غزل بارون
3rd May 2011, 07:19 AM
اصول درمان پاركينسون
تشديد علايم بيماري و نيز در دسترس بودن درمان طبي در صورت تشديد علايم بايد براي بيمار توضيح داده شود و بيمار بايد تشويق به ادامه فعاليت شود. درمان در صورت لزوم جهت برقرار ساختن تعادل دوپامين.- استيل كولين در استرياتوم توسط مهار
اثرات استيل كولين باداروهاي ضد كولينرژيك يا تقويت اثرات دوپامين صورت ميگيرد
داروهاي آنتي كلينرژيك
داروهاي آنتي كولينرزيك موسكاريني.. در درمان لرزه وريژيديته موثر تز از درمان هيپوكينزي هستند اما بطور كلي تاثيري كمتر از داروهاي تقويت كننده دوپامين دارند. انواع مختلف ازاين داروها در دسترس است و بيماران مختلف به داروهاي متفاوتي پاسخ ميدهند. از ميان شايع ترين داروهاي مصرفي تري هگزي فنيديل و بنز تروپين راميتوان نام برد.عوارض شايع عبارتند از خشكي دهان.. يبوست..احتباس ادرار.. و اختلال تطابق. اين عوارض ناشي از مهار گيرنده هاي موسكاريني.. در اعضاي هدف پاراسمپاتيكي هستند. كونفوزيون كه در افرا مسن شايع است.. ناشي از اثرات ضد موسكاريني در مغز است. در مان با مقادير اندك يك آنتي كولينرژيك شروع ميشود و ميزان دارو.. بتدريج تا بروز پاسخ يا ايجاد عوارض افزايش مي يابد. در صورتي كه درمان مفيد واقع نشود..دارو قطع شده.. از يك داروي آنتي كولينرژيك ديگر استفاده مي شود.
آمانتادين
از آمانتادين.. جهت درمان پاركينسونيسم.. خفيف به تنهائي يا به همراه يك داروي آنتي كولينرژيك ميتوان استفاده نمود چگونگي عمل دارو دقيقا مشخص نيست.. مزاياي آن عبارتند از بهبود تمامي تظاهرات پاركينسونيسم و ناشايع بودن عوارض( بي قراري..كونفوزيون..راش پوستي.. ادم.. اختلالات ريتم قلبي). همچنين اثرات دارو به سرعت ايجاد ميشود و دوز آن مشخصا 100 ميلي گرم دوبار در روز بصورت خوراكي است. متاسفانه بسياري از بيماران به اين دارو پاسخ نميدهند يا اثرات درماني آن كوتاه مدت است. آمانتادين در كاهش ديسكينزي هاي داروئي در بيماران مبتلا به بيماري پيشرفته نيز ممكن است مفيد واقع شود.
لوادوپا
لوادوپا كه در بدن انسان به دوپامين تبديل ميشود تمامي علائم پاركينسونيسم را بهبود ميبخشد و بر خلاف داروهاي آنتي كولينرژيك به خصوص در درمان هيپوكينزي موثر است. در مورد بهترين زمان شروع داروهاي دوپامينرژيك اختلاف نظر وجود دارد.
نگراني در اينمورد كه لوادوپا به مرور اثرات خودرا بربرخي بيمارا ن از دست خواهد داد احتمالا بي اساس است اما نوسانات
پاسخ كه در مواردي پس از چندين سال مصرف رخ ميدهد. بسيار ناتوان كننده بوده .. به سختي قابل كنترل ميباشد. چنين بنظر ميرسد كه بهتر است استفاده از لوادوپا تا حدممكن به تاخير انداخته شودو آنگاه جهت به حد اقل رساندن دوز مصرفي از يك آگونيست دوپامين به همراه آ ن استفاده نمود
شايعترين عوارض لوادوپا عبارتند از تهوع استفراغ افت فشار خون ..حركات غير طبيعي( ديس كينزي).. بي قراري..كونفوزيون
آريتمي هاي قلبي گهگاه ممكن است رخ دهد. ديس كينزي هاي تاخيري و عوارض رفتاري پديده هايي وابسته به دوز هستند اما كاهش دوزدارو اثرات درماني را از بين خواهد برد. درمان با كلوزاپين كه از مشتقات بنزوديازپين ها است و اثرات درماني داروهاي دوپاميني را كاهش ميدهد ممكن است سبب بهبود.. كونفوزيون و اختلالات سايكوتيك و در برخي بيماران ديس كينزي
شود. در صورت مصرف كلوزاپين شمارش سلولهاي سفيد بايد منظما صورت گيرد. اولانزپين.. كيو تياپين وريسپريدون.. داروهاي جايگزيني هستند كه ممكن است تاثيري كمتر داشته باشند.. اما بر شمارش سلولهاي خوني تاثيري ندارند. ديگر عارضه ديررس درمان با لوودوپا... نوسان در پاسخ درماني است كه ممكن است به صورت تحليل رفتن( waering -off effect).. به معني تشديد علايم در فاصله كوتاهي قبل از مصرف دوز بعدي و يا پديده خاموش روشن(on-off pheromenon) باشد كه در آن نوساناتي گذرا اما ناگهاني در شدت علائم پاركينسونيسم در دفعات متعدد در طول روز و ظاهرا بدون ارتباطي مشخص با زمان
مصرف دوز قبلي رخ مي دهد.
