کاکتوس ها

[*FATIMA*]

سلام . در این تاپیک قصد داریم 60 گونه کاکتوس را معرفی کنیم و در آخر روش های نگهداری و روش تکثیر آنها را ارائه بدیم . امیدوارم مورد توجه قرار بگیرد .
منابع مرتبط : جهان کاکتوس ها نوشته مهندس رویا مطلق زاده
www.wikipedia.org (http://www.wikipedia.org)
www.cactiguide.com (http://www.cactiguide.com)
www.desert.tropicals.com (http://www.desert.tropicals.com)
1/ آکانتوکالیسیوم (Acanthocalycium )

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6d/Acanthocalycium_violaceum.jpg/220px-Acanthocalycium_violaceum.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Acanthocalycium_violaceum.jpg)
زیستگاه و رویشگاه اصلی آکانتوکالیسیوم شمال آرژانتین میباشد . از ویژگیهای این کاکتوس شکل کروی آن است که با افزایش سن به صورت لوله ای کوتاه درمی آید ، بدنه آن به قطر 10 سانتیمتر و بلندی 15 تا 20 سانتیمتر و به رنگ سبز تیره و مات و گاه آبی مایل به خاکستری است ، هر آرئول شامل 8 تا 10 خار باریک و مشخص است که گاهی در برخی گونه ها این خارها کوتاه و ضخیم هستند . درازای خارها به 1 تا 5/1 سانتیمتر میرسد که به فاصله 2 سانتیمتر از هم قرار گرفته اند ، رنگ خاکها گوناگون بوده و از زرد تا قهوه ای تیره دیده شده است . گلهای آکانتوکالیسیوم قیفی شکل ، درشت ، پرپر و به بلندی 5/7 سانتیمتر و به قطر 5 سانتیمتر میرسد و در سطح فوقانی بدنه و در تابستان آشکار میگردند . گلها در گونه های مختلف به رنگهای سفید ، سبز کمرنگ متمایل به زرد ، زرد لیمویی و گاهی سرخ رنگ نیز دیده میشوند .
میوه این جنس کاکتوس ، گرد و کروی ، فلس دار و قطر آن به 5/1 سانتیمتر میرسد . بذر آنها ، سیاه کدر و قطرش 1 میلیمتر است . ازدیاد و تکثیر آن بیشتر با کاشت بذر در اسفندماه و در گلخانه انجام میشود . همچنین از راه کاربرد قلمه و پیوند در تابستان نیز میتوان به تکثیر آن دست زد و از دیدگاه زیست بوم شناختی (اکولوژیکی) گیاهان روشنایی پسند و گرمادوست ولی از شرما گریزانند (در فصل زمستان روی هم رفته در حال استراحت بسر میبرند) خاکهای غنی ، سبک و زهکشی شده را میپسندند . بلندی گونه هایی از آکانتوکالسیم مانند A.thionanthum گاهی بیشتر از قطر پهنای خود کاکتوس میگردند .
شماری از شناخته ترین گونه های آن :
A.aurantiacum , A.canthocalycium , A.glaucum , A.griseum , A.klimpelianum , A.peitscherianum , A.spiniflorum , A.violaceum

[*FATIMA*]

2/ آپوروکاکتوس (Aporocactus)
http://fichas.infojardin.com/foto-cactus/aporocactus-flagelliformis-.jpg
آپوروکاکتوسها بومی پهنه های جنوبی و مرکزی مکزیک میباشند . یکی از کاکتوس های بالارونده و اپی فیت با ساقه های قابل انعطاف به رنگ سبز خاکستری مایل به سبز و تعداد 8 تا 12 شیار نازک میباشند . به گونه طبیعی و به صورت آویخته روی صخره ها و شاخه های درختان دیده میشوند و طول ساقه هایشان به 2 متر و قطر آنها به 5/2 سانتیمتر میرسد . جایگاه آفتابی و کی سایه را میپسندند . گلهای قیفی شکل صورتی و سرخ رنگ آنها از فصل بهار تا میانه تابستان پدیدار میشود و در برابر دمایی تا 7|1 درجه سانتیگراد بالای صفر پایداری نشان میدهد . گونه معروف این جنس فلاژلی فورمیس (A.flagelliformis) یا کاکتوس دم موشی نامیده میشود . این کاکتوس دارای ساقه های باریک شبیه دم موش است و به صورت گلدانی آویخته بسیار زیبا و دل انگیز است . آرئولهای آپوروکاکتوس نزدیک به هم بوده و 8 تا 20 خار شعاعی 3 تا 4 خار مرکزی دارد خارها کوتاه و بزرگ طلایی یا قرمز قهوه ای هستند . میوه آنها کوچک ، پرزدار و گرد و کمتر از 25/1 سانتیمتر قطر دارد . خاک مورد استفاده آنها باید غنی باشد . آپوروکاکتوسها پس از هر دوره رشد نیاز به تعویض خاک دارد و هرگاه زمان زیادی در یک خاک نگهداری شود ، ساقه های قدیمی پس از مدتی شادابی خود را از دست داده و به پژمردگی و خشکی میگراید . از این رو بهتر است برای نگهداری آپوروکاکتوس یک رشته از آن را روی سرئوسها پیوند نماییم و چنانچه در فصل زمستان ، دمای گلخانه با جایگاه نگهداری بالاتر از 10 درجه سانتیگراد باشد آن را روی یک پایه از جنس هیلوسرئوس پیوند نمود . همچنین توصیه میشود ارتفاع پایه پیوند را بلند در نظر بگیریم که در این صورت عمل پیوند آپوروکاکتوس روی سرئوس بسیار موفقیت آمیز است . چنانچه پایه پیوند با ارتفاع مناسب در نظر گرفته شود . پس از مدتی تعداد رشته های آپورو بسیار زیاد شده و در فصل گلدهی (معمولاً فصل بهار) چشم اندازی دلکش و بسیار دیدنی پدید می آورد .
هرگاه آپوروکاکتوسها بر روی پایه پیوند نبوده و به صورت آویز باشند بهتر است همچنان به صورت آویز به سقف گلخانه یا دیگر مکانها جای داده شوند . آپوروکاکتوسها به آبیاری منظم و مناسب نیاز دارد و چنانچه آبدهی شان به عللی به تأخیر افتد ، ریشه های هوایی و نابجای بسیار پدید می آورند .
دو گونه معروف آپوروکاکتوس A.martianus , A.flagelliformis میباشد .

[*FATIMA*]

3/ آریوکارپوس (Ariocarpus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/42/Ariocarpa_retusus_1.jpg/220px-Ariocarpa_retusus_1.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Ariocarpa_retusus_1.jpg)
این جنس بومی پهنه های خشک و صخره ای مکزیک و جنوب باختری امریکا میباشد . این گیاهان با برآمدگیهای تکمه ای سه گوش به قطر 5 سانتیمتر به صورت نیمه نیمه و مارپیچ یکدیگر را پوشانده و بر روی زمین پهن میگردند . این کاکتوس ها با رشد کم و بدنه ای پهن و کروی به رنگ خاکستری سبز هستند . بیشتر این کاکتوسها نیز بدون خار و دارای پوست چرمی هستند . بیشترین بلندی آنها به 22 تا 24 سانتیمتر میرسد . فصل گلدهی آنها از میانه تا پایان تابستان است . گلها قیفی شکل به قطر 5/2 تا 5 سانتیمتر در رنگهای سفید ، زرد ، صورتی در میانه رأس کاکتوس پدیدار میشوند . جای آفتابی و کمی سایه را میپذیرند و از دیدگاه پایداری به سرما ، تا 2 درجه سانتیگراد زیر صفر را تاب می آورند . بیشتر گونه های این جنس به رنگهای خاکستری و یا قهوه ای دیده میشود . نیاز به خاک زهکشی شده و آبیاری کم دارند (آرپوکارپوس عموماً در پهنه های شنی و صخره ای با زهکشی مناسب رشد میکنند ) ریشه اصلی آنها ضخیم بوده و از همین رو جابجایی به گلدان با فضایی بزرگتر بایستی بیشتر از اندازه عادی انجام گیرد تا از هر گونه توقف و ایستایی رشد گیاه جلوگیری شود . در بیشتر روزهای سال به آب مینیمم و مناسب نیازمندند و از نکات پایه ای و بنیادی نگهداری آنها در فصل زمستان که زمان استراحت و خواب بوده فراهم نمودن محیط خشک برای آنهاست . تکثیر و ازدیا آنها عموماً از طریق بذر انجام میگیرد .
چند گونه شناخته شده و نامی آریوکارپوس عبارتند از : A.elongatus , A.fissoratus , A.furfuraceus , A.kotschoubeyanus , A.retusus , A.scapharostrus , A.trigonus

[*FATIMA*]

4/ آستروفیتوم (Astrophytum)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b5/Astrophytum_ornatum_3.jpg/220px-Astrophytum_ornatum_3.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Astrophytum_ornatum_3.jpg)
آستروفیتوم ها ساختاری ستاره ای شکل داشته و از همین رو به نام (Star plant)خوانده میشوند . زادگاهشان پهنه های مرکزی ، شمالی و شمال خاوری مکزیک و تا ارتفاعات 2100 متر نیز گسترش دارند و ار معروف ترین جنسهایی است که همواره مورد علاقه و نگرش گردآورندگان کاکتوس ها میباشد . ار ویژگیهای ظاهری آن میتوان به پیکری ستاره ای شکل و سبز رنگ و گاه خاکستری که با افزایش سن طویل میگردد همچنین دارای شمار معدودی شیار باریک بوده که از یک لایه ظریف رشته های کرکی سفیدرنگ پوشیده شده اند (برخی از گونه های آستروفیتوم بدون خار و پاره ای دارای موهای کرکی فراوان میباشد ) . ولی عموماً پرگل بوده ، گلها قیفی شکل به قطر 4 تا 9 سانتیمتر در رنگهای زرد ، پرتقالی یا سرخ در میانه تابستان ظاهر میشوند . آستروفیتومها در 3 تا 5 سالگی گل میدهند و اگر کاکتوس پیوندی باشد گلدهی آنها زودتر صورت میگیرد . تکثیر این کاکتوس ها با قلمه یا بذر انجام میپذیرد . آستروفیتوم ها دارای میوه بیضی شکل به قطر 5/2 سانتیمتر و پوشیده از خارهای ریز بوده ، که هنگام رسیدن شکفته میشود و از یک طرف فرورفتگی کامل دارند . آستروفیتوم ها در کلکسیون کاکتوس ها مجموعه بسیار دیدنی میباشند زیرا از گلهای زیبای آنها به آسانی میتوان بذرگیری نمود و برای کشت دوباره به کار برد .
یادآوری های مهم :
1/ در بذرگیری از این گونه کاکتوسها بودن یک یا چند آستروفیتوم برای بذرگیری کافی نیست بلکه مجموعه ای از آنها لازم است تا هنگامی که تعدادی گل ، همزمان باز میشوند بتوان به آسانی کار گرده افشانی کاکتوسها را در محیط بسته گلخانه ای با قلم مو انجام داد .
2/ از ریختن آب به روی آستروفیتوم ها باید خودداری نمود . زیرا این کار رنگ تنه آنها را دگرگون نموده و برطرف کردن لکه ها از روی آن کم و بیش مقدور نخواهد بود .
3/ از دیدگاه نیاز نوری ، آستروفیتوم ها جایگاه نیمه آفتابی را میپسندند و در کنار پنجره های آفتابگیر رشد خوبی دارند ولی سایه کامل ، اثر منفی بر روی رشد آنها خواهد گذارد .
4/ برای این گیاهان درجه دما نباید کمتر از 4- درجه سانتیگراد باشد ولی برخی گونه ها در برابر تا 8/4 درجه سانتیگراد زیر صفر پایداری نشان میدهند ..
5 خاک مناسب برای آستروفیتوم خاکهای آهکی است و خاکهای اسیدی را نمیپسندند . دادن کود پتاس دار در فصل تابستان برای این کاکتوس بسیار سودمند است . بلندی آنها از 8 تا 10 سانتیمتر و گاهی تا 2 متر متغیر است .
چند گونه مهم آن عبارتند از : A.asterias , A.capricorn , A.myriostigma , A.ornatum , A.senile

[*FATIMA*]

5/ ازتکیوم (Aztekium)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/32/Aztekium_ritteri_1.jpg/220px-Aztekium_ritteri_1.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Aztekium_ritteri_1.jpg)
ازتیکیوم بومی مکزیک مرکزی است و تک گونه بوده به نام Aztekium.ritterii خوانده میشود . نام این کاکتوس از کاشف آن به نام آزتک گرفته شده است . روی هم رفته رشد اندکی داشته و لایه بیرونی آن نزدیک به 11 شکاف و لبهای مشخص دارد . پهنای این کاکتوس به 15 سانتیمتر و قطر بالاترین بخش آن به 5 سانتیمتر میرسد . پیکر این کاکتوس کم و بیش کروی و به رنگ سبز تا سبز خاکستری دیده میشود . بخش کانونی گیاه دارای پرزهای سفیدرنگ با آرئول های بسیار کوچک و خارهای ضعیف است . قطر گلها به کمتر از 1 سانتیمتر میرسد که دارای گلبرگهای سفید و کاسبرگهای صورتی هستند که در نیمه یا پایان تابستان در نوک کاکتوس خودنمایی میکنند . ازتکیوم ها آفتاب پسند بوده و روش ازدیاد آنها به آسانی با کشت بذرهایشان انجام شدنی است . این کاکتوس میوه کروی کوچک صورتی رنگ داشته و به هنگام رسیدن خشک و نامنظم میشوند . خاک مورد نیازشان ، خاکی مخلوط و زهکشی شده است . به آب به هنگام و کافی به ویژه در هوای گرم نیازمندند و در زمستان خاک و محیط خشک را میپسندند . تا دمای 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند و در بلندی ها و ارتفاعات متوسط رشد خوبی دارند .

[*FATIMA*]

6/ بلوسفیلدیا ( Blossfeldia )
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5e/Blossfeldia_liliputana1MW.jpg/220px-Blossfeldia_liliputana1MW.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Blossfeldia_liliputana1MW.jpg)
کاکتوس بلاسفیدیا بومی آرژانتین و بیولوی است و نام آن از فردی به نام H.Blossfeld گرفته شده است که کوچکترین کاکتوس جهان به نام B.liliputana بوده است (این گونه تنها 5/1 سانتیمتر قطر دارد ) . پیکر این کاکتوس بسیار کوچک و به رنگ تیره و بیشتر به رنگهای خاکستری مایل به سبز تیره و آبی نزدیک به سبز دیده میشود . دارای آرئولهای سفید و منظم هستند . این کاکتوسها هنگامی که روی ریشه اصلی نخستین خود باشند روی هم رفته رشد خوبی نخواهند داشت . سطح بالایی آنها مسطح و ضخیم میشود و زمانی که از سطح بالایی خود گسترده شوند ، بیشار گنبدی شکل میگردند . ساختار ریشه ای این کاکتوسها ، منشعب و گسترده است . گلهای بلاسفیلد یا به رنگهای کرم و سفید مایل به سبز نزدیک به 5/0 تا 1 سانتیمتر قطر دارند که در میانه فصل تابستان و در پهنه بالایی کاکتوس پدیدار میشود .
میوه آنها کرم ، سفیدرنگ و پس از گذشت زمانی ، در برابر نور خورشید به سرخی میگراید . این کاکتوس سایه دوست و در فصل زمستان به آسانی در خشکی زندگی نموده و به آبیاری کم نیازمند است .
گونه های مهم آن عبارتند از :B.campaniflora , B.liliputana , B.minim , B.pedicellata

[*FATIMA*]

7/ برزی کاکتوس (Borzicactus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ce/Borzicactus_Websteramus%2C_Cleistocactus%2C_Huntin gton_Desert_Garden.jpg/450px-Borzicactus_Websteramus%2C_Cleistocactus%2C_Huntin gton_Desert_Garden.jpg (http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/ce/Borzicactus_Websteramus%2C_Cleistocactus%2C_Huntin gton_Desert_Garden.jpg)
برزی کاکتوس از نام پرفسور گیاهشناس (A.Borzi) در سال 1909 -م که کاشف این کاکتوس در باغ گیاهشناسی پالمو (Palmemo) در سی سیلی (sicily) بود گرفته شده است . زیستگاه این کاکتوس پهنه های بولیوی ، اکوادر و پرو بوده و تا ارتفاعات 3000 متر نیز گسترش دارد .
ساختاری همانند سرئوسها داشته ، ساقه مستقیم و یا نیمه مستقیم آنها گاه دارای شاخه های فرعی است . قطر آنها 2 تا 8 سانتیمتر و درازای آنها به 1 تا 2 متر میرسد ، پوشش سبز رنگ درخشان ، زیبایی بخش بدنه آنها بوده ، 8 تا 16 شیار مستقیم در اطراف بدنه اصلی و رشد کم و بیش ناموزون آن را به حالت آویز درمی آورد و ویژگی دیگری به این جنس میبخشد . در سطح ساقه آنها بریدگی و شکاف V شکل در موقعیت زیرین هر آرئول وجود دارد . آرئولها ، کروی با پرزهای سفیدرنگ و 8 تا 15 خار شعاعی و 3 تا 4 خارهای مرکزی هستند . درازای خارهای شعاعی 1سانتیمتر است که به هم فشرده اند و درازای خارهای مرکزی 1 تا 5 سانتیمترو به شکل راست و مستقیم دیده میشوند . رنگ خارها قهوه ای متمایل به سیاه و در برخی گونه ها زرد مایل به کرم میباشد .
گلهای برزی کاکتوس لوله ای شکل با گلبرگهایی نیمه باز به درازای 4 تا 8 سانتیمتر که در رنگهای سرخ و بنفش و در تابستان نمایان میشوند . میوه ها ، کروی به قطر 1 تا 2 سانتیمتر در رنگهای سبز و سفید با پرزهای قهوه ای در سطح دیده میشوند . یکی از روشهای ازدیاد این گیاهان کشت بذور است . همچنین برای کاکتوس ها ، تولید شاخه های جانبی نموده و تکثیر میشوند ، بهتر است که هر ساله شاخه های قدیمی با دقت بریده و حذف شوند ، برای جلوگیری از بیماریهای گوناگون و پوسیدگی تا آنجا که میتوانیم باید آنها را در برابر هوای آزاد و نور شدید خورشید قرار دهیم .
در فصل تابستان چنانچه در فضای بیرون از گلخانه و یا خانه نگهداری میشوند . به آسانی گلدهی خود رو آغاز میکنند ، کود پتاس دار در استحکام خارها و رشد آنها کارساز بوده و برای ترکیب خاک آنها نیز 3|2 ماسه شسته به کار میبریم . هر 15 روز یکبار آبیاری به صورت مهپاش انجام گیرد که خود شفافیت و شادابی آنها را فراهم میسازد ، آموخته ها و پژوهشها نشان داده که برزی کاکتوسها همواره یکی از بهترین پایه ها برای سرعت رشد هستند . هرگاه پیوندهای دیررشدی مانند نئوپرتریا (Neoporteria) و اوبلمانیا(Uebelmannia) ، روی پایه های برزی پیوند زنده شوند به تندی رشد مینمایند ، البته برزی کاکتوسها سرعت رشد را افزایش خواهند داد ولی پس از گذشت زمانی دیگر ، استواری زیادی در نگهداری پیوندکها نشان نمیدهند . زیرا به مرور زمان قطر پیوندک زیاد شده ولی پایه ضعیف مانده و خم میگردد . در این زمان بهتر است پایه را که تنها با هدف دستیابی به تسریع رشد برگزیده شده بود حذف ، و پیوندک را دوباره به روی خاک آورده و یا بر پایه دیگری پیوند زده شود .
چند گونه نامی آن عبارتند از :B.aurantiacus , B.aurivillus , B.cullmannianus , B.roezlii , B.samaipatanus , B.***tonianus , B.webesterianus

[*FATIMA*]

8/ کارنژیا (Carnegiea)
http://ag.arizona.edu/pima/gardening/aridplants/images/Carnegiea_gigantea_natural.jpg
کارنژیا از نام کاشف امریکایی آندروکارنژیه (Andrew Carengie) گرفته شده است . این کاکتوس بومی بیابانهای جنوب خاوری امریکا است و در شمال مکزیک نیز گسترش دارد . جنس کارنژیا تنها دارای یک گونه به نام ژیگانته آ (C.gigantea) میباشد . دارای بدنه ای استوانه ای شکل به قطر 60 سانتیمتر و ارتفاع 12 متر است که بعد از 20 الی 30 سال در شرایط مطلوب شاخه های فرعی را 3 متر بالاتر از سطح زمین ایجاد میکند . دارای 24 شکاف ردیفی و آرئولهای قهوه ای رنگ که به فاصله 5/2 سانتیمتر از هم قرار گرفته اند . هر آرئول شامل 20 خار شعاعی و 3 تا 6 خار مرکزی به درازای 6 سانتیمتر هستند . به خارها به رنگ قهوه ای روشن و تیره و گاه نقره ای میباشند .
گلهای قیفی شکل به قطر 12 سانتیمتر در رنگهای سفید و سفید مایل به سبز بسیار خوشبو ، شب هنگام ، در سن بلوغ کارنژیا شکوفا میشوند . فصل گلدهی آنها بهار و تابستان است .
میوه های تخم مرغی شکل به درازای 5/7 سانتیمتر و سبزرنگ که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند و شکاف برداشته و بذرهای سخت و سیاه رنگ خود را به بیرون پرتاب میکنند . تکثیر کانژیاها از طریق کشت بذر آنها به راحتی امکان پذیر است . میزان آبیاری مناسب در ماههای گرم برای آنها لازم ولی در طی فصل زمستان ، نیاز به آبیاری چندانی ندارد و در برابر یخ زدگی (چند درجه زیرصفر) مقاومت نشان میدهند .
کاکتوس کارنژیا به سبب داشتن تنه قطور و پرخار خود ، در طبیعت جایگاه بسیار مناسبی برای آشیانه سازی پرندگان ویژه سرزمینهای بومی خود به شمار میرود . زیرا فراهم کردن شکافهایی مناسب برای لانه سازی به آسانی انجام گرفته و همچنین آنها را از گزند دشمنان دور نگه میدارد .

