neginekimiya
20th September 2010, 08:47 PM
ده سال است آمدهام توی سینما، چشم قشنگها به کنار، در این سال ها غیر از من چه کسی آمده؟ به حمید فرخ نژاد گفتم من بهترین بازیگر جهانم و از قهقهه داشت می افتاد زمین. او میداند چه میگویم. هر دومان می دانیم چه هستیم. اینها همه شوخی هستند.
به گزارش خبرآنلاین، حامد بهداد، بازیگر سینمای ایران در گفتگویی ضمن پاسخگویی به نقدهایی بر بازیهایش باز هم خود را به نوعی بهترین بازیگر عنوان کرد. برخی نکات حرفهای بهداد که با ماهنامه سینمایی «24» گفتگو میکرد، بدین شرح است:
- باید قدر موقعیتها را بدانم. من ارزش کسی که نقد مینویسد و در نقدش مرا میکوبد و قدر کسی را که در نوشتهاش به نظر خودش پدر من را در میآورد، میدانم.
- اینکه به خاطر یک یادداشت منفی به هوشنگ گلمکانی پریدم به این دلیل بود که من به یک جریان پریدم. ممکن بود بعد از ایشان یک مشت منتقد غیر فرهنگی اجازه پیدا کنند به هنرمندان بی ادبی کنند. مگر باقی نمی نویسند؟ من تا به حال چیزی گفتم؟ من نقدهای همه را می خوانم، از پرویز دوایی تا هوشنگ گلمکانی تا راجر ایبرت، همه شان را می شناسم. از آن بازیگرهایی نیستم که رو برگردانم بپرسم ببخشید شما؟!...اما ماجرای گلمکانی فرق داشت. من حس کردم آن نوشته و مقدمه بالای آن در مجله فیلم برنامه ریزی شده است. گاهی از قبل چند نفر تصمیم میگیرند یک نفر را بزنند.
- شاید دچار توهم توطئه شده باشم ولی اگر نباشد و من درست فکر کرده باشم چه؟ اگر توهم توطئه باشد که من در جواب نقد آنها نقد نوشتم، مثل خودشان. ولی اگر توهم نبوده باز هم کار درست را انجام دادم.
- منتقد میتواند بنویسد و شاید من خوشم نیاید، ولی از همین نوشتههایی که علیه من مینویسند نکته ای پیدا می کنم که به کارم بیاید.
- اگر بازی من گاهی اغراق شده و گل درشت به نظر میآید، دلیلش بستر ضعیف و ناقصی است که در آن بازی میکنم. اگر در فیلم کارگردانی غلو شده و اغراق آمیز دیده میشوم به این خاطر است که فیلم و کارگردان توان و کشش استفاده درست از قابلیتهای من را ندارند.
- این دروغ است که بهداد می خواهد هر پلانی را برای خودش بخرد و نمیگذارد بازیگری دیده شود. عاشق این هستم که بازیگر مقابلم بازی کند. با خانم هدیه تهرانی سر هفت دقیقه تا پاییز در صحنه فینال در توشات پشتم را به دوربین کردم تا صحنه متعلق به او بشود. درست است که تعلیق این سکانس با کاراکتر من است ولی کلیت سکانس مال ایشان است و این را رعایت کردم.
- ده سال است آمدهام توی سینما، چشم قشنگها به کنار، در این سال ها غیر از من چه کسی آمده؟ خودم می دانم حمید فرخ نژاد هست، شهاب حسینی هست، محسن تنابنده آمده، بهرام رادان هست، مهدی هاشمی و رضا کیانیان وجود دارند، خسرو شکیبایی و پرویز پرستویی وجود دارند. من فقط راجع به خودم حرف میزنم. به حمید فرخ نژاد گفتم من بهترین بازیگر جهانم و از قهقهه داشت می افتاد زمین. او میداند چه میگویم. هر دومان می دانیم چه هستیم. اینها همه شوخی هستند.
- اگر کسی از این حرف های من اذیت می شود، احساس خطر می کند. در صورتی که به همه میگویم آقا از خودتان تعریف کنید. والا خوب می شوید، مجبورید که خوب بشوید. این حرفها چیزی بین واقعیت و بازی است. شاهنامه آخرش خوش است. باید برویم جلو ببینیم چه پیش می آید و هر کس چند مرده حلاج است. این را زمان مشخص خواهد کرد. من دارم با این کارها و این حرف ها به سینما دامن می زنم به جریان تماشا دامن میزنم. نمایش، نمایش، نمایش. این نمایش است که باید ادامه پیدا کند.
