Rez@ee
4th March 2011, 10:57 AM
(http://www.konjkav.com/component/mailto/?tmpl=component&link=aHR0cDovL3d3dy5rb25qa2F2LmNvbS9zcGFjZS85MjE4L dii24zYpy3Ys9mB2LEt2K%2FYsS3YstmF2KfZhi3ZiC3Zhdqp2 KfZhi3ZiNin2YLYuduM2Kot2K%2FYp9ix2K%2FYny5odG1s) http://www.konjkav.com/images/image.php?w=200&h=200&url=/images/news/24277_634345075952437134_m1299171842.jpegکرم چاله‌ها به عنوان بزرگ‌ترین و جذاب‌ترین معمای هستی، تمام فکر و ذهن دانشمندان فضایی را به خود مشغول کرده اند.
کرم چاله ها یکی از معماهای دنیای علم به شمار می روند؛ هیچ تجربه و اطلاعاتی درباره این بخش از جهان هستی وجود ندارد. کِرمچاله در فیزیک یک پل میانبر فرضی در فضا و زمان است.
بر اساس اطلاعات موجود در دانشنامه جهانی ویکیپدیا، کرمچاله‌ها ساختارهای فضا-زمانی پل مانندی هستند که دو گستره جدا از یک فضا-زمان یا دو فضا-زمان جدا از هم را به یکدیگر پیوند می‌دهند. کرمچاله‌ها مسافت و زمان بایسته برای رسیدن از یک نقطه به نقطه دیگر را کوتاه می‌کنند.
ساختن واژه «کرمچاله» و «سیاه‌چاله فضایی» به جان ویلر نسبت داده شده است. با این حال در دهه ۱۳۱۰ اینشتین و روزن با به‌کاربردن غوطه‌وری متریک شوارتزشیلد در فضای استوانه‌ای، معادله غوطه‌وری یک کرمچاله گذرناپذیر و ناایستا که «پل اینشتین - روزن» نامیده می‌شود را به‌دست آوردند.
یک سال پس از دادن نظریه نسبیت عام به‌وسیله آلبرت اینشتین، سال ۱۹۱۶ فلام دریافت که از بررسی شوارتزشیلد معادلات اینشتین می‌توان پاسخ کرمچاله‌ای به‌دست آورد. این گونه کرمچاله ،«کرمچاله شوارتزشیلد» نامیده شده است.
یکی از جنبه‌های جالب کرمچاله‌ها، به‌کاربردن آنها برای انجام سفر در فضازمان است. می‌دانیم که فاصله زمین تا نزدیک‌ترین ستاره به جز خورشید، نزدیک به 4.28 سال نوری است.
پس نور با سرعت تقریباً ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه بیش از چهار سال طول می‌کشد تا به این ستاره برسد. اکنون ما با فناوری روز، بیش از یک میلیون و 300 هزار سال زمان نیاز داریم تا به این ستاره برویم که برای آدمی نشدنی است.
این‌گونه بهنظر می رسد که با انگاره بودن کرمچاله، می‌توان از یک سو به درون آن رفت و تقریبا بلافاصله پس از خروج از سوی دیگر، در جایی دوردست از جهان سردرآورد. بنابراین با این روش می‌توان از جهانی دیگر نیز سردرآورد.
پس این نادرست است که مردم سیاهچاله‌ها را به عنوان ابزارهایی برای مسافرت‌های فضایی می‌شناسند. اما باید بدانیم که سیاهچاله‌ها دارای افق هستند و هنگامی‌که چیزی، حتیبه شکل نور، وارد آنها شد، افزون بر نابودی، امکان خروج برایش وجود ندارد.
بر اساس اطلاعات موجود، کرمچاله‌ها فقط مدل‌هایی ریاضی هستند و آشکارسازی و رصد آنها تاکنون بی‌سرانجام بوده‌است.
همچنین گذر از کرمچاله‌ها برای سفر در زمان عملاً کاری نشدنی است؛ زیرا با فروریزی شدیدی که آنها دارند هیج جاندار شناخته‌شده‌ای نمی‌تواند آن را تاب بیاورد و باید بدانیم که باز و بسته شدن آنها آن اندازه تند رخ می‌دهد که هر ماهیتی در هنگام گذر از آنها به دام خواهد افتاد. البته تا رسیدن به یک نگره درست از گرانش کوانتومی نمی‌توان داوری همه سویه‌ای انجام داد.
با این حال دانشمندان تصمیم گرفته اند تا پیش فرض خود درباره کرم چاله ها را به بوته آزمایش درآورند. بر همین اساس دانشمندان احتمال می‌دهند که کرم چاله ها در بین ستاره ها وجود داشته باشند. در این رابطه، دکتر ولادمیر دژوشالیف، استاد دانشگاه فضایی قزاقستان که با سازمان فضایی روسیه نیز همکاری دارد در آخرین مقاله خود بر وجود کرم چاله در فضا تاکید کرده است.
این محقق با اشاره به سابقه تحقیق درباره کرم چاله ها می نویسد: وجود کرم چاله ها در جهان قطعی است، چراکه ما در تحقیقات چندین ساله خود منابع انرژی فوق العاده ای در فضا کشف کرده ایم که فقط از برخورد دو ابر ستاره به وجود خواهند آمد.
البته با توجه به نیروی گرانشی که ستاره‌ها دارند، چنین برخوردی غیر ممکن خواهد بود مگر اینکه به صورت اتفاقی یک ستاره در کرم چاله گرفتار شود و سپس در نزدیکی یک ستاره دیگر در دیگر نقاط جهان هستی ظاهر شود و با آن برخورد کند.
وی افزوده است: منابعی که در فضا مشاهده می شوند، تنها از این راه امکان ظهور خواهند داشت.
