بی سرنشین های آمریکایی

[ریپورتر]

Firebee زنبور آتشین یکسری از هواگردهای بدون سرنشین هستند که توسط شرکت رایان در اوایل دهه 1950 طراحی شدند که کاربرد شان ایفای نقش هدف برای تست های تیر اندازی هوایی جنگنده های نیروی هوایی و بعدا دریایی ایالات متحده بود.
این پهپاد ها اولین سری اهداف پرنده (Drone) بودند که به یک موتور جت مجهز میشدند و به طور گسترده ای در ارتش آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر به خدمت گرفته شدند به گونه ای که شاید بتوان گفت که این پرنده ها پرکاربرد ترین در نوع خود هستند.
این پرنده دارای دو نوع یک و دو است.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/twuav_02_02.png

این مدل نیز خود دارای دو نوع Q-2/KDA-1 و 124/BQM-34A میباشد که در ادامه به معرفی آنها خواهیم پرداخت:
Q-2/KDA-1 Firebee: این پرنده که اولین از این نوع بود حاصل قراردادی است که در سال 1948 بین نیروی هوایی آمریکا و شرکت رایان برای تولید یک هدف پرنده مجهز به موتور جت منعقد شد.
اولین پرواز آزمایشی این هواگرد که در پیش نمونه دارای بالهای عقب رفته و دماغه ای گرد بود و با استفاده از یک بوستر میشد آن را از زمین به خوبی هوا پرتاب کرد در اوایل سال 1951 انجام شد که پس از موفق ارزیابی شدن توسط متخصصین نیروی هوایی سفرش تولید آن به شرکت رایان داده شد.
این پرنده که در نیروی هوایی Q-2A نام گرفت از یک موتور جت Continental J69-T-19B که دارای کششی معادل 481 کیلو گرم بود بهره میگرفت البته بعدا نیروی هوایی برای یک سری تست ها در ارتفاع بالا چند نمونه Q-2B که دارای موتور قدرتمند تری بودند را سفارش داده و به خدمت گرفت.
اکنون نوبت نیروی دریایی آمریکا بود تا این پرنده را به خدمت بگرید ، در همان سالها نیروی دریایی این هواگرد را با نام KDA-1 وارد خدمت کرد که تنها تفاوت آن با نمونه ای که در دست نیروی هوایی بود این بود که از پیشرانه توربو جت Fairchild J44-R-20B که کششی معادل 453 کیلوگرم بود استفاده میکرد.
این هواگرد در نیروی دریایی چند بار مورد بازبینی و ارتقا قرار گرفت که حاصل آن نمونه هایی با نام XKDA-2 و XKDA-3 و KDA-4 بود که از این میان فقط KDA-4 به طور گسترده ای تولید شده و به خدمت گرفته شد.
میان این نمونه ها و نمونه اصلی در ظاهر جز در برخی موارد جزیی تغییری مشاهده نمیشود و عمده تفاوت آنها در پیشرانه های تقویت شده ای بود که در آنها به کار گرفته میشد


http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_Firebee_Launch.jpg

نمونه BQM-34A/124:
در اواخر دهه 1950 قرار دادی بین نیروی هوایی آمریکا و شرکت رایان برای تولید نسل دوم این اهداف پرنده که Q-2C نامگذاری شدند منعقد شد که اولین پیش نمونه پرواز خود را در سال 1958 انجام داد و در سال 1960 وارد خط تولید شد اما در سال 1963 دوباره طراحی شد تا برخی از نواقص آن بر طرف شود که حاصل این امر نمونه جدیدی به نام BQM-34A بود.
اما نمونه های نسل اول KDA-1 و KDA-4 هنوز در نیروی دریایی مشغول به خدمت بودند که با انجام همین تغییرات و اصلاحات به ترتیب به نمونه های AQM-34B و AQM-34C تبدیل شدند.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/twuav_02_03.png

