MR_Jentelman
4th October 2010, 06:18 AM
امام زاده داوود و جاده معروف آن براي نسل هاي مختلف ايرانيان، داراي خاطرات شيرين و تکرار نشدني است. از «تپه سلام» که در آن براي اولين بار گنبد امامزاده داوود را مي‌شود ديد و به آن حضرت مي‌شود سلام داد تا شهر بازي بيرون امام زاده و بازارچه دوست داشتني آن.
فضاي امامزاده داوود و ده اطرافش با اين شيرواني‌ها و آن هواي فوق‌العاده خنک يادآور شمال کشور است. در واقع شما نيم‌ساعته مي‌توانيد تا شمال برويد؛ هم زيارت، هم سياحت.
شهرت اصلي امامزاده داوود، به خاطر مسير سخت و کوهستاني آن است. زماني فقط با کمک قاطرچي‌ها مي‌شد اين راه را طي کرد. حتي الان هم که مسير راحت و آسفالته‌اي براي رسيدن به امامزاده کشيده شده، در انتهاي مسير ماشين‌رو، حداقل يک ربع بايد سربالايي تندي را پياده رفت. مسير کوهستاني و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زيارت هم مي‌شد و براي همين بود که يکي از نذرهاي رايج در تهران قديم، نذر زيارت امامزاده داوود بود.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180412250_emamzadeh01.jpg
در قديم اهالي تهران براي زيارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد مي‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همين قاطرچي‌ها به امامزاده مي‌رفتند. اين امر اختصاص به طبقه خاصي هم نداشت و تقريبا همه زوار اين کار را مي‌کردند؛ مثلا در «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه» آمده که ناصرالدين شاه روز دوشنبه 17محرم 1306قمري را در فرحزاد گذراند تا روز بعد به زيارت امامزاده داوود برود. فرحزاد که آب و هوايي فوق‌العاده خوش دارد، آن‌قدر براي تهراني‌ها جذاب بوده که براي آن ضرب‌المثل هم بسازند: «تا بگويي ف، من رفته‌ام فرحزاد.»...
زيارت امامزاده داوود، از زمان قاجاريه به يکي از عادات تهراني‌ها تبديل شد. طوري که ناصرالدين شاه قاجار، در قريه خوش‌آب‌وهواي شهرستانک که بسيار به اين امامزاده نزديک است، قصري ساخت تا بعد از زيارت، در آنجا استراحت بکند
دعايي‌ها به صف
زيارت امامزاده داوود، از زمان قاجاريه به يکي از عادات تهراني‌ها تبديل شد. طوري که ناصرالدين شاه قاجار، در قريه خوش‌آب‌وهواي شهرستانک که بسيار به اين امامزاده نزديک است، قصري ساخت تا بعد از زيارت، در آنجا استراحت بکند. در واقع شهرستانک پشت قله‌اي به نام شاه‌نشين است که دره امامزاده داوود در جنوب اين قله قرار دارد. معمولا کساني که براي کوهنوردي به اين منطقه مي‌آيند، به شهرستانک هم مي‌روند. از آن طرف، از شهرستانک هم مي‌شود به امامزاده داوود آمد...
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180411359_1548.jpg
اينجا چراغي روشن است
امروز البته از دعانويس‌هايي که دعايي‌ها پيش آنها مي‌رفتند، چندان خبري نيست و در عوض، اطراف امامزاده پر است از مسافرخانه‌ها و کاسب‌هاي دستفروش. هم به علت سختي راه و هم به خاطر آب و هواي خوش اين منطقه، شب ماندن در مسافرخانه‌هاي اطراف امامزاده کاملا مرسوم است...
علاوه بر مسافرخانه‌ها، امامزاده داوود به بازارش هم شهرت دارد. توي اين بازار، هر چيزي که فکرش را بکنيد مي‌شود پيدا کرد؛ از خوراکي‌هاي عصر پدربزرگ‌ها تا کيف و سيني منقش به تصوير جومونگ؛ يک‌جور همنشيني سنت و مدرنيته.