خبر آنلاین
به گزارش خبرآنلاین، حامد بهداد، بازیگر سینمای ایران در گفتگویی ضمن پاسخگویی به نقدهایی بر بازیهایش باز هم خود را به نوعی بهترین بازیگر عنوان کرد. برخی نکات حرفهای بهداد که با ماهنامه سینمایی «24» گفتگو میکرد، بدین شرح است:
- باید قدر موقعیتها را بدانم. من ارزش کسی که نقد مینویسد و در نقدش مرا میکوبد و قدر کسی را که در نوشتهاش به نظر خودش پدر من را در میآورد، میدانم.
- اینکه به خاطر یک یادداشت منفی به هوشنگ گلمکانی پریدم به این دلیل بود که من به یک جریان پریدم. ممکن بود بعد از ایشان یک مشت منتقد غیر فرهنگی اجازه پیدا کنند به هنرمندان بی ادبی کنند. مگر باقی نمی نویسند؟ من تا به حال چیزی گفتم؟ من نقدهای همه را می خوانم، از پرویز دوایی تا هوشنگ گلمکانی تا راجر ایبرت، همه شان را می شناسم. از آن بازیگرهایی نیستم که رو برگردانم بپرسم ببخشید شما؟!...اما ماجرای گلمکانی فرق داشت. من حس کردم آن نوشته و مقدمه بالای آن در مجله فیلم برنامه ریزی شده است. گاهی از قبل چند نفر تصمیم میگیرند یک نفر را بزنند.
- شاید دچار توهم توطئه شده باشم ولی اگر نباشد و من درست فکر کرده باشم چه؟ اگر توهم توطئه باشد که من در جواب نقد آنها نقد نوشتم، مثل خودشان. ولی اگر توهم نبوده باز هم کار درست را انجام دادم.
- منتقد میتواند بنویسد و شاید من خوشم نیاید، ولی از همین نوشتههایی که علیه من مینویسند نکته ای پیدا می کنم که به کارم بیاید.
- اگر بازی من گاهی اغراق شده و گل درشت به نظر میآید، دلیلش بستر ضعیف و ناقصی است که در آن بازی میکنم. اگر در فیلم کارگردانی غلو شده و اغراق آمیز دیده میشوم به این خاطر است که فیلم و کارگردان توان و کشش استفاده درست از قابلیتهای من را ندارند.
- این دروغ است که بهداد می خواهد هر پلانی را برای خودش بخرد و نمیگذارد بازیگری دیده شود. عاشق این هستم که بازیگر مقابلم بازی کند. با خانم هدیه تهرانی سر هفت دقیقه تا پاییز در صحنه فینال در توشات پشتم را به دوربین کردم تا صحنه متعلق به او بشود. درست است که تعلیق این سکانس با کاراکتر من است ولی کلیت سکانس مال ایشان است و این را رعایت کردم.
- ده سال است آمدهام توی سینما، چشم قشنگها به کنار، در این سال ها غیر از من چه کسی آمده؟ خودم می دانم حمید فرخ نژاد هست، شهاب حسینی هست، محسن تنابنده آمده، بهرام رادان هست، مهدی هاشمی و رضا کیانیان وجود دارند، خسرو شکیبایی و پرویز پرستویی وجود دارند. من فقط راجع به خودم حرف میزنم. به حمید فرخ نژاد گفتم من بهترین بازیگر جهانم و از قهقهه داشت می افتاد زمین. او میداند چه میگویم. هر دومان می دانیم چه هستیم. اینها همه شوخی هستند.
- اگر کسی از این حرف های من اذیت می شود، احساس خطر می کند. در صورتی که به همه میگویم آقا از خودتان تعریف کنید. والا خوب می شوید، مجبورید که خوب بشوید. این حرفها چیزی بین واقعیت و بازی است. شاهنامه آخرش خوش است. باید برویم جلو ببینیم چه پیش می آید و هر کس چند مرده حلاج است. این را زمان مشخص خواهد کرد. من دارم با این کارها و این حرف ها به سینما دامن می زنم به جریان تماشا دامن میزنم. نمایش، نمایش، نمایش. این نمایش است که باید ادامه پیدا کند.
خبر آنلاین