اما تفاوت های BQM-34A با نمونه نسل اولی چه بود؟
BQM-34A از هواکش های بزرگتر ، بالهای بلند تر و دماغه ای بر آمده در مقایسه با نمونه نسل اول بهره میبرد و دراری یک موتور توربو جت Continental J69-T-29A با کششی معادل 770 کیلوگرم بود.
این تغییرات به حدی موثر بودند که نیروی دریایی هم تصمیم گرفت تا از این نمونه استفاده کند اما ارتش آمریکا سراغ نمونه زمین پرتاب MQM-34D رفت که دارای بالهایی بلند تر و بوستر راکتی سنگین تری بود.
اما در دهه 1970 ارتش آمریکا برای انجام یک سری تست های هدف گیری موشک پدافند هوایی استینگر اقدام به انجام یکسری تغییرات در این هدف پرنده کرد که از جمله مهمترین آنها میتوان به جایگزینی پیشرانه استاندارد آن با نمونه توربو جت General Electric J85-GE-7 که دارای کششی معادل 10.9 کیلونیوتون بود و متعلق به دیکوی ADM-20C Quail بود اشاره کرد.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-Teledyne-Ryan-Firebee-hatzerim-1.jpg

همچنین در این تغییرات دماغه این پرنده نیز مورد بازبینی قرار گرفت تا عملکرد بهتری از خود نشان دهد اما در همین زمان نیروی دریایی مشغول ارتقا دادن BQM-34A های خود با آیونیک پروازی پیشرفته تر بود که بعدا آنها را BQM-34S نامگذاری کرد همچنین این نیرو در اوایل دهه 1980 اقدام به تعویض پیشرانه این پرنده با موتور J69-T-41A که کششی معادل 871 کیلوگرم را داشت کرد در حالی که نیروی هوایی موتور J85-GE-7 را برگزید اما مسئله ای که حائر اهمیت است این است که این تغییرات هیچ تاثیری روی ظاهر پرنده نداشت و ظاهر و آئرودینامیک پرنده هیچ تغییری نکرد که این خود نقش به سزایی در کاهش هزینه ها داشت.
سر انجام تولید نمونه BQM-34A در سال 1982 پایان یافت اما خط تولید در سال 1986 به منظور تولید نمونه BQM-34S این پرنده بازگشایی شد.
پس از گذشت چند سال یعنی اوایل سال 1989 نمونه هایی که در اختیار نیروی دریایی و هوایی بودند مورد بهسازی های جدیدی قرار گرفتند که مهمترین آنها تعویض موتور قبلی با موتور پیشرفته J85-GE-100 بود که کششی معادل 1110 کیلوگرم داشت وبقیه بهسازی ها شامل بهبود و مدرنیزه کردن آیونیک پروازی بودند ونهایتا در اواخر دهه 1990 بعضی از این پرنده ها به سیسیتم هدایت GPS مجهز شدند.


http://gallery.military.ir/albums/userpics/bqm-34s.jpg

DC 130 پرنده مادری بود که وظیفه پرتاب و کنترل این پهپاد ها را بر عهده داشت و میتوانست تا چهار فروند از این اهداف پرنده را در زیر پایلونهای خود حمل کند اما اگر قرار بود که Firebee از وسیله دیگری چرتاب شود این پرنده یک هلیکوپتر بود که در هنگام پرتاب Firebee چتر نجات آن را به کار می انداخت و این چتر هنگامی که قرار بود تا این پرنده با زمین برخورد کند به کار می افتاد البته این چتر بعدها برای نمونه شناسایی این پرنده استاندارد شد تا در هنگام فرود برای این پرنده مشکلی پیش نیامده و اطلاعاتش از بین نرود همچنین این پهپاد میتوانست روی آب برای مدتی معلق بماند که نقطه قوت برای آن به شمار میرود.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/250px-DC-130H_Hercules_drone_control_with_a_pair_of_AQM-34_Firebee.JPEG

http://gallery.military.ir/albums/userpics/250px-CH-3_Sea_King_helicopter_recovering_a_Firebee.JPEG


http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_Firebee_1982.jpg

نمونه هدف پرنده این پهپاد دارای سیستم های کنترلی گوناگونی است که قابلیت هایی تقریبا مشابه یک جنگنده به این پهپاد میدهد که در امر شبیه سازی بسیار موثر و حائز اهمیت است از جمله این قابلیت ها میتوان به قدرت مانور مناسب ، امکان استفاده از رادار و تجهیزات منحرف کننده مثل غلاف های چف و منور اشاره کرد.
عملکرد این هدف پرنده آنقدر موفقیت آمیز بوده که هنوز هم در خدمت نیروی هوایی و دریایی ارتش آمریکا قرار دارد و علاوه بر آنها کشورهای کانادا و ژاپن هم از آن استفاده میکنند که کشور ژاپن این پرنده را توسط شرکت صنایع سنگین فوجی در خاک خود تولید مینماید همچنین تعدادی از انواع این پهپاد در اختیار ناتو قرار دارد.
کلا تعداد 7000 فروند از این پرنده شاخته شده است که از این میزان تعداد 1280 فروند نمونه نسل اول آن به شمار می آیند.