ساختمان امامزاده، طبق الگوي اصلي بناهاي آرامگاهي ايران ساخته شده است: دو مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در وسط راه دارند.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180410296_01.jpg
خود بقعه، در زمان صفويه بنا شده است ولي چيزي که در حال حاضر از آن بنا به جا مانده، يک بقعه هشت‌ضلعي به طول و عرض تقريبي شش متر با سرداب زير آن است. ساختمان اصلي اما متعلق به دوره قاجاريه است. روي در ورودي حرم، هشت بيت شعر نوشته شده که در آنها اسم فتحعلي شاه آمده و معلوم مي‌شود که اين حرم در آن زمان ساخته شده است. آن طور که از «روزنامه خاطرات عزيزالسلطان» برمي‌آيد، در زمان قاجار، بناي اين امامزاده يک شيرواني سبزرنگ معروف هم داشته که الان ديگر خبري از آن نيست.
بقعه ساده امامزاده از يک ضريح ساده، معروف به ضريح جعفري تشکيل شده است با طول 2/5 و عرض 1/30 متر. دخيل بستن به اين ضريح، جزو آداب اصلي زيارت امامزاده داوود است، طوري که روي شبکه‌هاي ضريح، به سختي مي‌شود جاي خالي پيدا کرد. در گوشه شمال‌شرقي بقعه يک دريچه آهني است که به سرداب باز مي‌شود. امامزاده در اين سرداب مدفون است.
مهمان ايران
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180411671_290_230.jpg
در نسب امامزاده داوود اختلاف نظر هست. طبق زيارتنامه موجود در بقعه، ايشان «داوود بن عماد بن جعفر بن نوح بن عقيل بن‌هادي بن يحيي بن قاسم بن ابراهيم بر اسماعيل بن ابراهيم بن حسن المثني بن‌امام‌حسن‌مجتبي(ع)» معرفي شده‌اند اما متن اذن دخول کمي متفاوت است: «... عقيل بن يحيي الهادي بن جواد بن قاسم. ..» که در هر دو عبارت، آن حضرت نسل يازدهم امام مجتبي(ع) به حساب مي‌آيد. با اين حال در دره‌هاي مجاور امامزاده، در سمت غرب و جنوب غربي، در آبادي‌هاي رندان و سنگان بقعه‌هاي کوچک‌تري به نام امامزاده عمادالدين، امامزاده علاءالدين، امامزاده قاسم و امامزاده عقيل وجود دارد که مردم محلي معتقدند پدر (امامزاده عمادالدين) و برادران امامزاده داوود هستند.
آنچه شيخ ذبيح‌الله محلاتي در کتاب «اختران تابناک» و مرحوم عباس اقبال آشتياني در مقاله «جغرافياي بلاد و نواحي» خود، درباره امام زاده داوود گفته اند هم در اين گزارش آمده است.
چطور برويم؟
راحت‌ترين مسير براي رسيدن به امامزاده داوود، جاده کن – سولقون است. از انتهاي بلوار آبشناسان (يا نيايش) وارد فلکه دوم شهران مي‌شويد. از آنجا 25 کيلومتر تا امامزاده راه است که به دليل سربالايي تندش، 45 دقيقه‌اي طول مي‌کشد تا به پارکينگ امامزاده برسيد. از آنجا هم تقريبا يک ربع پياده بايد برويد تا به صحن امامزاده برسيد.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180410593_02.jpg
راه ديگري هم هست. مسير دوم از انتهاي اتوبان يادگار امام شروع مي‌شود، از دره کنار رودخانه فرحزاد مي‌گذرد و بعد از 15 کيلومتر به «تپه سلام» مي‌رسد؛ جايي که اولين بار در طول مسير گنبد امامزاده داوود ديده مي‌شود و بايدهمين راه را تا انتها رفت.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/2010092918041131_04.jpg
يک مسير ديگر هم براي کوهنوردان وجود دارد، مي‌توانيد با تله‌کابين توچال تا ايستگاه هفت برويد و از آنجا به سمت قله توچال برويد. جاده را پيدا بکنيد و از آنجا تا قله شاه‌نشين در پشت شهرستانک بياييد. با دورزدن قله به امامزاده مي‌رسيد.يادتان باشد که در فصل زمستان، اين دو مسير قابل استفاده نيست.
