماموریت پایانی خود را با حادثه آغاز کرده است. در چهاردم مارس گذشته، حدود یک هفته قبل از تعطیلات نوروز ایرانی، جیمز وانوور، مهندس شرکت یونایتد اسپیس آلیانس در حالی که روی سکوی پرتاب شاتل فضایی ایندیور مشغول به کار بود، سقوط کرد و جان سپرد. مقامات ناسا می‌گویند که این اولین سانحه از این دست در طی دوران خدمت شاتل‌های فضایی بوده است.
قطعا در روزهای آینده همه چشم‌ها به این ماموریت واپسین شاتل فضایی ایندیور دوخته خواهد شد و نفس‌ها تنها زمانی از روی آرامش آزاد خواهند شد که ایندیور بار دیگر و این بار برای همیشه روی سطح سیاره آبی رنگ ما آرام گیرد.