تجويز هم زمان كربي دوپادر درمان اين اختلال كه گاه سبب ناتواني شديد ميشود بي تاثير است و اين اختلال را تنها ميتوان بطور
نسبي با تغيير دادن فاصله دوزهاي دارو.. مصرف لوودوپا يك ساعت قبل از هر وعده غذا.. محدود ساختن پروتئين مصرفي..
و يا استفاده از داروهاي آگونيست دوپامين درمان نمود.
دوپا دي كربوكسيلاز كه لووادوپا را به متابوليت فعال آن يعني دوپامين تبديل ميسازد. توسط كربي دوپا مهار ميشود.
كربي دوپا
از سد خوني-مغزي عبور نميكند و به همين سبب در صورت مصرف كربي دوپا به همراه لوادوپا.. متابوليسم لووادوپا در خارج ازcns محدود گشته... دوز روزانه مورد نياز لوادوپا كاهش مي يابد و از بروز تهوع... استفراغ .. افت فشار خون و اختلالات
ريتم قلب كاسته ميشود.كربي دوپا معمولا در تركيباتي با نسبت ثابت با لوادوپا با عنوان sinemet مصرف ميشود( 1:10 - 1:4)
. درمان با دوز هاي اندك مانند 100/10 ميلي گرم سينمت و يا 100/25 ميلي گرم سينمت بصورت خوراكي سه بار در روزشروع شده.. بر اساس پاسخ درماني به تدريج افزايش مي يابد. اكثر بيماران در نهايت به مصرف 250/25 ميلي گرم سينمت سه يا چهار بار در روز نياز خواهند داشت. دوز كلي كربي دوپا بايد حد اقل به 75 ميلي گرم در روزرسانده شود.
مصرف لوادوپا( به تنهائي يا به همراه كربي دوپا) در مبتلايان به گلوكوم زاويه بسته و يا بيماريهاي سايكوتيك ممنوع است و نبايد در افرادي كه مهار كننده هاي مونو آمين اكسيداز A مصرف ميكنند مورد استفاده قرار گيرد. همچنين مصرف آن در مبتلايان به زخم پپتيك فعال و يا ملانوم بدخيم بايد با احتياط صورت گيرد. استفاده از انواعي از سينمت كه بتدريج آزاد ميشوند.. ممكن است نوسانات پاسخ درماني و دفعات مصرف دارو در طول روز را كاهش دهد آگونیست های دوپامین
آگونیست های قدیمی دوپامین از مشتقات ارگوت هستند. بروموکرپتین گیرنده های D2 دوپامین را تحریک میکند. اثرات این دارو در بهبود علائم پارکینسونیسم احتمالا اندکی کمتر از لوادوپا است اما به میزان کمتری سبب دیس کینزی یا پدیده خاموش و روشن میشود. در نتیجه در زمانی که درمان دوپامینرژیک شروع میشود به دنبال تجویز سینمت به میزان 100/25 میلی گرم سه بار در روز .. بروموکریپتین. نیز اضافه و به تدریج بر میزان آن افزوده میشود. دوز ابتدائی بروموکریپتین 25/1 میلی گرم در روز به مدت یک هفته و 5/2 میلی گرم در روز در هفته دوم است و از آن پس دوز روزانه هر دو هفته 5/2 میلی گرم و بر اساس پاسخ درمانی و پیدایش عوارض افزوده میشود. دوز نگهدارنده معمولا بین 5/2 تا 10 میلی گرم سه بار در روز به صورت خوراکی است. عوارض مشابه عوارض لوودوپا است اما اثرات روانی مانند هذیان یا توهم به خصوص شایع است و به همین جهت مصرف بروموکرپتین در بیماران دارای سابقه بیماری سایکوتیک ممنوع است. موارد منع مصرف نسبی عبارتند از انفارکت میوکارد اخیر.. بیماری عروق محیطی شدید و زخم پپتیک فعال. فیبروز پری کارد پلور.. یا خلف صفاق از عوارض
نادر مشتقات ارگوت است.
