گل خورشید وا می شد

[تووت فرنگی]

گل خورشید وا می شد

شعاع مهر از خاور

نوید صبحدم می داد

شب ِ تیره سفر می کرد

جهان از خواب برمی خاست

و خورشید جهان افروز

شکوهش می شکست آنگه

ــ خموشی ِ شبانگاه ِ دژم رفتار

و می آراست

عروس صبح را زیبا

و می پیراست

جهان را از سیاهی های زشت ِ اهرمن رخسار

زمین را بوسه زد لب های مهر آسمان آرا

و برق شادمانی ها

به هر بوم و بری رخشید

جهان آن روز می خندید

میان ِ شعله های روشن خورشید

پیام فتح را با خود از آن ناورد

نسیم صبح می آورد

سمند خسته پای خاطراتم بازمیگردید

و می دیدم در آن رویا و بیداری

هنوز آرام

کنار بستر من مام

مگر چشم خرد بگشاید و چشم سرم بندد

برایم داستان می گفت

برایم داستان از روزگار باستان می گفت