AreZoO
8th September 2010, 06:00 PM
جایزه ادبى «پولیتزر»
نوستالژى یك روزنامه نگار
http://img.tebyan.net/big/1388/02/1541481701101561922225853106243199965920222.jpg
حتى اگر نام شما در بین برندگان جایزه «پولیتزر» نباشد و تنها، كاندید دریافت این جایزه باشید، باز هم بزرگ ترین افتخار ادبى دنیا نصیبتان شده است.
جان آپدایك:
بدون شك «پولیتزر» ارزشمندترین جایزه ادبى دنیاست، چون «نوبل»، رنگ و بویى سیاسى دارد.
اوژن فرومانتن:
براى آنهایى كه با ادبیات و خطوط خواناى آن ارتباطى احساسى دارند، جایزه ادبى «پولیتزر» بسیار ارزشمند و ویژه است. از نگاه اهالى ادبیات بخصوص در ایالات متحده، «پولیتزر» و «نوبل» همان رقابتى را با هم دارند كه سالهاست «كن» و «اسكار» از آن برخوردارند. عده اى اسكار را جایزه اى مى دانند با زرق و برق فراوان و ایضاً تبلیغات وسیعى كه روى آن مى شود و در پاره اى از موارد جشنواره اسكار را عوام پسند و «كن» را از آن روشنفكران مى دانند.
چنین استنباطى درباره جایزه اى وجود دارد كه سنگ بناى اولیه آن در قرن نوزدهم پى ریزى شد.
در دهم آوریل ،۱۸۴۷ «ژوزف پولیتزر» از پدرى مجار و مادرى آلمانى در شهر ماكوى مجارستان متولد شد. به سبب آن كه پدرش در «بوداپست» بازنشسته شد، دوران رشد و شكوفایى را در این شهر پشت سر گذاشت. تنها هفده سال داشت كه به خدمت سربازى رفت و تصمیم گرفت در لیست نهایى سربازان اعزام به اتریش قرار بگیرد. قرار بود این افراد براى پیوستن به لژیون ناپلئون و اعزام به مكزیكو تعلیم داده شوند. وى مدتى را نیز در ارتش انگلیس براى خدمت در هندوستان سپرى كرد. به دلیل این كه مادرش آلمانى بود، مى توانست به زبان آلمانى و همچنین فرانسوى صحبت كند، اما زبان انگلیسى این روزنامه نگار بزرگ، بسیار ضعیف بود. پس از دوران سربازى به «بوستون» در ایالات متحده رفت و كار روى كشتى را برگزید. گزینه اى كه هیچ وقت با روحیه اش سازگار نبود. پس از این دوران به «سنت لوئیز» رفت و در اوقات بیكارى به مطالعه زبان انگلیسى و حقوق پرداخت. به سبب آن كه دنبال جاى خالى براى نشستن در كتابخانه مى گشت و هیچ وقت پیدا نمى كرد، به اتاق بازى شطرنج پناه مى برد و دیدن بازى بزرگان، از او یك شطرنج باز حرفه اى ساخت. همین كار اما او را به دنیاى «ژورنالیسم» هدایت كرد و در رداى یك نویسنده آلمانى به استخدام جریده Westliche post درآمد. چهار سال در این رشته كاركرد و در سن ۲۵ سالگى قدم در راه نشر كتاب نهاد. در همین سال با دخترى پروتستانى به نام «كیت دیویس» ازدواج كرد. او در این سالها آموخته بود كه چطور به زبان انگلیسى بنویسد و تكلم كند. شاید - كه حتماً - دورى از زبان مجارى باعث شد تا وى در اظهار نظرى عجیب عنوان كند: «كسى كه به زبان سرزمینش آشنا نباشد، هویت ندارد!»