[*FATIMA*]

9/ سفالوسرئوس (Cephalocereus )
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/51/Cephalocereus_senilis.jpg/220px-Cephalocereus_senilis.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Cephalocereus_senilis.jpg)
نام سفالوسرئوس اشاره است به "سفالیوم" یا "سر" که گلها از آن خارج میشوند . این کاکتوس بومی شمال آرژانتین و جنوب برزیل است و در برزیل مرکزی و خاوری نیز گسترش دارد . سفالوسرئوس به نام عمومی پیرمرد یا Oldman که کرکهای سفید فراوان آن شباهت زیادی به موی پیرمردان دارد معروف است . آشفتگی این کرکها زیبایی خاصی به این کاکتوس میدهد . برای تمیز ماندن و زیبایی کرکهای آن باید بسیار دقت نمود . زیرا آبیاری و گردوغبار هوا باعث تیرگی رنگ سفید آن میشود . ساقه سفالوسرئوس طویل و ستون مانند به رنگ سبز روشن که با افزایش سن خاکستری میشود . گلهای قیفی شکل به رنگ سفید و زرد به درازای 10 سانتیمتر و قطر 5/7 سانتیمتر دارای اندام زایشی لوله ای صورتی رنگ به طول 5 سانتیمتر میباشد . فصل گلدهی آن در شبهای تابستان است و در انتهای ساقه شکوفا میشوند . سفالوسرئوسها محیط آفتابی و نیمه سایه را میپسندند و در روزهای گرم به آبیاری مناسبی نیاز دارند و زمستان محیط خشک برایشان توصیه میشود . اغلب گونه ها به آسانی به وسیله کشت بذر و قلمه تکثیر میگردند . در برابر سرمای هوا نیز تا چند درجه سانتیگراد تاب می آورند . زیباترین گونه آنها ، سفالوسرئوس سنیلیس (C.senilis) است . باید دانست تفاوت طول موها در این گیاه ، ناشی از اختلالات گونه ها نیست بلکه عوامل محیطی ، سازگاری با شرایط آب و هوایی و محیط بیرونی ، نقش سازنده ای در شکل ظاهری آنها خواهند داشت و
گونه های معروف عبارتند از : C.chrysacanthus , C.graessnerii , C.fulviceps , C.hasellbergii , C.palmeri , C.senilis

[*FATIMA*]

10/ سرئوس (Cereus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b0/Cereus-peruvians1.jpg/220px-Cereus-peruvians1.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Cereus-peruvians1.jpg)
زادگاه سرئوس پهنه های شمالی و جنوبی امریکا ، آرژانتین خاوری ، برزیل و هند خاوری است . این کاکتوس با شکل و پیکری ستون مانند در رنگهای سبز و آبی مایل به سبز به بلندی 16 متر هم میرسد (C.pruvianus) . این کاکتوسها دارای خارهایی با بلندی 5/7 سانتیمتر به رنگهای سفید ، زرد ، قهوه ای روشن و تیره هستند که خارهای مرکزی طویلتر و در نوک تیره تر از خارهای شعاعی میباشند . گلهای آن شب هنگام و در فصل تابستان نمایان میگردد که نمایی دلپسند ، ویژه و آراسته به آن میبخشد . این گیاه هنگام جوانی مانند ستونی راست به سوی بالا رشد نموده و 4 تا 9 شکاف عمیق آرئولهای آنها را از هم جدا مینماید . تا کنون دورگه گیریهای فراوان و گوناگونی روی آن انجام گرفته است .
گلها در سرتاسر ساقه های کم و بیش مسن نیز پدید می آیند . پس از باروری ، مادگی گلها میریزد . میوه سرئوسها بزرگ و خوراکی گاهی به درازای 13 میلیمتر و قطر 10 میلیمتر و به رنگهای زرد ، سبز و سرخ دیده میشود . بسیاری از کلکسیونرها انواع سرئوسها را به جای پایه پیوند به کار میبرند . در صورتی که خود سرئوسها ، گلهای بسیار زیبایی دارند و مجموعه آنها به کلکسیون کاکتوس زیبایی ویژه ای میبخشد . سرئوسها روی هم رفته نسبت به دگرگونیهای شرایط محیطی پایداری نشان داده و تنها کمبود نور ، سبب ضعیف شدن و بی رنگ شدن ساقه آنها میگردد . از دیدگاه پایداری ، در برابر سرما نیز تا چند درجه سانتیگراد زیر صفر را تاب می آورند .
یکی از سرئوسهای بسیار زیبا ، Cereus.jamacaru میباشد که بومی امریکای جنوبی است . دارای ساقه ستونی شکل و به بلندی 10 متر نیز میرسد . قطر ساقه اصلی نزدیک به 60 سانتیمتر میرسد . ساقه ابتدایی آن ، سبز مایل به آبی است که پس از گذشت زمانی ، کم کم به سبز تیره میگراید .
ازدیاد آنها براحتی از طریق قلمه شاخه های گیاه مسن سرئوس ، امکان پذیر است همچنین از طریق کشت بذور گیاه مادر ، سرئوسها تکثیر میشوند . تاکنون دورگه گیریهای فراوان و گوناگونی روی آنها انجام گرفته است که گونه های مطلوبی را نیز به دست داده است .
سرئوسها گیاهانی آفتاب دوست بوده که به خاک غنی و زهکشی شده نیازمندند و در مجاورت دیوار یا مانند آن (که از وزش باد دور بمانند) رشد خوبی دارند . هنگامی که خیلی بزرگ میشوند ، ساقه های فرعی به آسانی ، بدون آنکه ضرری به گیاه مادر برسانند میتوانند جابه جا شوند .
گونه های نامی آن عبارتند از : C.aethiops , C.argentinensis , C.azureus , C.glaucus , C.giganteus , C.hexagonus , C.milesimus , C.pruvianus , C.tacuaralensis , C.validus

[*FATIMA*]

11/ کمه سرئوس (Chamaecereus)
http://www.plante-interieur.com/images/chamaecereus_silvestrii.jpg
این کاکتوس بومی بخشهای باختری کشور آرژانتین بوده و نام آن به معنای "سرئوس روی زمین" است . گیاهی ستون مانند ، پاکوتاه و خیلی نرم ، با شمار فراوانی ساقه های کوتاه و شاخه های فراوان (همانند خوشه های درهم و انبوه) میباشد . رنگ ساقه ها سبز روشن و به قطر 5/1 تا 5/2 سانتیمتر و با درازای 5 تا 5/7 سانتیمتر که گاه تا 30 ساتیمتر نیز رشد میکند . چنانچه اندازه نور کم و زمان زیادی در سایه قرار گیرند ، قطر ساقه ها کم شده و طول ساقه ها بلندتر میگردد . ساقه ها دارای شیارهایی به شمار 6 تا 9 عدد میباشد که در روی آنها تعداد زیادی آرئول دیده میشوند . آرئولها دارای خارهای شعاعی و خارهای مرکزی سفید نقره ای و کم رنگ هستند . کمه سرئوس در فصول بهار و تابستان و تنها هنگام جوانی گیاه گلدهی خود را آغاز میکند . گلها قیفی شکل بسیار خوشرنگ سرخ و لیمویی ، دارای پرچمهای زردرنگ میباشند . تخمدانها ناهموار و پوشیده از کرک هستند ، گلبرگ های بیرونی نوک تیز ولی گلبرگ های درونی کوتاهتر و دارای نوک گرد هستند . میوه ها خیلی کوچک صورتی رنگ که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند . کمه سرئوسها آفتاب دوست بوده . جایگاه آفتابی و اندکی سایه را میپسندند و به سرمای تا 4 درجه سانتیگراد زیر صفر پایداری نشان میدهند . نسبت به کاکتوس های دیگر به آب زیادتری نیاز دارند . آبیاری مناسب از بهار تا پاییز برای آنها ضروری و فصل زمستان که زمان استراحت و آرامش کاکتوسهاست ، آب چندانی را نیاز ندارند . روش تکثیر کمه سرئوسها با کشت قلمه و بذر است ولی از راه قلمه انشعابات ، سریعتر تکثیر میگردد. شکل آویزی آن را ، روی سایر سرئوسها پیوند میزنند ، چنانچه شرایط ویژه نگهداری آن رعایت شود در تابستان و در بیرون از گلخانه در نور و آفتاب مستقیم زمان گلدهی آن بیشتر خواهد شد . گونه مهم کمه سرئوس (C.silvestrii) که به کاکتوس بادام زمینی نیز مشهور است .

[*FATIMA*]

12/ کلیستوکاکتوس (Cleistocactus)
http://www.bpcfieldcourses.com/BPC%20Field%20Course/photos%20for%20BPC%20travel%20web/Peru/Lima%20Dept/6%20the%20endangered%20Cleistocactus%20xylorhizus, %20Parque%20de%20las%20Leyendas.JPG
زادگاه کلیستوکاکتوسها ، پهنه های پرو مرکزی ، بولیوی خاوری ، شمال آرژانتین ، پاراگوئه و اروگوئه است . ساختار این گیاهان ، ستونی شکل به رنگهای سبز روشن و سبز تیره و در ضخامتهای 5/2 تا 5/6 سانتیمتر و بلندیهای گوناگون 50 تا 150 سانتیمتر دیده میشوند . پاره ای ضخیم و برخی ساقه هایی پخش شونده نازک و مدادی شکل دارند . بدنه دارای 8 تا 25 شکاف با شیار مشخص است . از ویژگیهای این جنس ، خار یا تیغه های کوتاه و سوزنی شکل ، متراکم با رنگهای سفید شفاف ، قهوه ای و زردرنگ بوده که روی ساقه ها را کاملاً میپوشانند . 8 تا 30 خار شعاعی به درازای 25/1 سانتیمتر و 4 خار مرکزی که معمولاً بلندتر و قویتر هستند . ساقه نیز در نزدیک نقطه رشد باریک میشود باید دانست که در مناطق بومی بلندی این کاکتوس گاهی تا 3 متر هم میرسد و فصل گلدهی آن بهار و تابستان بوده و گلهایشان بیشتر لوله ای شکل و به رنگهای سرخ متمایل به صورتی ، نارنجی و زرد میباشد . میوه آن کروی و کوچک که کمتر از 25/1 سانتیمتر قطر دارد . گلها در یک انتهای خود روزنه کوچکی دارند که در گستره طبیعت ، گرده افشانان زبان درازی چون ، پرنده معروف هامینگ برد (Humming Bird) نوک و زبان خود را در جستجوی شهد وارد آن میکند . کلیستوکاکتوسها هر اندازه بیشتر نور دریافت کنند ، تیغه های درهم و متراکم تری پدید می آورند و احتمال گلدهیشان نیز افزایش مییابد . بیشتر این کاکتوسها در هنگام گلدهی از ارتفاع زیادی برخوردارند .
برخی از گردآورندگان کاکتوس در ایران ، توانسته اند با نهادن کلیستوکاکتوسهای کوچک در آفتاب شدید به روند گلدهی آنها شتاب بیشتری بدهند . کلیستوکاکتوسها به هوای تازه نیاز داشته و ساقه های پیر و تیره رنگ آنها حتماً باید از روی خاک جدا و در فصلهای بهار و تابستان بهتر است با کودهای پتاس دار تقویت گردند . خاک مناسب برای این کاکتوسها ، خاک مخلوط ، غنی و زهکشی شده است . برای جابجایی و تعویض گلدان کلیستوکاکتوسها ، بهار بهترین فصل میباشد و پس از انجام این کار بهتر است که در هوای آزاد جای گیرند . این کاکتوسها ، آفتاب پسند بوده و هرگاه تنها از یک سو ، نور بگیرند و یا جایشان تاریک باشد ، تنه ی زیبای آنها شفافیت خود را از دست داده ، دارای پیچیدگیهای ناخوشایند میگردند .
تکثیر کلیستوکاکتوسها با بذر انجام میگیرد . ولی با نگرش به پاجوشهای فراوانی که ممکن است در درازای سال پدید آید بهتر است تکثیر و ازدیاد با پاجوش ها یا قلمه ها انجام پذیرد . همچنین گلدانی که برای کلیستوکاکتوسها برگزیده میشود باید تا حد امکان کشیده و بلند و ژرفای آن نسبت به دیگر گلدانهای کاکتوسها بیشتر باشد ولی درباره کاکتوسهای گرد مانند فروکاکتوسها و اکینوکاکتوسها ، گلدانهای مسطح برتری خواهند داشت . کلیستوکاکتوسها در سرمای تا چند درجه سانتیگراد زیر صفر تاب می آورند و قادر به زندگی میباشند ولی باید توجه داشت محیط رشدشان خشک باشد .
گونه های نامی آن عبارتند از :C.angosturensis , C.ayopayanus , C.baumannii , C.chacoanus , C.clavicaulis , C.crassicaulis , C.flavispinus , C.hildewinterae , C.hyalacanthus , C.morawetzianus , C.parviflorus , C.strausii , C.tarijensis , C.vallegrandensis , C.virdiflorus

[*FATIMA*]

13/ کوپیاپوا (Copiapoa)
http://www.cactus-art.biz/schede/COPIAPOA/Copiapoa_montana/Copiapoa_montana/Copiapoa_montana_FR522_810.jpg
کوپیاپوا شامل بیش از 40 گونه و واریته های گوناگون است . نام این کاکتوس از شهر Copipoa در شیلی گرفته شده است . زادگاه و زیستگاه اصلی آن شمال و بخش مرکزی شیلی بوده و در مناطق خشک نیز دیده میشود . اندازه گونه های مختلف این کاکتوس بسیار متفاوت بوده و از اندازه مینیاتوری با پهنایی نزدیک به چند سانتیمتر تا گونه هایی به بلندی یک متر با قطر و پهنای بیش از 1 متر نیز دیده شده اند .
پیکر کروی شکل آن کم و بیش از 10 تا 24 قاچ درست شده که به رنگ سبز مایل به آبی خاکستری دیده میشوند . آرئولها در آنها بزرگ و پرزدار هستند . خارهای کوپیاپوا گاهی ساختاری راست و مستقیم و گاه منحنی بوده (بستگی به گونه های متفاوت) و درازای آنها نزدیک به 5 سانتیمتر میرسد و رنگشان از سفید زرد تا فرمز قهوه ای و گاهی سیاه دگرگونی دارد . چگونگی درآمدن خارهای این گیاه حتی در گونه های همانند ، بسیار متفاوت بوده و به حالت شعاعی و مرکزی است . هنگامی که خارها به صورت شعاعی سر بیرون می آورند ، شمار آنها تا 12 عدد دگرگونی دارد . ولی در زمانی که خارها از کانون (مرکز) بیرون می آیند شمار آنها بیش از 20 عدد میباشد .
گلهای زردرنگ متمایل به سفید آنها که در کانون آرئول ها پدیدار میشود طول عمر اندکی داشته و قطرشان نزدیک به 5/3 سانتیمتر میرسد . میوه آنها کروی ، کوچک ، زرد مایل به خاکستری بوده و تکثیر آنها نیز از راه کشت بذر انجام شدنی است . رشد کوپیاپواها بسیار اندک بوده ولی خاک زهکشی شده و نور خورشید بهترین شرایط رشدی را برایشان فراهم می آورد . آب کم و به اندازه و هوای گرم را میپسندند ولی در فصل زمستان آنها را باید خشک نگهداشت . بسیاری از گونه ها در دمای زیر صفر پایداری نشان میدهند .
کوپیاپواها از کاکتوسهایی است که تا دو دهه پیش بسیار مورد نگرش بود لیکن امروزه از شهرت این دسته از کاکتوسها در میان دوستداران ، دارندگان و گردآورندگان کاکتوسها تا اندازه ای کاهش یافته است .
ازدیاد و تکثیر برخی از گونه ها با قلمه زدن امکان پذیر است اما بسیاری از گونه های کوپیاپوا از راه کشت بذر زیاد میشوند .
از گونه های معروف آن عبارتند از : C.applanata , C.bridgesii , C.calderana , C.cinerea columna-alba , C.coquimbana , C.echinoides , C.haseltoniana , C.humilis , C.marginata , C.rubriflora , C.tenuissima , C.totoralensis

[*FATIMA*]

14/ کوریفانتا (Coryphantha)
http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSutnycLGOj-0pc2ObJr_LsIKdXFQOdnWU4CD12elCGt4qLewX-zw
زیستگاه اصلی کوریفانتا پهنه های جنوبی کانادا و سرتاسر امریکا تا جنوب مکزیک و کالیفرنیا میباشد . شباهت بسیار نزدیکی به جنس مامیلاریا داشته و تنها ، در شکل ظاهری تفاوت جزئی با هم دارند . کاکتوس کوریفانتا هنگام رشد به شکل توده های کوچک و بزرگ و با افزایش سن ستونی به شکل درخت تا ارتفاع 5 متر و به رنگ سبز تا خاکستری مایل به سبز میگردند در حالی که مامیلاریا در ابتدا دارای ساختار کروی به بلندی 20 تا 25 سانتیمتر ، قطر شاخه ها نیز به 5/3 تا 10 سانتیمتر میرسد . بدنه آنها به رنگ سبز تا خاکستری مایل به سبز حدود 4 تا 12 شکاف دارد . آرئولها دارای خارهای کوتاه و بلند از 5/0 تا 25 سانتیمتر هستند . خارهای مرکزی درازتر و ضخیمتر از خارهای شعاعی میباشند . رنگ خارها از سفید ، زرد ، قرمز روشن و قهوه ای دگرگونی دارد .
فصل گلدهی آن بهار و تابستان است و دارای گلهای زنگی شکل به قطر 2 تا 7 سانتیمتر میباشند . میوه کوریفانتا کروی ، خاردار به قطر 3 تا 10 سانتیمتر است .
گونه های مختلف گلهای رنگارنگ و زیبا را در رنگهای گوناگون سرخ ، زرد طلایی ، ارغوانی و سفید به نمایش میگذارند . کوریفانتاها به آسانی در آپارتمان و گلخانه نیز پرورش یافته و هواخواهان زیادی دارند . این کاکتوس نسبت به بیماریهایی مانند زنگ ، بسیار حساس بوده از این رو چنانچه به این بیماری دچار شدند ، بهتر است بی درنگ دور و برکنار شوند ، زیرا بیماری به سرعت فراگیر خواهد شد . برای جلوگیری از بیماری ، هوادهی بسیار ضروری میباشد .همچنین این کاکتوسها به آسانی با بذر تکثیر میشوند . بذر کوریفانتاها کم و بیش درشت و نیروی رویشی فراوانی داشته و سرعت رشد بذرها نیز فراوان میباشد .
یادآوری مهم :
* زمان بیرون آمدن ، کپسولهای دارای بذر از درون آرئولها ، بسیار دراز بوده و گاهی تا چند سال نیز به درازا میکشد .
* هرگز بذر آنها را نباید با دست یا انبرک بیرون کشید . هنگامی که کپسولها سر از تنه کاکتوس بیرون آوردند پس از زمان کوتاهی بذرها نیز همزمان رسیده شده و برای کشت آماده میباشند . همانند اکثر کاکتوسها ، به آبیاری مناسب در طول فصول بهار تا پائیز نیازمندند و زمستان خنک و خشک را ترجیح میدهند و جایگاه آفتابی و کمی سایه میپسندند و به دمای نزدیک صفر نیز پایداری نشان میدهند .
چند گونه مخم آن عبارتند از : C.albicolumnaris , C.andreae , C.asterias , C.chlorantha , C.clava , C.clavata , C.cornifera , C.cornuta , C.densispina , C.dlifficilis , C.echinus , C.longicornis , C.minima , C.michoacanensis , C.octacantha , C.radians , C.recurvata , C.speciosa , C.vaupeliana , C.vivipara

[*FATIMA*]

15/ دیسکوکاکتوس (Discocactus)
http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTHhlpS6v67CGlM8Ibn6iAbq5qa7OkL1 l066AVSlCKGzXF8nz_C
زادگاه دیسکوکاکتوس کشورهای برزیل ، بولیوی و پاراگوئه است . تعداد بیشماری از این کاکتوسها دارای پیکری کوچک ، بدنه ای کروی با رشدی بسیار اندک بوده و دارای تعداد 2 تا 10 شیار و شماری خارهای کلفت میباشند . رنگ بدنه آنها سبز تا قهوه ای نزدیک به سبز و گاهی مایل به رنگ سیاه است . آرئولها گاهی پرزدار بوده و 5 تا 20 عدد خار شعاعی و گاهی یک خار کانونی نیز دارند .
خارهای شعاعی کم و بیش فشرده هستند و اغلب درازای آنها به 3 سانتیمتر میرسد ولی خارهای کانونی (مرکزی) بلندتر و طولشان به 8 سانتیمتر هم میرسد . در رنگ خارها دگرگونیهایی از سفید ، زرد ، قهوه ای تا سیاه رنگ نیز دیده شده است (در پاره ای از گونه ها خارهای شعاعی و کانونی به روشنی دیده نمیشوند ) . گلها قیفی شکل در رنگهای کرم سفید تا صورتی به درازای 5 تا 10 سانتیمتر در آغاز تا پایان فصل تابستان در هر شامگاه نمایان میشوند . میوه هایی توتی شکل و کوچک با رنگ سفید دارند که اغلب هنگام رسیدن به صورتی میگرایند . روی هم رفته در زمستان خاک خشک را میپسندند و در آب و هوای گرم و سوزان تابستان به آبیاری ، کافی و به هنگام نیازمندند . درجه دمای محیطی آنها نیز نباید از 10 درجه سانتیگراد پایینتر بیاید ، روش ازدیاد آنها کاشت بذر میباشد . دیسکوکاکتوسها پس از رویش از بذر رشد بسیار اندکی داشته و همانگونه که بازگو شد ، این جنس با نگرش به اندازه کوچک آن ، بهتر است که برای حفاظت مناسبتر رشد بیشتر ، بر روی پایه پیوند نگهداری شود .
چهار گونه معروف آن عبارتند از : D.boomianus , D.bahiensis , D.horstii , D.tricornis

[*FATIMA*]

16/ اکینوکاکتوس (Echinocactus)
http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:-2UZ1GmQbcnn6M:http://www.cycasturkey.com/images/echinocactus.jpg&t=1
این کاکتوس از بزرگترین کاکتوسهای کروی شکل است که با افزایش سن طویل میگردد . زیستگاه اکینوکاکتوس طبیعت وحشی مکزیک و جنوب امریکا میباشد که گاه قطر آنها به 1 متر و ارتفاع آنها به 8/1 متر میرسد . اکینوکاکتوسها برای رسیدن به اندازه های ستبر و بزرگ به گذشت سالیان درازی (نزدیک به 150 سال) نیاز دارند . سطح بدنه آنها از توبرکولهایی آشکار تشکیل شده که این توبرکولها به رنگ سبز تا آبی رنگ دیده میشوند و با 8 تا 50 شیار عمیق از هم جدا میشوند (تعداد شیارها برحسب نوع گونه متغیر و گوناگون است) . بخش بالایی گیاه پوشیده از پشم و پرز زردرنگ بوده و کاکتوس بسیار مقاومی در برابر اشعه و پرتو خورشید در بیابان میباشد . بیشتر آرئولها کروی شکل و پرزدار که به صورت مجزا از هم قرار دارند ، هر آرئول شامل 5 تا 12 خار شعاعی منحنی یا مستقیم شکل به درازای 5 سانتیمتر و 1 تا 4 خار مرکزی به درازای 5 تا 10 سانتیمتر میباشد . رنگ خارها از سفید ، زردطلایی و صورتی تا سیاه رنگ در گونه های مختلف متفاوت است . زیبایی اکینوکاکتوس در میان دیگر کاکتوسها ، به دلیل داشتن تیغه های طلایی به گونه ای یکدست و درهم ، همگی سطح کروی گیاه را میپوشاند . این کاکتوس برای تولید تیغه های سخت و محکم نیاز به نور شدید دارد و از این رو پرورش این کاکتوس به سبب آفتاب فراوان در ایران به آسانی انجام پذیر است .
برای رسیدن به زمان گلدهی چنانچه شرایط مناسب باشد ، نزدیک 20 تا 30 سال زمان نیاز خواهد بود . برخی گونه های آن هنگامی که به اندازه یک توپ فوتبال شدند ، زمان گلدهی خود را آغاز میکنند ، در حلقه ی میانی ، نزدیک رأس ساقه در میانه تا اواخر تابستان شکوفا میشوند و بر زیبایی کاکتوس دو چندان می افزایند . رنگ گلها ، از زرد کم رنگ تا زرد طلایی و گاه صورتی دگرگونی دارد .
سطح میوه اکینوکاکتوسها پوشیده از پرز و مو که در رنگهای سبز و قهوه ای مشاهده میشوند . هنگام رسیدن میوه ها خشک شده و از قسمتی از بدنه خود شکافته میشوند و بدین ترتیب بذرهای آنها خارج میگردند .
خاک مورد نیاز این کاکتوسها ، خاک مخلوط و غنی با زهکشی خوب است که هنگام سرما ، باید توجه داشت که خاک مرطوب نباشد یکی از گونه های نامی اکینوکاتوس گروزونی (E.grusonii) است که برای تقویت آن میتوان از کود پتاس دار سود جست .
مهمترین روش تکثیر این گیاه از راه کشت بذر آن انجام میگیرد . کاشت بذر در فروردین تا اردیبهشت درون ظروف سرپوشیده ویژه بذرکاری انجام میشود . نزدیک 6 ماه پس از کشت بذر خزانه ها برای جابجایی به گلدانهای کوچک آماده هستند و پس از کاشته شدن در گلدان 5 سال به درازا میکشد تا قطر آنها به 15 تا 18 سانتیمتر برسد . این دسته از کاکتوسها هر اندازه مسن تر شوند زیباتر میگردند و همراه رشدشان خارهایشان نیز محکم تر میگردد . نور دوستی و نیاز نوری آنها فراوان بوده و بیشترین نور را برای رشد و تولید گل نیاز دارند .
برای اکینوکاکتوسهای جوان کمترین دمای لازم در فصول سرد نزدیک 10 درجه سانتیگراد میباشد ، ولی اکینوکاکتوسهای مسن تر در برابر دمایی نزدیک صفر درجه سانتیگراد نیز پایداری نشان میدهند . روی هم رفته بهترین درجه دما برای این کاکتوس در زمستان 10 درجه سانتیگراد است که از ایجاد لکه های نامناسب ، قهوه ای رنگ جلوگیری میکند و برای فصل تابستان نیز توصیه میشود که در دمای پایینتر از 38 درجه سانتیگراد و در برابر هوای تازه قرار گیرد .
چند گونه شناخته شده آن عبارتند از : E.grandis , E.grusonii , E.horizontalonius , E.palmeri , E.platyacanthus , E.polycephalus , E.ignens

