شش شعر از محمدرضا عبدالملكیان

[تووت فرنگی]

آپارتمانی چهل متری
در كوچه حمام

نه كولر داشتیم، نه تلفن، نه شوفاژ

من از دانشگاه برمی‌گشتم

پسرم

شیر می‌خورد

من شعر می‌نوشتم

او شاعر می‌شد

[تووت فرنگی]

به همین دلخوشم

روزی كه

دیوارها كوتاه و كوتاه‌تر شوند

روزی كه

همین كوچه در دشت‌ها

گم شود...

[تووت فرنگی]

تیر می‌كشد شقیقه‌های این كوچه

با همین زوزه بیمناك

نكند پلنگی پیر

ماه و مهتاب را

یكجا بلعیده است

در این تاریكی غمناك

[تووت فرنگی]

غافلگیرم می‌كند این كوچه

درست مثل شعری

كه در صف نانوایی

به سراغم می‌آید

[تووت فرنگی]

اگر تو نبودی

این كوچه

با كدام بهانه بیدار می‌شد

و این شب

با كدام قصه می‌خوابید

[تووت فرنگی]

با یك بغل گل داوودی

به دیدنت می‌آیم

در همان كوچه

كه برای اولین بار
خودم را گم كردم