omega
18th September 2010, 10:07 AM
گالیله از دیدگاه کوپرنیک حمایت کرد
به رغم اطلاعات زیاد گالیله از نظریه کوپرنیک حمایت کرده بود...
ستاره هایی که توسط تلسکوپ های اولیه دیده شده نشان میداد که زمین ثابت است.
http://www.kabulsky.com/uploads/Galileo%20Galila..jpg
گالیلو گالیله حق بجانب بود: زمین بدور خورشید میگردد، درست طوری که نیکولای کوپرنیک در سال 1543 گفته بود. اما اگر گالیله میخواست به دنبال نتایج رصد های خود به نتیجه گیری منطقی برسد، باید از طرح دیگری حمایت میکرد، یعنی دیدگاه تیکونیکی در خصوص اینکه زمین ساکن است و همه چیز دیگر بدور خورشید در گردش است، این شبیه منظومه ای است که تیکو براهه در قرن شانزدهم ایجاد نموده بود.
به هر حال نتیجه این است که کریستوفر گرانی یکی از فیزیکدانان کالج اجتماعی و تکنیکی لویزویل کنتوکی بعد از مطالعه دست نوشته های یک اخترشناس دیگر که در اوآخر قرن شانزده و اوایل قرن هفده فعالیت میکرد، به همان نتیجه رسید که گالیله رسیده بود.
گرانی در سال 2008 پیشنهاد نمود که رصد های گالیله از ستاره ها در واقع نقش های انکساری بود که صفحات هوایی (Airy Disks) نامیده میشود و در حقیقت شکل یا ساختار حلقه های هم محوری اند و زمانی بوجود می آیند که نور یک نقطه منبع، مانند یک ستاره از میان یک سوراخ عبور کند. در زمان گلیله انکسار نور کشف نشده بود، بنابرین او با این پدیده آشنا نبود و باور داشت آنچه را که میبیند چشمان و یا هم تلسکوپ اش به او میگویند و به همین خاطر برای تخمین اندازه و فاصله ستاره ها از رصد های خود کار میگرفت. در نتیجه فاصله ستاره ها را بسیار کوتاه و با ضریب هزاران می دیدی.
بعد از اینکه گرانی فهمید که صفحات هوایی گالیله را فریب داده، تصمیم گرفت تا رصدگران هم عصر گالیله؛ یعنی کسانی را پیداکند که شاید اشکال مشابه را با ابزار شان دیده باشند. گرانی می گوید " حتمأ کسی است که تلسکوپ خوبتری نسبت به گالیله دارد"
در مدل کوپرنیک ستاره ها برای رصد گر زمینی مانند نوک سنجاق دیده میشود. ستفانو بیانچیت
در آن زمان یک اخترشناس آلمانی بنام سیمون ماریوس زندگی میکرد که بیشتر بخاطر نامگذاری اقمار مشتری ( آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو) مشهور بود و ادعا داشت که این اقمار را فقط چند روز زود تر از گالیله رصد کرده بود.
گرانی در یک مقاله ای که به زودی در مجله "فیزیک در دورنما" چاپ شد می گوید که ماریوس هم مانند گلیله صفحات هوایی را به اشتباه ستاره تصور نموده بود.
گرانی وقتی بعد از مطالعه ترجمه آلمانی کتاب ماریوس بنام (دنیای مشتری) چاپ سال 1614 به این نتیجه گیری رسید، میگوید هرچند گالیله در دیدگاه اش به سیستم کوپرنیک چسپیده بود، بررسی و تحلیل اطلاعات (داده های) ستاره ها توسط ماریوس او را به یک نتیجه بسیار متفاوت رساند.
به گفته گرانی، ماریوس بر اساس رصد هایش چنین نتیجه گرفت که ستار ها تا آن حد به زمین نزدیک نتستند که بتواند قناعت دیدگاه کوپرنیک را فراهم سازد؛ یعنی ستاره ها چنان از زمین دور اند که بصورت نقطه های کوچک درخشان دیده میشوند. دیدگاه کوپرنیک توسط دیگران نیز استفاده میشود: مثلأ کریستیان هیگینز اخترشناس دنمارکی در کتاب خود بنام منظومه زحل که در سال 1659 یعنی 17 سال بعد از مرگ گالیله چاپ شده نوشته است "اگر لنز تلسکوپ اندود شود (توسط دود تاریک شود) ستاره ها بصورت نقاط درخشان کوچک دیده میشود."