[*FATIMA*]

17/ اکینوسرئوس (Echinocereus)
http://www.ubcbotanicalgarden.org/potd/echinocereus_rigidissimus.jpg
اکینوسرئوسها بومی پهنه های جنوب غربی امریکا و شمال و غرب مکزیک است و دارای بدنه ای استوانه ای به رنگ خاکستری مایل به سبز میباشند . اکینوسرئوسها با تولید و انشعاب شاخه های فراوان راست و یا افتاده بر سطح زمین ، بیشینه بلندی آنها به 60 سانتیمتر میرسد . همانند (E.engetmannii var.nicholii) همگی سطح گیاه پوشیده از انبوه خارهای زینتی و 4 تا 24 شیار (برحسب گونه) است . فصل گلدهی آنها اواخر بهار و سرتاسر تابستان است . گلها قیفی شکل و بزرگ (به قطر 10 سانتیمتر) در رنگهای ارغوانی و سرخ بیشتر نزدیک تنه اصلی و گاهی در مجاورت آرئولها پیرامون ساقه پدیدار میشوند . حداقل ارتفاع برای اکینوسرئوسها 5 سانتیمتر است که در E.viridiflorus دیده شده است . دارای خارهای کوتاه ، نرم ، شانه ای شکل و آغشته به ماده پکتین هستند که در گونه های مختلف رنگ آنها متغیر از سفید تا ارغوانی و قهوه ای است و خارهای مرکزی طویلتر و در بخش بالایی تیره تر نیز میباشند . اکینوسرئوس به آسانی با بذر تکثیر میشود و به سبب تولید گلهای فراوان و زیبا ، بذرگیری از آن به سادگی انجام میگیرد . اندازه میوه های اکینوسرئوس شبیه توت فرنگی بوده و دارای بذرهای درشت هستند . هنگام بذرکاری باید دقت داشت که با فشار سطحی ، بذرها به خوبی لای خاک قرار گیرند . رویش آنها در خزانه ها سریع الرشد بوده به گونه ای که مدت کوتاهی پس از جوانه زدن ، میبایست آنها را جداگانه در ظرف و یا درون گلدانهای کوچک جای داد . اکینوسرئوسها خاک غنی را میپسندند و در طول فصول بهار تا پاییز به آب مناسب نیازمندند و همانند بیشتر کاکتوسها زمستان فصل استراحت آنهاست و محیط خشک را میپذیرند . همچنین بیشتر گونه های اکینوسرئوس ، دمای تا 4 درجه سانتیگراد زیر صفر مقاومت خوبی دارند . این کاکتوس جایگاه آفتابی و سایه اندک را میپسندد .
از گونه های نامی آن میتوان به نمونه های زیر اشاره کرد : E.adustus , E.albatus , E.baileyi , E.blanckii , E.brandegeei , E.conglomeratus , E.delaetii , E.dubius , E.kunzel , E.kunzei , E.melanocentrus , E.salmianus , E.scheeri , E.octacanthus , E.palmerii , E.pectinatus , E.pentalophus , E.procumbens , E.roetteri , E.tayopensis , E.trigiochidiatus , E.virdiflorus

[*FATIMA*]

18/ اکینوفسولوکاکتوس (Echinofossulocactus)
http://www.cactus-art.biz/schede/ECHINOFOSSULOCACTUS/Echinofossulocactus_erectocentrus/Echinofossulocactus_erectocentrus/Echinofossulocactus_erectocentrus_810.jpg
زیستگاه اصلی اکینوفسولوکاکتوس ، پهنه های شمالی ، مرکزی و خاوری مکزیک است . ساختار ظاهری این جنس به صورت گرد کروی تا استوانه ای کوتاه به رنگ خاکستری مایل به سبز و بدنه آن دارای شیارهای مواج یکدست ، میباشد . آرئولهای کوچک آنها به فاصله 4 سانتیمتر از هم قرار دارند و دارای 4 تا 20 خار شعاعی و 1 تا 4 خار مرکزی به رنگهای سفید ، زرد و قهوه ای هستند . گل آنها کوچک و قطر انتهایی آن به 5/2 تا 5/3 سانتیمتر میرسد . طیف رنگی گلها سفید ، کرم و ارغوانی است و دو تا سه بار در سال گلها شکوفا میشوند . برخی روشنایی پسند و گرمادوست و روی هم رفته از کاکتوسهای کم نیاز میباشد . نگهداری آن آسان بوده و بیشتر خاکهای سبک ماسه ای (متخلخل) را میپسندد . هرگاه فصل زمستان ، درجه درمای جایگاه نگهداری آن و یا گلخانه پایین باشد ، باید تا حد امکان از آبیاری آن خودداری نمود . این کاکتوس در دمای تا چند درجه زیر صفر نیز مقاومت و پایداری خوبی دارد . روش تکثیر آن با کاشت بذر و در آغازه های بهار در گلخانه میباشد . البته از راه قلمه زدن نیز به راحتی زیاد میشوند . درباره اکینوفسولوکاکتوسها تجربیات و آموخته ها نشان داده که تا مدتی پس از رویش بذر ، بهتر است از نشاء کردن در خزانه ها خودداری شود تا گیاه روئیده شده استقامت کافی بدست آورد . خزانه این جنس از کاکتوسها به نور فراوان نیاز داشته و پس از رویش بذر نیز بهتر است از ظرفهای سرپوشیده به محل روشن گلخانه انتقال داده شوند .
کاکتوسها بسته به جنس های گوناگون ، تا زمانی محدود شکل اصلی و بالغ خود را ندارند . درباره اکینوفسولاها نیز این قانون پایدار است و تیغهای واقعی پس از زمان درازی ، شکل راستین و واقعی خود را آشکار میسازند .
یادآوری میشود که از پایان زمستان تا آغاز پاییز ، موفعیت آفتابی و نور ، همچنین به آب کافی و مناسب نیازمندند .
چند گونه شناخته شده آن عبارتند از :E.albatus , E.arrigens , E.confusus , E.hastatus , E.lloydii , E.multicostatus , E.ochoterenaus , E.tetraxiphus , E.vaupelianus , E.violaciflorus , E.zacatecasensis

[*FATIMA*]

19/ اکینوپسیس (Echinopsis)
http://www.cactus-art.biz/schede/ECHINOPSIS/Echinopsis_chacoana/Echinopsis_chacoana/Echinopsis_chacoana_810.jpg
زیستگاه اکینوپسیس پهنه گسترده ای از شمال آرژانتین ، جنوب برزیل ، بولیوی ، پاراگوئه ، و اوروگوئه را فرا میگیرد . این کاکتوسها با ساختاری کروی شکل که با گذشت زمان استوانه ای میگردند و در رنگهای سبز دیده میشوند . ارتفاع آنها از 2 سانتیمتر (E.torrechilasensis) تا یک متر دیده شده است . قطر بدنه به 35 سانتیمتر نیز میرسد و دارای 8 تا 30 شکاف مستقیم بوده که آرئولهایی پیرامون آن به فاصله 5/2 سانتیمتر در رنگهای سفید ، خاکستری و قهوه ای قرار دارند . هر آرئول شامل 5 تا 30 خار شعاعی و 4 خار مرکزی است . خارهای شعاعی مستقیم یا منحنی شکل به طول 25/1 تا 5 سانتیمتر و خارهای مرکزی معمولاً بلندتر (به طول 5/7 سانتیمتر) و در بخش بالایی تیره تر هستند . خارها در طیف رنگی سفید یا خاکستری تا قهوه ای و سیاه دیده میشوند .
در بیشتر گونه های اکینوپسیس گلها شیپوری شکل و در طی روز باز میشوند . در برخی گونه ها فقط شب گل میدهند . گلها به درازای 20 سانتیمتر در رنگهای سفید و صورتی کم رنگ (در گونه های شب گلده) و زرد ، سرخ (در گونه های روز گلده) از پایان بهار تا میانه و پایان تابستان شکوفا میشوند . ماندگاری گلها نیز در گونه های مختلف از 24 تا 36 ساعت در نوسان است (بیشتر،گلهایشان پس از نیمروز باز شده و بامداد روز دیگر پژمرده میگردند) .
میوه ها ، کروی و پرزدار و گاهی دارای خارهای کوتاه و به قطر 25/1 تا 5 سانتیمتر هستند . هنگام رسیدن به رنگ سبز مایل به قهوه ای و یا سرخ مایل به قهوه ای درمی آیند و با ایجاد شکاف بذرها رها میشوند .
تکثیر آنها با بذر به آسانی انجام میگیرد و تاکنون دورگه های گوناگونی را نیز از آن به دست آورده اند همانند هیبریدتریکوسرئوس و اکینوپسیس (Echinopsis , Trichocereus) یا اکینوبیوویا Echinobiovia(یا پزدولوبیویا pseudolobivia) که از تلاقی اکینوپسیس بالوبیویا (Lobivia , Echinopsis) به دست آمده است و گلهای خوشرنگ نارنجی و سرخ را پدید می آورد . (گلدهی اکینوپسیس ها در 2 تا 3 سالگی گیاه با شرایط مناسب امکان پذیر است) . همچنین اکینوپسیس ها به آسانی تولید تنه جوش نموده و از آنجایی که تنه جوشها به سادگی ریشه میزنند ، از همین رو گیاهچه های جوان به فراوانی در دسترس قرار میگیرند و هرگاه سرمای منطقه ای شدید نباشد ، قادرند فصل زمستان را در بیرون از گلخانه و خانه ها تاب بیاورند . نگهداری اکینوپسیس ها در آفتابی ترین نقطه نتیجه خشنودکننده ای را در رشد و گلدهی آنها به همراه دارد .
در بیشتر گونه ها آبیاری کافی از آغاز بهار تا آغاز پاییز ضروری است و رشد خوبی را در طی این مدت دارند در فصل زمستان در برابر سرمای تا 2 درجه سانتیگراد زیر صفر پایداری نشان داده و حتی برخی گونه ها در برف نیز زنده میمانند .
چند گونه نامی عبارتند از : E.baldiana , E.brasiliensis , E.calochlora , E.chacoana , E.eyriesii , E.grandiflora , E.leucantha , E.haku-jomaru , E.mamillosa , E.multiplex , E.rhodotricha , E.schaferi , E.silverstrii , E.turbinata , E.werdermanii , E.spegazziniana

[*FATIMA*]

20/ اپی فیلیوم (Epiphyllum)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bb/Wei%C3%9FeNachtbl%C3%BCte.jpg/220px-Wei%C3%9FeNachtbl%C3%BCte.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Wei%C3%9FeNachtbl%C3%BCte.jpg)
این کاکتوس دارای بیش از 25 گونه با واریته هایی گوناگون میباشد . نام اپی فیلوم از یک نام یونانی به معنای "بالای یک برگ" مشتق شده است . اپی فیلوم ها از کاکتوس های جنگلی بومی پهنه های جنوبی مکزیک و امریکای مرکزی تا بولیوی ، برزیل و پاراگوئه است . این گیاهان زیبا همانند توده درختچه هایی از علفهای پوسیده گرد آمده و در بین شاخه ها تغذیه مینمایند . در طبیعت زندگی مینمایند و روی همان علفها نیز بیشتر ریشه میدوانند . بیشتر گیاهانی که اپی فیلوم نامیده میشوند "اپی فیلوم های"واقعی نبوده بلکه دورگ (هیبرید) بوده و گلهایی بسیار زیبا دارند که در اوایل تابستان پدیدار میشوند . به سبب داشتن گلهایی شبیه به ارکیده ، "کاکتوس ارکیده ای" نیز نامیده میشوند . ساقه سبز آنها معمولاً باریک به پهنای 5 تا 5/12 سانتیمتر و به طول 50 سانتیمتر میرسد . گلهایشان به رنگهای سفید ، زرد ، نارنجی ، سرخ ، صورتی ، و یا ارغوانی به قطر 5 تا 15 سانتیمتر دیده میشوند ، بیشترین رنگ دیده شده در این گونه اپی فیلوم رنگ سرخ است میوه آنها معمولاً چند ضلعی و زاویه دار به طول 5 تا 9 سانتیمتر که به هنگام رسیدن قرمز رنگ میشوند . نگهداری آنها بسیار متفاوت از کاکتوس های بیابانی و خشک میباشد . شناخته ترین اپی فیلوم های یاد شده Epiphyllum ackermanni میباشد . اپی فیلوم ها نیز همانند همه کاکتوس ها برای دستیابی و داشتن بهترین بازده ، به جایگاهی با جذب نور خوب نیازمندند . چنانچه در فصل تابستان در گلخانه نگهداری میشوند . باید شیشه ها را سایه دار کرد ولی در هنگام گلدهی به نور کافی نیاز خواهند داشت . اپی فیلوم ها در زمستان باید در دمای بالای 4 درجه سانتیگراد نگهداری گردند آنها نسبت به دیگر کاکتوسها به هوای گرم و آب بیشتری نیاز داشته و با آغاز فصل سرما ، بهتر است به درون گلخانه ها انتقال داده شوند تا در پایان فصل زمستان به گل بنشینند . حداقل درجه حرارت برای رشد مناسب آنها 10 درجه سانتیگراد است . خاک این دسته از کاکتوسها باید دارای مواد هوموسی بوده و با کودهای پتاسه و ازت دار بیشتری هم تغذیه شوند . ازدیاد این کاکتوسها عموماً از بذر و از راه قلمه نیز به آسانی امکان پذیر است .
چند گونه نامی آن عبارتند از :E.cartagense , E.caulorhizum , E.crenatum , E.grandilobum , E.hookeri , E.microcarpum , E.phyllanthus , E.ruestii , E.strictum

[*FATIMA*]

21/ اسکوباریا (Escobaria)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Escobaria_vivipara_var_radiosa.jpg/220px-Escobaria_vivipara_var_radiosa.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Escobaria_vivipara_var_radiosa.jpg)
اسکوباریا بومی پهنه های شمالی و مرکزی کشور مکزیک است . نام علمی آن از نام کاشف آن Nbscobar گرفته شده است . ساختاری کروی دارند که کم کم با افزایش سن بلند و ستونی شکل میگردند . روی بدنه آنها غده هایی (توبرکولها) به صورت بسیار روشن دیده میشوند (همانند توبرکولهای جنس کوریفانتا میباشد) . خارها فشرده و نازک و خارهای کانونی (مرکزی) بلندتر و روشنتر از خارهای شعاعی هستند و گاهی نیز در بخش بالای گیاه تیره تر میباشند . بیشینه بلندی این گیاه به 20 سانتیمتر و قطر ساقه نیز 5/2 تا 6 سانتیمتر میرسد . از هر آرئول نزدیک به 10 تا 40 خار شعاعی و بیش از 10 خار کانونی بیرون می آید (این خارها بیش از 2 سانتیمتر درازا دارند) . در برخی گونه های اسکوباریا ، شناخت خار کانونی و شعاعی از همدیگر دشوار است . رنگ خارها گوناگون و از سفید ، زرد تا صورتی و گاه تیره تر نیز دیده میشود . گلها کوچک تا 3 سانتیمتر قطر و 5/2 سانتیمتر درازا دارند و در رنگهای سفید ، سبز ، زرد ، زردصورتی دیده شده اند . میوه کوچک و سرخ رنگشان هنگام رسیدن صورتی یا سبزرنگ میشود و سطح بیرونی آنها روی هم رفته صاف میباشد . تکثیر آنها از راه بذر انجام میگیرد ، لیکن از راه تقسیم بدنه آنها نیز میتوان اسکوباریاها را زیاد نمود . آب مورد نیاز آنها در بهار و پاییز باید به اندازه کافی فراهم شود ولی در زمستان به آب کمتری نیازمندند آنها میتوانند در برابر درجه دمای نزدیک به صفر نیز پایداری نموده و در برابر کاهش دمای محیط هم تاب بیاورند .
چند گونه مهم آن عبارتند از : E.bella , E.chihuahuensis , E.hesteri , E.lloydii , E.neomexicana , E.orcuttii , E.rigida , E.roseana , E.tuberculosa , E.varicolor

[*FATIMA*]

22/ اسپوستوا (Espostoa)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ae/Espostoa_lanata%2C_Huntington.jpg/220px-Espostoa_lanata%2C_Huntington.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Espostoa_lanata,_Huntington.jpg)
زادگاه اصلی اسپوستوا ، بخشهای شمال پرو ، و جنوب کشور اکوادر است . اسپوستوا از نام کاشف آن Ne.Esposto گرفته شده است . از نشانه های روشن ساختار آن ، رشد کاملاً استوانه ای و داشتن 20 تا 30 شیار مشخص بر روی ساقه است . قطر شاخه های آنها 5 تا 15 سانتیمتر بوده و ارتفاع ساقه اصلی از 2 تا 7 متر دگرگونی دارد . رنگ بدنه سبزشان از موهایی متمایل به سفید پوشیده شده است و تراکم موهای سفید در قسمت انتهای ساقه بیشتر است . آرئولها نزدیک به یکدیگر قرار دارند که هر یک دارای 20 تا 40 خار شعاعی به رنگهای سفید زرد و ا تا 2 خار مرکزی به درازای 1 تا 4 سانتیمتر و به رنگ استخوانی و قهوه ای مایل به سرخ هستند . گلهای قیفی شکل به درازای 4 تا 8 سانتیمتر در قسمت انتهای ساقه (apex) به رنگهای سفید و زرد در میانه تا اواخر تابستان شکوفا میشوند نیمی از بدنه گل با موهای سفید پوشیده شده و حتی خارها در پاره ای از گونه ها در زیر پوشش کرکها پنهان گشته و در چند سالگی خود را نشان میدهند . میوه اسپوستوا کوچک و کروی به درازای 4 سانتیمتر پوشیده از مو که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشود .
تکثیر اسپوستوا از طریق قلمه گرفتن از گیاه مادر امکان پذیر است همچنین با کشت بذر نیز ازدیاد آن انجام میگیرد ولی کاشت و تکثیر آن دشوار است . اصولاً در گلخانه های پرورش دهنده کاکتوس به این جنس باید با دقت و ظرافت ویژه ای رسیدگی نموده و معمولاً جدای از دیگر کاکتوسها نگهداری میشوند . آبیاری آن از بستر یعنی از کف گلدانها انجام میگیرد ، ریختن آب روی موهای سفید (کرک مانند) ، موجب کدر شدن رنگ آن میشود . چنانچه شماری از گونه های آن در کلکسیون کاکتوس یافت میشود . بهتر است که برای آنها زیر گلدانهای کوچک در نظر گرفته و آبیاری آن نیز از بستر انجام گیرد .
باید دانست که شیوه آبیاری از بستر ، روش بسیار درستی درباره همگی کاکتوسها میباشد . همچنین هرچند گاهی بهتر است آبیاری با مه پاش انجام گیرد تا گردوغبار موجود از روی آنها برکنار شود . خاک مورد نیاز اسپوستوا ، خاک غنی و زهکشی شده و تا دمای 5 درجه سانتیگراد بالای صفر پایداری نشان میدهند . نیازمند آب مناسب و کافی در ماههای گرم سال و در ماههای سرد باید خشک نگه داشته شوند .
چند گونه مهم آن عبارتند از : E.huanucensis , E.lanata , E.mirabilis , E.mocupensis , E.procera , E.ritterii

[*FATIMA*]

23/ اولیک نیا (Eulychnia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/99/Eulychnia_castanea1000.jpg/220px-Eulychnia_castanea1000.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Eulychnia_castanea1000.jpg)
زادگاه اولیک نیاها بیشتر پهنه های شمالی کشور شیلی میباشد . این واژه به معنای یک جسم استوانه ای روشن و درخشان است . رشد این کاکتوسها به شکل راست بوده ولی در پاره ای از گونه ها دارای شاخه های آزاد و همانند درخت ، منشعب هستند . بلندای این گونه میتواند به 7 متر هم برسد (در گونه E.saint-pieana 4 تا 5 متر است) . تنه اصلی به قطر 25 سانتیمتر و به رنگ سبز یا آبی سبز است و شاخه ها نیز قطرشان به 10 سانتیمتر میرسد . بدنه آن دارای 10 تا 17 شیار با آرئولهایی جدا و پرزهایی به رنگ سفید است (روی ساقه های جوان نیز پوشیده از پرزهای سفیدرنگ و آرئولها هستند) . اولیک نیاها کاکتوسهایی ، با پایداری فراوان بوده ، شرایط مدیترانه ای و جایگاه آفتابی ، خاک مخلوط و استراحت زمستانه را میپسندند . رشد آنها روی ریشه خودشان انجام میگیرد . گلها زنگوله ای شکل به قطر 5 تا 5/7 سانتیمتر و به رنگهای صورتی کمرنگ و سفید که در پایان تابستان پدیدار میشوند (در گونه E.saint-pieana گلها در بهار آشکار میگردند) . میوه ها کروی یا گلابی شکل و کوچکند و سطح بیرونی آنها پوشیده از مو میباشد ، قطر آنها نیز از 1 تا 5 سانتیمتر متفاوت است . ازدیاد این کاکتوسها بیشتر از راه کاشت بذر انجام میگیرد و آرئولها روی هم رفته نزدیک به 20 خار شعاعی و کانونی دارند . خارهای شعاعی به رنگ قهوه ای - خاکستری هستند و خارهای مرکزی بلندتر میباشند و هنگام جوانی رنگشان قهوه ای است . کم کم و با افزایش سن رنگشان به خاکستری میگراید .
گونه های نامی آن عبارتند از : E.acida , E.aricensis , E.ritterii , E.procumbens , E.saint-pieana

