باستان شناس
1st November 2010, 10:49 AM
کوروش بزرگ رهایی بخش یهودیان
در اسارت بابل
سرزمین فلسطین با داشتن آب و هوای مساعد و زمین های حاصلخیز و جنگل های انبوه و نیز با توجه به موقعیت جغرافیایی و مکانی حساس که بین آسیا و آفریقا و مصر و جزیره العرب و مدیترانه واقع شده از آغاز تا امروز پیوسته مورد تهاجم و دست اندازی اقوام و ملل گوناگون و قدرت های بزرگ بوده است.
از سپیده دم تاریخ تاکنون قبایل و طوایف و ملل مختلف آرزو می کرده اند که در این سرزمین خوش آب و هوا و حاصلخیز زندگی کنند.
شاید انگیزه ی موسی (ع) برای کوچ دادن قوم خود به این منطقه نیز همین بوده باشد؛ زیرا موسی قوم بنی اسراییل را با وعده ی رسیدن به ارض موعود و سرزمینی که جوی شیر و عسل در آن جاری است از مصر کوچ داد.
این نکته نیز حایز اهمیت است که از حدود 1300 سال پیش از میلاد یعنی نزدیک به 3300 پیش تا کنون هنوز سرزمین فلسطین به آرامش و سلامت نگراییده است.
اما، نهم ماه تموز سال 586 قبل از میلاد برای مردم یهود روزی سیاه و دردناک به شمار می آید زیرا در این روز ضربه ای هولناک بر پیکر یهود وارد آمد.
پس از شکست صدقیا شاه یهودا، او را با سردارانش به نزد بخت نصر(بخت نصر(نبوکد نصر)دوم از 604 تا 562 پیش از میلاد پادشاهی کرد. وی با بخت نصر اول فرق دارد؛ او از 1146 تا 1123 بر بابل فرمان راند.)آوردند و در حالی که شاه مغلوب یهود را به زنجیر کشیده بودند به بابل بردند.
با این سرگذشت تیره و غم افزا پادشاهی خاندان داود پایان یافت و گروه کثیری(در حدود 70 هزار تن) از یهودیان به بابل به اسارت برده شدند.
پس از مرگ پادشاه بابل (562 ق.م) اسارت یهودیان و ویرانی اورشلیم پایان نیافت و تا فرمانروایی فرزندان و جانشینان وی ادامه داشت.
پیامبران یهود ارمیا(Jermia)، حزقیال(Ezekiel)، اشعیا(Isaiah)، دانیال(Danial)و حبقوق(Hebakuk) که خود شریک و رفیق اسارت یهود و ناظر بر ویرانی اورشلیم بودند، آمدن فرد رهایی بخش را بشارت می دادند.
آنان غم و ماتم قوم را با سخنان نغز و کلمات دلنشین شعرگونه با دلداری های حکیمانه تسکین می دادند.
آنها پیش بینی کرده بودند که قوم 70 سال به اسارت در بابل ادامه خواهد داد.
این مدت را کیفر گناهانی که پادشاهان بنی اسراییل و قوم آنها مرتکب شده بودند به شمار می آوردند.
سرودهای ارمیا و اشعیا و ناحوم و دیگر پیامبران بنی اسراییل در کتاب عهد عتیق ضبط است.
آنان به هنگام اسارت سرزمین یهودا پیشگویی کرده و بشارت داده بودند که دوران اسارت و آوارگی شان پایان خواهد یافت و خداوند کسی را برخواهد انگیخت تا مردم را از اسارت نجات دهد.
ادامه دارد ...
در اسارت بابل
سرزمین فلسطین با داشتن آب و هوای مساعد و زمین های حاصلخیز و جنگل های انبوه و نیز با توجه به موقعیت جغرافیایی و مکانی حساس که بین آسیا و آفریقا و مصر و جزیره العرب و مدیترانه واقع شده از آغاز تا امروز پیوسته مورد تهاجم و دست اندازی اقوام و ملل گوناگون و قدرت های بزرگ بوده است.
از سپیده دم تاریخ تاکنون قبایل و طوایف و ملل مختلف آرزو می کرده اند که در این سرزمین خوش آب و هوا و حاصلخیز زندگی کنند.
شاید انگیزه ی موسی (ع) برای کوچ دادن قوم خود به این منطقه نیز همین بوده باشد؛ زیرا موسی قوم بنی اسراییل را با وعده ی رسیدن به ارض موعود و سرزمینی که جوی شیر و عسل در آن جاری است از مصر کوچ داد.
این نکته نیز حایز اهمیت است که از حدود 1300 سال پیش از میلاد یعنی نزدیک به 3300 پیش تا کنون هنوز سرزمین فلسطین به آرامش و سلامت نگراییده است.
اما، نهم ماه تموز سال 586 قبل از میلاد برای مردم یهود روزی سیاه و دردناک به شمار می آید زیرا در این روز ضربه ای هولناک بر پیکر یهود وارد آمد.
پس از شکست صدقیا شاه یهودا، او را با سردارانش به نزد بخت نصر(بخت نصر(نبوکد نصر)دوم از 604 تا 562 پیش از میلاد پادشاهی کرد. وی با بخت نصر اول فرق دارد؛ او از 1146 تا 1123 بر بابل فرمان راند.)آوردند و در حالی که شاه مغلوب یهود را به زنجیر کشیده بودند به بابل بردند.
با این سرگذشت تیره و غم افزا پادشاهی خاندان داود پایان یافت و گروه کثیری(در حدود 70 هزار تن) از یهودیان به بابل به اسارت برده شدند.
پس از مرگ پادشاه بابل (562 ق.م) اسارت یهودیان و ویرانی اورشلیم پایان نیافت و تا فرمانروایی فرزندان و جانشینان وی ادامه داشت.
پیامبران یهود ارمیا(Jermia)، حزقیال(Ezekiel)، اشعیا(Isaiah)، دانیال(Danial)و حبقوق(Hebakuk) که خود شریک و رفیق اسارت یهود و ناظر بر ویرانی اورشلیم بودند، آمدن فرد رهایی بخش را بشارت می دادند.
آنان غم و ماتم قوم را با سخنان نغز و کلمات دلنشین شعرگونه با دلداری های حکیمانه تسکین می دادند.
آنها پیش بینی کرده بودند که قوم 70 سال به اسارت در بابل ادامه خواهد داد.
این مدت را کیفر گناهانی که پادشاهان بنی اسراییل و قوم آنها مرتکب شده بودند به شمار می آوردند.
سرودهای ارمیا و اشعیا و ناحوم و دیگر پیامبران بنی اسراییل در کتاب عهد عتیق ضبط است.
آنان به هنگام اسارت سرزمین یهودا پیشگویی کرده و بشارت داده بودند که دوران اسارت و آوارگی شان پایان خواهد یافت و خداوند کسی را برخواهد انگیخت تا مردم را از اسارت نجات دهد.
ادامه دارد ...