http://gallery.military.ir/albums/userpics/xq-2c.jpg

[ریپورتر]

نمونه Firebee II

علاوه بر نمونه اصلی و پایه که همان Firebee I بود شرکت رایان یک نمونه نسل سوم این پرنده را با نام Firebee II یا مدل 166 تولید کرد که دارای قابلیت پرواز فراصوت بود این پرنده که ظاهرش به کلی با نمونه FirebeeI متفاوت بود از همان موتور و سیسیتم کنترل استفاده میکرد و در نیروی دریایی با نام BQM-34E و در نیروی هوایی با نام BQM-34F وارد خدمت شد.
قرار داد این پروژه در سال 1965 بین این شرکت و نیروی دریایی آمریکا منعقد شد و اولین پرواز های این پرنده در سال 1968 آغاز شدند.
نمونه BQM-34F که در اختیار نیروی هوایی بود اندکی سنگین تر بود ولی در عوض به چتر نجاتی مجهز بود که امکان دسترسی به این پرنده روی هوا در هنگام سقوط ازاد را میداد و میشو به وسیله یک هلیکوپتر این پرنده را قبل از برخورد با زمین در اختیار گرفت.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/bqm-34f.jpg
BQM_34F
اما نمونه BQM-34E که در اختیار نیروی دریایی بود در اواسط دهه 1970 مورد بهسازی واقع شد که طی این بهسازی ها آیونیک این پرنده ارتقا داده شد و پهپاد حاصل BQM-34T نام گرفت.
در کل نمونه Firebee II بسیار کشیده تر از نمونه یک بود و بیشتر به یک دارت شبیه بود و از یک موتور توربو جت Teledyne CAE J69-T-6 که کششی برابر 835 کیلوگرم داشت استفاده میکرد همچنین از آنجایی که مخازن سوخت داخلی آن گنجایش کمی داشتند این پرنده از یک مخزن سوخت خارجی یا قابلیت جدا شدن استفاده میکرد تا بتواند به سرعت فراصوت برسد و هنگامی که به این سرعت میرسید اقدام به جدا کردن این مخزن سوخت مینمود.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/bqm-34e.jpg
BQM_34E

در کل تعداد 268 فروند از نمونه دو ساخته شدند که در برابر چند هزار فروند نمونه اول مقدار بسیار کمی به حساب می اید و این در حالی است که علی رغم اینکه نمونه اول هنوز پس از گذشت 50 سال در حال خدمت است نمونه دوم از خدمت بازنشسته شده.

نمونه Fire Fly and Lightning Bug یا مدل 147

مدل هدف پرنده این پهپاد آنقدر موفق بود که شرکت رایان تصمیم به طراحی و ساخت نمونه شناسایی آن گرفت که این نمونه هم بسیار موفق ظاهر شد و به طور گسترده ای در جنگ ویتنام به کار گرفته شد.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/bqm-34a-1.jpg

[ریپورتر]

در سال 1961 و اندکی قبل از شروع جنگ ویتنام شرکت رایان تحت پروژه ای به نام پرواز آتش Fire Fly اقدام به نصب یک سری از سیستم های شناسایی بر روی نمونه BQM-34A این پهپاد نمود و به این وسیله این نمونه را از حالت هدف پرنده به پهپاد شناسایی تغییر داد که این عمل رضایت فرماندهان نیروی هوایی آمریکا را جلب نمود و حاصل آن پهپاد شناسایی به نام Model 147A شد که اولین پرواز خود را در آپریل 1962 به انجام رساند.
عمده تفاوت این نمونه با نمونه استاندارد این پهپاد که هدف پرنده بود در توان حمل سوخت بیشتر به همراه دارا بودن سیستم های هدایتی جدید بود اما مثل همان نمونه BQM-34A از یک موتور توربو جت J69-T-29 استفاده میکرد و داراری چتر نجات بود و از هواپیمای DC-130 پرتاب میشد.
تست های موفق این پرنده باعث شد تا از آن به صورت گسترده ای در مناطق جنوب شرقی آسیا جهت ماموریت های شناسایی استفاده شود.
طراحی این پرنده آنقدر قوی و دقیق بود که نیروی هوایی آمریکا هیچ تغییراتی در آن اعمال نکرد.
عملکرد این نمونه باعث پیدایش گونه های دیگر از این پرنده شد که به تقضیل شرح داده میشودند.