[*FATIMA*]

24/ فروکاکتوس (Ferocactus)
http://www.bloomedgarden.com/images/Ferocactus%20rectispinus%2B.jpg
زیستگاه فروکاکتوس ها بخشهای جنوب خاوری امریکا ، مکزیک و ایسلند و جزایر کالیفرنیا است . نام آن نیز اشاره به خارهای قوی و محکمی دارد که در سطح بسیاری از گونه های آن به چشم میخورد . این جنس از کاکتوسها دارای ساختار بشکه ای شکل به رنگ سبز و یا خاکستری مایل به سبز هستند که گاه قطر آنها به 1 متر و ارتفاع به 3 متر و وزن آنها به ده ها کیلوگرم میرسد در سالهای آغازین رشد به صورت کروی خاردار بوده و سپس پهن و شیاردار میگردند .
بومیان و سرخپوستان امریکایی از آب موجود در تنه فروکاکتوسها برای رفع تشنگی استفاده میکردند .
8 تا 30 شکاف عمیق بر روی ساقه و بدنه اصلی آنها به صورت راست و مستقیم و گاه حالت مارپیچی دیده میشود . آرئولها معمولاً بزرگ و حاوی 10 تا 20 خار شعاعی و 4 خار مرکزی میباشد . خارهای شعاعی قوی و به حالت استوانه ای و مسطح و به درازای 5/7 سانتیمتر هستند . درازای خارهای مرکزی به 15 سانتیمتر رسیده و قویتر و در انتها قلابدار میباشد . در برخی گونه ها خارها به دور تنه پیچیده میشوند که سپری استوار و محافظ برای تنه بزرگ خود فراهم آورند تا هیچ جانداری قادر به گزند آن نباشد . خارها بسیار سخت و محکم هستند . فروکاکتوسها برای رشد کافی و تولید خارهای رنگی و استوار خود نیاز به نور خورشید داشته و چنانچه در تابستان و زمان مناسب به فضای آزاد بیرون آورده شوند زیر تأثیر پرتو شدید فعالیت خود را آغاز کرده با پدید آوردن خارهای رنگی ، درخشندگی و چهره دلنشین به گیاه میبخشد . گونه های فروکاکتوس هریک زیبایی ویژه ای داشته و تفاوتهای پایه ای آنها رنگ خارها در گونه های مختلفشان میباشد .
گلهای زنگی شکل روی حلقه ای در مرکز تنه اصلی ، از نزدیک آرئولها در پایان بهار و تابستان پدیدار میشوند . قطر گلها 5 تا 5/7 سانتیمتر رسیده و در رنگهای سبز مایل به زرد پرتقالی ، سرخ و بنفش خودنمایی میکنند .
میوه تخم مرغی شکل به درازای 3-5 سانتیمتر که دربردارنده بذرهای سیاه رنگ و ریز است . ازدیاد فروکاکتوسها از کشت بذر و از راه قلمه به راحتی امکان پذیر است . گونه هایی از فروکاکتوس در 6 سالگی گلدهی و بذردهی را آغاز و هر اندازه نوردهی به آنان بیشتر باشد مرغوب تر میگردند . هرگاه فروکاکتوسها در هوای آزاد کشت شوند باید آبیاری متناسب هم اندازه با تبخیر محیطی انجام گیرد تا تنه گیاهی چروکیده و جمع نشود .
خاک کمپوست غنی و زهکشی شده و آبیاری مناسب را از بهار تا پاییز نیازمندند ، بیشتر گونه ها چند درجه زیر صفر را در آب و هوای خشک تحمل میکنند البته کاکتوسهای جوان 5 تا 10 ساله پایداری کمتری در برابر سرمای زیر صفر دارند .
از گونه های معروف آن عبارتند از :F.acanthodes , F.coloratus , F.echidne , F.flavovirens , F.fordii , F.gatesii , F.glaucescens , F.haematacanthus , F.horridus , F.histrix , F.latispinus , F.stainesii , F.schwarzii , F.tortulospinus , F.viridescens , F.wislizenii

[*FATIMA*]

25/ فرائی لئا (Frailea)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/Frailea_pumila1000.jpg/220px-Frailea_pumila1000.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Frailea_pumila1000.jpg)
زادگاه فرالیا ، گستره کشورهای بولیوی ، برزیل ، اوروگوئه ، آرژانتین ، کلمبیا و پاراگوئه را فرا میگیرد . این جنس شامل نزدیک به 20 گونه و شماری واریته است و نام عملی آن از فردی به نام manuel fraile گرفته شده است . ساختار این کاکتوس کروی و کوچک و دارای شیارهای کمی ژرف با ردیف هایی از توبرکول (غدد برجسته) به رنگ سبز تا قهوه ای درخشان میباشد . بیشینه بلندی آنها به 6 سانتیمر و قطر آنها به 5/2 تا 5/3 سانتیمتر میرسد . گرچه گاهی ردیفهایی از توبرکولها ، نمایان نیستند ولی هنگامی که شکافها به خوبی دیده میشوند ، شمارشان به 12 تا 20 عدد میرسد . رنگ بدنه آنها از سبز روشن تا سرخ قهوه ای یا بنفش قهوه ای در نوسان است . شمار آرئولها در سطح بدنه آنها از 8 تا 20 عدد متغیر است . این خارها دایره ای وار بوده و طولشان به کمتر از 1 سانتیمتر میرسد که به رنگهای سفید ، کرم و قهوه ای متمایل به سیاه دیده میشود . گلها به رنگهای زرد ، سفید مایل به سبز و گاه سرخ مایل به قهوه ای از جوانه مرکزی و در گرمای پایان تابستان آشکار میگردند . قطر گلها بین 5/2 تا 4 سانتیمتر میباشد . میوه های آنها گرد و کوچک و بیشتر از پرزهایی به رنگ زرد قهوه ای پوشیده شده است .
تکثیر فرائی لئاها از راه کاشت بذر و قلمه به آسانی انجام شدنی است . محیط کشت مناسب برای رشد این کاکتوسها داشتن خاک مخلوط و آفتاب ملایم است ولی آفتاب مستقیم و تند را نمیپسندند . از دیدگاه آبیاری ، در تابستان ، بهار و پاییز به آبدهی مناسبی نیاز دارند ولی در فصل تابستان به سبب استراحت گیاه ، به محیط خشک و آبیاری اندک نیازمندند . پایداری کاکتوس فرالیا در برابر یخ زدگی بسیار خوب میباشد .
چند گونه نامی آن عبارتند از :F.albicolumnaris , F.albifusca , F.asperispina , F.aureispina , F.castanea , F.colombiana , F.deminuta , F.fulviseta , F.knippliana , F.pygmaea , F.schilinzkyana

[*FATIMA*]

26/ ژیمنوکالیسیوم (Gymnocalycium)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/80/Gymnocalcium_baldianium.jpg/220px-Gymnocalcium_baldianium.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Gymnocalcium_baldianium.jpg)
رستنگاه ژیمنوکالیسوم از نواحی آرژانتین ، بولیوی ، پاراگوئه و اروگوئه است . ساختار این کاکتوس کروی شکل بوده و به ندرت با افزایش سن طویل میگردد . بدنه دارای 6 تا 20 شکاف و ردیفهایی از توبرکول به رنگهای خاکستری سبز ، و قرمز قهوه ای است . درازای آنها از 3 سانتیمتر (G.mihanovichii) تا 30 سانتیمتر (G.valnickianum) متغیر است . آرئولهای کروی و یا گلابی شکل آنها پوشیده از پرزهای سفید یا زردرنگ روی بدنه نزدیک به هم قرار دارند . هر آرئول شامل 2 تا 12 خار شعاعی به درازای 1 تا 6 سانتیمتر و خارهای مرکزی هنگامی که پدیدار میشوند معمولاً قویتر و کمی طویل تر از خارهای مرکزی (کانونی) هستند . خارها در طیف رنگی زرد ، قهوه ای و سرخ ملایم میباشد .
ژیمنوکالیسیوم را به آسانی میتوان توسط گلها از دیگر جنس ها بازشناخت ، گلها به دو حالت ، قیفی و زنگی شکل و در اندازه های کوچک و بزرگ میباشد . درازا و قطر آنها حدود 5/2 تا 5/7 سانتیمتر است و در رنگهای گوناگون سفید ، صورتی ، زرد و سرخ در فصل تابستان شکوفا میشوند . گلها از رأس بدنه و توبرکول (نزدیک آرئول) پدید می آیند . ژیمنوکالیسیوم ها با شرایط مختلف سازگاری نشان میدهند ولی به آب مناسب و کافی در ماههای گرم سال و محیط سایه و آفتاب نیازمندند ، آنها به هوای خیلی خنک زمستان پایداری نشان داده و برخی گونه ها دمایی تا 2- درجه سانتیگراد را به خوبی تاب می آورند .
میوه های ژیمنوکالیسیوم ها ، گلابی شکل ، به درازای 5/3 سانتیمتر که سرخ و سبزرنگ هستند و هنگام رسیدن سرخ مایل به قهوه ای و سبز مایل به قهوه ای میشوند .
تکثیر تعداد زیادی از این کاکتوسها توسط کشت و بذور آن انجام میگیرد و از راه قلمه نیز به آسانی زیاد میشوند . پیوند آنها نیز عموماً با موفقیت همراه است .
ژیمنوکالیسیوم می هانوویچی G.mihanovichii که معمولاً عمومی ترین رنگ آن سرخ روشن است به شماری زیاد تکثیر و تولید میگردد . این کاکتوس به سبب نداشتن سبزینه (=کلروفیل) و داشتن رنگدانه هایی دیگر به شیوه کاذب زندگی کرده و توانایی زیست در روی خاک را ندارد و از این رو همواره واریته قرمز و صورتی آن را در پیوندها مشاهده مینماییم و چنانچه از پایه پیوند جدا و روی خاک فرو افتد پس از زمان کوتاهی از بین خواهد رفت . همچنین برای پیوند زدن بیشتر نوعی کاکتوس هلیوسرئوس به کار برده میشود . از ویژگیهایی روشن و شناخته شده آن گوشتی و سه گوش بودن آن است . یادآور میشویم کسانی که این گونه از کاکتوس را در زمینه تولید تجاری برمیگزینند باید دقت نمایند که همیشه گلخانه ای گرم و مرطوب برای تولید پایه مورد نیاز خواهد بود ، در غیر این صورت نمیتوان به اندازه دلخواه به تولید این کاکتوس دست زد . ژیمنوکالیسیوم ، پس از گذشت زمانی که روی پایه پیوند جای گرفت ، پیرامون خود برجستگیهایی پدید می آورد که پس از چندی باید هریک از برجستگیها ، جدا شده و بر روی پیوند قرار گیرند . بهتر است برای پیوند ژیمنوکالیسیوم ها و سطح برش پایه پیوندک را برش نازکی داده و بی درنگ روی یکدیگر جای دهیم و آنگاه کش باریک یا وزنه های سربی ، پیوندک را به روی پایه استوار نماییم . پس از کار پیوند بهتر آنست که یک هفته ژیمنوکالیسیوم های تازه پیوند شده را به جای کم نورتری منتقل نماییم .
نتیجه کار این پیوند در فصل رشد بین 2 تا 3 هفته روشن میگردد . چنانچه عمل پیوند موفقیت آمیز باشد پیوندک بر روی پایه چسبیده و رشد خود را از سر میگیرد . نشانه درست بودن پیوند ، شادابی و رنگ شفاف آن میباشد . برای تولید انبوه تجاری ، بهتر است همه پایه ها دارای ارتفاع یکسان بین 10 تا 12 سانتیمتر باشند . انداع ژیمنوکالیسیوم ها را برای تکثیر و رشد بیشتر بر روی پیوند نگهداری نمایند .
گونه های شناخته شده عبارتند از : G.andreae , G.anisitsii , G.asterium , G.baldianum , G.bruchii , G.bicolor , G.bodenbenderianum , G.cardenasianum , G.damsii , G.denudatum , G.gibbosum

[*FATIMA*]

27/ هاگئوسرئوس (Haageocereus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/eb/Haageocereus_pacalaensis.jpg/220px-Haageocereus_pacalaensis.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Haageocereus_pacalaensis.jpg)
این کاکتوس بومی کشور پرو بوده و از کرانه های اقیانوس آرام تا دامنه رشته کوههای آند پراکندگی دارد . هاگئوسرئوس بیش از 50 گونه واریته های گوناگون دارد . هاگئو(Haageo) نام کسی بود که زندگی خود را در راه مطالعه ، بررسی و چگونگی پرورش کاکتوسها گزارده است . پیکر کاکتوسها ستونی و نیمه راست بوده و بلندی آنها گاهی به 1 تا 2 متر و قطر آنها نیز به 4 تا 6 سانتیمتر میرسد . در درازای بدنه نزدیک به 20 تا 60 خار در هر آرئول خودنمایی میکند . کاکتوسها هاگئوسرئوس گاهی پوشیده از کرک میباشند . خارها به دو حالت کانونی و دایره ای (مرکزی و شعاعی) دیده میشوند ، درازای خارهای شعاعی به 5/0 تا 2 سانتیمتر و درازای خارهای مرکزی به 2 تا 6 سانتیمتر میرسد . رنگ خارها نیز در گونه های مختلف رنگارنگ و از رنگ کرم تا زردطلایی ، قرمز قهوه ای و گاه سیاه به چشم میخورند . گلهای قیفی شکل هاگئوسرئوس نیز در رنگهای سفید ، صورتی و سرخ رنگ به درازی 4 تا 10 سانتیمتر و قطر 5 تا 7 سانتیمتر و همچنین میوه کروی و مسطح آن به قطر 2 تا 6 سانتیمتر میرسد که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند . فراهم کردن شرایط محیطی برای گیاه آسان بوده و رشد سریعی بر روی ریشه های خود نشان میدهد . روش تکثیر آنها با بذر انجام میگیرد و ممکن است سالها به گل بنشیند . البته از روش تقسیم ساقه و قلمه زدن نیز به آسانی زیاد میگردند . در دوره فصل بهار تا آغاز پاییز به اندازه متعادلی از آب نیازمندند ولی در زمستان خاک بیشتر باید خشک بوده و آبیاری اندکی برای آنها کافی است . این کاکتوس در فصل زمستان به دمایی تا نزدیک به صفر پایداری نشان میدهد .
گونه های معروف آن عبارتند از :H.aeanthocladus , H.aureispinus , H.chrysacanthus , H.clavispinus , H.decumbens , H.dichromus , H.icosagonoides , H.multangularis , H.multicolorispinus , H.okersii

[*FATIMA*]

28 / هاماتوکاکتوس (Hamatocactus)
http://www.cactus-art.biz/schede/HAMATOCACTUS/Hamatocactus_longihamatus/Hamatocactus_longihamatus/Hamatocactus_longihamatus_810.jpg
این جنس از کاکتوسها بیشتر همانند میوه آناناس بوده و بومی مکزیک و بخش خاوری امریکای شمالی است . خارهای شعاعی هاماتوکاکتوسها دایره ای و مسطح بوده و درازای آنها به 25/1 تا 5/7 سانتیمتر میرسد . طول 1 تا 5 خار مرکزی نیز از 1 سانتیمتر تا 5/12 سانتیمتر دگرگونی داشته و به رنگهای سفید ، زرد ، قهوه ای و سرخ دیده میشود . پیکری به رنگ سبز تیره داشته و آرئولها سفیدرنگ میباشند . از ویژگیهای خوب این جنس شمار گلهای فراوانی است که در فصل بهار و تابستان آشکار مینماید . هاماتوکاکتوسها در هنگام گلدهی عطر ملایمی دارند و چنانچه شماری از آنها همزمان و با هم گلدهی خود را آغاز نمایند فضای گلخانه کاکتوس را معطر و بوی خوش خود را در هوا پراکنده مینمایند .گلها درشت به طول 5/2 تا 5/7 سانتیمتر و به رنگ زرد روشن تا قرمزرنگ در فصل بهار تا پاییز ظاهر میشوند . کلاله گل درشت و زردرنگ و پرچمها فراوان و کوتاهند ، میوه این کاکتوسها کروی یا تخم مرغی شکل و کوچک به طول 5/2 تا 5 سانتیمتر هستند و بذر آنها نیز سیاه رنگ ، بسیار کوچک، گرد و به قطر 5/1 میلیمتر میرسد .
هاماتوکاکتوسها به آسانی تولید بذر نموده و در هنگام بذر دهی ، زیبایی آنها چند برابر میگردد . شمار کپسولها فراوان و با رنگ سرخ روشن خود مدتی روی پیکر گیاه ماندگار و با سرخی دلفریب خود ، چشم را نوازش و حشرات را به سوی خود میکشاند . بذرگیری این گیاه باید پس از خشک شدن و چروکیده شدن کپسول انجام گیرد زیرا پس از آن دانه های بذر پراکنده شده و در صورت مساعد شدن شرایط دوباره در پای گیاه اصلی رویش خود را آغاز مینمایند . رویش بذرها بسیار آسان آغاز میشود و پس از رویش نیز ، نیازی به نشاء کردن نداشته و خیلی زود به گیاه بالغی تبدیل میشوند . تکثیر آنها از راه پیوند و قلمه نیز امکان پذیر است .
بهترین شرایط آب و هوایی برای هاماتوها آب و هوای مدیترانه ای است ، خاکهای سبک و تا اندازه ای اسیدی را میپسندند و در تابستان نیاز به آبیاری مرتب و هوای خشک و خنک دارند .
گونه های نامی آن عبارتند از : H.brookii , H.gracilis , H.hurstii , H.oboriginum

[*FATIMA*]

29/ هلیوسرئوس (Heliocereus)
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQIf4BuKA0liyRjtNgCmKOB51oOnB60i FV7lPfsEnrDFNMNCdUZ0Wjm69OSlg
زادگاه و زیستگاه هلیوسرئوس کشورهای گواتمالا و مکزیک است ولی در پهنه های دیگر و با شرایط آب و هوایی مشابه به آسانی از راه کاشت بذر و قلمه زیاد میشوند . نام این کاکتوس از دو واژه خورشید و شمع مومی (Wax candle) گرفته شده است که اشاره به شکل گلهای آن دارد . هلیوسرئوس کاکتوسهای انگلی آزاد روی شاخه گیاهان بوده و بسیار همانند اپیفیلوم ها میباشند . ساقه پایه ای آن 3 شاخه و با 3 زاویه مشخص رشد میکند گاهی در پاره ای گونه ها 4 یا 5 شاخه نیز دیده شده است . ساقه آن سبز یا سبز سرخ که بیشترین درازای آن به 1 متر و پهنای 5/2 سانتیمتر میرسد . آرئولهای سفیدرنگ آن هریک دارای 10 خارند که 1 تا 5/1 سانتیمتر طول خارها میباشد .
گلهای هلیوسرئوس در تابستان نمایان میشوند و 15 سانتیمتر بلندی دارند و در برخی گونه ها قطر آنها نیز به 15 سانتیمتر میرسد . در بخش پایه میانی گل آنها ، مادگی و پرچم عموماً کشیده و به صورت یک دسته خار در رنگهای سرخ ، زرد و سفید دیده میشوند . میوه آنها به شکل تخم مرغ بوده که هنگام رسیدن به سرخی میگراید و درازای آن نیز به 5 سانتیمتر میرسد . خاک مناسب برای آنها شامل خاکبرگ پوسیده و خاک پیت و مقداری هم خاک سبک (شن یا ماسه) میباشد و به آب کافی نیز نیازمندند . در زمستان آبیاری آنها به اندازه زیادی باید کاهش یابد و آنها را از سرمای زیاد باید دور نگاهداشت . رویهمرفته به دمای بالاتر از 10 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند .
دو گونه مهم آن عبارتند از :H.speciosus , H.undatus

[*FATIMA*]

30/ لوکتنبرگیا (Leuchtenbergia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/24/Leuchtenbergia_principis.jpg/220px-Leuchtenbergia_principis.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Leuchtenbergia_principis.jpg)
پیدایش و زادگاه آن از شمال و مرکز مکزیک بوده و در پهنه های صخره ای و جایگاههای شنی ریشه های سطحی و نیرومند خود تا 30 سانتیمتر و گاهی بیشتر رشد میکند . این جنس کاکتوس تگ گونه بوده و Leuchtenbergia principis نامیده میشود . نام آن از یک شاهزاده دوک انگلیسی به نام لوکتنبرگ (Leuchtenberg) گرفته شده است . بدنه لوتنبرگیا همانند گلی ساده ، دارای برآمدگی با زاویه میباشد . قطر توبرکولها (غده ها) 10 سانتیمتر یا گاهی بیشتر میباشد . رنگ آنها سبز نزدیک به خاکستری است ولی با نور خورشید به رنگ قرمز میگرایند . بلندی آنها در محیط طبیعیشان به 70 و قطرشان به 65 سانتیمتر نیز میرسد . آرئولها در انتهای غده ها جای گرفته و دارای خارهایی نامنظم به رنگ زرد مایل به خاکستری میباشند ، هر آرئول 4 خار شعاعی و 2 خار کانونی (مرکزی) دارد ، اندازه خارهای شعاعی به 5 سانتیمتر و خارهای کانونی به 10 سانتیمتر میرسد .
گلها قیفی شکل در طیف رنگی زرد با رگه های سرخ و سبز مایل به سرخ در میانه گیاه پدیدار میگردند که درازای آنها به 7 تا 8 سانتیمتر میرسد . میوه آنها زردرنگ و تخم مرغی شکل است که در هنگام رسیدن خشک میگردند . این کاکتوسها آفتاب دوست بوده و به آسانی از کاشت بذر زیاد میشوند . خاک مناسب برای آنها خاک مخلوط همراه با کمپوست است . در زمان استراحت (زمستان) اندازه آبیاری آنها باید کاهش یابد . به دمای تا 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهد . در آب و هوای گرم خاک نباید بیش از اندازه خشک شود و به آبیاری کافی میازمندند . با گذشت زمان گیاه مسن از ساقه ضخیم شده و در پایه ، رشد گروهی پیدا مینماید .