پرگولاید نیز از مشتقات ارگوت و آگونیست گیرنده دوپامین است.. اما برخلاف بروموکرپتین هر دو گیرنده D1 و D2
را فعال میسازد. موارد مصرف.. عوارض و منع مصرف آن شبیه به بروموکریپتین است و برتری هیچیک از این دو دارو بر یکدیگر ثابت نشده است. دوز ابتدائی 05/0 میلی گرم در روز به صورت خوراکی به مدت 2 روز و آنگاه افزایش به میزان
0/1 - 0/15 میلی گرم در روز هر 3 روز به مدت 12 روز و از آن پس 25/0 میلی گرم در روز هر 3 روز می باشد. دوز نگهدارنده متوسط 1 میلی گرم سه بار در روز بصورت خوراکی است
آگونیست های جدید دوپامین مانند پرامیپیکسول و رو پینیرول از مشتقات ارگوت نیستند. به نظر میرسد که این داروها از آگونیست های قدیمی موثر تر بوده میتوان از آنها در مراحل اولیه یا در موارد شدید پارکینسونیسم استفاده نمود. پرامیپیکسول به میزان
0/125 میلی گرم سه بار در روز شروع میشود و دوز روزانه پس از یک هفته و مجددا پس از یک هفته دیگر دو برابر میشود
و آنگاه به میزان75/0 میلی گرم هر هفته افزایش می یابد تا اثر درمانی ظاهر گردد یا از تحمل بیمار خارج گردد. دوز نگهدارنده
معمول بین 5/0- 5/1 میلی گرم سه بار در روز است. رو پینیرول با دوز 25/0 میلی گرم سه بار در روز آغاز میشود. و آنگاه
هر هفته75/0 میلی گرم تا هفته 4 ام افزایش می یابد... و از آن پس 5/1 میلی گرم در هفته بر آن افزوده میشود. اکثر بیماران نیاز به مصرف 8-2 میلی گرم سه بار در روز دارند. عوارض این داروها عبارتند از خستگی.. خواب آلودگی.. تهوع.. ادم محیطی.. دیس کینزی... کونفوزیون.. توهم و افت فشار خون وضعیتی. تمایلی مهار نشدنی به خواب در مواقع نامناسب نیز گزارش شده است که ممکن است سبب آسیب دیدن بیمار شود.
مهار کننده های کاتکول-0- متیل ترانسفراز
از این مهار کننده ها میتوان جهت کاهش دوز سینمت و کاهش نوسان پاسخ درمانی به سینمت استفاد ه نمود. استفاده از این داروها
سبب تثبیت سطح پلاسمائی لوادوپا شده.. انتقال آن را به خون و عبور از سد خونی مغزی را تسهیل میکند. عوارض عبارتند از
اسهال.. کونفوزیون.. دیس کینزی.. و اختلال عمل کبدی. دو دارو از این گروه مورد استفاده وسیع قرار گرفته اند. تولکوپان به میزان 100- 200 میلی گرم سه بار در روز مصرف میشود. بیمارانی که از این دارو استفاده میکرده اند در مواردی نادر دچار
نکروز حاد کبدی شده اند و به همین سبب انتا کاپون( 200 میلی گرم) به همراه سینمت تا حد اکثر 5 بار در روز عموما بر آن ترجیح داده میشود.
