شعر از پرلاگر کویست

[تووت فرنگی]

اندوه (1)
تمامی اندوه من
جنگلی ست خشک
که در آن
پرنده گان خونین بال
نوای فغان سر داده اند
بهتر از این برهوت را
تو یقیناً خواهی یافت
اما
من به همین ها دل خوش کرده ام
نشسته ام و خیره.
زیر درختی خشک را می کارم
و به خِس خِس صدایی گوش فرا می دهم
به زودی زیر درختِ عُریان دفن خواهم شد،
در میان لاشه های پرنده گان،
و خواهم پوسید

[تووت فرنگی]

اندوه (2)
اندوه قسمت من بود،
زخم گلوی من،
فریاد قلب من در جهان
آسمان کف آلوده
منجمد و سخت می شود
در پنجه های زمُخت شبانگاهان،
جنگل ها قد می کشند
بلندی های لم یزرع و سخت
قوس خورده بر تاق هم آمده ی آسمان
چه سخت است همه چیز،
سخت و ساکن و سیاه!
پُر مَه(1) کنان در این اتاقک تاریک می گردم،
لبه ی تیز صخره را بر انگشتانم حس می کنم،
دستان بالا گرفته ام را
پاره پاره به خون می نشانم و
بر کهنه پاره های یخ زده ی ابرها می سایم
آه، ناخن انگشتان تریش تریش می کنم
دستانم را به زخم می نشانم، درد آلود
و به سوی کوه و جنگل تاریک می گیرم،
به سوی آهن سیاه آسمان
و زمین سرد!
اندوه،
اندوه قسمت من بود،
زخم گلوی من،
فریاد قلب من در جهان

[تووت فرنگی]

چقدر دیگه مونده تا ما آدما، واقعا‌ً آدم شیم؟
کبوتر سفید از چند دریا باید رد شه تا بالاخره یه جایی آروم بگیره؟
تا کی باید توپ و تانک شلیک شه؟ بالاخره اینا کی جمع میشن؟
کسی به جواب این سؤالات دسترسی نداره، دوست من.
کسی به جواب اینا دسترسی نداره.
مگه یه کوه قبل از این‌که فرسایش پیدا کنه و از بین بره، چقدر عمر می‌‌کنه؟
مگه یه آدم چقدر عمر می‌‌کنه؟، پس دیگه کی قراره آزاد باشه؟
مگه یه آدم چند بار می‌‌تونه سرش رو برگردونه و وانمود کنه که چیزی ندیده؟
کسی به جواب این سؤالات دسترسی نداره، دوست من.
کسی به جواب اینا دسترسی نداره.
برای این‌که آسمون رو ببینی،
مگه چند بار نیازه که سرت رو بالا بگیری؟
برای این‌که بتونی صدای گریه‌ی مردم رو بشنوی،
مگه چند تا گوش باید داشته باشی؟
دیگه چند نفر باید بمیرن تا بفهمیم که جون آدم‌‌های زیادی گرفته شده؟
کسی به جواب این سؤالات دسترسی نداره، دوست من.
کسی به جواب اینا دسترسی نداره.