Admin
16th May 2011, 12:32 PM
غیر معصوم بدون استثناء در معرض خطا است آیا این همه قداست بخشیدن به ولی فقیه صحیح است؟
http://www.mobin-group.com/image/reg/images2/roozaane/1171/9e4isie9olhq9xq201wo.jpg
.: سوال:
ش: غیر معصوم بدون استثناء در معرض خطا است. ولی فقیه نیز از این قاعده مستثنی نیست. سؤال این است که اولاً آیا این همه قداست بخشیدن صحیح است و ثانیاً اگر او مجلس خبرگان رهبری و... خطا کنند چه می‌شود؟ چه تضمینی وجود دارد که نمی‌کنند؟
.: پاسخ:
دقت فرمایید که اولاً عصمت از گناه برای همگان ممکن است. چرا که خداوند امر به محال نمی‌نماید و به همگان امر نموده است که از گناه دوری کنند. اما عصمت از هر گونه خطا یا اشتباه فقط مخصوص معصومین است و همان‌طور که اشاره نمودید هیچ کس دیگری در امان نیست و در معرض خطاست. اما احتمال بروز خطا، دلیل نمی‌شود که فرد مجبور به خطا باشد و حتماً خطایی انجام دهد. بلکه از خطا مصون و معصوم نیست.
الف - اما، دقت شود که منظور از «خطا» نیز خطای عمدی نیست، چرا که آن نیز نوعی معصیت است. بلکه خطای غیر عمدی منظور میباشد. حال اگر «ولی فقیه» خطا کرد، مجلس خبرگان نیز در تشخیص آن خطا، خطا کرد و تشخیص نداد، سایر مراجع، علما، فقها، مجلس و... نیز خطا را تشخیص ندادند، دیگر چه جایی برای ادعا و اثبات خطا می‌ماند؟
منظور از احتمال بروز خطا این نیست که به ما القاء کنند، چون رهبر معصوم نیست و احتمال خطا به او نیز راه دارد، پس هر فعل و سخن او ممکن است خطا باشد، لذا قابل اعتماد و اطاعت نیست. این یک ترفند و مکر است. مگر ما که نه معصوم هستیم، نه عالم و نه دانشمند و نه فقیه و مجتهد، هر چه می‌گوییم یا انجام می‌دهیم خطاست؟!
حال فرض بگیریم که خطایی صورت پذیرفت که هیچ مرجعی آن را تشخیص نداد. خداوند متعال فرمود: «لا یکلف الله نفساً الا وسعها»، خداوند بر هیچ کس بیشتر از وسعت و امکانش تکلیفی ننموده است. بالاخره ولی فقیه، مجلس خبرگان، سایر نهادهای ذیربط، علما، فقها، دانشمندان، مؤمنین و...، همه‌ی سعی و تلاش خود را صرف کردند، اما در یک جا، یک مسئله یا یک امری خطایی که هیچ کس نفهمید صورت پذیرفت. خوب دیگر تکلیفی نیست.
اما اگر گفته شود: هر چند چنین «خطایی» معصیت محسوب نگردد و هیچ کس هم نفهمد، اما بالاخره اثر وضعی خودش را می‌گذارد. پاسخ این است که بالاخره باید فرقی بین زندگی تحت امامت و حکومت معصوم با غیر معصوم باشد، وگرنه اگر قرار باشد ظهور و حکومت حضرت مهدی (عج) با غیبت‌شان فرقی نکند که امری غیر حکیمانه است و دیگر انتظار و تلاش برای ظهور نیز معنایی ندارد.
امام خمینی (ره) بدین مضمون می‌فرمودند: «ما اندکی از اسلام می‌دانیم، چون نگذاشتند حضرت علی علیه‌السلام و سایر ائمه اطهار (ع) حکومت کنند، بسیاری از مسائل را نمی‌دانیم و تا ظهور حضرت (ع) نیز نخواهیم دانست.»، اما چنان چه بیان شد، مکلفیم به حد توان خود به آن چه می‌دانیم عمل کنیم.
دقت شود که گمان نکنند در این دروه (غیبت) مسلمانان و مؤمنین رها شده‌اند. خدا و امام معصوم (ع) همیشه ناظر هستند و همه در محضر آنها هستیم. اگر در امور شخصی انتظار داریم که هدایت و دستگیری نمایند، در امور اجتماعی این انتظار و حتماً تحقق آن بیشتر صورت می‌پذیرد. مگر همین موفقیت‌هایی که حاصل شده، بدون عنایت ومراقبت بوده است؟ اگر حضرت مهدی(عج) به تک تک شیعیانش می‌فرماید: «ما در مراعات شما هیچ کوتاهی نمی‌کنیم و هرگز یاد شما را از خاطر نمی‌بریم و اگر غیر از این بود بلاها و دشمنان شما را نابود می‌کردند»، بدیهی است که در مسائل حکومتی و اجتماعی این امر به مراتب بیشتر است و دست کم در این 33 سال مستمر شاهد بودیم.
