درد نيمه نهائي

[touraj atef]

بازي نيمه نهائي بين جوانان ‍ژاپن و تيم به اصطلاح اميد ما كه تمام شد تيم ما همه گونه باخت زيرا تيم ما كه حالا براي تكرار مدال دوره پيش با تيم كره جنوبي بايد بازي كند و از سوئي المپيك را فداي اين احتمالا برنز كرده است چهره ايراني هاي داخل ورزشگاه را همگان مي ديدند چشمها پر غم و گلو هاي گرفته شده از فرياد زدن متوالي “ايران ,ايران ” و صد البته بغضي كه ناشي از شكست ايران داشتند عده اي از آنها دل به چيز هاي خيلي بي اهميت دادند و اعلام مي كردند كه چيني ها هم تيم ما را بيشتر دوست داشتند و اين نازنين هم وطنان نمي دانستند كه هر جاژاپني باشد چيني دوست حريف او است زيرا قصه ژاپن و چين چيزي شبيه بازيهاي ما با تيمهاي عربي است اما در كنار زمين در نزد مسئولين حكايت به گونه ديگر بود كه با هم نگاهي به گفته هاي آنها مي كنيم
1/ غلام پيرواني
سر مربي تيم ملي اميد همچنان با همان سادگي صحبت مي كرد و نشان مي داد كه همچنان در فضاي فجر سپاسي است و با همان بهانه هاي بازيهاي ليگ به اين بازي مي نگريست او باز صحبت از ” پنالت هاي نگرفته شده! ” و ” نفراتهاي بهتر ژاپن !” مي كرد او مي گفت ژاپني ها هافبكهاي ما را بسته بودند و اين كه تيمي كه گل نزند بايد گل بخورد غلام پيرواني همان سر مربي فجر سپاسي بود مردي كه ساده و دوست داشتني است اما براي تبديل به يك سر مربي ملي شدن بايد راه هاي زيادتري را مي پيمود كه نكرد و به همين دليل راه ميان بر را انتخاب كرد او خواست با يك مدال طلا بازيهاي آسيائي از تيم المپيك خداحافظي كند وي براي اين كار چشم بر كاوه رضائي و پيام صادقيان و عليرضا حقيقي … بست تا امثال غلامرضا رضائي و حسيني و رحمتي را به تيم آورد او به دنبال بهانه بود تا به كارنامه اش يك مدال طلا بچسباند تا انتقام از كميته المپيك و مرداني چون افشار زاده و دوستهاي پولدارش بكند كه او را قبول نداشتند او نمي دانست كه بر روي نيمكت تيم هاي ملي بايد فكر و انديشه و تجربه بالا باشد و در سر مربي تيم ملي يك كشور در هر رده اي كه باشد نبايد تسبيح بر گردنش اندازد و… اما درد اين ها به تنهائي نبود ما براي دهن كجي به گوآنژو رفتيم و نتيجه اش دهن كجي به ملتمان شد
2/علي كفاشيان
رئيس فدراسيون فوتبال ما هم حكايت جالبي داشت او با لبخندي بر لب و دهاني كه از جويدن آدامس آرامش نداشت در رو به روي نماينده رسانه ها و در پيشگاه ملت ايران حاضر شد او معتقد بود علت برد ژاپني ها اين بود كه آنها بيشتر تحرك داشتند !! و از سوئي در مقابل سوال خبر نگار كه چرا ژاپن با تيم جوانان خود آمد اما ما با رحمتي و حسيني و غلام رضائي و نزديك به 30% غايبين در تيم اميد آينده شركت كننده در بازيهاي انتخابي مسابقات المپيك شركت كرديم تنها اعلام كرد يان بازيكنان در ليگ بازي مي كردند و تجربه ليگ داشتند و اين خود تجربه بزرگي بود و تيم جوانان ما نمي توانست در اين بازيها شركت كند زيرا نمي توانست داراي تدارك و بازيهاي كافي براي آمادگي باشد . كفاشيان يادش رفت كه در خلال آدامس جويدن هايش بگويد كه چه كسي بايد براي اين تيم تدارك مي ديد ؟ آن آقاياني كه در گوانژو حتي پول آدامسي كه مي جوند را از جيب ملت مهر بان ايران مي پردازند مگر بهر اين نبودند و نيستند كه براي فوتبال اين ديار برنامه ريزي و تدارك ببينند ؟ كفاشيان مي گويد كار ما تازه از امروز شروع شده است و نمي گويد پس چگونه قبل از مسابقات براي تيمها برنامه ريزي نشد ؟ به چه دليل تيم اميدي كه با تعليق فدراسيون فوتبال در سال 2006 به دوحه رفت از همين امروز هم يك قدم جلوتر از اين آقايان برنامه ريز بوده است ؟ و بار ديگر سوالهاي قديمي شروع مي شود كه با اين آقايان مي توانستيم به جام جهاني رويم ؟ با اين آقايان بغير از ناكامي بايد چيز ديگري از تيمهاي جوانان و نوجوانان ايران انتظار مي داشتيم ؟و باز به ياد سخنان علي آبادي رئيس كميته المپيك فوتبال مي افتيم كه عملكردش باعث شد كه امثال كفاشيان ها به فدراسيون فوتبال بيايند كه مي گفت تيم فوتبال ما در گوانژو بوي طلا مي دهد و بايد بگوئيم تنها نفحه اي كه از اين تيم آمد ناكامي و بي تدبيري و بي برنامگي و بي مديريتي و ساده انگاري و بي تجربگي و بي دانشي … بود و بس
افسوس / تورج عاطف
http://www.tourajateef.blogfa.com/tourajatef@hotmail.comhttp://yaddashthayenakhoda.files.wordpress.com/2010/11/iran1.jpg?w=155&h=300 (http://yaddashthayenakhoda.files.wordpress.com/2010/11/iran1.jpg)