[*FATIMA*]

31/ لوبی ویا (Lobivia)
http://www.cactus-mall.com/pictures/lobivia3.jpg
این کاکتوس بومی بولیوی ، آرژانتین و پرو بوده و تا ارتفاع 3000 متر گسترش دارند . نام آن منطقه ای از کشور بولیوی (Bolivia) است که جایگاه بسیاری از کاکتوسها در آن محل میباشد . کاکتوس لوبی ویا ، دارای ساقه هایی کوتاه ، کوچک و کروی به رنگ سبز یا خاکستری مایل به سبز و گاهی ستونی شکل و دارای انشعاب میباشند . بیشینه بلندی پیکر این کاکتوسها تا 100 سانتیمتر میرسد . گلهای بزرگ ، درخشان قیفی شکل آن پیرامون ساقه در رنگهای سفید ، ارغوانی ، زرد ، سرخ و نارنجی پدیدار میشوند و برخی گونه ها در نخستین روزهای بهار و نیز در تابستان گلدهی خود را آغاز مینمایند . این کاکتوس دارای تخمدان و لوله گل ناهموار و کرکدار بوده و پرچمها همانند جنس اکینوپسیس فراوان و به صورت مجتمع پیرامون خامه را فرا گرفته اند . بلندی گلها به 5 تا 15 سانتیمتر و قطر آنها به 5 تا 10 سانتیمتر میرسد . میوه تخم مرغی شکل آنها به رنگ زرد به هنگام رسیدن خشک شده و دارای شمار زیادی بذر کوچک و سیاه میباشد .
بیشتر این کاکتوسها از راه بذر تکثیر میگردند . ولی برای شتاب بخشیدن به تکثیر ، بهتر است آن را با پاجوش یا جوانه های جانبی تکثیر نمود . بذرکاری عموماً در پایان اسفندماه یا آغاز فروردین ماه انجام میگیرد و پس از نزدیک به 3 تا 4 ماه از رویش بذر ، توصیه میشود که دوباره آنها را به گونه ای مرتب در ظرف ویژه دیگری جابجا نمود . چنین کاری موجب استواری بیشتر ریشه گشته و توان و نیروی گیاه را افزایش خواهد داد .
لویی ویا ، از دیدگاه شکل ظاهری و گل تفاوت زیادی با اکینوپسیس ندارد و به آسانی بین این دو جنس میتوان دورگه گیری را انجام داد . گونه های لوبی ویا با گذشت یکسال شمار زیادی پاجوش پیرامون خود آشکار میسازد و با جدا کردن پاجوشها و کشت آنها ، دوباره تکثیر میگردند . ولی برای تکثیر از راه کاشت بذر در آغاز بهار ، در مخلوطی از ماسه ، خاکبرگ و خاکهای نفوذپذیر ، کشت میشوند . این کاکتوسها به درجه دمای پایین بسیار مقاومند .
باید دانست پاجوشهای جدا شده و کشت شده ، در سال نخست گل نمیدهند . بیشتر پاجوش ها ، هنگامی که از پایه مادری جدا میگردند . دارای ریشه های ظریفی میباشند و در فصول گرم چند روز پس از جدا شدن و جای گیری در گلدان تازه به همراه تثبیت ریشه ها رشد خود را آغاز مینمایند . در این جنس گیاهان جوان دارای هیپوکوتیل گوشتی و کوتیلدون بسیار ریز میباشند .
یکی از گونه های Lobivia به نام Lobivia silvestrii که دارای رنگ نارنجی کم رنگ میباشد . این گونه ها نیز به سبب نداشتن سبزینه بهتر است ، همیشه روی پایه پیوند قرار گیرد و در آن صورت به خوبی به رشد خود ادامه داده و به آسانی هم زیاد میگردند . این گونه از کاکتوس با داشتن رنگ زیبا و دلپسند خود همانند ژیمنوکاکتوسها هواخواهان زیادی داشته و پیوند آن نیز در همه فصلهای سال انجام شدنی میباشد . هرگاه پیوند را در فصل سرد انجام میدهیم بهتر است در گلخانه هایی انجام شود که دمای آن بین 18 تا 25 درجه سانتیگراد باشد . آبیاری در فصول گرم باید منظم انجام گیرد و در فصل زمستان و سزما (زمان استراحت) خاک حتی المقدور ، خشک لازمست . لوبی ویاها در برابر سرمای هوا به دمایی تا 2 درجه سانتیگراد زیر صفر پایداری نشان میدهند .
از گونه های شناخته شده میتوان به موارد زیر اشاره کرد :L.aurantiaca , L.backbergii , L.boliviensis , L.cardenasiana , L.culpinensis , L.famatimensis , L.fricii , L.hastifera , L.hystrix , L.jajoiana

[*FATIMA*]

32/ لوفوسرئوس (Lophocereus)
http://www.cactus-aventures.com/fotoscatagraines/Lophocereus%20schottii%20(fr.)%20Dscf2456z.jpg
زادگاه لوفوسرئوسها از شمال خاوری مکزیک تا جنوب باختری امریکا است و نام آن از (تاج=Crested) گرفته شده است که اشاره به تاج گیاه متشکل از خارهای آشکار میباشد . این کاکتوس پیکری ستونی داشته و بلندی آن گاه به 7 متر نیز میرسد . دارای ساقه اصلی سخت و پابرجا به رنگ سبز روشن به قطر 10 سانتیمتر که نزدیک به 5 تا 15 شیار دارد . آرئولهای کروی و کوچک آنها روی بخشهای ساقه های گلدهنده با فاصله هر 5/2 سانتیمتر دیده میشوند . هر آرئول دارای شمار فراوانی خارهای مو مانند میباشد . خارها شامل 5 تا 10 خار شعاعی به درازای 1 تا 2 سانتیمتر و خار کانونی به بلندی 1 تا 5 سانتیمتر که اندکی بلندتر از خار شعاعی است (حدود 5/2 تا 6 سانتیمتر) گلهای قیفی شکل این کاکتوس در رنگهای سفید و صورتی نزدیک به 4 سانتیمتر قطر داشته و در بهار و تابستان در شامگاهان باز میشوند . میوه ها کروی و کوچک آنها نزدیک به 25/1 سانتیمتر قطر داشته و هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند . روش تکثیر آنها از راه کاشت بذر است ولی از راه تقسیم ریشه ساقه های گلدهنده نیز تکثیر مییابند . کاکتوس رشد یافته از راه بذر کم و بیش در 6 تا 7 سالگی گل میدهد . لوفوسرئوسها نیاز به خاک خوب زهکشی شده و حاصلخیز و آب کافی در تابستان دارند . برای دور نگاهداشتن آنها از یخزدگی در زمستان ، محیط آنها باید خشک باشد .
لوفوسرئوس شامل 4 گونه و دو واریته میباشد ، گونه نامی و شناخته شده آن L.schottii میباشد .

[*FATIMA*]

33/ لوفوفورا (Lophophora)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6d/Peyote_Cactus.jpg/220px-Peyote_Cactus.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Peyote_Cactus.jpg)
لوفوفورا بومی پهنه های مکزیک مرکزی است و تا تگزاس در جنوب خاوری امریکا گسترش دارد . از دیدگاه شکل ظاهری کاکتوسها همانند گروهی از گیاهان گوشتی (Succulent) میباشند و شباهت کمتری به شکل ظاهری کاکتوسها داشته و بیشتر شبیه به غده ای گوشتی و سبزرنگ هستند . بدنه ای کاملاً نرم و صاف به رنگ زرد کمرنگ ، سبز تا آبی به قطر 8 تا 13 سانتیمتر دارند . همچنین بدنه دارای 5 تا 13 شیار با آرئولهای پشمی سفیدرنگ انتهایی بدنه نمایان میشوند . قطر گلها 25/1 تا 5/2 سانتیمتر در طیف رنگی سفید ، کرم ، زرد تا صورتی ، در سن 5 تا 6 سالگی و در تابستان شکوفا میشوند . میوه آنها کشیده و کوچک شامل بذرهای اندک به رنگ سفید و صورتی که هنگام رسیدن سرخ رنگ خواهند شد . ازدیاد آنها با کاشت بذر در آغاز فصل بهار انجام میگیرد و از طریق قلمه و پیوند نیز امکان پذیر است . روشنایی و گرمای فراوان را دوست دارند و در طی گرمای هوا ، آبیاری مناسب برای آنها لازم است ولی در فصل زمستان در محیط خشک نیز قادر به زندگی هستند و تا دمای 5 درجه سانتیگراد تاب می آورند . در فصل تابستان نیز ، تهویه و هوادهی لازم برای آنها توصیه میشود . خاکهای غنی ، حاصلخیز و قابل نفوذ را میپسندند . برای آسایش (سهولت) در نگهداری ، این کاکتوس بهتر است بر روی پایه ای مناسب پیوند زده شود . تجربه نشان داده است که در گزینش پایه پیوند برای لوفوفورا باید دقت کافی نمود ، تا پایه ، متناسب با نوع گیاه برگزیده شود . همچنین هنگام رسیدن بذر میوه ، چون بذرها ، توسط یک بخش مرکزی پشمین فرا گرفته شده اند میبایست به وسیله انبرک بیرون آورده شوند .
لوفوفورا در ساختار خود دارای آلکالوئیدهای سمی و مخدر بوده ولی قابل استخراج نیست (بومیان مکزیک از بخشهای تنه گیاه ، به جای مواد مخدر استفاده مینمایند) .
دو گونه معروف آن عبارتند از : L.echinata , L.williamsii

[*FATIMA*]

34/ مامیلاریا (Mammillaria)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ad/Mammillaria-flowers.jpg/220px-Mammillaria-flowers.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Mammillaria-flowers.jpg)
نام علمی جنس مامیلاریا اشاره به برآمدگی توبرکولی ساختمان این کاکتوس است(مشتق از Mammilla) و نخستین بار گیاهشناس انگلیسی به نام E.H.Hawarth کاشف آن بوده است . زادگاه مامیلاریا بیشتر مکزیک بوده و گسترشگاه زیستشان در جنوب خاوری امریکا و غرب هندوستان و از صخره های شیب دار کوهستان های بلند گرفته تا پهنه های هموار و پست شنی - نمکی ، کناره های دریا دگرگونی مییابد . حدود 2000 گونه مامیلاریا شناخته شده اند که اندازه هایشان از گیاهانی به اندازه یک فندق گرفته تا توده های گسترده ای به اندازه یه چرخ دستی متفاوت میباشند . گلهای افقی شکل آنها در اندازه های کوچک و بزرگ به رنگهای سفید ، زرد ، کرم ، صورتی ، ارغوانی و سبز در آغاز بهار تا پایان تابستان پدیدار میشوند که از جوانه میانی به صورت حلقه هایی در پیرامون تاج رشد کرده و به آسانی توسط بیشتر گونه ها تولید میگردند . تیغ های یکدست و زیبای مامیلاریا شبیه به رگبرگهایی است که گاهی به اندازه سوزن سخت و تیز و یا همانند مو انعطاف پذیر و نازکند و یا مانند قلاب ماهیگیری خمیده و دارای انحنا هستند . این تیغها به رنگهای گوناگون سیاه ، سرخ ، زرد ، قهوه ای و سفید یکدست همراه با الیاف ضخیمی که آنها را به گونه ای کامل میپوشانند دیده شده اند (البته خارهای مرکزی غالباً در قسمت انتهایی تیره تر هستند و رنگ خارهای شعاعی از زرد تا قرمز قهوه ای متغیر است) . مامیلاریا به جایگاه های آفتابی به ویژه در آغازه های بهار تا تابستان که غنچه های گل در حال پدید آمدن هستند ، نیازمندند . ولی در دمای بالای محیط نیاز به آفتاب در آنها کاهش یافته و محیط سایه آفتاب را میپسندند . درباره نیاز دمایی هم به جز چند گونه محدود ، بیشتر آنها به دمای تا 4- درجه سانتیگراد سازگاری نشان میدهند و در فصل تابستان باید زیر دمای 38 درجه سانتیگراد نگاهداری گردند . کاکتوسهای مامیلاریا بیشترین رشد خود را در ماههای خنک پایان پاییز و یا آغاز نخستین ماههای زمستان از سر میگیرند . ضمناً تهویه خوب هوا را نیز نباید از نظر دور داشت . برخلاف سایر کاکتوسها که در دمای پایین (زیر صفر) به خواب میروند ، مامیلاریاها به رشد و فعالیت میپردازند .
پایان زمستان در پهنه هایی مانند تهران و کرج با اندکی دگرگونی ، مامیلاریاهایی که درون گلخانه یا پشت پنجره های نورگیر میباشند ، غنچه های خود را آشکار میشازند .
مامیلاریاها به سبب شمار فراوانی از غنچه های تازه که در فصل گل آوری پدید می آورند به آسانی تولید بذر مینمایند . گلها با نشست و برخاست حشرات گرده افشانی شده و کپسولهای دارای بذر ، پس از مدتی از بین آرئولها بیرون خواهند آمد و کپسولها نیز پس از زمان کوتاهی از سبز به قرمز دگرگونی رنگ میدهند و در همین هنگام نیز باید کار بذرگیری انجام گیرد . بهتر است کپسولهای دارای بذر پس از گردآوری ، چند روزی نگهداری شده تا رطوبت پوسته از بین برود و آنگاه بیرون آوردن بذرها از کپسولها را انجام داده و برای کشت آماده نمود .
میوه های مامیلاریاها معمولاً بعد از گلدهی در برخی ماههای سال و در رنگهای سبز و صورتی ظاهر میشوند که هنگام رسیدن سرخ رنگ میگردند .
گونه های معروف آن عبارتند از :M.albicoma , M.albilanata , M.blossfeldiana , M.bocasana , M.bombycina , M.boolii , M.camptotricha , M.calacantha , M.celsiana , M.centricirrha , M.collinsii , M.compressa

[*FATIMA*]

35/ ماتوکانا (Matucana)
http://www.cactus-art.biz/schede/MATUCANA/Matucana_polzii/Matucana_polzii/Matucana_polzii_540.jpg
نام ماتوکان از دهکده ای به همین نام در کشور پرو گرفته شده که نخستین بار این جنس در آنجا کشف شده است . این کاکتوس بومی کشور پرو است . همگی گونه های این جنس دارای ساختار کروی بوده و در پاره ای نیز با افزایش سن و پس از قد کشیدن ، پیکری استوانه ای به خود میگیرد ، قطر بدنه سبزرنگ آنها به 10 تا 15 سانتیمتر و به بلندی 20 سانتیمتر میرسد و در روی بدنه نزدیک به 25 تا 50 شیار کم عمق و ردیفی دیده میشود . آرئولها به خوبی نمودار و کم وبیش نزدیک به هم و دارای پرزهای سفید تا قهوه ای روشن هستند . از ویژگیهای شناخته شده این کاکتوس انبوهی خارها و زمختی آنهاست . در بیشتر گونه ها ، خارهای کانونی بلندتر و شمار آنها به 3 عدد (به درازای 5/2 تا 7 سانتیمتر) میرسد و از خارهای شعاعی که شمارشان نزدیک به 30 عدد (به درازای 2 سانتیمتر) میباشند تیره ترند . رنگ خارها از کهربایی تا قهوه ای دگرگونی دارند . ماتوکاناها بین 3 تا 5 سالگی و در تابستان گل میدهند گلها پیوسته ، نزدیک به هم ، درشت و بسیار زیبا به رنگهای زرد و پرتقالی نزدیک به سرخ دیده میشوند که در گروه های 2 تا 3 تایی در انتهای ساقه نمایان میگردند . میوه آنها بسیار کوچک بوده و قطر آنها به 1 سانتیمتر میرسد و هنگام رسیدن سبز یا قرمز قهوه ای میگردند .
ازدیاد آن با کاشت بذر و پاجوش انجام میگیرد و نیروی رویشی بذر آن فراوان و گیاهی است روشنایی پسند و گرمادوست که در برابر خشکی پایداری فراوانی نشان میدهند . برای رشدشان خاکهای سبک و غنی را میپسندند . به طور کلی آبیاری مناسبی از بهار تا آغاز پاییز نیازمندند و در زمستان نیز باید خاکی خشک داشته باشند بیشتر گونه های آن در برابر چند درجه زیر صفر پایداری نشان میدهند .
از گونه های شناخته شده آن میتوان به : M.aurantiaca , M.breviflora , M.calocephala , M.crinifera , M.elongata , M.haynei , M.intertexta , M.multicolor , M.ritterii , M.supertexta , M.yanganucensis اشاره کرد .

[*FATIMA*]

36/ ملوکاکتوس (Melocactus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b3/Melocactus_acipinosus_1.jpg/220px-Melocactus_acipinosus_1.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Melocactus_acipinosus_1.jpg)
زادگاه این کاکتوس پهنه های هندخاوری ، گواتمالا ، پرو مرکزی و شمال برزیل میباشد . نام ملوکاکتوس از (خربزه=Melon) گرفته شده که اشاره به شکل گیاه است و از کاکتوس های کروی شکلی است که با افزایش سن طویل و استوانه ای میگردد . دارای بدنه ای به درازای 15 تا 100 سانتیمتر و قطر 10 تا 20 سانتیمتر به رنگهای خاکستری مایل به سبز و آبی مایل به سبز میباشد . همچنین دارای 9 تا 20 شیار بزرگ و یک کلاه انتهایی به نام سفالیوم (Cephalium) بوده که گاه بلندی آن از طول بدنه اصلی نیز بیشتر میشود . آرئولهای آنها تخم مرغی شکل که به فاصله 25/1 تا 5/7 سانتیمتر و 1 تا 9 خار مرکزی به درازای 2 تا 9 سانتیمتر میباشد . رنگ خارها در طیف رنگی سفید زرد ، سرخ و گاه قهوه ای است . پرورش و نگهداری این کاکتوس به سبب نیازهای ویژه خود ، کمی دشوار مینماید . نیاز به خاک قوی ، خلل و فرج دار (خاک زهکشی شده) ، آب و دمایی کافی از (بهار تا اوایل پاییز) و روشنایی مناسب دارد . یادآور میشویم که در گلخانه ها و در کشورهایی که آب و هوای سرد با جریان مرطوب دارند . درجه دمایی آنها نباید از 10 درجه سانتیگراد پایینتر باشد و در دمای پایینتر از 10 درجه سانتیگراد تاب نیاورده و قادر به زندگی نیستند . در بیشتر گونه های ملوکاکتوس تا چندین سال نشانی از سفالیوم آشکار نیست ولی کم و بیش پس از گذشت 6 تا 8 سال از رشد ، سفالیوم در بخش کانونی گیاه آغاز به رشد میکند . در سال نخست سفالیوم کوچک بوده و تنها توده پرزمانند کوچکی میباشد ، ولی پس از چندین سال بستگی به نوع ملوکاکتوس گاه به بلندی 5/1 متر نیز در طبیعت دیده شده است . سفالیوم ها در رنگهای متفاوت سفید ، سرخ ، نارنجی و زرد دیده میشود با نمایان شدن سفالیوم سن بلوغ گیاه نیز آغاز میگردد . گلهای زنگی شکل و ریز به درازای 25/1 تا 75/3 سانتیمتر در رنگهای پرتغالی و سرخ و ارغوانی روی سفالیوم کرکدار در فصل بهار تا پایان پاییز در سن 5 تا 7 سالگی پدیدار میشوند . میوه ها فنجانی شکل به درازای 5/2 سانتیمتر به رنگ صورتی که هنگام رسیدن سرخ میشوند ، میوه ها ماهها و گاهی سالها پس از ظهور سفالیوم ظاهر میشوند . پس از پایان دوران گلدهی یکی از پدیده های بسیار زیبای طبیعی پا میگیرد و در زمانی کوتاه ، کپسول کوچکی دارای شماری بذر به گونه ای ناگهانی از میان توده سفالیوم بیرون می آید و چنانچه کار گردآوری انجام نشود بذرها در کنار ملوکاکتوسها پراکنده میشوند .
ملوکاکتوسها برای تولید سفالیوم به نور فراوان نیاز داشته و از آنجا که ملوکاکتوسها دارای سفالیوم ، در ایران بسیار کمیاب و گران بها میباشد ، بهتر است برای دستیابی و داشتن شمار بیشتری سفالیوم ، آنها را به طور همزمان با هم نگهداری نمود تا در زمان تولید سفالیوم ، نتیجه بهتر و خوبی از این کار بدست آید . پیوند زدن در گیاهان جوان ملوکاکتوس همواره با موفقیت همراه است .
چند گونه معروف آن عبارتند از : M.albicephalus , M.amoenus , M.amstutziae , M.azureus , M.bahiensis , M.communis , M.ernestii , M.macrodiscus

[*FATIMA*]

37/ نئوکیلنیا (Neochilenia)
http://cactiguide.com/graphics/e_kunzei_600.jpg
زادگاه نئوکیلنیا در بخشهای گوناگون به ویژه پهنه های شمالی کشور شیلی میباشد . نام علمی آن نیز از کشور شیلی با پیشوند Neo گرفته شده است . این کاکتوس در دسته بندیها ، بین دو جنس Horridocactus و Neoportera جای دارد لیکن به صورت جنسی جداگانه در نظر گرفته شده است . پیکر کروی آنها از خاکستری سبز تا قهوه ای تیره و گاهی به رنگ آلبالویی دیده میشود . بلندی آنها نیز از 8 تا 15 سانتیمتر دگرگونی دارد . شیارهای بدنه آنها را غده هایی (توبرکولهایی) فرا گرفته است و بیشتر خارهای آنها راست ، کوتاه و باریک و از رنگهای گوناگون خاکستری تا نزدیک به سیاه دگرگونی دارد . شمار خارهای شعاعی به 5 تا 20 ولی خارهای کانونی (مرکزی) به 1 تا 10 عدد میرسد . باید دانست خارهای کانونی همیشه وجود ندارند ولی کم و بیش بلندتر از خارهای شعاعی هستند . نئئوکیلنیاها دارای آرئولهای پشمی نیز هستند . گلهای قیفی شکل آنها 3 تا 5 سانتیمتر قطر داشته و به رنگهای سفید تا زرد و با سایه ای از رنگ سرخ در میانه تابستان پدیدار میگردند . درازای میوه ها به 2 سانتیمتر و روی هم رفته کوچکند . تکثیر این کاکتوس از راه کاشت بذر انجام گرفته و نیاز به خاک زهکشی شده دارند . آفتاب و نور کامل و استراحت زمستانه در رشد و شادابی آنها بسیار کارسازند . آبیاری آنها از بهار تا پاییز باید تا اندازه ای متناسب انجام گیرد اگر در زمستان محیطشان خشک باشد در برابر دمای 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند و بسیاری از گونه ها نیز در برابر یخ زدگی پایدارند .
از گونه های نامی آن میتوان به :N.atra , N.calderana , N.chilensis , N.dimorpha , N.gracilis , N.mitis , N.napina , N.nigriscoparia , N.paucicostata , N.pygmaea

[*FATIMA*]

38/ نئولیدیا (Neolloydia)
http://www.astrokaktus.com/CactusBase/cactusbase/n/10_Neolloydia_grandiflora___.jpg
این کاکتوس بومی جنوب باختری امریکا ، کوبا و پهنه ها مرکزی-شمالی کشور مکزیک است . نام آن از یک فرانسوی به نام E.lioyd گرفته شده است . نئولیدیاها به شکل گیاهان دسته ای و گروهی هستند که شاخه های آنها از پایه کوتاه و ساقه آنها لوله ای و بلندی آنها از 10 تا 20 سانتیمتر دگرگونی دارد ولی در تگزاس گونه ای از این کاکتوس به نام N.conoidea به صورت منفرد دیده شده است .
پیکر کروی و کوتاه این کاکتوس از غده های (توبرکولهای) بزرگ درست شده است که به رنگ سبز و آبی (نزدیک به سبز) میباشد . بین غده ها ، شمار فراوانی پرزهای سفید وجود دارد . آرئولها دست کم 6 تا 25 خار شعاعی انبوه به درازای 4/0 تا 1 سانتیمتر دارند . خارهای کانونی (مرکزی) نیز بلند و به درازای 5/2 سانتیمترند که گاهی قلابدارند . رنگ خارهای کانونی و شعاعی دگرگونی داشته و از سفید تا قهوه ای نیز دیده شده اند .
گلهای بزرگ و چشمگیر نئولیدیاها در رنگهای زرد و صورتی ، در میانه تابستان پدیدار گشته و قطر آنها به 6 تا 7 سانتیمتر میرسد .
میوه آنها به رنگ سبز یا قهوه ای و هنگام رسیدن خشک و کاغذی میشود . این کاکتوس به آسانی از راه کاشت بذر تکثیر و از راه قلمه نیز زیاد میشود و برای رشد ، خاک مخلوط و زهکشی شده را میپسندد .
نئولیدیاها به آبیاری مناسبی به ویژه از بهار تا آغاز پاییز نیاز دارد ولی با فرارسیدن فصل زمستان که زمان استراحت آنها است محیط خشک را بیشتر میپسندند .
از گونه های نامی آن میتوان به : N.conoidea , N.grandiflora , N.odorata , N.pitispina اشاره کرد .