اما در خلال سالهای 1964 تا 1965 نمونه Model 147B این پرنده تولید شد که اولین پهپاد عکسبرداری / شناسایی ارتفاع بلند به حساب می آمد ، این نمونه دارای بدنه ای کشیده تر برای حمل سوخت بیشتر و مساحت بالهایی تا دو برابر نمونه استاندارد بود.

مدل 147C این پرنده که بالهای کوتاه تری داشت به عنوان نمونه آزمایشی و آموزشی به کار گرفته میشد.

مدل 147D ای پرنده که در حقیقت همان نمونه C بود به سیستم های الکترونیکی ELINT برای ایفای ماموریت های جاسوسی C.I.A مجهز شده بود.

مدل 147E تلفیقی از دو مدل D و C بود به این صورت که بدنه مدل C را حفظ کرده بود و در عوض به سیستم های الکترونیکی ELINT مجهز شده بود.

نمونه 147F این پرنده در نیروی دریایی به منظور آزمایش غلاف اخلالگر AN/ALQ-51 به کار میرفت.(این نمونه در حقیقت بر گرفته از مدل 147B بود)

نمونه بعدی مدل 147G بود که تفاوت اصلی اش با مدل 147B بدنه کشیده تر و موتور قدرتمند تر J69-T-41A آن بود. این مدل دارای دوربین تلویزیونی با لنز قابل زوم بود و توانایی انتقال داده ها به صورت همزمان برای ایفای نقش های شناسایی میدان نبرد را داشت.(این نمونه بعدا 147J نامگذاری شد)

مدل 147H این پرنده (که بعدا AQM-34N نامگذاری گردید) نمونه مخصوص شناسایی ارتفاع بلند بود و بالهای آن حتی از نمونه 147B نیز بلند تر بودند و به بیش از 9.75 متر در مقایسه با 3.93 متر نمونه 147A میرسیدند.

اما مدل 147J که مشتقی از مدل 147G بود برای عکسبرداری و شناسایی در ارتفاع پایین در نظر گرفته شده بود و به یک سیستم کنترل ارتفاع که وابسته به فشار هوا بود مجهز شده بود.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/ryan-model-147.jpg

نمونه 147N این پهپاد یک دیکوی غیر قابل بازیافت بود که در ارتفاع متوسط بود که بر پایه مدل 147A این پهپاد تولید شده بود.
وظیفه این پرنده معطوف کردن توجه پدافند هوایی دشمن به خود بود تا پرنده بعدی که معمولا از نمونه شناسایی بود بتواند به راحتی به انجام ماموریت بپردازد.
اما از آنجا که گاهی اوقات این دیکوی ها با بازگشت به آسمان خودی و برخورد با زمین حادثه ساز میشدند مسئولین نیروی هوایی به فکر تولید نمونه 147NX افتادند که علاوه بر قابلیت بازیافت توانایی محدودی در عکسبرداری هم داشت.(نمونه ارتفاع کم این پرنده 147NQ نام داشت)

اما نمونه AQM-34G این پهپاد یک سیستم اخلالگر الکترونیکی ECM ارتفاع متوسط بود که توسط نیروی هوایی و تحت برنامه Compass Bin (در قطب نما) تولید شده بود ، این نمونه که کاملا مشابه مدل های 147C/D بود از یک جمر Jammer فعال به انضمام یک غلاف پرتاب کننده چف بهره میبرد و دارای یک سیستم برنامه ریزی پرواز بود.
نمونه های اولیه سری AQM-34G را Model 147NA و نمونه های بعدی را 147NC نامگذاری کردند.
بعضی از انواع سری 147NC را برای حمل کاغذهای تبلیغاتی بهینه سازی کردند و آنها را نمونه AQM-34H نامیدند.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34g.jpg
AQM-34G

مدل 147S این پرنده نوع تقویت شده ویژه عکسبرداری از ارتفاع کم در روز بود که دارای گونه های مختلفی بود.( نمونه های اولیه را 147SA مینامیدند. )
تمامی گونه های 147S بالهایی کوتاه تر از نمونه اصلی BQM-34A داشتند اما در عوض بدنه شان کشیده تر بود و از موتور قدرتمندی که در نمونه های مدل 147G/J استفاده میشد بهره میبردند.
نمونه AQM-34K یا مدل 147SRE مدل شناسایی در شب 147SB بود.
نمونه مدل 147SK این پرنده در نیروی دریایی استفاده میشد و روی ناو ( USS Ranger(CVA-61 عملیاتی شده بود.