در عوض، ماریوس می گوید که رصد ستارگان به صورت صفحه ها توسط سیستم کوپرنیک تائید شده که بر اساس آن زمین به شکل ثابت و بی حرکت در مرکز منظومه قرار دارد و ماه و خورشید بدور آن میگردند. سیارات عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل بعد از خورشید و بعد از آن ستاره ها فراتر از این سیارات در یک فلک ثابت قرار دارند.
گرانی می گوید "البته استدلال ماریوس قوی تر از استدلال گالیله بود. در واقع اطلاعات (داده های) گالیله حتمأ به همان نتیجه گیری می رساند. پس چرا گالیله به دیدگاه کوپرنیک چسپیده بود؟
http://www.kabulsky.com/uploads/Copernicus%20Solar%20System.JPG
سیمون ماریوس فهمید که رصد های او مطابق با سیستم تیکو بود.
رینک ویرمیج یک دانشمند تاریخ از دانشگاه اوکلاهاما در نورمن می گوید " گالیله به شدت به دیدگاه کوپرنیک متعهد بود. به همین خاطر تصمیم گرفت تا استدلال های خود را برخلاف اینکه زیاد حیرت برانگیز نیست، علاوه نکند. در حالیکه بر اساس معیار های امروزی علمی او حتمأ چنین میکرد. ویرمیج در ادامه میگوید که دیدگاه های مختلف درباره جهان به مدت چنین سال بحث های داغی را باعث شده بود و مسئله اندازه و توزیع ستارگان یکی از این مسایل بود. او می گوید، بدیهی نیست که این استدلال نسبت به دیگر استدلال ها حتمأ باید قاطع باشد."
گرانی نمی تواند بگوید که چرا گالیله به رغم رصد ها به چیزی چسپیده بود که در نهایت دیدگاه صحیح از آب درآمد. او می گوید که گالیله یک فرد خیلی با هوش بوده. تعجب میکنم که حتمأ چیز های زیادی در سر داشته که هرگز آنها را ثبت ننموده.
به گفته ویرمیج " اما در یک دنیایی که سیستم تیکونیکی یک رقیب جدی برای سیستم کوپرنیک به شمار میرفت، نتیجه گیری های ماریوس حتمأ منطقی به نظر میرسید. بخاطر بررسی داده ها و بخاطر دقت به نتیجه گیری منطقی آن شما باید این را به سیمون ماریوس بدهید".
منبع : nature.com (http://www.nature.com/news/2010/100305/full/news.2010.105.html)
به رغم اطلاعات زیاد گالیله از نظریه کوپرنیک حمایت کرده بود...
ستاره هایی که توسط تلسکوپ های اولیه دیده شده نشان میداد که زمین ثابت است.
http://www.kabulsky.com/uploads/Galileo%20Galila..jpg
گالیلو گالیله حق بجانب بود: زمین بدور خورشید میگردد، درست طوری که نیکولای کوپرنیک در سال 1543 گفته بود. اما اگر گالیله میخواست به دنبال نتایج رصد های خود به نتیجه گیری منطقی برسد، باید از طرح دیگری حمایت میکرد، یعنی دیدگاه تیکونیکی در خصوص اینکه زمین ساکن است و همه چیز دیگر بدور خورشید در گردش است، این شبیه منظومه ای است که تیکو براهه در قرن شانزدهم ایجاد نموده بود.
به هر حال نتیجه این است که کریستوفر گرانی یکی از فیزیکدانان کالج اجتماعی و تکنیکی لویزویل کنتوکی بعد از مطالعه دست نوشته های یک اخترشناس دیگر که در اوآخر قرن شانزده و اوایل قرن هفده فعالیت میکرد، به همان نتیجه رسید که گالیله رسیده بود.
گرانی در سال 2008 پیشنهاد نمود که رصد های گالیله از ستاره ها در واقع نقش های انکساری بود که صفحات هوایی (Airy Disks) نامیده میشود و در حقیقت شکل یا ساختار حلقه های هم محوری اند و زمانی بوجود می آیند که نور یک نقطه منبع، مانند یک ستاره از میان یک سوراخ عبور کند. در زمان گلیله انکسار نور کشف نشده بود، بنابرین او با این پدیده آشنا نبود و باور داشت آنچه را که میبیند چشمان و یا هم تلسکوپ اش به او میگویند و به همین خاطر برای تخمین اندازه و فاصله ستاره ها از رصد های خود کار میگرفت. در نتیجه فاصله ستاره ها را بسیار کوتاه و با ضریب هزاران می دیدی.