آشنایى با «جیمز ویمن برت»، سردبیر «نیویورك ورد» باعث شد تا وى كار كردن در این روزنامه را نیز تجربه كند. برت، سالها پس از مرگ پولیتزر، زندگینامه وى را منتشر كرد. پولیتزر به خاطر حضور در جنگ، با مشكل بینایى مواجه شده بود و هر لحظه از قدرت بینایى اش كاسته مى شد، اما تأثیراتى كه وى در عرصه مطبوعاتى آمریكا داشت، آن قدر شگرف و عمیق بود كه بعد از مرگش، جامعه مطبوعاتى ایالات متحده، جایزه اى را به پاس زحمات وى با نام خودش بنیانگذارى كردند. وى با كمك «برت» كتاب انقلاب یك زن را به رشته تحریر درآورد. در آن زمان روزنامه نیویورك ورد با تیراژى معادل 6۰۰/0۰۰ نسخه در روز، پرتیراژ ترین جریده آن كشور محسوب مى شد، اما فقدان پولیتزر براى این روزنامه نیز بسیار گران تمام شد. چون به خاطر بینایى و مشكلاتى كه براى وى به وجود آمد، در سن ۴۳ سالگى از تحریریه بیرون رفت و هرگز به آنجا برنگشت!
http://img.tebyan.net/big/1388/02/13796891617337212138281511724410424314732.jpg
در خلال سالهاى ۱۸۹۸-۱۸۹۶ وى با همكارى ویلیام راندولف شیوه جدیدى در خبرنویسى مطبوعاتى ابداع كرد كه مورد توجه بسیارى از روزنامه نگاران قرار گرفت. در ۱۹۰۴ كتاب «بررسى آمریكاى شمالى» را به پایان رساند كه مورد توجه آكادمى روزنامه نگارى كلمبیا در آمریكا قرار گرفت. وى در مقدمه این كتاب مانیفست خود را این چنین تشریح كرد: «جمهورى ما در حال رشد با توسعه یا سقوط است!»
در سال ۱۹۱۲ این آكادمى به پاس سالها تلاش و ممارست پولیتزر، جایزه ادبى پولیتزر را سراسرى اعلام كرد. این جایزه در پانزده بخش اصلى به برندگان آن اهدا مى شود. جالب آنكه جایزه ادبى پولیتزر در بخشهایى چون روزنامه نگارى، هنر موسیقى و ادبیات در نظر گرفته شده است.
على رضا كیوانى نژاد
نوستالژى یك روزنامه نگار
http://img.tebyan.net/big/1388/02/1541481701101561922225853106243199965920222.jpg
حتى اگر نام شما در بین برندگان جایزه «پولیتزر» نباشد و تنها، كاندید دریافت این جایزه باشید، باز هم بزرگ ترین افتخار ادبى دنیا نصیبتان شده است.
جان آپدایك:
بدون شك «پولیتزر» ارزشمندترین جایزه ادبى دنیاست، چون «نوبل»، رنگ و بویى سیاسى دارد.
اوژن فرومانتن:
براى آنهایى كه با ادبیات و خطوط خواناى آن ارتباطى احساسى دارند، جایزه ادبى «پولیتزر» بسیار ارزشمند و ویژه است. از نگاه اهالى ادبیات بخصوص در ایالات متحده، «پولیتزر» و «نوبل» همان رقابتى را با هم دارند كه سالهاست «كن» و «اسكار» از آن برخوردارند. عده اى اسكار را جایزه اى مى دانند با زرق و برق فراوان و ایضاً تبلیغات وسیعى كه روى آن مى شود و در پاره اى از موارد جشنواره اسكار را عوام پسند و «كن» را از آن روشنفكران مى دانند.
چنین استنباطى درباره جایزه اى وجود دارد كه سنگ بناى اولیه آن در قرن نوزدهم پى ریزى شد.