[*FATIMA*]

39/ نئوپورتریا (Neoporteria)
http://www.cactus-art.biz/schede/ERIOSYCE/Eriosyce_senilis/Eriosice_senilis_multicolor/Neoporteria_multicolor_810.jpg
نئوپورتریا از نام شخصی از اهالی شیلی (Chile) به نام کارلوس پُرتِر (Carlos porter) که نخستین بار این کاکتوس را شناسایی نموده ، گرفته شده است . این کاکتوس بومی پهنه های شمالی و مرکزی کشور شیلی است . بدنه این کاکتوس به رنگ خاکستری مایل به سبز و سبز تیره به شکل گرد و کروی که با افزایش سن طویل و استوانه ای میگردد . قطر آن به 10 سانتیمتر و درازا از 5/7 سانتیمتر تا 5/1 متر متغیر است . آرئولهای سفید و گلابی شکل به درازای 5/1 سانتیمتر که دارای خارهای ضخیم در رنگهای سفید ، زرد طلایی ، قهوه ای و سیاه میباشند . هر آرئول حدود 10 تا 15 خار شعاعی و 6 خار مرکزی به درازای 5/3 سانتیمتر دارد . خارهای مرکزی بلندتر و تیره تر از خارهای شعاعی و در قسمت انتهایی برگشته هستند (البته این حالات در گونه های مختلف متغیر است) و آنچه بیشتر نئوپرتریاها را از یکدیگر شناخته میگرداند ، حالت مستقیم یا پیچیدگی و رنگ خارها میباشد .
گلهایشان کوچک ، صورتی و سرخ رنگ ، گردویی ، انتهاییو نیمه باز میباشند ، نوک گلبرگها به سوی بیرون برگشته و بخش درونی جام گل ، روشنتر از دیگر بخشها میباشد ، درازای گلها به 5 سانتیمتر میرسد و نسبت به کاکتوسهای دیگر دوام بیشتر بر روی گیاه دارد . میوه آنها کوچک در بیشتر گونه ها گلها در اوایل بهار و دوباره در پاییز شکوفا میشوند . (N.cephalophora) و (N.subgibbosa) به رنگ زرد که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند . نئوپتریاها از راه بذر به آسانی تکثیر شده اما ، دیر رشد و رشد اندکی دارند ولیکن پس از گذشت زمانی دارای پایه ای قوی میگردند . همچنین ازدیاد آنها از راه قلمه و پیوند نیز انجام میگیرد . نئوپتریاها را برای نگهداری در کلکسیون بهتر است با روش پیوند ، روی پایه قوی نگهداری کرد (هرگاه نئوپتریا روی برازی کاکتوس پیوند زده شوند ، رشد آنها شتاب بیشتری خواهد داشت).
نئوپتریا، آفتاب دوست و گرماپسند بوده و خاکهای کانی (معدنی) سبک و قابل نفوذ برای آنها حیاتی است البته گونه هایی از نئوپرتریا در برابر سرمای 5 تا 6 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند . آبیاری مناسب از فصل بهار تا پاییز را نیازمندند و همانند سایر کاکتوسها زمستان خشک را میپسندند.
چند گونه نامی آن عبارتند از : N.castanea , N.clavata , N.gerocephala , N.litoralis , N.microsperma , N.nidus , N.nigrihorrida , N.planiceps , N.robusta , N.sociabilis

[*FATIMA*]

40/ نوتوکاکتوس (Notocactus)
http://www.cactus-art.biz/schede/NOTOCACTUS/Notocactus_turecekianus/Notocactus_turecekianus/Notocactus_turecekianus_810.jpg
نوتوکاکتوس با ساختاری کروی تا تخم مرغی شکل به قطر 5/7 تا 10 سانتیمتر و ارتفاع 8 سانتیمتر ، در آرژانتین و سرتاسر اروگوئه ، پاراگوئه ، جنوب برزیل گستردگی دارند . بدنه آنها در رنگهای سبز ، آبی سبز و قرمز قهوه ای دارای 10 تا 30 شیار مشخص میباشد . بیشینه بلندی آنها به 1 متر نیز میرسد (N.leninghausii) . آرئولها در اندازه های مختلف ، در فاصله نزدیکی از هم قرار دارند و در برخی گونه ها ، گرد و کروی و در رنگهای سفید ، زرد و قهوه ای دیده میشوند . هر آرئول دارای 20 خار شعاعی که درازای آنها غالباً 2 برابر خار شعاعی است و رنگ خارها در گونه های مختلف از سفید ، زرد ، طلایی تا قرمز قهوه ای دگرگونی دارد .
گلهای قیفی شکل به قطر 25/1 تا 5/7 سانتیمتر در رنگهای زرد و قرمز و ارغوانی تیره در اواخر فصل بهار و سرتاسر تابستان ظاهر میشوند . میوه ها کوچک به قطر 25/1 سانتیمتر که پوشیده از خارهای کوتاه است ازدیاد نوتوکاکتوس از طریق قلمه زدن امکان پذیر است و پاره ای از گونه های آن نیز توسط کشت بذر تکثیر میشوند . هرگاه بذری را در این گونه کاکتوسها برای کشت برمیگزینید ، بهتر است بذرها تازه باشد . چرا که بذر برخی از نوتوکاکتوسها قوه نامیه خود را پس از مدتی از دست داده و درصد رویش آنها بسیار کاهش مییابد . گونه N.leninghausii یکی از انواعی است که همواره دارندگان مجموعه کاکتوسها یک یا چند عدد از آنها را نگهداری میکنند . این گونه هود واریته های متعددی دارد . کرکهای زرد و بلند آن نمای ویژه ای به مجموعه کاکتوسها میبخشد و از گیاهان گلدانی مرغوب به شمار میروند .
نوتوکاکتوس هاسل برجی (N.haselbergii) نیز از زیباترین نوتوکاکتوسها میباشد . روش بذرکاری و تکثیر آنها به وسیله افراد تازه کار غیرممکن است . بذرها بسیار ریز و پس از رویش نیز نگهداری آن بسیار دشوار است . این گونه از نوتوکاکتوس در رنگهای گوناگون دیده میشود و در زمان گلدهی هم معمولاً چند غنچه کوچک در کانون آن نمایان میگردد .
نوتوکاکتوسها آفتاب دوست بوده به آب کافی در طول فصول بهار تا پاییز نیازمندند . در زمستان خاک آنها باید خشک باشد . شمار زیادی از گونه های نوتوکاکتوس تا چند درجه زیر صفر پایداری و مقاومت خوبی دارند .
شرایط نوری نامناسب و یا کم و زیاد شدن رطوبت محیطی موجب فرورفتگیها و برآمدگیهایی بر روی پیکر نوتوکاکتوسها میشود از آنجا که بخش انتهایی نوتوکاکتوس بیشتر شکل زاویه دار داشته که به سمت نور قرار میگیرد از همین رو این کاکتوس "نوتوی خورشیدی" نیز نامیده میشود .
گونه های نامی آن عبارتند از : N.apricus , N.buiningii , N.floricomus , N.haselbergii , N.herterii , N.horstii , N.leninghausii , N.mammulosus , N.ottonis , N.roseoluteus

[*FATIMA*]

41/ اُبرگونیا (obregonia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/21/Obregonia_denegrii.jpg/220px-Obregonia_denegrii.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Obregonia_denegrii.jpg)
زادگاه نخستین ابرگونیا از شمال خاوری مکزیک است . این کاکتوس تک جنس بوده و در سال 1925-م فردی به نام مکزیکو (Mexico) آن را کشف نمود . ابرگونیا گلبولی شکل با بدنه ای به رنگ سبز مایل به خاکستری که بلندی آن به 4 سانتیمتر و قطر آن به هنگام رشد به 10 تا 15 سانتیمتر میرسد . بدنه آنها را فلسهایی کلفت و زاویه دار به رنگ سبز که سر آنها متمایل به سوی بیرون است فرا گرفته و هر یک بیش از 5/2 سانتیمتر پهنا دارند . در بالاترین بخش بدنه ابرگونیا ، شماری پرزهای سفیدرنگ به چشم میخورد که از آنها چند خار ضعیف بیرون می آید . این خارها به رنگ کرم مایل به قهوه ای و به درازای 5/1 سانتیمتر میرسند ولی دوام چندانی نداشته و در زمان بسیار کوتاهی پژمرده شده و میپوسند .
ابرگونیا در میانه تابستان در بخش انتهایی خود گلهایی به رنگهای سفید تا صورتی آشکار میسازد (در سن 10-5 سالگی) میوه آنها خیلی کوچک و سفیدرنگ که با گذشت زمان کاملاً خشک میشوند . روش ازدیاد از راه کشت بذر است ولی این کاکتوسها رشد اندکی دارند . ابرگونیا به خاک زهکشی شده غنی و خوب و در زمستان نیاز به خاک خشک دارند و دست کم به دمای 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند با بودن هوای گرمتر نیاز به آبیاری مناسب خواهند داشت .
نام تک گونه ابرگونیا ، O.denegrii میباشد .

[*FATIMA*]

42/ اپونتیا (Opuntia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Opuntia_littoralis_var_vaseyi_4.jpg/220px-Opuntia_littoralis_var_vaseyi_4.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Opuntia_littoralis_var_vaseyi_4.jpg)
ساقه اپونتیا پهن و تکه تکه به هم متصل شده است هر یک از این قطعات استوانه ای یا کروی یا راکتی شکل است که دارای آرئولهای اغلب کرکدار میباشد ، در روی اغلب آرئولها تیغ وجود دارد .
بلندی اپونتیاها از 30 سانتیمتر تا تا 5/4 متر متفاوت بوده و به گونه ای منفرد یا دسته جمعی به صورت بوته های کوچک و بزرگ و حتی به شکل درخت در زمینهای بزرگی کشت میشوند . بیشتر گونه های اپونتیا آفتابدوست ، سریع الرشد و به اسانی به گل مینشینند . فصل گلدهی آنها بهار و تابستان و رنگ گلهای قیفی و استوانه ای شکل آنها ، زرد ، نارنجی ، سفید ، ارغوانی و یا سرخ میباشد . جام گل گسترده است و گلبرگ ها به طور متناوب قرار گرفته اند . برخی از گونه های این گیاه در برابر سرما نیز تا 18 درجه سانتیگراد زیر صفر و حتی پایینتر پایداری نشان میدهند .
نگهداری و پرورش این گیاهان در گلخانه و آپارتمان بسیار آسانتر و مناسبتر است چرا که خارها و موهای سخت آنها در محیط باز مزاحمت و ناراحتیهای ناهنجاری را فراهم می آورد (تخمدان و آرئول اپونتیا پوشیده از گلوشید (Gloshids) است ، گلوشیدها خیلی دردآورند و چنانچه زیر پوست فرو روند به سختی خارج میشوند ) .
بسیاری از اپونتیاها را میتوان به سادگی در باغچه و فضای آزاد کشت نمود . برابر برسیها و تجربه های کارشناسان و دوستداران این رشته برخی واریته ها را در پهنه هایی مانند تهران که گاه درجه دما در زمستان به چندین درجه زیر صفر میرسد ، میتوان در فضای آزاد کشت نمود و دیده شده اپونتیاهایی که چندین سال پی در پی در فضای آزاد بوده اند از سالی دیگر ، گلدهی و میوه دهی چشم انداز بسیار زیبایی داشته و در زمان گلدهی ، کانونی برای گردآمدن حشرات و به ویژه زنبوران عسا فراهم می آید . میوه بساری از انواع اپونتیاها خوراکی بوده و در گستره طبیعت میوه این گیاه همواره سرچشمه غذای خوبی برای جانوران کوچک و خزندگان میباشد . از میوه اپونتیا افزون بر تغذیه مستقیم ، در تهیه مربا و شربت ها نیز استفاده مینمایند .
بذر اپونتیاها اکثراً درشت به شکل دیسک و گاهی اوقات کروی شکل هستند ، در شمال ایران اپونتیاها به خوبی بیرون از گلخانه رشد نموده و تکه های جدا شده از آن در ها جا که قرار گیرند جوانه زدن را آغاز مینمایند . در برخی از پهنه ها پرچین بسیار خوبی برای جلوگیری از ورود جانوران مزاحم هستند .
اپونتیاها برای زیبایی و جلوه بیشتر نیاز به نور شدید آفتاب داشته و در زمستان چنانچه در گلخانه نگهداری میشوند بهتر است در روشن ترین نقطه گلخانه قرار گیرند . در ایران شماری از کاکتوسهای اپونتیا به نامهای "انجیرتیغی" و "زبان مادر شوهر" و یا نامهای دیگر خوانده میشوند . این جنس دارای بیش از 300 گونه مختلف است . معروفترین نوع آن به اسم کاکتوس انجیری یا انجیر هندی پراکندگی وسیعی در جهان دارد .
از گونه های نامی آن میتوان : O.basilaris , O.bigelovii , O.microdasys , O.objecta , O.occidentalis , O.pencilligera , O.phaeacantha , O.polyacantha

[*FATIMA*]

43/ اورئوسرئوس (Oreocereus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/Oreocereus_celsianus_1.jpg/220px-Oreocereus_celsianus_1.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Oreocereus_celsianus_1.jpg)
رویشگاه این کاکتوس شمال آرژانتین ، جنوب پرو ، بولیوی و شمال شیلی میباشد . بدنه اصلی آن استوانه ای شکل با بلندی 6/0 تا 3 متر و قطر 8 تا 20 سانتیمتر و در رأس گنبدی مانند است ، به رنگ سبز تیره با توانایی شاخه زایی فراوان و 8 تا 25 شیار مسطح به پهنای 5/2 سانتیمتر میباشد . همچنین تنه اصلی پوشیده از خارهای زرد ، پرتغالی ، قرمز و قهوه ای است . هر آرئول 8 تا 16 خار شعاعی مشتقیم یا منحنی شکل به درازای 5/1 تا 5 سانتیمتر و 1 تا 4 خار مرکزی به طول 4 تا 15 سانتیمتر دارد . گلها به صورت منفرد در رنگهای صورتی ، سرخ و ارغوانی در نزدیکی انتهای ساقه یا دمگل قطور و فلس دار به بلندی 11 تا 12 سانتیمتر و پهنای 5 تا 9 سانتیمتر هستند . فصل گلدهی آنها میانه تا پایان تابستان است . گلبرگ ها خوشرنگ ، یکدست ، نیمه باز و پرچمها سرخ با بساکهای کوچک و زرد ، کلاله شاخه ای و صورتی که در پایان تابستان به گل مینشینند . میوه ها کوچک همراه با شیارهای ریز ، گرد و خالی به رنگ نارنجی مایل به زرد میباشد . بذر آن کوتاه و شب کلاهی مانند و به رنگ سیاه مات است . ازدیاد اورئوسرئوس از طریق قلمه ساقه آنها و با کاشت بذر به خوبی در گلخانه انجام پذیر میباشد .
نگهداری اورئوسرئوسها در همه فصلها به نور زیاد نیاز داشته و چنانچه مقدور است در فصل گرما باید بیرون از گلخانه و فضای سرپوشیده نگهداری شوند ولی با نگهداری در نور مستقیم آفتاب ، موها و خارهای طبیعی و زیبایی خود را به خوبی آشکار خواهند ساخت . هرگاه نور تنها از یک سو به آنها تابیده شود به سوی نور کشیده شده و از آنجا که ستونی هستند خمیده میگردند . از این رو چنانچه شمار آنها اندک میباشد ، بهتر است در همان جایگاه خود هر چند گاه یکبار جابجایی گلدانها انجام پذیرد تا نور به گونه ای یکنواخت به پیرامون گیاه برسد . بذر اورئوکاکتوسها درشت بوده و به آسانی کشت میشوند . از آنجا که اورئوسرئوسها در سنین بالا و در بلندی مناسب گلدهی را آغاز مینمایند امروزه در ایران بذرگیری از آن مقدور نیست و تنها تولیدکنندگان این رشته ، کشت بذر را انجام داده و سپس تکثیر به وسیله برش دادن مقطعی و بهره گیری از جوانه های جانبی انجام میگیرد .
گونه های نامی آن عبارتند از : O.neocelsianus , O.fossulatus , O.maximus , O.trollii , O.variicolor

[*FATIMA*]

44/ ارویا (Oroya)
http://cacti-plants.de/images/oroya_peruvianus.jpg
زادگاه نخستین ارویاها از مرکز تا شمال کشور پرو بوده است و تا ارتفاع 3500 متری نیز دیده میشوند . ارویا نام دهکده کوچکی در پرو است که نخستین بار این کاکتوس در آنجا دیده و شناخته شد . دارای پیکری کم و بیش کروی و گرد و به رنگ سبز و آبی مایل به سبز بوده و با افزایش سن طویل میگردد . دارای نزدیک به 20 تا 35 برجستگی و رگه میباشد و بیشینه بلندی آن به 40 سانتیمتر و قطر آن نیز به 25 سانتیمتر میرسد .
آرئولها دارای پرزهای سفید مایل به زردرنگ هستند و نزدیک به 10 تا 30 خار شعاعی به درازی 1 تا 5/1 سانتیمتر و گاه 1 تا 4 خار در کانون گیاه به درازی 5/2 سانتیمتر دیده میشود . رنگ خارها از زرد طلایی تا قرمز قهوه ای دگرگونی دارند .
گلها در پایان تابستان در یک یا چند حلقه دورتر از نقطه رشد ، پدیدار میگردند و نزدیک به 2 تا 5/2 سانتیمتر قطر دارند و به رنگهایی چون : زرد ، صورتی و سرخ دیده میشوند .
میوه ارویا کروی ، توخالی و به رنگ زرد مایل به سبز است و تا 5/2 سانتیمتر قطر دارد . رشد و تکثیر آنها از راه بذر انجام میشود . لیکن برای رشد و نمو نسبی به 5 تا 6 سال زمان نیاز خواهند داشت ، ولی با کاربرد روش پیوند زدن در زمانی کوتاه ، به اندازه مناسب و گلدهی میرسند .
ارویا آفتابدوست بوده و به خاک مخلوط نیاز دارند . از فصل بهار تا پاییز به آب بیشتری نیازمندند ، ولیکن در زمستان محیط خشک را میپسندند . یادآوری میشود که ارویاها از کاکتوسهایی هستند که برای کاشت در محیط باز و فضای بیرونی مناسب هستند .
نام چند گونه نامی آن عبارت است از : O.borchersii , O.citriflora , O.gibbosa , O.neoperuviana , O.peruviana , O.subgibbosa , O.subocculta

[*FATIMA*]

45/ پاکی سرئوس (Pachycereus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d9/FH030008.jpg/220px-FH030008.jpg (http://njavan.com/wiki/File:FH030008.jpg)
پاکی سرئوس بومی پهنه های گسترده کشور مکزیک است و در کالیفرنیا نیز پراکندگی دارد . نام آن از (Thick-cereus) گرفته شده است . از کاکتوسهای ستون مانند سریع الرشد بوده که دارای شماری گونه های درخت مانند نیز میباشد . گاه به بلندی 21 متر نیز دیده شده است ، دارای بدنه ای به رنگ سبز و آبی مایل به سبز با 10 تا 12 شکاف مستقیم و آرئولهای مجزا هستند ، این کاتوس در هوای آزاد بسیار کشیده شده و شاخه های به سوی بیرون تنه منشعب مینمایند . 20 خار شعاعی و 4 خار مرکزی که درازای خار شعاعی 2 تا 7 سانتیمتر و طول خار مرکزی به 2 تا 10 سانتیمتر میرسد . رنگ خارها خاکستری که گاهی در قسمت رأسی سیاه رنگ اند . گلهای زنگی شکل یا گاهی قیفی شکل به درازای 4 تا 10 سانتیمتر در طیف رنگی سفید ، زرد و سبز مایل به قهوه ای در بهار و اوایل تابستان ، شب هنگام شکوفا میشوند .
میوه به درازای 5/7 سانتیمتر دارای پوشش متراکم از خارهای سرخ یا زرد طلایی میباشند . پاکی سرئوسها در سنین بالا ، تولید گل و بذر مینمایند . بذر پاکی سرئوسها به سبب درشت بودن به آسانی کشت شده و پس از رویش نیز جوانه ها به شتاب به رشد خود ادامه میدهند ، به گونه ای که در شرایط مناسب رشد ، میتوان در زمان کوتاهی ، نهالهای کوچک را از درون جایگاه خزانه درآورده و در گلدانهای کوچک جای داد . پاکی سرئوسهای آفتاب دوست بوده و به خاکهای مختلف تقریباً سازگاری نشان میدهند . در فصول بهار تا پاییز به آب کافی نیازمندند و دمایی تا 5 درجه سانتیگراد مقاومت نشان میدهند .
گونه های نامی آن عبارتند از : P.grandis , P.pectenaboriginum , P.pringleis

[*FATIMA*]