سلجلین
سلجلین ( که الدپریل یا دپرنیل نیز نامیده میشود).. مهار کننده مونو امین اکسیداز از نوع B است و به همین جهت تخریب دوپامین
را مهار می سازد. مهار تخریب دو پامین اثرات ضد پارکینسونی لوادوپا را تشدید می سازد و ممکن است نوسانات ملایم خاموش روشن را کاهش دهد. سلجلین در برخی مطالعات بالینی پیشرفت بیماری پارکینسون را کند ساخته است اما شواهد در این مورد
کافی نیست. در صورتی که این دارو بدین منظور به کار رود بهتر است فقط در موارد خفیف پارکینسون استفاده شود. دوز 5 میلی گرمی دو بار در روز به صورت خوراکی است که معمولا جهت پیشگیری از بی خوابی در ابتدای روز مصرف میشود. منبع:پردیس
تشديد علايم بيماري و نيز در دسترس بودن درمان طبي در صورت تشديد علايم بايد براي بيمار توضيح داده شود و بيمار بايد تشويق به ادامه فعاليت شود. درمان در صورت لزوم جهت برقرار ساختن تعادل دوپامين.- استيل كولين در استرياتوم توسط مهار
اثرات استيل كولين باداروهاي ضد كولينرژيك يا تقويت اثرات دوپامين صورت ميگيرد
داروهاي آنتي كلينرژيك
داروهاي آنتي كولينرزيك موسكاريني.. در درمان لرزه وريژيديته موثر تز از درمان هيپوكينزي هستند اما بطور كلي تاثيري كمتر از داروهاي تقويت كننده دوپامين دارند. انواع مختلف ازاين داروها در دسترس است و بيماران مختلف به داروهاي متفاوتي پاسخ ميدهند. از ميان شايع ترين داروهاي مصرفي تري هگزي فنيديل و بنز تروپين راميتوان نام برد.عوارض شايع عبارتند از خشكي دهان.. يبوست..احتباس ادرار.. و اختلال تطابق. اين عوارض ناشي از مهار گيرنده هاي موسكاريني.. در اعضاي هدف پاراسمپاتيكي هستند. كونفوزيون كه در افرا مسن شايع است.. ناشي از اثرات ضد موسكاريني در مغز است. در مان با مقادير اندك يك آنتي كولينرژيك شروع ميشود و ميزان دارو.. بتدريج تا بروز پاسخ يا ايجاد عوارض افزايش مي يابد. در صورتي كه درمان مفيد واقع نشود..دارو قطع شده.. از يك داروي آنتي كولينرژيك ديگر استفاده مي شود.
آمانتادين
از آمانتادين.. جهت درمان پاركينسونيسم.. خفيف به تنهائي يا به همراه يك داروي آنتي كولينرژيك ميتوان استفاده نمود چگونگي عمل دارو دقيقا مشخص نيست.. مزاياي آن عبارتند از بهبود تمامي تظاهرات پاركينسونيسم و ناشايع بودن عوارض( بي قراري..كونفوزيون..راش پوستي.. ادم.. اختلالات ريتم قلبي). همچنين اثرات دارو به سرعت ايجاد ميشود و دوز آن مشخصا 100 ميلي گرم دوبار در روز بصورت خوراكي است. متاسفانه بسياري از بيماران به اين دارو پاسخ نميدهند يا اثرات درماني آن كوتاه مدت است. آمانتادين در كاهش ديسكينزي هاي داروئي در بيماران مبتلا به بيماري پيشرفته نيز ممكن است مفيد واقع شود.
لوادوپا
لوادوپا كه در بدن انسان به دوپامين تبديل ميشود تمامي علائم پاركينسونيسم را بهبود ميبخشد و بر خلاف داروهاي آنتي كولينرژيك به خصوص در درمان هيپوكينزي موثر است. در مورد بهترين زمان شروع داروهاي دوپامينرژيك اختلاف نظر وجود دارد.
نگراني در اينمورد كه لوادوپا به مرور اثرات خودرا بربرخي بيمارا ن از دست خواهد داد احتمالا بي اساس است اما نوسانات
پاسخ كه در مواردي پس از چندين سال مصرف رخ ميدهد. بسيار ناتوان كننده بوده .. به سختي قابل كنترل ميباشد. چنين بنظر ميرسد كه بهتر است استفاده از لوادوپا تا حدممكن به تاخير انداخته شودو آنگاه جهت به حد اقل رساندن دوز مصرفي از يك آگونيست دوپامين به همراه آ ن استفاده نمود
شايعترين عوارض لوادوپا عبارتند از تهوع استفراغ افت فشار خون ..حركات غير طبيعي( ديس كينزي).. بي قراري..كونفوزيون
آريتمي هاي قلبي گهگاه ممكن است رخ دهد. ديس كينزي هاي تاخيري و عوارض رفتاري پديده هايي وابسته به دوز هستند اما كاهش دوزدارو اثرات درماني را از بين خواهد برد. درمان با كلوزاپين كه از مشتقات بنزوديازپين ها است و اثرات درماني داروهاي دوپاميني را كاهش ميدهد ممكن است سبب بهبود.. كونفوزيون و اختلالات سايكوتيك و در برخي بيماران ديس كينزي
شود. در صورت مصرف كلوزاپين شمارش سلولهاي سفيد بايد منظما صورت گيرد. اولانزپين.. كيو تياپين وريسپريدون.. داروهاي جايگزيني هستند كه ممكن است تاثيري كمتر داشته باشند.. اما بر شمارش سلولهاي خوني تاثيري ندارند. ديگر عارضه ديررس درمان با لوودوپا... نوسان در پاسخ درماني است كه ممكن است به صورت تحليل رفتن( waering -off effect).. به معني تشديد علايم در فاصله كوتاهي قبل از مصرف دوز بعدي و يا پديده خاموش روشن(on-off pheromenon) باشد كه در آن نوساناتي گذرا اما ناگهاني در شدت علائم پاركينسونيسم در دفعات متعدد در طول روز و ظاهرا بدون ارتباطي مشخص با زمان
مصرف دوز قبلي رخ مي دهد.