نمونه AQM-34L یا مدل 147SC نمونه تخصصی شناسایی ارتفاع پایین بود که در نیروی هوایی و تحت پروژه های Compass Bin و Buffalo Hunter به تعداد بسیار زیاد ساخته شد.
بعضی از انواع این نمونه که به دوربین تلویزیونی و سیستم انتقال داده های همزمان مجهز شده بودند AQM-34L/TV نام گرفتند و مدل 147SC این پرنده یکی از موفق ترین نمونه ها با رکورد 87.2% بقای پس از انجام ماموریت بود و نمونه AQM-34L این پرنده Tom Cat نام گرفت و 68 ماموریت را با موفقیت با پایان رساند.(نمونه AQM-34M یا مدل 147SD ارتقا یافته نمونه AQM-34L بود که به سیستم هدایت از راه دور LORAN مجهز شده بودند و میتوانستند در ارتفاعی بین 60 تا 150 متر پرواز کرده و به عملیات بپردازند.)

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34l.jpg
AQM-34L

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34m.jpg
AQM-34M

نمونه AQM-34P یا مدل 147T نسخه شناسایی ارتفاع بالی این پهپاد به شمار میرود که بر پایه نوع AQM-34N این پرنده ساخته شده و دارای یک موتور قدرتمند Teledyne CAEJ100-CA-100 بود اما فقط چند ماموریت شناسایی در کار نامه این پرنده وجود دارد که آنها هم در سالهای 1979 و 1980 به وقوع پیوستند.
اما در آپریل 1969 یک فروند EC-121 نیروی هوایی آمریکا که در حال جمع آوری اطلاعات نیروهای ویتنامی و فرکانس رادار های موشک های پدافندی ارتش ویتنام شمالی بود توسط یکی از همین موشک های سام سرنگون شد و این واقعه باعث شد تا نیروی هوایی آمریکا به فکر یک پرنده جهت جمع آوری اطلاعات (سرقت اطلاعات) در این ماموریت های خطرناک بیفتند و این پرنده چیزی نبود جز AQM-34P.
نتیجه این کار منجز به ساخت پرنده ای با نام AQM-34Q یا مدل 147TE تحت پروژه Combat Dawn نیروی هوایی آمریکا گردید.
بعد ها این پرنده مورد بازبینی قرار گرفت و علاوه بر ارتقا سیستم های الکترونیکی و شنود یک مخرن خارجی هم برای حمل بیشتر سوخت در ماموریت های دور برد برای آن در نظر گرفته شده که این پرنده جدید AQM-34R یا مدل 147TF نام گرفت.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34q.jpg
AQM-34Q

[ریپورتر]

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34r.jpg
AQM-34R

از آنجایی که تعداد بسیار زیادی از هواپیماهای جاسوسی و شنود و اخلالگر آمریکا در دهه 1960 در آسمان شمال ویتنام سرنگون شده بودند نیرو ی هوایی آمریکا به فکر تهیه هواپیمای بدون سرنشین برای این منظور افتاد به همین جهت در سال 1967 برنامه فرشته نبرد Combat angel را آغاز نمود و طی آن برخی نمونه های سری 147NA پهپاد Firebee را برای انجام ماموریت های جاسوسی و ضد الکترونیک ECM آماده کرد اما بعدا با شروع بمباران های گسترده آمریکا بر فراز ویتنام در نوامبر سال 1968دیگر نیازی به این پرنده حس نشد و تولید این پرنده لغو گشت اما با توجه به سابقه خوبی که این نمونه در طول مدت کم خدمت خود بر جای گذاسته بود نیروی هوایی قراردادی با شرکت رایان به امضا رساند که بر اساس آن قرار شد تا این شرکت نمونه های AQM-34H/J که در انبار ها موجود بودند را به استاندارد AQM-34V یا مدل TRA Model 255 که همان نقش اخلالگر الکترونیک را بر عهده داشت برساند.
این نمونه که اولین پرواز خود را در مارس یال 1976 به انجام رساند از یک رادار فعال با 38 غلاف پرتاب کننده چف بهره میبرد .
کلا 60 فروند از این مدل ساخته شدند که همگی در سال 1978 آزمایش شده و وارد خدمت گشتند.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/aqm-34v.jpg
AQM-34V