46/ پارودیا (Parodia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Notocactus_Magnificus%2C_Huntington_Desert_Garden. jpg/220px-Notocactus_Magnificus%2C_Huntington_Desert_Garden. jpg (http://njavan.com/wiki/File:Notocactus_Magnificus,_Huntington_Desert_Gard en.jpg)
نام علمی پارودیا از نام دکتر دومینگو پارودیا Dr.Domingo Parodia ، نخستین کسی که درباره گیاهان پاراگوئه بررسی و پژوهش کرده و کاشف کاکتوس پارودیا میباشد . زادگاه پارودیا از بولیوی و شمال آرژانتین تا پاراگوئه و بخشی از برزیل میباشد . پارودیا از کاکتوسهای بسیار زیبایی است که دارای بدنه ای به رنگ سبز و سبز خاکستری ، کروی شکل که با افزایش سن استوانه ای و ضخیم تر میگردند . این کاکتوس با داشتن خارهای قلابی شکل و برخی خارهای راست ، 12 تا 25 شیار کم و بیش مشخص ، ردیفهایی از توبرکولهای برجسته و گلهای رنگارنگ به خوبی شناخته شده است . ارتفاع بدنه آنها از 4 سانتیمتر در گونه (P.aureispina) تا 70 سانتیمتر در گونه (P.penicillata) دیده شده است . گلهای آنها خیلی کوتاه ، قیفی شکل ، در رنگهای زرد ، سرخ و ارغوانی که از اواخر بهار تا میانه تابستان پدیدار میشوند . جنس پارودیا به سبب داشتن تیغهای ریز و یکدست به ویژه درخشندگی رنگ زرد تیغها ، همواره نگرش بسیاری از گردآورندگان و هواخواهان کاکتوسها را به سوی خود میکشاند . 10 تا 40 خار شعاعی و 1 تا 10 خار کانونی (مرکزی) که بلندتر از خارهای شعاعی هستند . خارها در طیف رنگی سفید ، زرد تا قرمز قهوه ای خودنمایی مینمایند . میوه آنها کروی و اندکی کشیده به رنگ کرم و قهوه ای روشن که دارای خارهای ریز و ظریفی هستند که هنگام رسیدن کاملاً خشک میشوند . برخی گونه های پارودیا شباهت زیادی به نوتوکاکتوسهای خار سفید مانند اسکوپوا داشته ولی در زمان گلدهی به سادگی از شکوفه گلهایشان باز شناخته میشوند . پارودیا پس از پایان زمان گلدهی در هر کپسول خود بذرهای فراوانی تولید مینمایند ، اما به سبب ریزی بیش از اندازه بذرها ، ازدیاد از طریق کشت بذر به آسانی انجام نمیگیرد . پس از رویش بذر نیز تا مدتی نگهداری آن به سختی انجام پذیر است . بیشتر تولید کنندگان کاکتوس در ایران ترجیح میدهند ، پارودیا را از راه جوانه های جانبی کتفیر نمایند که در کنار تنه اصلی پدید می آید تکثیر شود ولی برای سرعت بخشیدن به رشد و ازدیاد ، بهتر است که پارودیا را روی پیوند نگهداری نمود . برای پایه پیوند نیز خوب است از گونه هایی ویژه و متناسب برگزیده گردند که بهترین رشد را داشته باشند . بررسیها و تجربه ها نشان داده است که پارودیا در تابستان نیز باید در جای خنک نگهداری شوند و همچنین در هنگام بذرکاری در دمایی پایینتر از سایر کاکتوسها عمل بذرکاری انجام گیرد . در زمان بذرکاری به جای درپوشهای شیشه ای بهتر است از پارچه های نازک سفید برای روکش ظروف بذر استفاده شود و همواره رطوبت به اندازه کافی حفظ گردد . پس از گذشت شش ماه از زمان بذرکاری حتماً عمل نشاءکاری و همچنین مرتب نمودن خزانه ها باید انجام گیرد ، زیرا چنین روندی موجب پابرجایی ریشه ها و استواری بیشتر گیاه میگردد . پارودیاها گیاهان مناسبی جهت نگهداری در آپارتمان و گلخانه میباشد . محیط آفتابی و کمی سایه را میپسندند و تا دمای 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند و نسبت به سرمای زمستان حساس هستند . البته برخی گونه ها تا چند درجه زیر صفر را نیز تحمل میکنند .
گونه های نامی آن عبارتند از : P.aureicentra , P.aureispina , P.backbergianan , P.borealis , P.compressa , P.elegans , P.fulvispina , P.forrhosa , P.gracilis , P.jujuyana , P.massii , P.stuemeri

[*FATIMA*]

47/ پلسی فورا (Pelecyphora)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3d/Pelecyphora_strobiliformis.jpg/220px-Pelecyphora_strobiliformis.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Pelecyphora_strobiliformis.jpg)
پلسی فورا ، بومی شمال مکزیک و در پهنه های بیابانی و سنگلاخی خشک نیز میروید . نام آن از مفهوم "حامل تبرو تیشه =Hatchet bearer" که اشاره به شکل غده های آنها (توبرکولها) میباشد ، گرفته شده است . پیکری کروی ، کوتاه و کوچک به رنگ خاکستری سبز دارند و بلندی آنها به 5 تا 10 و قطرشان به 2 تا 6 سانتیمتر میرسد . بخش بالایی کاکتوس فشرده و پوشیده از غده هایی به شکل تبر است که به گونه ای آراسته روی بدنه جای گرفته اند ، آرئولها به خوبی پوشیده از خارهای کوتاه و نشانه هایی از پکتین و به رنگ سفید ، زرد کمرنگ و کرم تا خاکستری اند . گلها در میانه تابستان به قطر 2 تا 3 سانتیمتر و در رنگهای سفید ، صورتی و سرخ پدیدار میشوند . میوه های بسیار کوچک آن به هنگام رسیدن به رنگ سبز تیره تا خاکستری سبز آشکار میگردد . پلسی فوراها آفتابدوست بوده و نیاز به گرما و خاک زهکشی شده خوب دارند ، ولی در آب و هوای گرم (به ویژه تابستان) به آبیاری مناسب نیاز دارند . در زمستان محیط آنها باید خشک باشد چرا که فصل استراحت آنها فرا میرسد . این کاکتوسها در برابر 5 درجه سانتیگراد زیر صفر نیز پایداری نشان میدهند . روش ازدیاد آنها بیشتر از راه کاشت بذر است ولی گاهی کاکتوسهای جوان با افزایش سن تولید بچه کاکتوسهایی مینمایند که کاشت هر یک از آنها خود ، گونه دیگری از روش تکثیر خواهد بود .
دو گونه مهم پلسی فورا عبارتند از : P.aselliformis , P.pseudopectinata

[*FATIMA*]

48/ پدیوکاکتوس (Pediocactus)
http://www.kaktus-klub.com/galery/cacti/Pediocactus_knowltonii.jpg
زادگاه پدیوکاکتوس شمال و جنوب باختری امریکا بوده و در پهنه های مونتاتا (Montana) ، آریزونا و سراسر مکزیک تا دامنه های 1300 تا 2800 متری نیز دیده میشوند . نام آن از (Plains cactus = کاکتوس دشت و جلگه) گرفته شده است . ساختار این کاکتوس کروی بزرگ خاکستری سبز که در بخش بالایی ، کاکتوس بلندتر شده و به بلندی 5 تا 10 و به قطر 2 تا 6 سانتیمتر میرسد . در روی بدنه کاکتوس شکافهایی کم عمق با ردیفهایی از غده ها (توبرکول) آشکارا دیده میشوند . خارهای شعاعی کوتاه ، باریک و به رنگهای سفید ، کرم تا خاکستری هستند ولی خارهای کانونی ضخیم بلندتر ، تیره تر و در رنگهای خاکستری ، قهوه ای تا سرخ قهوه ای دیده میشوند .
گلهای پدیوکاکتوس به رنگهای سفید تا صورتی دارای گلبرگ های فلسی ظریف و نازک است که درازای 1 تا 2 سانتیمتری که در رأس کاکتوس نمایان میشوند . میوه آنها بسیار کوچک است و هنگام رسیدن بزرگ سبز تیره تا خاکستری مایل به سبز دیده میشود . این کاکتوسها معمولاً با رشد کمتر ، در صخره های خشک نیز نمو مینمایند . ازدیاد آنها از راه قلمه زدن و بذر انجام میگیرد و نیاز به خاک مخلوط زهکشی شده دارد . همچنین در فصل گرما باید از آبیاری مناسب و کافی برخوردار بود . این کاکتوس آفتابدوست بوده و جایگاه نوردار را میپسندند . بیشتر گونه های آن در برابر سرما و یخزدگی از پایداری پایینی برخوردارند .
انواع گونه های شناخته شده آن عبارتند از : P.bradyi , P.papyracanthus , P.peeblesianus , P.simpsonii

[*FATIMA*]

49/ پرسکیا (Pereskia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/63/Pereskia_grandifolia3.jpg/220px-Pereskia_grandifolia3.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Pereskia_grandifolia3.jpg)
پرسکیاها بومی پهنه های گرم امریکای مرکزی ، شمال آرژانتین ، پاراگوئه ، فلوریدا و پرو و غرب هندوستان هستند و نام علمی آن از نام باغبان فرانسوی N.C.F pieresc گرفته شده است . این دسته از کاکتوسها از دیدگاه پیکر ظاهری با دیگر کاکتوسها ، شکل متفاوت داشته و رویهمرفته بدنه آنها گوشتی نیست . در این جنس ، کاکتوسها به شکل درخت و درختچه های انبوه با شاخه های بالارونده دیده میشوند و بیشتر برگهایی عادی و همانند گل کاغذی دارند . گلها فنجانی شکل منفرد یا مجتمع میباشند و در گروههای 3 یا 4 تایی از یک آرئول در میانه تابستان آشکار میشوند و باید گفت شبیه بوته های بالارونده میباشند ولی قطر گلها بین 1 تا 5 سانتیمتر و رنگ آنها از سفید ، لیمویی ، ارغوانی و سرخ در گونه های مختلف ، دگرگونی دارند . میوه پرسکیاها کروی به قطر 2 تا 5 سانتیمتر به رنگ زرد که هنگام رسیدن سرخ رنگ میشوند .
کاکتوس پرسکیا با این که دارای ساقه راست و ایستابی نیست با این همه پایه خوبی برای دیگر کاکتوسها به شمار میرود ولی تا امروز در ایران کمتر روی آن کار شده است . گلهای این گیاه بیشتر ، کم پر و درشت است و بذرهای پرسکا کم و بیش بسیار ریز دارای پوششی نازک ، لطیف و رنگ تیره میباشند . ساقه ها بسیار پرشاخه و منشعب و دارای آرئول ریز و با دسته ای از خار همراه است . برخی خارها کوتاه و برخی بلندند و بلندی آنها از 2 تا 9 سانتیمتر متغیر بوده و همچنین در اشکال منحنی و مستقیم و در رنگهای کرم تا قهوه ای تیره دیده میشوند . در هنگام پیوند زدن پایه بسیار مناسبی برای زیگوکاکتوسها (Zygocactus) میباشند .
پرسکیاها در کشورهای مکزیک و آرژانتین شمالی به جای پرچین در کشتزارها کاربرد خوبی دارند . در سالهای اخیر کارشناسان پس از بررسیها و مطالعه بیشتر ، ترکیب تخمدان این جنس را به دو بخش تقسیم نمودند و گونه های تازه تری را در کاکتوس پرسکیاها شناسایی و در جنس ردوکاکتوس Rhodocactus جای داده اند .
پرسکیا برای زیست ، از دیگر کاکتوسها به رطوبت بیشتری نیاز داشته همچنین اندازه هوموس خاک آن نیز باید نسبت به دیگر کاکتوسها بیشتر باشد . در پهنه های شمالی ایران جایگاه خوبی برای زیست آن به شمار میرود . ازدیاد آن از طریق کشت بذر انجام میشود . ولی در ایران بیشتر از راه قلمه تکثیر شده و در زمستان نگهداری آن تا اندازه ای به جای گرمتر نیاز دارد تا از خزان شدن برگها جلوگیری شود .
گونه های معروف آن عبارتند از : P.aculeata , P.bahiensis , P.bleo , P.grandiflora , P.moorei , P.pititache , P.rotundifolia , P.vargasii , P.velutina

[*FATIMA*]

50/ پفی فرا (Pfeiffera)
http://cactusepiphytes.pagesperso-orange.fr/Photos2/pfeiffera_ianthothele_p1055v.jpg
این کاکتوس بومی کشور بولیوی و شمال آرژانتین است . نام آن از آقای دکتر لوریگو پفی فر (Lorigo.pfeiffer) کاشف آن گرفته شده ، پفی فراها رشدی مستقیم و کوتاه دارند . گاهی ممکن است روی زمین رشد کنند و یا روی درختان به صورت اپی فیت بسر برند . بلندی ساقه ها میتواند به 25 تا 50 سانتیمتر و قطر آنها به 2 تا 6 سانتیمتر برسد . بیشتر به رنگ سبز بوده و 4 تا 7 شکاف دارند آرئولهای آنها گرد و نزدیک به یکدیگرند و پیرامون آنها را مقداری پرز سفید فرا گرفته و نزدیک به 8 تا 16 خار آشکار نیز دارند . خارها نازک ، کوتاه ولی خارهای کانونی (مرکزی) سخت تر از خارهای شعاعی هستند و به رنگ سفید خاکستری تا زرد دیده میشوند . گلها زنگی شکل و با قطر 5/1 تا 2 سانتیمتر در رنگهای سفید ، سبز مایل به صورتی در نوک ساقه اصلی و در میانه تابستان آشکار میگردند .
میوه های این کاکتوس کروی خاردار و نزدیک به 1 سانتیمتر قطر دارند و هنگام رسیدن به رنگ سرخ و قهوه ای درمی آیند . روش ازدیاد آنها از راه تقسیم ساقه و یا به وسیله بذر انجام میگیرد .
در زمستان محیط آنها میتواند خشک باشد چرا که زمان استراحت آنهاست . تا درجه دمای بالاتر از 5 درجه سانتیگراد پایداری نشان میدهند . پفی فراها محیط سایه آفتاب را بیشتر از هر شرایطی میپسندند و رشد خوبی را در این محیط ها نشان میدهند .
گونه های نامی آن عبارتند از :P.multigona , P.mataralensis , P.ianthothele , P.tarijensis

[*FATIMA*]

51/ پیلوزوسرئوس (Pilosocereus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/13/Pilosocereus_azureus0.jpg/220px-Pilosocereus_azureus0.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Pilosocereus_azureus0.jpg)
زادگاه این کاکتوس بخش خاوری کشور مکزیک است ولی پراکندگی آن از پهنه ماتاموروس و تامپیکو نیز دیده شده است . پیلوسرئوس پیکری استوانه ای شکل داشته و گاه بلندی آن به 6 متر نیز میرسد . قطر این کاکتوس 5 تا 8 سانتیمتر میباشد روی بدنه استوانه ای این گیاه ، 7 تا 9 شیار منظم طولی و با سطحی کاملاً پهن جای گرفته است . آرئولها ناپیدا ولی دارای خارهایی به رنگ زرد تا قرمز بوده و خار میانی نوک تیز است . این کاکتوس دارای گلهایی زیبا ، منفرد و پراکنده به بلندی 5 تا 12 سانتیمتر و قطر 3 تا 4 سانتیمتر به رنگ صورتی کم رنگ و ارغوانی روشن با گلبرگهایی کوتاه و برگشته نوک تیز میباشد . پرچمها فراوان ، کوتاه و به رنگ زرد با بساکهای فراهم هستند . میوه آن گرد به قطر 6 سانتیمتر ، که سطح ناموزون و زگیل داری دارد . بذرهای آن سیاه و درخشان است به قطر 2 میلیمتر که دارای نقاط ریزی در سطح خود میباشد. ازدیاد آن ، هم از کاشت بذر و هم از راه قلمه امکان پذیر است . این کاکتوس پایه خوبی برای دیگر گونه ها نیز به شمار می آید . پیلوزوسرئوسها نوردوست و گرماپسندند ، در زمستان دمای 2- درجه سانتیگراد در روز و در شب دمای 10- درجه سانتیگراد را تحمل میکنند . در آفتاب تابستان همراه با آبیاری مناسب و کود ازته ، خاکهای قابل نفوذ ، غنی و هوموس دار رشد خوبی را نشان میدهند .
چند گونه نامی آن عبارتند از :P.aurisetus , P.backebergii , P.bradei , P.chrysacanthus , P.floceosus , P.nobilis , P.palmerii , P.golygonus

[*FATIMA*]

52/ ربوتیا (Rebutia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Rebutia_muscula.JPG/220px-Rebutia_muscula.JPG (http://njavan.com/wiki/File:Rebutia_muscula.JPG)
ربوتیا از کاکتوسهای کروی شکل و زادگاهش امریکای جنوبی است . روی بدنه این کاکتوس برجستگیهایی نیز یافت میشود . بیشینه بلندی آن به 15 سانتیمتر میرسد و علیرغم پاکوتاهی اش به نسبت خود گیاه ، گلهایی بزرگ در رنگهای گوناگون : زرد ، سرخ ، نارنجی ، ارغوانی و سفید آشکار میسازد . فصل گلدهی آن بهار و تابستان بوده و اندکی سایه را نیز میپسندند . در برابر سرما تا 1/1 درجه سانتیگراد زیر صفر ، پایداری نشان میدهد . ربوتیا نسبت به گرما حساسیت فراوانی داشته و در دمای زیاد خود را جمع کرده و کرکهای آن رنگ کدری به خود میگیرند . هرگاه رطوبت محیط بالا باشد . برای رشد و تولید ربوتیا بهتر میباشد و از همین رو پهنه های شمالی ایران برای تولید و پرورش ربوتیا بسیار مناسبند . باید به یاد داشت که ربوتیاهای پرورش یافته در پهنه های مرطوب پس از آورده شدن به نقاط خشکی مانند تهران ، سرزندگی و شادابی خود را از دست میدهند . این گونه کاکتوس به فراوانی تولید پاجوش نموده و به آسانی نیز از طریق کاشت قلمه و بذر تکثیر میگردند . گردآورندگان و دوستداران این گیاه که مایلند در همه فصلها کاکتوس گلدار داشته باشند . معمولاً شماری از ربوتیاها به رنگهای گوناگون را در کلکسیون خود نگهداری میکنند . در گلخانه های کوچک بهتر است ربوتیا در مکانهای کم نور و مرطوبتر نهاده شوند البته همگی گونه های ربوتیا به فراوانی گل تولید نمیکنند . ربوتیا می نوسکالا (R.minuscula) یکی از گونه هایی است که با داشتن شرایط مناسب و خوب در همگی فصلهای سال ، گلهایی به رنگ نارنجی خوشرنگ آشکار میسازد . درباره آبدهی ربوتیا در فصل گرم باید دقت کامل داشت ، زیرا زیاد شدن آب سبب پوسیدگی سریع گیاه میگردد . پیکر پوشیده از کرک R.minuscula ، زیبایی زنده ای به آن میدهد . گونه های دیگر ربوتیا نیز در فصل گلدهی بسیار زیبا هستند . در گزینش خاک مناسب برای ربوتیا بهتر است اندازه ماسه بیشتر باشد . گفتنی است که ربوتیاها نسبت به کنه های گیاهی حساس میباشند .
گونه های معروف آن عبارتند از : R.albiflora , R.calliantha , R.chrysacantha , R.glomeriseta , R.graciliflora , R.grandiflora , R.heliosa , R.kupperana , R.krainziana

[*FATIMA*]

53/ سالکوربوتیا (Sulcorebutia)
http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:Oujk4108hlsEbM:http://cactus.aicon.ro/Sulcorebutia%20xanthoantha%2001.05.06.jpg&t=1
سالکوربوتیا به علت شباهت به جنس ربوتیا ، به این نام نامیده میشود . این جنس از کاکتوسها بومی شمال شرق بولیوی بوده و تا ارتفاعات 3000 متر نیز پراکندگی دارد . سالکوربوتیا دارای ساختاری کروی شکل و کوچک بوده و همانگونه که گفته شد ، شباهت فراوانی به جنس ربوتیا دارد . با این تفاوت که تیغها در راستای تنه ، حالت پیچش ویژه ای به خود گرفته و گوناگونی رنگ تیغها در این جنس بیشتر میباشد . بدنه آنها در رنگهای سبز ، سرخ و قهوه ای دیده شده است . گلهای کوچک و قیفی شکل که عموماً در میانه تابستان از پایین ترین قسمت بدنه شکوفا میشوند و چند روز دوام می آورند . رنگ گلها سرخ ، زرد ، نارنجی یا بنفش ارغوانی بوده و در روی آرئولهای باریک و طویل پیرامون ساقه پدیدار میشوند . میوه های آن کوچک ، کروی ، مسطح و یا دارای چند فلس هستند ، بذرهای آنها نیز بسیار ریز و سیاه رنگ اند . تکثیر و ازدیاد به روش کشت بذر در بهار انجام میگیرد و چنانچه روی پایه پیوند قرار گیرد ، تکثیر آن افزایش مییابد . این گیاه کم و بیش سایه دوست بوده و هرگاه در بیرون از گلخانه نگهداری شوند ، بهتر است در محیط سایه روشن قرار گیرند . خاک آن باید دارای نفوذ فراوانی بوده و اندازه کاربرد ماسه نسبت به سایر مواد بیشتر باشد ، همچنین به آب کافی و مناسبی از فصل بهار تا پاییز نیازمندند . زمستان آنها باید خشک بوده در این صورت مقاومتشان در برابر یخ زدگی خوب است . خارهای سالکوربوتیا نسبت به ربوتیاها از رشد بیشتر برخوردار بوده و بدنه آنها پیچیدگی کامل دارد . رنگ خارها از سفید تا زرد ، سرخ و قهوه ای دگرگونی دارد و با درخشندگی ویژه ای برخوردارند . نسبت به ربوتیاها کم رشد بوده و برای سرعت و شتاب بخشی به رشد آنها باید از عمل پیوند زدن سود جست . سالکوربوتیاها از کاکتوسهای مورد علاقه اروپائیها هستند .
گونه های معروف آن عبارتند از : S.alba , S.breviflora , S.candiae , S.crispata , S.flavissima , S.hoffmanniana , S.kruegeri , S.markusii , S.mentosa , S.polymorpha

[*FATIMA*]

54/ تلوکاکتوس (Thelocactus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ab/Thelocactus_rinconensis.jpg/220px-Thelocactus_rinconensis.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Thelocactus_rinconensis.jpg)
زادگاه تلوکاکتوس کشور مکزیک است و جایگاه رویش آنها از جنوب امریکا تا تگزاس و مکزیک گسترده است . نام آن از Nippie cactus (کاکتوس مخروطی و پستانکی) گرفته شده است . تلوکاکتوس از کاکتوسهای کروی شکل انبوه به شمار می آید . خارها در گونه های مختلف آن بسیار فشرده ، نزدیک به هم و انبوه میباشد . بلندی آنها 25 سانتیمتر و قطر آنها به 20 سانتیمتر میرسد . بر روی پیکر آنها نزدیک به 20 شیار دیده میشود و رنگ بدنه از سبز تا خاکستری مایل به سبز است . گاهی در سالهای نخست رشد ، شاخه های جانبی پدید می آورد که 6 تا 10 سانتیمتر قطر دارند . این شاخه ها رشد سریعی ندارند ولی خیلی زود به شرایط محیطی سازگار میشوند . خارهای گونه های مختلف آن به رنگهای گوناگون سفید ، زرد ، سرخ تا سیاه دگرگونی دارد . شکل خارها نیز با نمودهایی از منحنی یا حتی مسطح هم دیده میشود . شمار خارهای شعاعی 25 ولی خارهای کانونی 1 تا 4 عدد میباشد . درازای خارهای شعاعی به 3 سانتیمتر میرسد ولی خارهای کانونی کم و بیش نیرومند هستند . گلها شکلی پهن داشته و در بخش بالایی گیاه آن هم در فصل تابستان به رنگهای سرخ و بنفش آشکار میشوند . میوه ها کروی به شکل تخم مرغ و قطر 1 سانتیمتر که هنگام رسیدن به رنگ تیره و گاهی سیاه درمی آیند و در بخش میانی دارای فرورفتگی هستند . روش تکثیر تلوکاکتوس با کاشت بذر و در فصل بهار انجام میگیرد .
برای فراهم آمدن خاک مناسب سفارش میشود اندازه ماسه را در خاک نسبت به دیگر کاکتوسها افزایش داده شود . این کاکتوسها به خاکی غنی ، سبک و زهکشی شده که آب به آسانی از آن عبور کند (به ویژه در شرایط گرم) نیازمندند و در زمستان همانند بیشتر کاکتوسها خاک مطلوب آنها خاکی خشک میباشد . به دمایی نزدیک به نقطه انجماد پایداری نشان میدهند .
گونه های نامی آن عبارتند از : T.bicolor , T.flavidispinus , T.heterochromus , T.hexaedrophorus , T.leucacanthus , T.nidulans