تجويز هم زمان كربي دوپادر درمان اين اختلال كه گاه سبب ناتواني شديد ميشود بي تاثير است و اين اختلال را تنها ميتوان بطور
نسبي با تغيير دادن فاصله دوزهاي دارو.. مصرف لوودوپا يك ساعت قبل از هر وعده غذا.. محدود ساختن پروتئين مصرفي..
و يا استفاده از داروهاي آگونيست دوپامين درمان نمود.
دوپا دي كربوكسيلاز كه لووادوپا را به متابوليت فعال آن يعني دوپامين تبديل ميسازد. توسط كربي دوپا مهار ميشود.
كربي دوپا
از سد خوني-مغزي عبور نميكند و به همين سبب در صورت مصرف كربي دوپا به همراه لوادوپا.. متابوليسم لووادوپا در خارج ازcns محدود گشته... دوز روزانه مورد نياز لوادوپا كاهش مي يابد و از بروز تهوع... استفراغ .. افت فشار خون و اختلالات
ريتم قلب كاسته ميشود.كربي دوپا معمولا در تركيباتي با نسبت ثابت با لوادوپا با عنوان sinemet مصرف ميشود( 1:10 - 1:4)
. درمان با دوز هاي اندك مانند 100/10 ميلي گرم سينمت و يا 100/25 ميلي گرم سينمت بصورت خوراكي سه بار در روزشروع شده.. بر اساس پاسخ درماني به تدريج افزايش مي يابد. اكثر بيماران در نهايت به مصرف 250/25 ميلي گرم سينمت سه يا چهار بار در روز نياز خواهند داشت. دوز كلي كربي دوپا بايد حد اقل به 75 ميلي گرم در روزرسانده شود.
مصرف لوادوپا( به تنهائي يا به همراه كربي دوپا) در مبتلايان به گلوكوم زاويه بسته و يا بيماريهاي سايكوتيك ممنوع است و نبايد در افرادي كه مهار كننده هاي مونو آمين اكسيداز A مصرف ميكنند مورد استفاده قرار گيرد. همچنين مصرف آن در مبتلايان به زخم پپتيك فعال و يا ملانوم بدخيم بايد با احتياط صورت گيرد. استفاده از انواعي از سينمت كه بتدريج آزاد ميشوند.. ممكن است نوسانات پاسخ درماني و دفعات مصرف دارو در طول روز را كاهش دهد آگونیست های دوپامین
آگونیست های قدیمی دوپامین از مشتقات ارگوت هستند. بروموکرپتین گیرنده های D2 دوپامین را تحریک میکند. اثرات این دارو در بهبود علائم پارکینسونیسم احتمالا اندکی کمتر از لوادوپا است اما به میزان کمتری سبب دیس کینزی یا پدیده خاموش و روشن میشود. در نتیجه در زمانی که درمان دوپامینرژیک شروع میشود به دنبال تجویز سینمت به میزان 100/25 میلی گرم سه بار در روز .. بروموکریپتین. نیز اضافه و به تدریج بر میزان آن افزوده میشود. دوز ابتدائی بروموکریپتین 25/1 میلی گرم در روز به مدت یک هفته و 5/2 میلی گرم در روز در هفته دوم است و از آن پس دوز روزانه هر دو هفته 5/2 میلی گرم و بر اساس پاسخ درمانی و پیدایش عوارض افزوده میشود. دوز نگهدارنده معمولا بین 5/2 تا 10 میلی گرم سه بار در روز به صورت خوراکی است. عوارض مشابه عوارض لوودوپا است اما اثرات روانی مانند هذیان یا توهم به خصوص شایع است و به همین جهت مصرف بروموکرپتین در بیماران دارای سابقه بیماری سایکوتیک ممنوع است. موارد منع مصرف نسبی عبارتند از انفارکت میوکارد اخیر.. بیماری عروق محیطی شدید و زخم پپتیک فعال. فیبروز پری کارد پلور.. یا خلف صفاق از عوارض
نادر مشتقات ارگوت است.
