touraj atef
18th October 2010, 10:33 AM
مرا گفت
كه از ياد برم آن كه مرا هم نوع بود
در جشن فقر و غذا
ثروتمندان را, روزي دادند
لبخندها آمد و قهقه شد و شادماني بدرقه آنان كه همواره شادند و
در اين ميان اشكهاي ,گرسنه پسر سيه چرده دور و زاغه نشين امروز هم شهريم از ياد رفت
صداي فرياد و هلهه آمد
“مرگ بر گرسنگي”
ليك اين فرياد ز شكمچراني آنها بود كه بهانه ” گرسنگي روز ” را گرفتند به ياد آناني كه هيچگاه به ياد نياورند, خوردند و برون ريختند و سرانجام لبخندي و شعاري و فريادي و بعد بي كران فراموشي نثار آن فراموش شدگان دائمي كردند
….
مرا گفت
ازياد برم كه
انسانم
وروزگاري شرمگين بودم گر لقمه نان بر سر سفره ام و مي دانستم كه غريبه اي كه او را در هياهوي روزمرگي هايم گم كرده ام با سرشك به رنگ اناري كه روياي هرشب دلبندش است به فرزندانش مي نگرد كه گرسنه سر به بالين نهاده اند
…
مرا گفت
از ياد برم كه
انسانم
بي ادعا بايد بهر روزي رفيق و يار و همشهري و هم وطن و هم جهانم پردغدغه باشم
اما تنها شكمهايم فربه شد
وانديشه هاي هر روز لاغر و زبون گشتند
در هماهنگي فربگي هايم با آن شكمهاي بر آمده ز گرسنگي كودك سيه چرده ديار دور تنها لبخند زدم شعار دادم و روز و هفته و سور تعيين نمودم و سرانجام
برايم اين دم, تنها غنيمت بود
سفره اي
سور چراني
لبخند به شعاري
بهانه اي به مهماني
كه نام روز جهاني
به آن داده اند
روزجهاني غذا
در مكتبخانه دخترم
درسي جز سورچراني نداشت
مادران آمدند با ظرفهاي مملو از غذا
بي توجه به كودكي كه در زباله داني با
ذوق و سرور تكه ناني و پس مانده سورچراني همسايه و شايد خود خانه آن مادر را به نيش مي كشيد
مادران و پدران آمدند
وننگريستند
كه كودكشان چگونه به همشهري فقير مي نگرد
و چون دختركم پرسد
چرا صبح اين بچه برنج خورد؟
و من هيچ چاره اي نداشتم جز آن كه گويم
هرگاه كه برنجي باشد
براي اين كودك فقير, صبح
و سپيدي است
و نويدي كه هنوز تواند زنده ماند
افسوس
و صدافسوس
جشن شكمبارگي ها افزونتان باد
و در اين ميان
فراموشي سياه ما
براي
روياي برنج سپيد كودكان گرسنه آن دگري
كي رسد پايان؟
…
**********************************
http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/10/halabche.jpg?w=150&h=97 (http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/10/halabche.jpg)
كه از ياد برم آن كه مرا هم نوع بود
در جشن فقر و غذا
ثروتمندان را, روزي دادند
لبخندها آمد و قهقه شد و شادماني بدرقه آنان كه همواره شادند و
در اين ميان اشكهاي ,گرسنه پسر سيه چرده دور و زاغه نشين امروز هم شهريم از ياد رفت
صداي فرياد و هلهه آمد
“مرگ بر گرسنگي”
ليك اين فرياد ز شكمچراني آنها بود كه بهانه ” گرسنگي روز ” را گرفتند به ياد آناني كه هيچگاه به ياد نياورند, خوردند و برون ريختند و سرانجام لبخندي و شعاري و فريادي و بعد بي كران فراموشي نثار آن فراموش شدگان دائمي كردند
….
مرا گفت
ازياد برم كه
انسانم
وروزگاري شرمگين بودم گر لقمه نان بر سر سفره ام و مي دانستم كه غريبه اي كه او را در هياهوي روزمرگي هايم گم كرده ام با سرشك به رنگ اناري كه روياي هرشب دلبندش است به فرزندانش مي نگرد كه گرسنه سر به بالين نهاده اند
…
مرا گفت
از ياد برم كه
انسانم
بي ادعا بايد بهر روزي رفيق و يار و همشهري و هم وطن و هم جهانم پردغدغه باشم
اما تنها شكمهايم فربه شد
وانديشه هاي هر روز لاغر و زبون گشتند
در هماهنگي فربگي هايم با آن شكمهاي بر آمده ز گرسنگي كودك سيه چرده ديار دور تنها لبخند زدم شعار دادم و روز و هفته و سور تعيين نمودم و سرانجام
برايم اين دم, تنها غنيمت بود
سفره اي
سور چراني
لبخند به شعاري
بهانه اي به مهماني
كه نام روز جهاني
به آن داده اند
روزجهاني غذا
در مكتبخانه دخترم
درسي جز سورچراني نداشت
مادران آمدند با ظرفهاي مملو از غذا
بي توجه به كودكي كه در زباله داني با
ذوق و سرور تكه ناني و پس مانده سورچراني همسايه و شايد خود خانه آن مادر را به نيش مي كشيد
مادران و پدران آمدند
وننگريستند
كه كودكشان چگونه به همشهري فقير مي نگرد
و چون دختركم پرسد
چرا صبح اين بچه برنج خورد؟
و من هيچ چاره اي نداشتم جز آن كه گويم
هرگاه كه برنجي باشد
براي اين كودك فقير, صبح
و سپيدي است
و نويدي كه هنوز تواند زنده ماند
افسوس
و صدافسوس
جشن شكمبارگي ها افزونتان باد
و در اين ميان
فراموشي سياه ما
براي
روياي برنج سپيد كودكان گرسنه آن دگري
كي رسد پايان؟
…
**********************************
http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/10/halabche.jpg?w=150&h=97 (http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/10/halabche.jpg)