B a R a N
20th October 2010, 09:05 PM
کار آفرينان و نو آوري(دام هاي چهار گانه کار آفريني) (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fmodirestan.mihanbl og.com%2Fpost%2F280)
●مصاحبه با دکتر پیتر دراکر ( 1996 )
کار آفريني يک انضباط نسبتا جدي و شديد ، نوآوري يک اصطلاح اقتصادي و نه فني ، و کار آفريني ايجاد کننده کسب و کار جديد مي باشد. ژاپني ها و کره اي ها در حال ساماندهي و نوآوري هستند. انها گروه هاي کوچکي از داناترين کارکنان خود را به منظور کاربرد نظام مند انضباط نوآوري به منظور شناسايي و توسعه کسب و کارهاي جديد تشکيل داده اند. نوآوري نبوغ اديسون در اختراع و امثال آن نيست . نو آوري مستلزم اين است که ماتغييرات حاصله در کسب و کار – درآمار هاي جمعيتي ، در فناوري و دانش- رابه نحو نظام مندي شناسايي کنيم و سپس آنها را به عنوان فرصت هايي مورد بررسي قراردهيم . نو آوري همچنين نيازمند اتخاذ دشوارترين راهکار براي شرکت هاي موجود :
يعني رها کردن گذشته به جاي دفاع از آن مي باشد.
●دام هاي چهار گانه کار آفريني
چهار دام پييش روي هرکسب و کارجديد و رشد يابنده است که قابل پيش بيني وپيشگيري مي باشند.
اولين دام زماني رخ ميدهد که بسياري از کسب و کارها به خاطر اينکه کار آفرين هاي بنيان گذار آنها اصرار دارند که بهتر از بازار مي فهمند، از صحنه روزگار محو مي شوند. اکثر اختراعات يا محصولات جديد موفق، در بازاري که در آغازبراي آنها طراحي شده بودند، موفقيت به دست نمي آورند . کار آفرينان اين موفقيت غيرمنتظره را رد مي کنند،زيرا فرصت جديد چيزي نيست که براي آن برنامه ريزي کرده باشند.
دومين دام در اين است که کار آفرينان معتقدند که در يک بنگاه جديد ،سود از همه چيز مهم تر است، ولي واقعيت اين است که سود در مرحله دوم قرار دارد. جريان نقدينگي مهم ترين چيز است .بدن در حال رشد نيازمند تغذيه شدن هست. کسب و کاري هم که در حال رشد سريع است پول خوره دارد.
زماني که يک کسب و کار در حال رشد ميباشد، بنيان گذار آن به نحوي باور نکردني در گير و مشغول است . تشکيلات توليدي وتوانايي هاي مديريتي را بيش از حد توسعه مي دهد.
اين همان دام سوم است . بزرگ کردن بيش از حد بنيان مديريتي در آغاز کار بحران مي آفريند ، براي جلوگيري از وقوع آن ميبايست يک گروه مديريت درست کرد و اين گروه از همان نيروهاي موجود و تنها با شناسايي ساير قابليت هاي پنهان افراد به وجود مي آيد .
دام چهارم از همه مشکل تر است اين دام زماني شروع مي شود که کسب و کار با موفقيت پيش مي رود و کار آفرين شروع مي کندتا خود را در مقابل کسب و کار قرار دهد. در اينجا با فردي مواجه هستيم که عمري راصرف اين کسب و کار کرده و داراي يک کسب و کار عظيم و يک گروه مديريتي کارآمد است ،اکنون از خود مي پرسد « چه مي خواهم بکنم؟ نقش من چيست ؟» اينها پرسش هاي غلطي هستند که در نهايت به کار آفرين و کسب و کار او لطمه خواهد زد. در اينجا بايد يک فرد بيروني به کارآفرين ياد آور شود که او ديگر ازاين کار لذت نمي برد و نمي تواندبر روي موضوعات ، درست و مناسب تمرکز کند.
●آيا شرکت هاي بزرگ قادر به پرورش کارآفريني هستند؟
اکثر کتاب هاي کار آفريني بر پايه دوران شصت سال قبل از جنگ جهاني اول قرار دارند و همه نهادها و سازمانهاي ما ، نه تنها فقط موسسات کسب و کاري مان ،در آن شکل گرفته اند.از آن زمان تا سال 1914، ما به طور متوسط هر چهارده ماه يک اختراع جديد داشتيم که به دنبال هريک فورا صنعت جديدي به وجود مي آمد. چنانچه سازمان بزرگ، خواهان باقي ماندن است بايد اختراع کردن را ياد بگيرد. اين حکم براي بعضي از شرکتها به معني ابداع مجدد خودشان است . شرکتهاي بزرگ به طور فزاينده اي درحال رشد از طريق اتحاد ها و سرمايه گذاريهاي مشترک هستند، ولي تعداد اندکي از مديران بزرگ چگونگي و نحوه اداره يک اتحاد را مي دانند. سازمانهاي بزرگ براي باقي ماندن بايد بتواند هرسه مورد بهبود دهي (کايزن)، گسترش دهي و نوآوري را همزمان انجام دهند.