پرگولاید نیز از مشتقات ارگوت و آگونیست گیرنده دوپامین است.. اما برخلاف بروموکرپتین هر دو گیرنده D1 و D2
را فعال میسازد. موارد مصرف.. عوارض و منع مصرف آن شبیه به بروموکریپتین است و برتری هیچیک از این دو دارو بر یکدیگر ثابت نشده است. دوز ابتدائی 05/0 میلی گرم در روز به صورت خوراکی به مدت 2 روز و آنگاه افزایش به میزان
0/1 - 0/15 میلی گرم در روز هر 3 روز به مدت 12 روز و از آن پس 25/0 میلی گرم در روز هر 3 روز می باشد. دوز نگهدارنده متوسط 1 میلی گرم سه بار در روز بصورت خوراکی است
آگونیست های جدید دوپامین مانند پرامیپیکسول و رو پینیرول از مشتقات ارگوت نیستند. به نظر میرسد که این داروها از آگونیست های قدیمی موثر تر بوده میتوان از آنها در مراحل اولیه یا در موارد شدید پارکینسونیسم استفاده نمود. پرامیپیکسول به میزان
0/125 میلی گرم سه بار در روز شروع میشود و دوز روزانه پس از یک هفته و مجددا پس از یک هفته دیگر دو برابر میشود
و آنگاه به میزان75/0 میلی گرم هر هفته افزایش می یابد تا اثر درمانی ظاهر گردد یا از تحمل بیمار خارج گردد. دوز نگهدارنده
معمول بین 5/0- 5/1 میلی گرم سه بار در روز است. رو پینیرول با دوز 25/0 میلی گرم سه بار در روز آغاز میشود. و آنگاه
هر هفته75/0 میلی گرم تا هفته 4 ام افزایش می یابد... و از آن پس 5/1 میلی گرم در هفته بر آن افزوده میشود. اکثر بیماران نیاز به مصرف 8-2 میلی گرم سه بار در روز دارند. عوارض این داروها عبارتند از خستگی.. خواب آلودگی.. تهوع.. ادم محیطی.. دیس کینزی... کونفوزیون.. توهم و افت فشار خون وضعیتی. تمایلی مهار نشدنی به خواب در مواقع نامناسب نیز گزارش شده است که ممکن است سبب آسیب دیدن بیمار شود.
مهار کننده های کاتکول-0- متیل ترانسفراز
از این مهار کننده ها میتوان جهت کاهش دوز سینمت و کاهش نوسان پاسخ درمانی به سینمت استفاد ه نمود. استفاده از این داروها
سبب تثبیت سطح پلاسمائی لوادوپا شده.. انتقال آن را به خون و عبور از سد خونی مغزی را تسهیل میکند. عوارض عبارتند از
اسهال.. کونفوزیون.. دیس کینزی.. و اختلال عمل کبدی. دو دارو از این گروه مورد استفاده وسیع قرار گرفته اند. تولکوپان به میزان 100- 200 میلی گرم سه بار در روز مصرف میشود. بیمارانی که از این دارو استفاده میکرده اند در مواردی نادر دچار
نکروز حاد کبدی شده اند و به همین سبب انتا کاپون( 200 میلی گرم) به همراه سینمت تا حد اکثر 5 بار در روز عموما بر آن ترجیح داده میشود.
سلجلین
سلجلین ( که الدپریل یا دپرنیل نیز نامیده میشود).. مهار کننده مونو امین اکسیداز از نوع B است و به همین جهت تخریب دوپامین
را مهار می سازد. مهار تخریب دو پامین اثرات ضد پارکینسونی لوادوپا را تشدید می سازد و ممکن است نوسانات ملایم خاموش روشن را کاهش دهد. سلجلین در برخی مطالعات بالینی پیشرفت بیماری پارکینسون را کند ساخته است اما شواهد در این مورد
کافی نیست. در صورتی که این دارو بدین منظور به کار رود بهتر است فقط در موارد خفیف پارکینسون استفاده شود. دوز 5 میلی گرمی دو بار در روز به صورت خوراکی است که معمولا جهت پیشگیری از بی خوابی در ابتدای روز مصرف میشود. منبع:پردیس