MR_Jentelman
7th December 2010, 05:10 PM
http://img.tebyan.net/big/1386/08/1084015314518986655611014624393806175.jpg
عمروبن عبید با منصور عباسی قبل از دوره خلافت دوست بود. در ایام خلافت منصور ، روزی براو وارد شد و منصور وی را گرامی داشت و از او تقاضای موعظه و اندرز كرد.
از جمله سخنانی كه عمرو به منصور گفت این بود:" ملك و سلطنت كه اكنون به دست تو افتاده اگر برای كسی پایدارمی ماند به تو نمی رسید. از آن شب بترس كه آبستن روزی است كه دیگر شبی بعد از آن روز( روز قیامت) نیست."
وقتی كه عمرو خواست برود، منصور دستور داد ده هزار درهم به او بدهند، نپذیرفت. منصور قسم خورد كه باید بپذیری. عمرو سوگند یاد كرد كه نخواهم پذیرفت.
مهدی، پسر و ولیعهد منصور درمجلس حاضر بود وازاین جریان ناراحت شد و گفت: یعنی چه؟! تو در مقابل سوگند خلیفه، سوگند یاد می كنی؟
عمرو، از منصورپرسید كه این جوان كیست؟ گفت: پسرو ولیعهدم مهدی است.
عمرو گفت: به خدا قسم كه لباس نیكان بر او پوشیده ای ونامی روی آن نهاده ای ( مهدی) كه شایسته آن نام نیست و منصبی برای او آماده كرده ای كه بهره برداری از آن مساوی است با غفلت از آن. آن گاه عمرو رو كرد به مهدی و گفت: بلی برادرزاده جان! مانعی ندارد كه پدرت قسم بخورد و عمویت موجبات شكستن قسمش را فراهم آورد. اگر بنا شود من كفاره قسم بدهم یا پدرت، پدرت تواناتر است براین كار.
منصور گفت: هر حاجتی داری بگوی! گفت: فقط یك حاجت دارم و آن اینكه دیگر پی من نفرستی.
منصور گفت: بنابراین مرا تا آخر عمر ملاقات نخواهی كرد. گفت: حاجت من هم همین است.
این را گفت و با قدم های محكم توأم با وقار راه افتاد.
منصورخیره خیره از پشت سر نگاه می كرد و در حالی كه در خود نسبت به عمرو احساس حقارت می كرد سه مصراع معروف سرود.
كُلّكم یمشی روید كلكم یطلب صید غیرعمروبن عبید
این عمروبن عبید همان كسی است كه هشام بن الحكم به طور ناشناس وارد مجلس درسش شد و از او در باب امامت سؤالاتی كرد و او را سخت مجاب ساخت، عمروبن عبید از دقت بیان پرسش كننده ناشناس حدس زد كه او هشام بن الحكم است. بعد از شناسائی، نهایت احترام را نسبت به او به عمل آورد.
منبع :خدمات متقابل اسلام و ایران، شهید مطهری ص 705.
عمروبن عبید با منصور عباسی قبل از دوره خلافت دوست بود. در ایام خلافت منصور ، روزی براو وارد شد و منصور وی را گرامی داشت و از او تقاضای موعظه و اندرز كرد.
از جمله سخنانی كه عمرو به منصور گفت این بود:" ملك و سلطنت كه اكنون به دست تو افتاده اگر برای كسی پایدارمی ماند به تو نمی رسید. از آن شب بترس كه آبستن روزی است كه دیگر شبی بعد از آن روز( روز قیامت) نیست."
وقتی كه عمرو خواست برود، منصور دستور داد ده هزار درهم به او بدهند، نپذیرفت. منصور قسم خورد كه باید بپذیری. عمرو سوگند یاد كرد كه نخواهم پذیرفت.
مهدی، پسر و ولیعهد منصور درمجلس حاضر بود وازاین جریان ناراحت شد و گفت: یعنی چه؟! تو در مقابل سوگند خلیفه، سوگند یاد می كنی؟
عمرو، از منصورپرسید كه این جوان كیست؟ گفت: پسرو ولیعهدم مهدی است.
عمرو گفت: به خدا قسم كه لباس نیكان بر او پوشیده ای ونامی روی آن نهاده ای ( مهدی) كه شایسته آن نام نیست و منصبی برای او آماده كرده ای كه بهره برداری از آن مساوی است با غفلت از آن. آن گاه عمرو رو كرد به مهدی و گفت: بلی برادرزاده جان! مانعی ندارد كه پدرت قسم بخورد و عمویت موجبات شكستن قسمش را فراهم آورد. اگر بنا شود من كفاره قسم بدهم یا پدرت، پدرت تواناتر است براین كار.
منصور گفت: هر حاجتی داری بگوی! گفت: فقط یك حاجت دارم و آن اینكه دیگر پی من نفرستی.
منصور گفت: بنابراین مرا تا آخر عمر ملاقات نخواهی كرد. گفت: حاجت من هم همین است.
این را گفت و با قدم های محكم توأم با وقار راه افتاد.
منصورخیره خیره از پشت سر نگاه می كرد و در حالی كه در خود نسبت به عمرو احساس حقارت می كرد سه مصراع معروف سرود.
كُلّكم یمشی روید كلكم یطلب صید غیرعمروبن عبید
این عمروبن عبید همان كسی است كه هشام بن الحكم به طور ناشناس وارد مجلس درسش شد و از او در باب امامت سؤالاتی كرد و او را سخت مجاب ساخت، عمروبن عبید از دقت بیان پرسش كننده ناشناس حدس زد كه او هشام بن الحكم است. بعد از شناسائی، نهایت احترام را نسبت به او به عمل آورد.
منبع :خدمات متقابل اسلام و ایران، شهید مطهری ص 705.