بعد از اینکه گرانی فهمید که صفحات هوایی گالیله را فریب داده، تصمیم گرفت تا رصدگران هم عصر گالیله؛ یعنی کسانی را پیداکند که شاید اشکال مشابه را با ابزار شان دیده باشند. گرانی می گوید " حتمأ کسی است که تلسکوپ خوبتری نسبت به گالیله دارد"
در مدل کوپرنیک ستاره ها برای رصد گر زمینی مانند نوک سنجاق دیده میشود. ستفانو بیانچیت
در آن زمان یک اخترشناس آلمانی بنام سیمون ماریوس زندگی میکرد که بیشتر بخاطر نامگذاری اقمار مشتری ( آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو) مشهور بود و ادعا داشت که این اقمار را فقط چند روز زود تر از گالیله رصد کرده بود.
گرانی در یک مقاله ای که به زودی در مجله "فیزیک در دورنما" چاپ شد می گوید که ماریوس هم مانند گلیله صفحات هوایی را به اشتباه ستاره تصور نموده بود.
گرانی وقتی بعد از مطالعه ترجمه آلمانی کتاب ماریوس بنام (دنیای مشتری) چاپ سال 1614 به این نتیجه گیری رسید، میگوید هرچند گالیله در دیدگاه اش به سیستم کوپرنیک چسپیده بود، بررسی و تحلیل اطلاعات (داده های) ستاره ها توسط ماریوس او را به یک نتیجه بسیار متفاوت رساند.
به گفته گرانی، ماریوس بر اساس رصد هایش چنین نتیجه گرفت که ستار ها تا آن حد به زمین نزدیک نتستند که بتواند قناعت دیدگاه کوپرنیک را فراهم سازد؛ یعنی ستاره ها چنان از زمین دور اند که بصورت نقطه های کوچک درخشان دیده میشوند. دیدگاه کوپرنیک توسط دیگران نیز استفاده میشود: مثلأ کریستیان هیگینز اخترشناس دنمارکی در کتاب خود بنام منظومه زحل که در سال 1659 یعنی 17 سال بعد از مرگ گالیله چاپ شده نوشته است "اگر لنز تلسکوپ اندود شود (توسط دود تاریک شود) ستاره ها بصورت نقاط درخشان کوچک دیده میشود."
در عوض، ماریوس می گوید که رصد ستارگان به صورت صفحه ها توسط سیستم کوپرنیک تائید شده که بر اساس آن زمین به شکل ثابت و بی حرکت در مرکز منظومه قرار دارد و ماه و خورشید بدور آن میگردند. سیارات عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل بعد از خورشید و بعد از آن ستاره ها فراتر از این سیارات در یک فلک ثابت قرار دارند.
گرانی می گوید "البته استدلال ماریوس قوی تر از استدلال گالیله بود. در واقع اطلاعات (داده های) گالیله حتمأ به همان نتیجه گیری می رساند. پس چرا گالیله به دیدگاه کوپرنیک چسپیده بود؟
http://www.kabulsky.com/uploads/Copernicus%20Solar%20System.JPG
سیمون ماریوس فهمید که رصد های او مطابق با سیستم تیکو بود.
رینک ویرمیج یک دانشمند تاریخ از دانشگاه اوکلاهاما در نورمن می گوید " گالیله به شدت به دیدگاه کوپرنیک متعهد بود. به همین خاطر تصمیم گرفت تا استدلال های خود را برخلاف اینکه زیاد حیرت برانگیز نیست، علاوه نکند. در حالیکه بر اساس معیار های امروزی علمی او حتمأ چنین میکرد. ویرمیج در ادامه میگوید که دیدگاه های مختلف درباره جهان به مدت چنین سال بحث های داغی را باعث شده بود و مسئله اندازه و توزیع ستارگان یکی از این مسایل بود. او می گوید، بدیهی نیست که این استدلال نسبت به دیگر استدلال ها حتمأ باید قاطع باشد."
گرانی نمی تواند بگوید که چرا گالیله به رغم رصد ها به چیزی چسپیده بود که در نهایت دیدگاه صحیح از آب درآمد. او می گوید که گالیله یک فرد خیلی با هوش بوده. تعجب میکنم که حتمأ چیز های زیادی در سر داشته که هرگز آنها را ثبت ننموده.
به گفته ویرمیج " اما در یک دنیایی که سیستم تیکونیکی یک رقیب جدی برای سیستم کوپرنیک به شمار میرفت، نتیجه گیری های ماریوس حتمأ منطقی به نظر میرسید. بخاطر بررسی داده ها و بخاطر دقت به نتیجه گیری منطقی آن شما باید این را به سیمون ماریوس بدهید".
منبع : nature.com (http://www.nature.com/news/2010/100305/full/news.2010.105.html)