ب – اما راجع به تقدس، دقت شود که هر چیزی تقدس خودش را دارد. یک عالم، یک دانشمند، یک استاد، پدر، مادر... و حتی یک دیوار بی‌جان که به مسجد یا حرمی تعلق یافته است از تقدس خودش برخوردار است. و تقدس بخشیدن بیش از حد به هر چیز یا هر کسی خطا است. اما پرهیز از افراط در تقدس بخشی، دلیل نمی‌شود که جریان «تقدس زدایی» که دستور العمل مدرنیته است اوج گیرد.
دقت شود که جریان مدرنیته (آمریکای فراماسونی) برای تحقق استیلای جهانی، امر به تقدس زدایی و جایگزینی فرهنگ، باورها و روش زندگی آمریکایی کرده است. خواه تقدسات بودایی مردم خاور دور باشد، خواه تقدسات مردم اروپا و خواه ملل مسلمان. به همین دلیل دستور حمله به مقدسات (هر چه که باشد و در هر کجا) را صادر کرده است. لذا شاهدید که حتی راجع به خداوند متعال و معصومین (ع) نیز جوک می‌سازند یا اهانت می‌کنند یا دست کم تشکیک و شبهه می‌کنند. در برخی جراید به اسلام، علما و... تندی می‌کنند و در فیلم‌ها وسریال‌های باورها و احکام اسلامی یا ارزش‌های اجتماعی را مسخره می‌کنند.
مسئله‌ی «تقدس‌زدایی» از مرجعیت، فقاهت و «ولی فقیه» نیز در همین راستا و اولویت اهداف آنان قرار گرفته است. آنها می‌خواهند به بهانه‌ای این که «معصوم نیست» پس «مقدس هم نیست»، اعتقاد و باور و روح ولایت‌پذیری و اطاعت را از مردم بگیرند تا بتوانند ولایت خود را تحمیل کنند. آن وقت به ولایت خود، تحت عناوینی چون: قانونگرایی، نظم اجتماعی، امنیت و ثبات ملی یا بین‌المللی و... تقدسی ربوبی خواهند بخشید. یعنی همان روش فرعون.
http://www.mobin-group.com/image/reg/images2/roozaane/1171/9e4isie9olhq9xq201wo.jpg
.: سوال:
ش: غیر معصوم بدون استثناء در معرض خطا است. ولی فقیه نیز از این قاعده مستثنی نیست. سؤال این است که اولاً آیا این همه قداست بخشیدن صحیح است و ثانیاً اگر او مجلس خبرگان رهبری و... خطا کنند چه می‌شود؟ چه تضمینی وجود دارد که نمی‌کنند؟
.: پاسخ:
دقت فرمایید که اولاً عصمت از گناه برای همگان ممکن است. چرا که خداوند امر به محال نمی‌نماید و به همگان امر نموده است که از گناه دوری کنند. اما عصمت از هر گونه خطا یا اشتباه فقط مخصوص معصومین است و همان‌طور که اشاره نمودید هیچ کس دیگری در امان نیست و در معرض خطاست. اما احتمال بروز خطا، دلیل نمی‌شود که فرد مجبور به خطا باشد و حتماً خطایی انجام دهد. بلکه از خطا مصون و معصوم نیست.
الف - اما، دقت شود که منظور از «خطا» نیز خطای عمدی نیست، چرا که آن نیز نوعی معصیت است. بلکه خطای غیر عمدی منظور میباشد. حال اگر «ولی فقیه» خطا کرد، مجلس خبرگان نیز در تشخیص آن خطا، خطا کرد و تشخیص نداد، سایر مراجع، علما، فقها، مجلس و... نیز خطا را تشخیص ندادند، دیگر چه جایی برای ادعا و اثبات خطا می‌ماند؟
منظور از احتمال بروز خطا این نیست که به ما القاء کنند، چون رهبر معصوم نیست و احتمال خطا به او نیز راه دارد، پس هر فعل و سخن او ممکن است خطا باشد، لذا قابل اعتماد و اطاعت نیست. این یک ترفند و مکر است. مگر ما که نه معصوم هستیم، نه عالم و نه دانشمند و نه فقیه و مجتهد، هر چه می‌گوییم یا انجام می‌دهیم خطاست؟!