منبع:سرزمين من
فضاي امامزاده داوود و ده اطرافش با اين شيرواني‌ها و آن هواي فوق‌العاده خنک يادآور شمال کشور است. در واقع شما نيم‌ساعته مي‌توانيد تا شمال برويد؛ هم زيارت، هم سياحت.
شهرت اصلي امامزاده داوود، به خاطر مسير سخت و کوهستاني آن است. زماني فقط با کمک قاطرچي‌ها مي‌شد اين راه را طي کرد. حتي الان هم که مسير راحت و آسفالته‌اي براي رسيدن به امامزاده کشيده شده، در انتهاي مسير ماشين‌رو، حداقل يک ربع بايد سربالايي تندي را پياده رفت. مسير کوهستاني و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زيارت هم مي‌شد و براي همين بود که يکي از نذرهاي رايج در تهران قديم، نذر زيارت امامزاده داوود بود.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180412250_emamzadeh01.jpg
در قديم اهالي تهران براي زيارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد مي‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همين قاطرچي‌ها به امامزاده مي‌رفتند. اين امر اختصاص به طبقه خاصي هم نداشت و تقريبا همه زوار اين کار را مي‌کردند؛ مثلا در «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه» آمده که ناصرالدين شاه روز دوشنبه 17محرم 1306قمري را در فرحزاد گذراند تا روز بعد به زيارت امامزاده داوود برود. فرحزاد که آب و هوايي فوق‌العاده خوش دارد، آن‌قدر براي تهراني‌ها جذاب بوده که براي آن ضرب‌المثل هم بسازند: «تا بگويي ف، من رفته‌ام فرحزاد.»...
زيارت امامزاده داوود، از زمان قاجاريه به يکي از عادات تهراني‌ها تبديل شد. طوري که ناصرالدين شاه قاجار، در قريه خوش‌آب‌وهواي شهرستانک که بسيار به اين امامزاده نزديک است، قصري ساخت تا بعد از زيارت، در آنجا استراحت بکند
دعايي‌ها به صف
زيارت امامزاده داوود، از زمان قاجاريه به يکي از عادات تهراني‌ها تبديل شد. طوري که ناصرالدين شاه قاجار، در قريه خوش‌آب‌وهواي شهرستانک که بسيار به اين امامزاده نزديک است، قصري ساخت تا بعد از زيارت، در آنجا استراحت بکند. در واقع شهرستانک پشت قله‌اي به نام شاه‌نشين است که دره امامزاده داوود در جنوب اين قله قرار دارد. معمولا کساني که براي کوهنوردي به اين منطقه مي‌آيند، به شهرستانک هم مي‌روند. از آن طرف، از شهرستانک هم مي‌شود به امامزاده داوود آمد...
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180411359_1548.jpg
اينجا چراغي روشن است
امروز البته از دعانويس‌هايي که دعايي‌ها پيش آنها مي‌رفتند، چندان خبري نيست و در عوض، اطراف امامزاده پر است از مسافرخانه‌ها و کاسب‌هاي دستفروش. هم به علت سختي راه و هم به خاطر آب و هواي خوش اين منطقه، شب ماندن در مسافرخانه‌هاي اطراف امامزاده کاملا مرسوم است...
علاوه بر مسافرخانه‌ها، امامزاده داوود به بازارش هم شهرت دارد. توي اين بازار، هر چيزي که فکرش را بکنيد مي‌شود پيدا کرد؛ از خوراکي‌هاي عصر پدربزرگ‌ها تا کيف و سيني منقش به تصوير جومونگ؛ يک‌جور همنشيني سنت و مدرنيته.