●مصاحبه با دکتر پیتر دراکر ( 1996 )
کار آفريني يک انضباط نسبتا جدي و شديد ، نوآوري يک اصطلاح اقتصادي و نه فني ، و کار آفريني ايجاد کننده کسب و کار جديد مي باشد. ژاپني ها و کره اي ها در حال ساماندهي و نوآوري هستند. انها گروه هاي کوچکي از داناترين کارکنان خود را به منظور کاربرد نظام مند انضباط نوآوري به منظور شناسايي و توسعه کسب و کارهاي جديد تشکيل داده اند. نوآوري نبوغ اديسون در اختراع و امثال آن نيست . نو آوري مستلزم اين است که ماتغييرات حاصله در کسب و کار – درآمار هاي جمعيتي ، در فناوري و دانش- رابه نحو نظام مندي شناسايي کنيم و سپس آنها را به عنوان فرصت هايي مورد بررسي قراردهيم . نو آوري همچنين نيازمند اتخاذ دشوارترين راهکار براي شرکت هاي موجود :
يعني رها کردن گذشته به جاي دفاع از آن مي باشد.
●دام هاي چهار گانه کار آفريني
چهار دام پييش روي هرکسب و کارجديد و رشد يابنده است که قابل پيش بيني وپيشگيري مي باشند.
اولين دام زماني رخ ميدهد که بسياري از کسب و کارها به خاطر اينکه کار آفرين هاي بنيان گذار آنها اصرار دارند که بهتر از بازار مي فهمند، از صحنه روزگار محو مي شوند. اکثر اختراعات يا محصولات جديد موفق، در بازاري که در آغازبراي آنها طراحي شده بودند، موفقيت به دست نمي آورند . کار آفرينان اين موفقيت غيرمنتظره را رد مي کنند،زيرا فرصت جديد چيزي نيست که براي آن برنامه ريزي کرده باشند.
دومين دام در اين است که کار آفرينان معتقدند که در يک بنگاه جديد ،سود از همه چيز مهم تر است، ولي واقعيت اين است که سود در مرحله دوم قرار دارد. جريان نقدينگي مهم ترين چيز است .بدن در حال رشد نيازمند تغذيه شدن هست. کسب و کاري هم که در حال رشد سريع است پول خوره دارد.
زماني که يک کسب و کار در حال رشد ميباشد، بنيان گذار آن به نحوي باور نکردني در گير و مشغول است . تشکيلات توليدي وتوانايي هاي مديريتي را بيش از حد توسعه مي دهد.
اين همان دام سوم است . بزرگ کردن بيش از حد بنيان مديريتي در آغاز کار بحران مي آفريند ، براي جلوگيري از وقوع آن ميبايست يک گروه مديريت درست کرد و اين گروه از همان نيروهاي موجود و تنها با شناسايي ساير قابليت هاي پنهان افراد به وجود مي آيد .
دام چهارم از همه مشکل تر است اين دام زماني شروع مي شود که کسب و کار با موفقيت پيش مي رود و کار آفرين شروع مي کندتا خود را در مقابل کسب و کار قرار دهد. در اينجا با فردي مواجه هستيم که عمري راصرف اين کسب و کار کرده و داراي يک کسب و کار عظيم و يک گروه مديريتي کارآمد است ،اکنون از خود مي پرسد « چه مي خواهم بکنم؟ نقش من چيست ؟» اينها پرسش هاي غلطي هستند که در نهايت به کار آفرين و کسب و کار او لطمه خواهد زد. در اينجا بايد يک فرد بيروني به کارآفرين ياد آور شود که او ديگر ازاين کار لذت نمي برد و نمي تواندبر روي موضوعات ، درست و مناسب تمرکز کند.
●آيا شرکت هاي بزرگ قادر به پرورش کارآفريني هستند؟
اکثر کتاب هاي کار آفريني بر پايه دوران شصت سال قبل از جنگ جهاني اول قرار دارند و همه نهادها و سازمانهاي ما ، نه تنها فقط موسسات کسب و کاري مان ،در آن شکل گرفته اند.از آن زمان تا سال 1914، ما به طور متوسط هر چهارده ماه يک اختراع جديد داشتيم که به دنبال هريک فورا صنعت جديدي به وجود مي آمد. چنانچه سازمان بزرگ، خواهان باقي ماندن است بايد اختراع کردن را ياد بگيرد. اين حکم براي بعضي از شرکتها به معني ابداع مجدد خودشان است . شرکتهاي بزرگ به طور فزاينده اي درحال رشد از طريق اتحاد ها و سرمايه گذاريهاي مشترک هستند، ولي تعداد اندکي از مديران بزرگ چگونگي و نحوه اداره يک اتحاد را مي دانند. سازمانهاي بزرگ براي باقي ماندن بايد بتواند هرسه مورد بهبود دهي (کايزن)، گسترش دهي و نوآوري را همزمان انجام دهند.