بهاري باشيد

[touraj atef]

با دخترم كه صبح قدم زنان سوي مدرسه رويم عطر ياسمنها مشام را نوازش مي دهد و من و آيلي ذوق كنان به ُآسمان ابري مي نگريم و به سبيز درختان اشاره مي كنيم و بازي جواني و بهاري را به ياد مي آوريم و قهقهه مي زنيم آن چنان شادماني كه باورم مي شود كه چون ناز بانويم بهاري دوره اي دارم و شايد هم دارم كه بارها نجوا كرده ام اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است آري به عشق بهار است كه مي نگارم
بهار
صبحگهي است پر ز غوغا و دلگشا
نسيمي پر عطر ياسمن گره زغم گشا
آسماني پر ابر و در آبستن باران
فريادي زنم ز شوق, كجائيد ياران؟
مردمان سگرمه در هم اخم آلود و درهم
گوئي از ياد برده كه اميد باشد مرهم هرغم
يار دخترم شادان نجوا كند بهار است پدر ,بهاران
خيره به او شوم و شادي به دلم باز آيد بي كران فوران
عالم كودكي هميشه چنين بود بي غم و قصه
جهان بزرگسالي است كه توقع آورد و غصه
آن روزگار كهنسالي كه ادعائي بالغي داشته و داريم
ندانستيم كه باز حكايت ناداني را مشق كرده وكرديم
جهل و ادعا و فرياد و مبهم نجوا بي كران
قصه معلم و استاد و رهبر و راهنما گفته ها سيلان
آري چه جاهلانه گوئيم قصه عشق تنها من دانم و بس
حكايت مهر را من ز اين همه بالغان دنيا گرفتم وبس
وه چه جاهليم ما در اين ادعاي بزرگسالي
ندانسته ايم كه عالمي و آگاهي بود تنها در خردسالي
كودكي كه به ترانه پرستو و عطر گل مي زند قهقهه
وه چه جاهلانه بزرگسال كه هست در دام سفسطه
آري كودكي به نسيمي بر رخ شد راضي
ما در پرخاش طوفاني ز خويشتن ازخود راضي
خردسالي فرياد زند آه ابري شد آمد باران
ما در خلسه آن دگري چه گفت از عياران
نوزادي براحتي مي زد لبخندي به عالم
ما در اين انديشه كه نيشخند زنيم به يارم
كودكي را جاهل دانستيم و گنگ ومست
گوئي از ياد برديم كه اين نگاره انديشه هست, پست
چه كسي ما را ز سگرمه و اخم و طعنه باز داشت؟
خنده كودكمان نبود اي جناب بالغ و استاد حق داشت؟
روزگارمان به پستي و مستي گذشت وبس
ادعا و توقع و زخم زبان بود و بس
كاش باز بهاري باشد و ياد كودكي پر شور
باز گردد آن هوائي كه ياد يار مي كرد پرشور
نجوا كرد آن ترانه خوان عاشق دلكش
كه هيات كه روزگار كودكي نتواست برگشت
ليك دل باز كن به لبخند كودك بهاري اكنون
ادعاي راهنمائي و استادي را رها كن اكنون
بهاري باش بي ادعا و بي نقاب و پر مايه
باشد كه يزدان ترا در برگيرد چون سايه
بهاري باشيد