بر اساس این گزارش، این احتمال آنقدر برای دانشمندان فضایی جذاب به نظر می رسد که پروژه هایی را برای تحقیق درباره کرم چاله ها تعریف و آغاز کرده اند؛ البته مشکل اصلی همان فاصله ها است، چراکه نمی توانند ماهواره ای برای تحقیق در این باره اعزام کرده و در دوران حیات خود پاسخی دریافت کنند.
کرم چاله ها یکی از معماهای دنیای علم به شمار می روند؛ هیچ تجربه و اطلاعاتی درباره این بخش از جهان هستی وجود ندارد. کِرمچاله در فیزیک یک پل میانبر فرضی در فضا و زمان است.
بر اساس اطلاعات موجود در دانشنامه جهانی ویکیپدیا، کرمچاله‌ها ساختارهای فضا-زمانی پل مانندی هستند که دو گستره جدا از یک فضا-زمان یا دو فضا-زمان جدا از هم را به یکدیگر پیوند می‌دهند. کرمچاله‌ها مسافت و زمان بایسته برای رسیدن از یک نقطه به نقطه دیگر را کوتاه می‌کنند.
ساختن واژه «کرمچاله» و «سیاه‌چاله فضایی» به جان ویلر نسبت داده شده است. با این حال در دهه ۱۳۱۰ اینشتین و روزن با به‌کاربردن غوطه‌وری متریک شوارتزشیلد در فضای استوانه‌ای، معادله غوطه‌وری یک کرمچاله گذرناپذیر و ناایستا که «پل اینشتین - روزن» نامیده می‌شود را به‌دست آوردند.
یک سال پس از دادن نظریه نسبیت عام به‌وسیله آلبرت اینشتین، سال ۱۹۱۶ فلام دریافت که از بررسی شوارتزشیلد معادلات اینشتین می‌توان پاسخ کرمچاله‌ای به‌دست آورد. این گونه کرمچاله ،«کرمچاله شوارتزشیلد» نامیده شده است.
یکی از جنبه‌های جالب کرمچاله‌ها، به‌کاربردن آنها برای انجام سفر در فضازمان است. می‌دانیم که فاصله زمین تا نزدیک‌ترین ستاره به جز خورشید، نزدیک به 4.28 سال نوری است.
پس نور با سرعت تقریباً ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه بیش از چهار سال طول می‌کشد تا به این ستاره برسد. اکنون ما با فناوری روز، بیش از یک میلیون و 300 هزار سال زمان نیاز داریم تا به این ستاره برویم که برای آدمی نشدنی است.
این‌گونه بهنظر می رسد که با انگاره بودن کرمچاله، می‌توان از یک سو به درون آن رفت و تقریبا بلافاصله پس از خروج از سوی دیگر، در جایی دوردست از جهان سردرآورد. بنابراین با این روش می‌توان از جهانی دیگر نیز سردرآورد.
پس این نادرست است که مردم سیاهچاله‌ها را به عنوان ابزارهایی برای مسافرت‌های فضایی می‌شناسند. اما باید بدانیم که سیاهچاله‌ها دارای افق هستند و هنگامی‌که چیزی، حتیبه شکل نور، وارد آنها شد، افزون بر نابودی، امکان خروج برایش وجود ندارد.
بر اساس اطلاعات موجود، کرمچاله‌ها فقط مدل‌هایی ریاضی هستند و آشکارسازی و رصد آنها تاکنون بی‌سرانجام بوده‌است.
همچنین گذر از کرمچاله‌ها برای سفر در زمان عملاً کاری نشدنی است؛ زیرا با فروریزی شدیدی که آنها دارند هیج جاندار شناخته‌شده‌ای نمی‌تواند آن را تاب بیاورد و باید بدانیم که باز و بسته شدن آنها آن اندازه تند رخ می‌دهد که هر ماهیتی در هنگام گذر از آنها به دام خواهد افتاد. البته تا رسیدن به یک نگره درست از گرانش کوانتومی نمی‌توان داوری همه سویه‌ای انجام داد.
با این حال دانشمندان تصمیم گرفته اند تا پیش فرض خود درباره کرم چاله ها را به بوته آزمایش درآورند. بر همین اساس دانشمندان احتمال می‌دهند که کرم چاله ها در بین ستاره ها وجود داشته باشند. در این رابطه، دکتر ولادمیر دژوشالیف، استاد دانشگاه فضایی قزاقستان که با سازمان فضایی روسیه نیز همکاری دارد در آخرین مقاله خود بر وجود کرم چاله در فضا تاکید کرده است.
این محقق با اشاره به سابقه تحقیق درباره کرم چاله ها می نویسد: وجود کرم چاله ها در جهان قطعی است، چراکه ما در تحقیقات چندین ساله خود منابع انرژی فوق العاده ای در فضا کشف کرده ایم که فقط از برخورد دو ابر ستاره به وجود خواهند آمد.
البته با توجه به نیروی گرانشی که ستاره‌ها دارند، چنین برخوردی غیر ممکن خواهد بود مگر اینکه به صورت اتفاقی یک ستاره در کرم چاله گرفتار شود و سپس در نزدیکی یک ستاره دیگر در دیگر نقاط جهان هستی ظاهر شود و با آن برخورد کند.
وی افزوده است: منابعی که در فضا مشاهده می شوند، تنها از این راه امکان ظهور خواهند داشت.
بر اساس این گزارش، این احتمال آنقدر برای دانشمندان فضایی جذاب به نظر می رسد که پروژه هایی را برای تحقیق درباره کرم چاله ها تعریف و آغاز کرده اند؛ البته مشکل اصلی همان فاصله ها است، چراکه نمی توانند ماهواره ای برای تحقیق در این باره اعزام کرده و در دوران حیات خود پاسخی دریافت کنند.