حال فرض بگیریم که خطایی صورت پذیرفت که هیچ مرجعی آن را تشخیص نداد. خداوند متعال فرمود: «لا یکلف الله نفساً الا وسعها»، خداوند بر هیچ کس بیشتر از وسعت و امکانش تکلیفی ننموده است. بالاخره ولی فقیه، مجلس خبرگان، سایر نهادهای ذیربط، علما، فقها، دانشمندان، مؤمنین و...، همه‌ی سعی و تلاش خود را صرف کردند، اما در یک جا، یک مسئله یا یک امری خطایی که هیچ کس نفهمید صورت پذیرفت. خوب دیگر تکلیفی نیست.
اما اگر گفته شود: هر چند چنین «خطایی» معصیت محسوب نگردد و هیچ کس هم نفهمد، اما بالاخره اثر وضعی خودش را می‌گذارد. پاسخ این است که بالاخره باید فرقی بین زندگی تحت امامت و حکومت معصوم با غیر معصوم باشد، وگرنه اگر قرار باشد ظهور و حکومت حضرت مهدی (عج) با غیبت‌شان فرقی نکند که امری غیر حکیمانه است و دیگر انتظار و تلاش برای ظهور نیز معنایی ندارد.
امام خمینی (ره) بدین مضمون می‌فرمودند: «ما اندکی از اسلام می‌دانیم، چون نگذاشتند حضرت علی علیه‌السلام و سایر ائمه اطهار (ع) حکومت کنند، بسیاری از مسائل را نمی‌دانیم و تا ظهور حضرت (ع) نیز نخواهیم دانست.»، اما چنان چه بیان شد، مکلفیم به حد توان خود به آن چه می‌دانیم عمل کنیم.
دقت شود که گمان نکنند در این دروه (غیبت) مسلمانان و مؤمنین رها شده‌اند. خدا و امام معصوم (ع) همیشه ناظر هستند و همه در محضر آنها هستیم. اگر در امور شخصی انتظار داریم که هدایت و دستگیری نمایند، در امور اجتماعی این انتظار و حتماً تحقق آن بیشتر صورت می‌پذیرد. مگر همین موفقیت‌هایی که حاصل شده، بدون عنایت ومراقبت بوده است؟ اگر حضرت مهدی(عج) به تک تک شیعیانش می‌فرماید: «ما در مراعات شما هیچ کوتاهی نمی‌کنیم و هرگز یاد شما را از خاطر نمی‌بریم و اگر غیر از این بود بلاها و دشمنان شما را نابود می‌کردند»، بدیهی است که در مسائل حکومتی و اجتماعی این امر به مراتب بیشتر است و دست کم در این 33 سال مستمر شاهد بودیم.
ب – اما راجع به تقدس، دقت شود که هر چیزی تقدس خودش را دارد. یک عالم، یک دانشمند، یک استاد، پدر، مادر... و حتی یک دیوار بی‌جان که به مسجد یا حرمی تعلق یافته است از تقدس خودش برخوردار است. و تقدس بخشیدن بیش از حد به هر چیز یا هر کسی خطا است. اما پرهیز از افراط در تقدس بخشی، دلیل نمی‌شود که جریان «تقدس زدایی» که دستور العمل مدرنیته است اوج گیرد.
دقت شود که جریان مدرنیته (آمریکای فراماسونی) برای تحقق استیلای جهانی، امر به تقدس زدایی و جایگزینی فرهنگ، باورها و روش زندگی آمریکایی کرده است. خواه تقدسات بودایی مردم خاور دور باشد، خواه تقدسات مردم اروپا و خواه ملل مسلمان. به همین دلیل دستور حمله به مقدسات (هر چه که باشد و در هر کجا) را صادر کرده است. لذا شاهدید که حتی راجع به خداوند متعال و معصومین (ع) نیز جوک می‌سازند یا اهانت می‌کنند یا دست کم تشکیک و شبهه می‌کنند. در برخی جراید به اسلام، علما و... تندی می‌کنند و در فیلم‌ها وسریال‌های باورها و احکام اسلامی یا ارزش‌های اجتماعی را مسخره می‌کنند.
مسئله‌ی «تقدس‌زدایی» از مرجعیت، فقاهت و «ولی فقیه» نیز در همین راستا و اولویت اهداف آنان قرار گرفته است. آنها می‌خواهند به بهانه‌ای این که «معصوم نیست» پس «مقدس هم نیست»، اعتقاد و باور و روح ولایت‌پذیری و اطاعت را از مردم بگیرند تا بتوانند ولایت خود را تحمیل کنند. آن وقت به ولایت خود، تحت عناوینی چون: قانونگرایی، نظم اجتماعی، امنیت و ثبات ملی یا بین‌المللی و... تقدسی ربوبی خواهند بخشید. یعنی همان روش فرعون.