ساختمان امامزاده، طبق الگوي اصلي بناهاي آرامگاهي ايران ساخته شده است: دو مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در وسط راه دارند.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180410296_01.jpg
خود بقعه، در زمان صفويه بنا شده است ولي چيزي که در حال حاضر از آن بنا به جا مانده، يک بقعه هشت‌ضلعي به طول و عرض تقريبي شش متر با سرداب زير آن است. ساختمان اصلي اما متعلق به دوره قاجاريه است. روي در ورودي حرم، هشت بيت شعر نوشته شده که در آنها اسم فتحعلي شاه آمده و معلوم مي‌شود که اين حرم در آن زمان ساخته شده است. آن طور که از «روزنامه خاطرات عزيزالسلطان» برمي‌آيد، در زمان قاجار، بناي اين امامزاده يک شيرواني سبزرنگ معروف هم داشته که الان ديگر خبري از آن نيست.
بقعه ساده امامزاده از يک ضريح ساده، معروف به ضريح جعفري تشکيل شده است با طول 2/5 و عرض 1/30 متر. دخيل بستن به اين ضريح، جزو آداب اصلي زيارت امامزاده داوود است، طوري که روي شبکه‌هاي ضريح، به سختي مي‌شود جاي خالي پيدا کرد. در گوشه شمال‌شرقي بقعه يک دريچه آهني است که به سرداب باز مي‌شود. امامزاده در اين سرداب مدفون است.
مهمان ايران
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180411671_290_230.jpg
در نسب امامزاده داوود اختلاف نظر هست. طبق زيارتنامه موجود در بقعه، ايشان «داوود بن عماد بن جعفر بن نوح بن عقيل بن‌هادي بن يحيي بن قاسم بن ابراهيم بر اسماعيل بن ابراهيم بن حسن المثني بن‌امام‌حسن‌مجتبي(ع)» معرفي شده‌اند اما متن اذن دخول کمي متفاوت است: «... عقيل بن يحيي الهادي بن جواد بن قاسم. ..» که در هر دو عبارت، آن حضرت نسل يازدهم امام مجتبي(ع) به حساب مي‌آيد. با اين حال در دره‌هاي مجاور امامزاده، در سمت غرب و جنوب غربي، در آبادي‌هاي رندان و سنگان بقعه‌هاي کوچک‌تري به نام امامزاده عمادالدين، امامزاده علاءالدين، امامزاده قاسم و امامزاده عقيل وجود دارد که مردم محلي معتقدند پدر (امامزاده عمادالدين) و برادران امامزاده داوود هستند.
آنچه شيخ ذبيح‌الله محلاتي در کتاب «اختران تابناک» و مرحوم عباس اقبال آشتياني در مقاله «جغرافياي بلاد و نواحي» خود، درباره امام زاده داوود گفته اند هم در اين گزارش آمده است.
چطور برويم؟
راحت‌ترين مسير براي رسيدن به امامزاده داوود، جاده کن – سولقون است. از انتهاي بلوار آبشناسان (يا نيايش) وارد فلکه دوم شهران مي‌شويد. از آنجا 25 کيلومتر تا امامزاده راه است که به دليل سربالايي تندش، 45 دقيقه‌اي طول مي‌کشد تا به پارکينگ امامزاده برسيد. از آنجا هم تقريبا يک ربع پياده بايد برويد تا به صحن امامزاده برسيد.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/20100929180410593_02.jpg
راه ديگري هم هست. مسير دوم از انتهاي اتوبان يادگار امام شروع مي‌شود، از دره کنار رودخانه فرحزاد مي‌گذرد و بعد از 15 کيلومتر به «تپه سلام» مي‌رسد؛ جايي که اولين بار در طول مسير گنبد امامزاده داوود ديده مي‌شود و بايدهمين راه را تا انتها رفت.
http://img.tebyan.net/big/1389/07/2010092918041131_04.jpg
يک مسير ديگر هم براي کوهنوردان وجود دارد، مي‌توانيد با تله‌کابين توچال تا ايستگاه هفت برويد و از آنجا به سمت قله توچال برويد. جاده را پيدا بکنيد و از آنجا تا قله شاه‌نشين در پشت شهرستانک بياييد. با دورزدن قله به امامزاده مي‌رسيد.يادتان باشد که در فصل زمستان، اين دو مسير قابل استفاده نيست.
منبع:سرزمين من