باستان شناس
19th October 2010, 05:48 PM
ای کاش در مدرسه چهارباغ، درس عشق می آموختند
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174848.jpgاین روزها در هنگامه ای که بازار بی مهری به میراث فرهنگی گرم است و به بهانه های گوناگون به گنجینه های کهنسال تاریخی این ملت دست درازی می شود مدرسه چهارباغ نیز در فهرست میراث فرهنگی در آستانه نابودی قرار دارد. اگرچه مدرسه چهارباغ یکی از نخستین ساختمان های ارزشمند تاریخی اصفهان خواهد بود که قربانی مدیریت سودجویانه مافیای متروسازان خواهد شد؛ اما این تنها مترو نیست که بر پیکر این اثر ارزشمند تاریخی زخم می زند. جای زخم های برجای مانده از بی مهری طلاب که ساکنان قدیمی این مدرسه تاریخی هستند نیز دیدگان را می آزارد و دل ها را به درد می آورد. اما نگران کننده تر آن که این میخ طویله ها را کسانی بر شاخ و برگ گلبوته های درهم تنیده بر کاشی های هفت رنگ این مدرسه فرو کرده اند که ادعا می کنند باغبانان فرهنگ و دین این مردم هستند.
مدرسه چهارباغ یا " مدرسه سلطانی" یا " مدرسه مادر شاه" که به خاطر انواع و طرح های مختلف کاشی از آن با نام " موزه کاشی کاری اصفهان" نام می برند، آخرین بنای تاریخی شکوهمند برجای مانده از دوران صفوی است که باغی زیبا با درختان کهنسال چنار و "مادی فرشادی" را در دل خود جای داده است.
معماری چشم نواز، کاشی کاری زیبا، طراحی دلفریب گنبد با ارتفاع 38 متر و گلدسته ها با ارتفاع 36 متر، دری با طراح های آمیخته از قلمزنی و طلاکاری و نقره کاری، منبر یکپارچه مرمرین،خوش نویسی بر کاشی ها و پنجره های چوبی آلت بری شده، از ویژگی های برجسته این گنجینه تاریخی است که به وسعت 12000 متر مربع با 121 حجره در بدنه شرقی خیابان چهارباغ عباسی به خواست مادر شاه سلطان حسین در سال 1092 خورشیدی، خوش نشسته است.
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174850.jpgجای شگفتی است، هنگامی که می شنویم سال ها پیش ( 1233 خورشیدی ) ژوزف آرتور گوبینو ( Gobineau ) نویسنده و سیاست مدار فرانسوی ( نویسنده کتاب تاریخ ایرانیان طبق آثار شرقی، یونانی و لاتین ) به هنگام بازدید از مدرسه چهارباغ، چنان دل به زیبایی های آن می سپارد و در پیشگاه هنر سازندگان آن سر خم می کند که به فرزند خویش می گوید: " مبادا در حیاط مدرسه بدوی که از پژواک صدای گام هایت لرزشی ایجاد شود و تکه ای از کاشی های آن سست شود و فرو افتد" ، اما امروز ما باید نگران فرو افتادن همان کاشی ها به خاطر گذر مترو از زیر خیابان چهارباغ باشیم و جای زخم میخ طویله طلاب را برکاشی ها ببینیم. ای کاش امروز هم " گوبینو" ها بودند و ارزش های هنری نهفته در این گنجینه تاریخی را به مدیران بی مسئولیت شهر اصفهان یاد آوری می کردند، شاید سخن بیگانه ای آشنا با تاریخ و فرهنگ ما، آن ها را به خود می آورد.
دوربین حساس و کنجکاو هنرمند دلسوز اصفهانی " میم . سین" ، گوشه ای از زخم های فرو نشسته بر پیکر مدرسه چهارباغ را ثبت کرده است که در ادامه خواهید دید:
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174847.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174849.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174845.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174846.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174848.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174848.jpgاین روزها در هنگامه ای که بازار بی مهری به میراث فرهنگی گرم است و به بهانه های گوناگون به گنجینه های کهنسال تاریخی این ملت دست درازی می شود مدرسه چهارباغ نیز در فهرست میراث فرهنگی در آستانه نابودی قرار دارد. اگرچه مدرسه چهارباغ یکی از نخستین ساختمان های ارزشمند تاریخی اصفهان خواهد بود که قربانی مدیریت سودجویانه مافیای متروسازان خواهد شد؛ اما این تنها مترو نیست که بر پیکر این اثر ارزشمند تاریخی زخم می زند. جای زخم های برجای مانده از بی مهری طلاب که ساکنان قدیمی این مدرسه تاریخی هستند نیز دیدگان را می آزارد و دل ها را به درد می آورد. اما نگران کننده تر آن که این میخ طویله ها را کسانی بر شاخ و برگ گلبوته های درهم تنیده بر کاشی های هفت رنگ این مدرسه فرو کرده اند که ادعا می کنند باغبانان فرهنگ و دین این مردم هستند.
مدرسه چهارباغ یا " مدرسه سلطانی" یا " مدرسه مادر شاه" که به خاطر انواع و طرح های مختلف کاشی از آن با نام " موزه کاشی کاری اصفهان" نام می برند، آخرین بنای تاریخی شکوهمند برجای مانده از دوران صفوی است که باغی زیبا با درختان کهنسال چنار و "مادی فرشادی" را در دل خود جای داده است.
معماری چشم نواز، کاشی کاری زیبا، طراحی دلفریب گنبد با ارتفاع 38 متر و گلدسته ها با ارتفاع 36 متر، دری با طراح های آمیخته از قلمزنی و طلاکاری و نقره کاری، منبر یکپارچه مرمرین،خوش نویسی بر کاشی ها و پنجره های چوبی آلت بری شده، از ویژگی های برجسته این گنجینه تاریخی است که به وسعت 12000 متر مربع با 121 حجره در بدنه شرقی خیابان چهارباغ عباسی به خواست مادر شاه سلطان حسین در سال 1092 خورشیدی، خوش نشسته است.
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174850.jpgجای شگفتی است، هنگامی که می شنویم سال ها پیش ( 1233 خورشیدی ) ژوزف آرتور گوبینو ( Gobineau ) نویسنده و سیاست مدار فرانسوی ( نویسنده کتاب تاریخ ایرانیان طبق آثار شرقی، یونانی و لاتین ) به هنگام بازدید از مدرسه چهارباغ، چنان دل به زیبایی های آن می سپارد و در پیشگاه هنر سازندگان آن سر خم می کند که به فرزند خویش می گوید: " مبادا در حیاط مدرسه بدوی که از پژواک صدای گام هایت لرزشی ایجاد شود و تکه ای از کاشی های آن سست شود و فرو افتد" ، اما امروز ما باید نگران فرو افتادن همان کاشی ها به خاطر گذر مترو از زیر خیابان چهارباغ باشیم و جای زخم میخ طویله طلاب را برکاشی ها ببینیم. ای کاش امروز هم " گوبینو" ها بودند و ارزش های هنری نهفته در این گنجینه تاریخی را به مدیران بی مسئولیت شهر اصفهان یاد آوری می کردند، شاید سخن بیگانه ای آشنا با تاریخ و فرهنگ ما، آن ها را به خود می آورد.
دوربین حساس و کنجکاو هنرمند دلسوز اصفهانی " میم . سین" ، گوشه ای از زخم های فرو نشسته بر پیکر مدرسه چهارباغ را ثبت کرده است که در ادامه خواهید دید:
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174847.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174849.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174845.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174846.jpg
http://www.mypixshare.com/images/10011/12419/00174848.jpg