در دهم آوریل ،۱۸۴۷ «ژوزف پولیتزر» از پدرى مجار و مادرى آلمانى در شهر ماكوى مجارستان متولد شد. به سبب آن كه پدرش در «بوداپست» بازنشسته شد، دوران رشد و شكوفایى را در این شهر پشت سر گذاشت. تنها هفده سال داشت كه به خدمت سربازى رفت و تصمیم گرفت در لیست نهایى سربازان اعزام به اتریش قرار بگیرد. قرار بود این افراد براى پیوستن به لژیون ناپلئون و اعزام به مكزیكو تعلیم داده شوند. وى مدتى را نیز در ارتش انگلیس براى خدمت در هندوستان سپرى كرد. به دلیل این كه مادرش آلمانى بود، مى توانست به زبان آلمانى و همچنین فرانسوى صحبت كند، اما زبان انگلیسى این روزنامه نگار بزرگ، بسیار ضعیف بود. پس از دوران سربازى به «بوستون» در ایالات متحده رفت و كار روى كشتى را برگزید. گزینه اى كه هیچ وقت با روحیه اش سازگار نبود. پس از این دوران به «سنت لوئیز» رفت و در اوقات بیكارى به مطالعه زبان انگلیسى و حقوق پرداخت. به سبب آن كه دنبال جاى خالى براى نشستن در كتابخانه مى گشت و هیچ وقت پیدا نمى كرد، به اتاق بازى شطرنج پناه مى برد و دیدن بازى بزرگان، از او یك شطرنج باز حرفه اى ساخت. همین كار اما او را به دنیاى «ژورنالیسم» هدایت كرد و در رداى یك نویسنده آلمانى به استخدام جریده Westliche post درآمد. چهار سال در این رشته كاركرد و در سن ۲۵ سالگى قدم در راه نشر كتاب نهاد. در همین سال با دخترى پروتستانى به نام «كیت دیویس» ازدواج كرد. او در این سالها آموخته بود كه چطور به زبان انگلیسى بنویسد و تكلم كند. شاید - كه حتماً - دورى از زبان مجارى باعث شد تا وى در اظهار نظرى عجیب عنوان كند: «كسى كه به زبان سرزمینش آشنا نباشد، هویت ندارد!»
آشنایى با «جیمز ویمن برت»، سردبیر «نیویورك ورد» باعث شد تا وى كار كردن در این روزنامه را نیز تجربه كند. برت، سالها پس از مرگ پولیتزر، زندگینامه وى را منتشر كرد. پولیتزر به خاطر حضور در جنگ، با مشكل بینایى مواجه شده بود و هر لحظه از قدرت بینایى اش كاسته مى شد، اما تأثیراتى كه وى در عرصه مطبوعاتى آمریكا داشت، آن قدر شگرف و عمیق بود كه بعد از مرگش، جامعه مطبوعاتى ایالات متحده، جایزه اى را به پاس زحمات وى با نام خودش بنیانگذارى كردند. وى با كمك «برت» كتاب انقلاب یك زن را به رشته تحریر درآورد. در آن زمان روزنامه نیویورك ورد با تیراژى معادل 6۰۰/0۰۰ نسخه در روز، پرتیراژ ترین جریده آن كشور محسوب مى شد، اما فقدان پولیتزر براى این روزنامه نیز بسیار گران تمام شد. چون به خاطر بینایى و مشكلاتى كه براى وى به وجود آمد، در سن ۴۳ سالگى از تحریریه بیرون رفت و هرگز به آنجا برنگشت!
http://img.tebyan.net/big/1388/02/13796891617337212138281511724410424314732.jpg
در خلال سالهاى ۱۸۹۸-۱۸۹۶ وى با همكارى ویلیام راندولف شیوه جدیدى در خبرنویسى مطبوعاتى ابداع كرد كه مورد توجه بسیارى از روزنامه نگاران قرار گرفت. در ۱۹۰۴ كتاب «بررسى آمریكاى شمالى» را به پایان رساند كه مورد توجه آكادمى روزنامه نگارى كلمبیا در آمریكا قرار گرفت. وى در مقدمه این كتاب مانیفست خود را این چنین تشریح كرد: «جمهورى ما در حال رشد با توسعه یا سقوط است!»
در سال ۱۹۱۲ این آكادمى به پاس سالها تلاش و ممارست پولیتزر، جایزه ادبى پولیتزر را سراسرى اعلام كرد. این جایزه در پانزده بخش اصلى به برندگان آن اهدا مى شود. جالب آنكه جایزه ادبى پولیتزر در بخشهایى چون روزنامه نگارى، هنر موسیقى و ادبیات در نظر گرفته شده است.
على رضا كیوانى نژاد