Cista
5th October 2010, 01:28 AM
طوری سرویس می زد که فرشاد صفتی، سرپرست تیم ملی تنیس ایران گفت:« به این می گن بازیکن ببین چه خاکی از سرویس هاش بلند می شه». مسابقات دو سال پیش جام دیویس در تهران بود. پاکستانی ها با بازیکنی به ورزشگاه انقلاب آمده بودند، که در رده بندی جهانی رتبه ای در حدود 100 داشت و به تازگی «ماردی فیش» آمریکایی را در تورنمنتی برده بود؛ حسام قریشی. پسر قد بلند و خوش رویی که حتی خستگی تمرین هم مانع مصاحبه با او در کنار زمین نبود.
حسام در آن مسابقات بنیامین ابراهیم زاده، تنیس بازی را که فدراسیون از آلمان آورده بود تا به «دسته دوم» جام دیویس صعود کند، را برد. در بازی دو نفره هم با این که صعود تیم اش قطعی شده بود به زمین رفت،تا تلافی برخورد «نه چندان جالب» مسئولان ایرانی برای اخراج مادرش از جایگاه را در آورده باشد. قریشی به همراه تیم پاکستان از ایران رفت و بعید به نظر می رسد بار دیگر گذرش به کشور ما بیافتد.
پسرک وقتی در نیویورک و جلوی چشمان 23 هزار تماشاگر ورزشگاه «آرتور اش» بلند گو را در دست گرفت و شروع به حرف زدن کرد، هم همان قدر خوشرو و دوست داشتنی به نظر می رسید. او صدای کشورش را بلندتر از هر نوایی به گوش جهان رساند: «خیلی ها به اشتباه پاکستان را کشوری تروریست پرور می دانند. مردم من هم به اندازه شما عاشق و مهربان هستند. ما هم به اندازه شما صلح و آرامش را دوست داریم».
دیگر این که قریشی پاکستانی و «روهان بوپانا» همی تیمی هندی اش فینال اوپن آمریکا را به برادران برایان (باب و مایک) باخته بودند، چندان اهمیتی نداشت. حتی این که حسام با نایب قهرمانی در یو اس اوپن« 415 هزار دلار» صاحب شد، هم کسی را شگفت زده نکرد. بلکه همه قرار گرفتن یک هندی و یک پاکستانی را که در عالم سیاست «دشمنی خونی» هم هستند، را «بازی صلح» نامیدند. قریشی در مسابقه ای که به طور زنده در 47 کشور جهان پخش شد و پیش چشم میلیون ها بیننده آبروی کشورش را خرید.
اما سهم ما از ورزشی که به اعتقاد خیلی ها محبوب ترین ورزش جهان پس از فوتبال است، چیست؟ ادعای رسیدن تنیس بازی ایرانی به فینال یک گرند اسلم آن قدر «توهم آمیز» است که حتی مایی که به «گنده» و «بی منطق» حرف زدن عادت داریم، را هم می ترساند. منصور بهرامی یک بار در سال 1989 رویای ما را محقق کرد و به فینال دونفره اوپن فرانسه رسید. چقدر در پرورش بهرامی نقش داشتیم؟ جواب ساده است. همان قدر که در پرورش ارغوان رضایی به خودمان زحمت دادیم. رضایی در فرانسه بالید و به سطح اول تنیس دنیا رسید، تا مایی که با هیچ «چسبی» نتوانسته بودیم، «آندره آغاسی» را به خودمان بچسبانیم، خیلی هم «خجالت زده» نباشیم.
پاکستان با حسام قریشی خودنمایی می کند و ما سال گذشته از این که به «دسته چهارم» جام دیویس سقوط نکردیم، «بشکن زنان» از سوریه برگشتیم.
زمین های تنیس ما روز به روز گران تر می شوند. «بچه تنبل» های تیم ملی تکانی به خودشان نمی دهند. پشتوانه سازی در فدراسیون کماکان رویایی دست نیافتنی است. تلویزیونی که بسکتبال ملی را نشان نمی دهد، ازکنار تنیس هم خیلی راحت می گذرد و ما همه خوابیم.
حسام در آن مسابقات بنیامین ابراهیم زاده، تنیس بازی را که فدراسیون از آلمان آورده بود تا به «دسته دوم» جام دیویس صعود کند، را برد. در بازی دو نفره هم با این که صعود تیم اش قطعی شده بود به زمین رفت،تا تلافی برخورد «نه چندان جالب» مسئولان ایرانی برای اخراج مادرش از جایگاه را در آورده باشد. قریشی به همراه تیم پاکستان از ایران رفت و بعید به نظر می رسد بار دیگر گذرش به کشور ما بیافتد.
پسرک وقتی در نیویورک و جلوی چشمان 23 هزار تماشاگر ورزشگاه «آرتور اش» بلند گو را در دست گرفت و شروع به حرف زدن کرد، هم همان قدر خوشرو و دوست داشتنی به نظر می رسید. او صدای کشورش را بلندتر از هر نوایی به گوش جهان رساند: «خیلی ها به اشتباه پاکستان را کشوری تروریست پرور می دانند. مردم من هم به اندازه شما عاشق و مهربان هستند. ما هم به اندازه شما صلح و آرامش را دوست داریم».
دیگر این که قریشی پاکستانی و «روهان بوپانا» همی تیمی هندی اش فینال اوپن آمریکا را به برادران برایان (باب و مایک) باخته بودند، چندان اهمیتی نداشت. حتی این که حسام با نایب قهرمانی در یو اس اوپن« 415 هزار دلار» صاحب شد، هم کسی را شگفت زده نکرد. بلکه همه قرار گرفتن یک هندی و یک پاکستانی را که در عالم سیاست «دشمنی خونی» هم هستند، را «بازی صلح» نامیدند. قریشی در مسابقه ای که به طور زنده در 47 کشور جهان پخش شد و پیش چشم میلیون ها بیننده آبروی کشورش را خرید.
اما سهم ما از ورزشی که به اعتقاد خیلی ها محبوب ترین ورزش جهان پس از فوتبال است، چیست؟ ادعای رسیدن تنیس بازی ایرانی به فینال یک گرند اسلم آن قدر «توهم آمیز» است که حتی مایی که به «گنده» و «بی منطق» حرف زدن عادت داریم، را هم می ترساند. منصور بهرامی یک بار در سال 1989 رویای ما را محقق کرد و به فینال دونفره اوپن فرانسه رسید. چقدر در پرورش بهرامی نقش داشتیم؟ جواب ساده است. همان قدر که در پرورش ارغوان رضایی به خودمان زحمت دادیم. رضایی در فرانسه بالید و به سطح اول تنیس دنیا رسید، تا مایی که با هیچ «چسبی» نتوانسته بودیم، «آندره آغاسی» را به خودمان بچسبانیم، خیلی هم «خجالت زده» نباشیم.
پاکستان با حسام قریشی خودنمایی می کند و ما سال گذشته از این که به «دسته چهارم» جام دیویس سقوط نکردیم، «بشکن زنان» از سوریه برگشتیم.
زمین های تنیس ما روز به روز گران تر می شوند. «بچه تنبل» های تیم ملی تکانی به خودشان نمی دهند. پشتوانه سازی در فدراسیون کماکان رویایی دست نیافتنی است. تلویزیونی که بسکتبال ملی را نشان نمی دهد، ازکنار تنیس هم خیلی راحت می گذرد و ما همه خوابیم.