خاطرات دوران دانشجویی

[نارون1]

من در مسیری که باید تا دانشگاه طی می کردم باید سوار اتوبوس می شدم ، یک روزی که رفتم ترمینال تا سوار بشم نزدیک در ترمینال مادر و پسری را دیدم که با هم دعوا می کردند و پسر سر مادرش داد می زد ، من توجه نکردم و سوار ماشین شدم و دیدم آنها هم سوار شدند . مادر کنار پنجره که شیشه اش باز بود نشست و پسرش چون صندلی ها پر بود کنار دستش نشست . وقتی حرکت کردیم وسط راه پسر متوجه شد که مادرش دربرابر بادی که محکم به صورتش می زند عکس العمل نشان نمی دهد و شروع کرد به فریاد زدن و در حالیکه با فریاد مادرش را صدا می زد از او معذرت خواهی می کرد و می گفت : غلط کردم ، دیگه تکرار نمی کنم ، ببخشید ، خواهش می کنم بلند شو . همه ما نگران و هراسان شده بودیم و اشکمان در آمده بود که خوشبختانه یکی از سرنشینان از پرستاری سررشته داشت مادرش را در وسط اتوبوس دراز کرد و پاهاشو بالا نگه داشت تا اینکه چشماشو باز کرد و بیحال روی صندلی نشست و به نزدیکترین مرکز اورژانس در بین راه رساندنش .

وقتی این صحنه ها را دیدم یاد ماجرایی افتادم که خواهرم تعریف می کرد که : روزی یک پسری با پدرش دعوا کرد ، پدرش روی ماشینای بزرگ کار میکرد و از این شهر به اون شهر می رفت ، شب که می خواست بره آمد بالا سر پسرش و صداش کرد پسر بیدار بود و خودش رو به خواب زد ، پدر صورت پسرش را بوسید و ازش خداحافظی کرد ، چند روز بعد خبر فوت پدرش آمد و پسر هیچ وقت فرصت عذر خواهی و یک خداحافظی را پیدا نکرد .!

من هیچ وقت این ماجرای دانشگاه را فراموش نمی کنم و درس بزرگی گرفتم که لحظه های با هم بودن تکرار نمیشه و امکان داره هیچ فرصتی برای جبران اشتباه و ابراز پشیمانی نداشته باشیم و دیر بشه . پس بهتره قدر لحظه های با هم بودن را بدانیم و به پدر و مادر خود احترام بگذاریم چون در دنیا بی مثالند .

البته خاطره های زیادی از دوران دانشجویی دارم ولی این یکی برام خیلی آموزنده بود .![cheshmak]


اگه شما هم خاطره ای از دوران دانشجویی یا در طول زندگیتان دارید
تعریف کنید ![esteghbal][esteghbal]


.