[*FATIMA*]

55/ تریکوسرئوس (Trichocereus)
http://www.seedsaustralia.net/shop/images/categories/Trichocereus_chiloensis_2.jpg
تریکوسرئوس ها بومی پهنه های آرژانتین ، بولیوی ، شیلی و اِکوادُر بوده و با پیکر استوانه ای و ستونی شکل در طیف رنگی سبز شفاف و روشن تا سبز تیره به بلندی 4 متر و گاهی بیشتر نیز میرسد . آرئولهای زیبای این کاکتوس منظم ، کوچک و به دور از هم دارای خارهای کوتاه ، ضخیم و آشکار بوده و خارهای مرکزی طویلتر و در بخش بالایی تیره تر هستند . خارها در رنگهای گوناگون از زرد تا قهوه ای روشن و تیره دیده شده اند . گلهای درشت گروهی در انتهای گیاه به بلندی 20 و قطر 15 سانتیمتر به رنگهای سفید ، صورتی و سرخ چشم را نوازش میدهند . گلبرگها نوک تیز ، نوک کاسبرگها برگشته ، پرچمها سفیدند . بساکها زرد و کوچک با کلاله منشعب باریک و سفید و دمگلی پوشیده از کرک دارند . گلها در میانه تا اواخر تابستان باز میشوند و اغلب معطر و 2 تا 4 روز نیز دوام دارند . میوه این کاکتوس گرد و کرکدار و چین دار بوده و بذرها کوچک ولی کشیده به قطر 2 میلیمتر دیده میشوند . ازدیاد این کاکتوس با کاشت بذر ، تقسیم پاجوش و یا با قلمه و پیوند انجام میگیرد .
از دیدگاه نگهداری ، در فصل تابستان محیط سایه روشن و آفتابی رو میپسندند ولی به آبیاری مرتب و هوادهی کافی نیاز دارند . در زمستان هوای خشک و خنک (6 تا 8 درجه سانتیگراد) و به هوادهی کافی و همچنین خاک سبک ، معمولی و غنی نیازمندند .
گونه های معروف آن عبارتند از : T.candicans , T.carmarguensis , T.cephalomacrostibas , T.fulvilanus , T.glaucus , T.neolamprochlorus , T.pachanoi , T.schickendantzii , T.thelogonus

[*FATIMA*]

56/ توربینی کارپوس (Turbinicarpus)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a0/Turbinicarpus_knuthianus.jpg/220px-Turbinicarpus_knuthianus.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Turbinicarpus_knuthianus.jpg)
این کاکتوس بومی مکزیک بوده و دارای پیکری کروی و کوچک به قطر 3 تا 4 سانتیمتر و قامتی کوتاه با رشد اندک که در بالاترین بخش ، شکلی ضخیم به خود میگیرد . رنگ بدنه آنها از خاکستری سبز تا قهوه ای روشن و نزدیک به سبز دگرگونی دارد . خارهای توربینی کارپوس ، باریک ، کوتاه و در بخش زیرین منحنی و به رنگهای کرم روشن تا قهوه ای دیده میشود . گلهایشان کوچک و 1 تا 3 سانتیمتر قطر دارند . پرچم و مادگیشان کوتاه و دارای گلبرگهای باریک است که در فصل بهار تا آغاز تابستان نمودار میشوند و در گونه های مختلف از رنگهایی چون : کرم ، صورتی و زرد برخوردار میباشند .
تکثیر این کاکتوسها از راه پیوند زدن بر روی گیاه جوان و برای دستیابی به اندازه و گلهایی مناسب امکان پذیر است . اگرچه آنها رشد خوبی روی ریشه از خود نشان میدهند ، با اینهمه ازدیاد عادی آنها از راه کاشت بذر میباشد . توربینی کارپوسها آفتاب دوست بوده و همواره نیاز به یک خاک مخلوط و محیطی گرم دارند ، هنگام گرمی تابستان به آب کافی نیازمندند ولی به سبب استراحت گیاه در زمستان باید محیطشان خشک باشد .
گونه های مهم آن عبارتند از : T.klinkerianus , T.lophophoroides , T.macrochele , T.roseiflorus , T.schwarzii , T.valdezianus

[*FATIMA*]

57/ اوبلمانیا (Uebelmannia)
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/Uebelmannia_pectinifera_1_ies.jpg/220px-Uebelmannia_pectinifera_1_ies.jpg (http://njavan.com/wiki/File:Uebelmannia_pectinifera_1_ies.jpg)
این کاکتوس بومی پهنه های گرم برزیل بوده و ساختاری کروی دارد و همراه با بلند شدن ، استوانه ای میگردد ، اوبلمانیاها در میان دارندگان و پرورش دهندگان کاکتوس کمیاب است . دارای شکافهای فرو رفته و آشکار روی بدنه کروی خود هستند که با افزایش سن طویلتر شده و گاه ممکن است یک گونه ، ستونی شکل شده و بلندی آن به 40 سانتیمتر نیز برسد . رنگ بدنه این گیاه به رنگ خاکستری سبز و آبی سبز است . خارهای کانونی گیاه بلندتر و دارای خمیدگی به سمت بالا یا پایین هستند . ولی در برخی گونه ها خارها منظم به صورت شانه میباشند که به رنگهای قهوه ای درخشان ، سرخ قهوه ای دیده میشوند . قطر گلهای قیفی شکل و رنگ زرد آن ، گاهی به 2 سانتیمتر میرسد که در پایان تابستان پدیدار میگردند . روش ازدیاد از راه کشت بذر است ولی با روش پیوند نیز گونه های زیبایی بدست می آید . این کاکتوسها آفتاب دوست بوده و جایگاه گرم را میپسندند . برای رشد آنها خاکهای مخلوط مناسبترند . در تابستان به آبیاری منظم نیاز داشته ولی در زمستان محیط خشک را میپسندند .
گونه های معروف آن عبارتند از : U.buiningii , U.flavispina , U.gummifera , U.pectinifera

[*FATIMA*]

58/ وینگارتیا (Weingartia)
http://image14.webshots.com/14/8/74/65/171887465QFWAOu_fs.jpg
وینگارتیا از نام (Wilhelm.Weingart) ، نخستین کسی بود که این کاکتوس را شناسایی کرد گرفته شده است ، رویشگاه اصلی این کاکتوس کشور بولیوی است و در آرژانتین نیز گسترش فراوانی دارد . وینگارتیا ، کم و بیش ساختاری گرد و نیمه کروی دارد که با افزایش سن طویل میشود بلندی این کاکتوس ، از 7 تا 15 سانتیمتر و قطر از 5 تا 7 سانتیمتر دگرگونی دارد ، رنگ بدنه خاکستری مایل به سبز پررنگ میباشد .
در سطح تنه اصلی آرئولهای درشت به درازای 25/1 سانتیمتر با خارهای نازک و بلند که معمولاً با پرزهای سفید پوشیده شده ، جای گرفته اند . آرئولها دارای 16 خار شعاعی به درازای 5/0 تا 3 سانتیمتر و 3 تا 15 خار مرکزی به درازای 1 تا 5 سانتیمتر میباشند . خارهای شعاعی معمولاً منحنی شکل و خارهای مرکزی مستقیم و نیمه منحنی اند . خارها در رنگهای سفید ، زرد و قهوه ای و گاهی در بخش بالایی تیره تر دیده میشوند .
گلهای زنگی شکل ، معمولاً در حلقه بالایی بدنه اصلی از میانه تا پایان تابستان پدید می آیند . رنگ گلها زرد ، زرد طلایی و نارنجی است و گاهی چند گل زیبا از یک آرئول شکوفا میشوند .
میوه وینگارتیا ، تخم مرغی شکل با درازای 1 سانتیمتر و به رنگ زرد مایل به سبز که هنگام رسیدن سرخ مایل به سبز میگردد . ازدیاد این کاکتوس اغلب با کشت بذور آن انجام میگیرد ، البته بسیاری از دوستان و پرورش دهندگان ترجیح میدهند که با پیوند آن در روی پایه های قوی ، گونه های بهتر و زیباتری داشته باشند .
وینگارتیاها آفتابدوست بوده ولی در تابستان جایگاه سایه روشن را میپسندند و نیاز به خاکهای غنی قابل نفوذ و سبک دارند ، رطوبت متوسط را میپسندند در طول ماههای گرم به آبیاری مناسبی نیازمندند و بهتر است در زمستان که فصل استراحت آنهاست در جایگاهی خشک و خنک نگهداری شوند .
چند گونه نامی آن عبارتند از : W.erinacea , W.hediniana , W.lanata , W.multispina , W.neocumingii , W.sucrensis , W.torotorensis

[*FATIMA*]

روشهای نگهداری کاکتوس در 3 فصل تابستان
تیر :
بهترین زمان برای رساندن مواد غذایی به کاکتوس ها تیرماه است در این زمان با کود و آب مناسب ، رشد گیاه سریعتر و بهتر انجام میگیرد .
در این ماه کاکتوس ها را باید بررسی و بخشهای پژمرده و خشک را جدا نمود و همچنین بسیاری از کاکتوسها را میتوان روی هم پیوند زد که غالباً هم با موفقیت همراه خواهد بود . در تیرماه کاکتوسها باید توسط کودهای حیوانی و آلی تقویت شده و از کودهای نیمه پوسیده گاو ، گوسفند و یا پرندگان استفاده نمود . گفتنی است که کود پرندگان بسیار قوی بوده و نیاز به رقیق شدن دارد . در غیر این صورت غلظت کود ، گیاه را خشک مینماید (هنگام استفاده از کودهای دامی حتماً کود باید با محلول ضد عفونی کننده ، استریل گردد تا بعد از کاربرد عوارض جانبی ایجاد ننماید) . همچنین گرمای زیاد این ماه سبب خواب رفتن یا قطع رشد در گونه هایی از کاکتوسها میگردد . از این رو در کوددهی باید اندازه مناسب را در نظر داشت .
مرداد :
در این ماه تابش نور خورشید ، شدیدو سوزاننده است از این رو بیشتر کاکتوسها را باید از تابش مستقیم آفتاب مصون و به دور نگاه داشت و با فراهم کردن سایه بان ، محیط سایه روشنی را برای آنها پدید آورد .
بذر کاکتوسها و گیاهان گوشتی در مردادماه میرسد که باید آنها را گردآوری نمود و برای کاشت دوباره آماده کرد . در این ماه میتوان پاجوش های کاکتوس را به گونه ای که به ریشه بوته مادر ، زیانی وارد نیاید ، جدا کرده و به صورت گیاه مستقل یا قلمه در جایگاهی جداگانه آماده پرورش ساخت .
در مردادماه ، خطر حمله کنه قرمز که آفت کاکتوسهاست ، بسیار زیاد میباشد زیرا در هوای گرم و خشک کنه ها فعالیت بیشتری دارند . بنابراین باید وسایل پیشگیری و یا مداوای آن را پیش بینی نمود و در کاربرد هر گونه سموم حشره کش یا کنه کش ها بهتر است از تازه ترین پدیده های دارویی و دفع آفات سود جست .
شهریور :
در آغاز شهریورماه نیز کاکتوسها همچنان از نور فراوان خورشید برخوردارند . وجود جریان هوا برایشان لازم و ضروری بوده و نقش پایه ای در زندگیشان ایفا میکند . اگر کاکتوسها در نقاطی قرار گیرند که تابش آفتاب خیلی شدید باشد ، برای جلوگیری از سوختگیهای سطحی ، محل سایه روشن برای آنها مناسب تر است . بذر کاکتوسهایی که در آغاز تابستان کاشت شده ، در شهریورماه به رشد کافی رسیده و قابل انتقال از بستر کاشت به گلدانهای مناسب خواهد بود (با دقت ، برای صدمه ندیدن ریشه آنها ، باید در این زمان دادن مواد غذایی به صورت متناوب ولی منظم انجام بگیرد ) .
هنگام ابری شدن هوا ، آبیاری را به کمترین اندازه باید کاهش داد . پیشگیری از خطر حمله آفات نیز در این ماه بسیار مهم و در صورت امکان ، کاکتوسها را علیه حمله آفات سمپاشی مینمایند . در پایان شهریورماه تقریباً فصل رویشی سریع کاکتوسها به پایان میرسد و باید گیاه را کم کم به نور و درجه دمای پایین تر ، عادت داد و این کار در اصطلاح باغبانی به نام آماده سازی گیاه در شرایط سخت و نامساعد نامیده میشود .
بیشتر کاکتوسها که تابستان را پشت سر گذاشته اند ، کم کم به درون گلخانه منتقل میگردند . اما گونه های مقاوم تر ، میتوانند زمان بیشتری در هوای آزاد باقی مانده و از هوای لطیف پاییزی بهره مند گردند .

[*FATIMA*]

روشهای نگهداری کاکتوس در 3 فصل پاییز
مهر :
در ماه مهر تابش نور آفتاب تا اندازه ای کاهش یافته و بهترین نور مناسب برای کاکتوسها وجود دارد . آفتاب مستقیم مهرماه برای کاکتوسها خوشایند است و در زیر پرتو آن گیاهان خود را برای گذراندن شرایط سخت زمستان آماده نموده و مواد مورد نیاز را در بافتهای درونی خود ذخیره میسازند . لیکن چون در مهرماه رفته رفته تبخیر گیاه کمتر میشود ، به همان نسبت باید کم کم اندازه آبیاری را کاهش داد . برقرار کردن جریان مناسب هوا هم بسیار مهم و شب هنگام نیز باید انجام شود . باید توجه داشت در مناطق سردسیر که سرمای زودرس پاییزه وجود دارد درجه دمای گلخانه از 10 درجه سانتیگراد پایین تر نرود .
آبان :
در آبان ماه غالب کاکتوسهایی که دارای گلهای بسیار زیبایی در اواخر بهار بودند ، کم کم خواب زمستانه یا استراحت خود را آغاز میکنند . از این رو آبیاری از این ماه به بعد به کمترین اندازه کاهش مییابد اما نباید آنها را به یکباره کنار گزارد بلکه باید به تدریج آبیاری را کاهش داد تا گیاه بتواند کم کم خود را با شرایط تازه سازگار کند و زیانی نبیند . همچنین ، کار تغذیه گیاه هم بسیار کم میشود . در آبان ماه ، گلدانهای کاکتوس را در بخشی از گلخانه که دارای هوای کم و بیش خشک تری است و روشنایی ملایمی دارد جای داد و هر 15 تا 20 روز یکبار مختصر آبی به آنها میدهند . باید توجه داشت که در این ماه وجود رطوبت زیاد سبب پوسیدن بافت این گیاهان میگردد و دمای 15 تا 20 درجه سانتیگراد برای آنها مناسب است و از این رو میتوان آنها را در اتاقها یا پشت پنجره ها نیز نگهداری نمود . در پایان ماه آبان غالب کاکتوسها را در گلخانه سرد که دارای دمای بالای 10 درجه سانتیگراد است جای میدهند . رسیدن نور کافی و خشک بودن محیط برای آنها ضروری است .
آذر :
از آغاز آذرماه ، کاکتوسها کم کم از میزان فعالیت رویشی فیزیولوژیک خود کاسته و وارد دوره استراحت میشوند و به مراقبت چندانی هم نیاز ندارند . در این مرحله باید گلدانهای کاکتوس را در جای سایه روشن یا گلخانه قرار داده و آبیاری آنها را قطع نموده و هر 20 روز یکبار آبیاری مختصری نمود .
اگر کاکتوسها در سایه قرار گیرند ، در این حالت جوانه های بسیار ضعیف ، باریک و غیر مقاوم تولید کرده و برای دوران رشد آینده بسیار ضعیف و ناتوان میشوند ، بنابراین گذاردن کاکتوسها در روشنایی را نباید از نظر دور داشت . همچنین در این دوره به سبب عدم تغذیه این گیاهان ، نیازی به افزودن کود نیز نیست . البته استثنایی درباره برخی از کاکتوسها وجود دارد که در آذرماه هنوز دوره استراحت آنها آغاز نمیشود و در فصل زمستان از گل آنها در جشن کریسمس استفاده میشود مانند کاکتوسهای کریسمس (christmas cactus) با نام های علمی schlumbergera russelliana , S.bridgesii . این کاکتوسها از لطیف ترین ، زیباترین و خوشرنگ ترین گلهای برخوردارند که هنگام جشن کریسمس باز میشوند و البته نیازمند مراقبت ویژه در ماههای آبان و آذر میباشند . در ماههای یاد شده این کاکتوسها را در نور کامل ، مناسب و ملایم با زمان طولانی در گلخانه قرار میدهند و آب و موادغذایی آنها را تأمین میکنند به گونه ای که در آذرماه این گیاهان به رشد و نمو کافی رسیده و شاخه هایی پرطراوت و جوان ، همانند چتری از اطراف گلدان به طرف پایین ریخته میشود و روی بیشتر آنان گلهایی به رنگ ارغوانی تیره با ظاهری بسیار زیبا نمایان میگردد .

[*FATIMA*]

راههای نگهداری کاکتوس در 3 فصل زمستان
دی :
شمار فراوانی از کاکتوسها در ماه دی به استراحت زمستانه خود ادامه و به اصطلاح در خواب زمستانی فرو میروند . خواب زمستانی برای نیرومندی و آماده شدن این گیاهان و برای رویشی بهتر و قویتر در بهار و به ویژه در گلدان که فضایی کمتر و در نتیجه نیروی بیشتری لازم است کاملاً ضروری است . در این دوره کاکتوسها را آب نمیدهند مگر آنکه خشکی به اندازه ای زیاد باشد که گیاه نیازمندی خود را برای آبیاری نشان دهد . باید دانست در این ماه گیاه فعالیتی ندارد و این آبیاری هم ، برای افزایش رشد یا کمک به نمو گیاه نیست بلکه هدف آن است که گیاه بتواند آب تبخیر شده خود را تا اندازه ای جبران نماید . در هوای بسیار صاف ، روشن و آفتابی و خشک ، پاشیدن کمی آب به صورت مه پاش (=اسپری) ، سبب فراهم آوردن هوای کم و بیش ملایم و مرطوب پیرامون کاکتوسها شده و به زندگی آنها شادابی میبخشد ولی گیاهان نبایستی زیاد خیس شوند زیرا در این صورت به بیماریهای قارچی دچار شده و به زودی میپوسند . بنابراین بهتر است ماهی یک بار و به گونه ای کم و ملایم این کار انجام گیرد .
در کاکتوسهای جوان که دارای ریشه های کوچک ، مویین و ضعیف هستند ، نباید اجازه داد که خشکی به حد زیادی برسد . از همین رو گاه و بیگاه باید خاک آنها را مرطوب نگهداشت تا خشک نشوند .
چنانچه کاکتوسها در گلخانه نگاهداری میشوند ، گیاه نیاز به هوای سالم و تازه دارد و این کار را میتوان با باز و بسته کردن پنجره در ساعتهای میانی روز انجام دارد . چنین کاری برای سرزندگی و سلامت گیاه ضروری میباشد و بهتر است که درجه دمای محیط بیرون از 5+ درجه سانتیگراد پایین تر نباشد .
بهمن و اسفند :
ماههای بهمن و اسفند نیز همانند ماه دی ، برای بسیاری از کاکتوسها زمان استراحت است و در این دوره نیز باید کاکتوسها را در جای سایه روشن یا در گلخانه ای یا آب و هوای معتدل و دمایی نزدیک به 16-18 درجه سانتیگراد قرار داد و از آبیاری آنها خودداری ورزید . تنها ، گونه هایی که دارای اندامهای برگ نما هستند مانند اپی فیلیوم که تبخیر در سطح آنها کم و بیش زیاد بوده و در هوای خیلی خشک بدون آبیاری نمیتوانند دوام بیاورند و یا کاکتوسهایی که در حال رشد هستند مانند کاکتوس کریسمس و یا کاکتوسهای کوچکی که که ریشه کمی داشته و احتمال خشک شدن آنها به سبب نرسیدن آب میرود ، کمی آب ، آن هم در فواصل (10-15 روز یکبار) داده شود . بیشتر کاکتوسهای کامل و بزرگ در این ماه رشد و نموی نداشته و تنها در روزهای آفتابی ، گرم و خشک که از کمبود آب احساس تشنگی میکنند ، و تشنگی خود را با پژمرده شدن اندامهایشان نشان میدهند که میتوان هر ماه یکبار کمی آب ، به صورت مه پاش برای ملایم و مرطوب ساختن محیط به آنها رساند تا پیرامون آنها جوی معتدل و مرطوبی پدید آمده و از خشکی آنها جلوگیری شود .

[*FATIMA*]

یک قانون تجربی برای گزینش گلدان :
کاکتوسهای گرد به گلدانی به قطر 7 سانتیمتر بزرگتر از قطر گیاه نیازمندند و کاکتوسهای استوانه ای در گلدانهایی با قطری به اندازه نیمی از طول خود نیاز دارند که در این صورت بهتر کاشته میشوند و رشد مناسبی را نیز خواهند داشت .
روش نهادن کاکتوسها در گلدان :
- نخست گلدان را با آب داغ شستشو میدهیم . سپس آنرا با برس تمیز نموده تا هرگونه آلودگی و بیماریهایی که از خاک پیشین در آن به جای مانده باشد از میان برود .
- چنانچه گلدان متخلخل است ، پیش از کاشت گیاه تازه ، آن را در آب فرو برده تا خیس گردد تا در آینده از خاک گلدان ، جذب رطوبت ننمایند .
- سوراخ آبکش گلدان را با تکه ای سفال ، سنگ و یا توری فلزی ظریف مربعی شکل میپوشانیم تا از کلوخ شدن و هدر رفتن خاک جلوگیری شود .
- اگر گلدان تزئینی دارید که سوراخ آبکش ندارد ، میتوان کاکتوس را در یک گلدان رسی معمولی کاشته و آن را در درون گلدان تزئینی جای داد . به هنگام آبیاری ته گلدان رسی نباید در آب قرار گیرد چرا که کاکتوسها در اثر رطوبت بیش از اندازه خاک ، در معرض پوسیدگی قرار میگیرند . پیش از نهادن کاکتوس در گلدان باید دقت نمود که مخلوط خاک تا اندازه ای خشک باشد .
- کپه کوچکی از خاک را در عمق 5 سانتیمتری گلدان بریزید و گیاه را در کانون آن بکارید . اگر قد گیاه خیلی کوتاه است ، خاک بیشتری به گلدان افزوده و پیرامون ریشه ها را از خاک پر مینماییم ، تا گلدان تقریباً پر شود . برای آب نیز فضای کافی در گلدان باید منظور داشت . با زدن ضربه ای ملایم به کف گلدان مخلوط خاک درون آن ته نشین و اندکی فشرده میگردد . دقت شود که مخلوط خاک خیلی هم فشرده نشود .
- همچنین در گونه هایی که نسبت به رطوبت بیش از اندازه ، حساسند ، ریختن یک لایه فوقانی سنگریزه میتواند از تماس کف گیاه با خاک گلدان جلوگیری مینماید .
- به کاکتوسهایی که تازه در گلدان کاشته میشوند نباید فوری آب داد بلکه باید چند روزی فرصت داد تا گیاه پس از این جابه جایی ، سازگاری خود را با محیط بازیابد . سپس در چند هفته نخست اندک اندک آنها را آبیاری نمود (با رعایت این کار ، ریشه های شکسته ، بهبود یافته و کارآیی خود را از سر میگیرند) .