خلوتكده

[touraj atef]

هر رو ز می نگر م در ر و ز گار می آیند و می گو یند و می نو یسند و ناگه ز خو یشتن و ز نو شتن و ز او که بهر ش دل داده اند و شاید دلشان شکسته است هیچ نگو یند و لی راهی خلو تگاه خو د می شو ند . گو یند اند کی مرا رها ساز ید دیگر نخو اهم بو د خلو تگه من تنها جایگاه من است و می اندیشم که خلو تگاهش چه به او ارزانی خو اهد کر د ؟ همه ز همه جدا شده ایم از خو د بیگانه به دنبال خو د شده ایم و بی نگاهی به آن دگر ی که شاید با لبخندی و یا کلامی و شاید هم در دی بتو اند در دی را حداقل آرام کند ره به سو ی خلو تکده می بر یم در آن خلو تکده ای که نه ساحلی و جو د دار د که به کشتی که مسافر انش پنداری جز عشق دار ند دست تکان دهد و آن خلو تکده بی آسمان است بی آسمانی که باعث می شو د هیچ دختر بچه ای نتو اند باد باد کش را در آسمان تعقیب کند و حالا فقط حسر ت و حسر ت است بر استی در خلو تکده به دنبال چه خو اهیم رفت ؟ این خلو تکده در مانی بر ای قلب های شکسته خو اهد داشت ؟ این خلو تکده اند کی از زهر هجران یار را کاهش می دهد ؟ این خلو تکده می تو اند شادی و امید را بر قلبی شکسته بر گر داند؟ می دانم دو ست دار ی اند کی آرام گیر ی اما در خلو تکده مگر می توان آرام گر فت ؟ و اگر آرامشی باشد آیا آرامشی چو ن مر داب نخو اهد بو د ؟ می پر سم به کدامین تو هم خلو تکده را بر گزینی ؟من خو د ناخدای تنهائی ها بو دم و شاید همچنان باشم اما هر گز خلو تکده را بر نگزید م این خلو تکده ای که نام آرامش دهنده دار د از من همه چیز را گر فت عشق و دلدادگی و خاطره و طعم و فادار ی و عشق و ر زی و صد البته معشو ق هم در همان خلو تکده گم شد و تر ک کر د پس مهر بان بر ای امید و آرزو و عشق و آرامش به دنبال در یا و نه مر داب باش آرامش تو در رو ی در یای پر طو فانی ز ند گی میسر خو اهد بو د اما در مر داب شاید آرامشی باشد اما آرامشی گو ر ستانی است مر دابی است و شاید باتلاقی خو اهد بو د باتلاقی که تر ا در خاطرات غر ق می کند ترا در حسر ت دفن می کند و تر ا ز خو د پر ت می کند باید خیر ه شو ی شاید در سایه های گذ شته شاید به کابو س آینده و شاید به دفن رو ز های جو انی و عشق و ر ز حال نمی دانم چه گو یم و لی باز می پر سم
خلو تی بهر کدامین آر ز و ناشدنی خو اهی؟ این تو هم است ناز نین این تو هم را من با تمامی و جو د دیده ام و حس کر ده ام خو د را نکش خو د را دفن نکن
امروز روز برون آمدن ز زندان توهم است
بايد از اسارت غرور كاذب در آمد
روز نو و روزي نو از آدمي و عالمي نو بايد
پرواز كن و بشكن اين قفس تنيده شده بر جسم و روانت