[ریپورتر]

http://gallery.military.ir/albums/userpics/twuav_01_05.png

در اوایل دهه 50 میلادی نیروی هوایی ارتش آمریکا نیار خود را به یک موشک آشیانه یاب برای از ردیابی و نابود سازی رادار های زمینی را مطرح ساخت و در سال 1953 شرکت Radioplane به عنوان پیمانکار این پروژه که به MX-2013. شهرت داشت برگزیده شد.
این شرکت نمونه ی Model RP-54D ملقب به Crossbow (کمان) را ارائه نمود که در واقع مشتق شده از نمونه کوچکتر YQ-1B این شرکت که یک هدف پرنده بود به شمار میرفت ؛ این پرنده که در آغاز B 67 نام داشت پس از آنکه نیروی هوایی استفاده از عنوان B (که در سال 1955 به بمب افکن ها اطلاق شد) را برای این گونه پرنده ها لغو کرد به GAM_67 تغییر نام داد.
اولین پرواز موفقیت آمیز پیش نمونه GAM_67 در جولای سال 1956 اتفاق افتاد و این پرنده اولین پرواز هدایت شده خود را در ماه می سال 1957 با موفقیت پشت سر گذاشت.
این پیش نمونه که XGAM_67 نام داشت از یک موتور توربو جت بهره میبرد و دارای بالهایی مستقیم و بدون زاویه عقب رفتگی به همراه دو سکان عمودی بود که نکته قابل توجه و شاید شگفت انگیز در مورد سکان های عمودی این پرنده این بود که تنها سکان سمت چپ دارای باله متحرک بود و سکان سمت راست تنها نقش تثبیت کننده را بر عهده داشت همچنین هدایت این موشک به وسیله یک سیستم هدایت رادیویی به همراه خلبان خودکار هدایت میشد.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/xgam-67-1.jpg

این موشک که از نوع هواپرتاب بود در مقر های حمل مهمات زیر بالهای بمب افکن های B 50 و B 47 نیروی هوایی آمریکا قرار میگرفت و هریک از این بمب افکن ها توانایی حمل تا 4 تیر از این موشک را داشتند.
این موشک در آغاز برای ایفای نقش ضد رادار (ضد تشعشع) برگزیده شده بود به همین جهت از یک جستجوگر راداری غیر فعال چند فرکانسی استفاده میکرد و عملکرد آن به این صورت بود که هنگامی که هدف (رادار دشمن) کشف میشد موشک با سرعتی نزدیک به سرعت صوت به سمت آن شیرجه رفته و خود را به آن میکوبید تا به این وسیله سر جنگی اش منفجر شد.(توضیح اینکه علت این امر وجود نداشتن فیوز مجاورتی برای فعال کردن سر جنگی بود که این موشک را مجبور میکرد به وسیله برخورد با هدف سرجنگی اش را فعال نموده و هدف را از بین ببرد) که چون احتمال بر خورد و کارآمدی موشک در این شرایط خیلی خوب بر آورد نشده بود در مقطعی تصمیم بر این شد که سر جنگی متعارف آن را با یک سرجنگی اتمی از نوع W-31 که قدرتی معادل 40 کیلوتن را داشت تعویض شود که در نهایت این امر به انجام نرسید همچنین طرحی دس دست بود تا از این پرنده جهت اخلال در سیستم های راداری به عنوان پرنده ECM در میادین نبرد استفاده شود که برای انجام این مقاصد این پرنده نیاز به یک چتر و بالشتک های هوا در زیر بدنه برای جمع آوری (ریکاوری) داشت.


http://gallery.military.ir/albums/userpics/xgam-67.jpg

در نهایت در حالی که 14 نمونه از موشک ضد رادار GAM 67 Crossbow ساخته شده بود این پروژه در جولای سال 1957 به دلیل مشکلات مالی و تکنیکی لغو شد و با سیستم تسلیحاتی 121B ملقب به Longbow جایگزین گردید اما این پروژه نیز راه به جایی نیافت و لغو شد.
نمونه های متفرقه GAM 67 مثل نمونه هدف پرنده و اخلالگر نیز هیچ گاه وارد خط تولید نشدند و تا سال 1960 تمامی این پروژها نیز لغو شده و به بایگانی ها سپرده شدند.


http://gallery.military.ir/albums/userpics/Twuav_01_04.jpg

مشخصات فنی:
نوع: موشک ضد رادار/اخلالگر/هدف پرنده
سازنده: Radioplane / آمریکا
طول: 6.10 متر
عرض بالها:3.86 متر
قطر:81 سانتی متر
ارتفاع:1.52متر
پیشرانه:یک موتور توربو جت Continental J69-T-17 با کششی معادل 4.4 کیلونیوتون
سرعت: 0.86 ماخ
سقف پروازی: 12.2 کیلومتر
برد: 480 کیلومتر
مداومت پرواز: 30 دقیقه
وزن: 1220 کیلوگرم

[ریپورتر]

http://gallery.military.ir/albums/userpics/Twuav_01_05.png

در سال 1953 گروه Radioplane (عضوی از کمپانی Northrop ) تحقیقات خود را برای تولید یک هدف پرنده فراصوت با نام Model RP-61 آغاز کرد که نهایتا در ژوئن سال 1954 منجر به امضای یک قرار داد با نیروی هوایی آمریکا جهت تولید پرنده ای به نام Q_4 تحت پروژه MX-2144 شد که اولین پرتاب این هدف که از آسمان و توسط یک بمب افکن انجام شد در ژانویه 1956 به وقوع پیوست اما علیرغم اینکه این پرنده قابلیت پرتاب از زمین را هم داشت هیچ گاه از این قابلیت استفاده نشد.
XQ-4 از یک موتور توربو جت XJ81-WE-3 بهره میبرد و میتوانست به سرعتی معادل 1.55 ماخ برسد.
این پرنده که از هواپیماهای B-50D یا GC-130A پرتاب میشد توسط یک سیستم هدایت رادیویی کنترل میشد و توسط یک سیستم فاصله سنج اطلاعات پرواز را به صورت همزمان برای کنترلر ارسال میکرد همچنین برای رویت این پرنده از یک رادار استفاده میشد.

http://gallery.military.ir/albums/userpics/xq-4.jpg

این پرنده برای فرود از 3 چتر نجات به همراه 4 بالشتک هوا بهره میبرد و قرار بود تا برای تست موشک های هوا به هوا و زمین به هوا در مقابل اهداف فراصوت به کار گرفته شود همچنین در صورت لزوم توانایی حمل دوربین های تصویر برداری و شناسایی را داشت.
XQ-4A ویژه تست های راداری برای موشک پدافند هوایی IM-99/CIM-10 Bomarc طراحی شده بود و قرار بود تا00 از یک موتور Fairchild J83 استفاده کند اما هنگامی که متخصصین نتوانتستند آن را به موقع تحویل نیروی هوایی دهند این پروژه لغو شد.
در فبریه سال 1959 نیروی هوایی قرار دادی را با گروه Radioplane امضا کرد که به موجب آن این شرکت عهده دار طراحی مدل پیشرفته تر Q-4B از این پهپاد شد ، این پهپاد که از موتور قدرتمند تر J85-GE-5 استفاده میکرد دارای بدنه آئرودینامیک تری نسبت به نمونه قبلی بود و اولین پرواز خود را در تاریخ مارس سال 1961 به انجام رساند.(برخی منابع معتقدند XQ-4B در حقیقت توسط شرکت Bendix ساخته ده ولی اطلاعات موثقی در این زمینه در دسترس نیست.)

http://gallery.military.ir/albums/userpics/xq-4b.jpg

در ژوئن 1963 که وزارت دفاع آمریکا شیوه نامگذاری هماهنگ را ایجاد کرد نا م این پهپاد به ترتیب از Q_4 و Q_4B به AQM-35A و AQM-35B تغییر کرد اما در هر حال Q-4/AQM-35 هیچ گاه در نیروی هوایی به صورت کاملا عملیاتی در نیامدند و تنها 25 نمونه از آنها ساخته شد که از جمله علل این ناکامی میتوان به مشکلات به وجود آمده هنگام آزمایشات پروازی و ابعاد بسیار بزرگ جهت ایفای نقش موشک پدافند هوایی (البته با توجه به موشک های هم عصر خود در دهه 1960) اشاره کرد ؛ در هر صورت این پرنده یا موشک ظاهرا در اواسط دهه 1960 از لیست دارایی های نیروی هوایی پاک شد.

مشخصات فنی:

http://gallery.military.ir/albums/userpics/AQM_35.PNG







منبع:میلیتاری