touraj atef
7th August 2010, 11:01 AM
http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/08/bia-dokhtar.jpg?w=270&h=300 (http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/08/bia-dokhtar.jpg)
ما آزموديم در اين شهر بخت خويش
بيرون كشيد بايد از اين ورطه رخت خويش
باز به تو مي نگارم كه بداني توانم كه نگارم حتي اگر در اندرونم غوغائي ز غم هجران باشد لبخندي زنم و اميد را ميزبان باشم و باز گويم
“اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است”
آري دلدار ,روزگاران گذشت روزگاري كه با عشق بود با خشم و حسد همراه شد به بيدادگاه قضاوتهاي بي دليل رفتيم و سر انجام هجري پيش آمد نه زبهر نخواستن ها كه خواستيم در هجران باشيم تا بگوئيم
عشق را مي توان بي بهانه داشت
عشق را مي توان بي تمنا داشت
و چنين بود كه در پيچ و خمهاي كوچه هاي زندگي گشتيم و نجواي حافظ را سر داديم كه مي گفت
ما آزموديم در اين شهر بخت خويش
بيرون كشيد بايد از اين ورطه رخت خويش
و ما رخت خويش را از اين منجلاب تهمت و افترا و بي دلي ها بيرون كشيديم تا بگوئيم “گر ما در كنار ما نباشيم كس نمي تواند گويد كه ما نباشم “آري حديث اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است را در خلوتگه اندرون خويش سر داديم و گفتيم
دوستت دارم بي بهانه
عشق مي ورزم بي بهانه
و عشق ورزيم بهر عشق
و مهر داديم بهر مهر
امروز حكايت ديگري است حكايت هجراني ديگر و قصه پر غصه ديگر و خزان ديگر
حكايت پرشگفتي است خزان در ميانه تابستان؟ اما مگر بهار در خزان را تجربه نكرديم ؟ مگر نگفتيم
اي يار هنوز هم مي توان عاشق شد
اي يار در روزگاران پر فريب در ميان كوچه و پس كوچه هاي ريا و تزوير و ادعا هنوز هم مي توان عاشق شد
مي تواند عشق را داد بي تمناي وصال مي توان عشق را داد حتي در آرزوي آرامش يار حتي اگر معشوق در آتش هجر سوزد
آري يار ترا بدرود گويم شايد هم به اميد ديدار و شايد هم نه مگر در عشق بدرودي است؟ مگر در هجر اميدي است ؟آري هست اگر عشق باشد هجري نيست و بدرودي نيست و هر چه كه هست اميد است و ايمان و عشق است
آري ترا دوست دارم نه بخاطر تمامي آناني كه دوست نداشتم ترا دوست دارم بهر تمامي دوست داشتن ها از مهر به يك گل سرخ تا غرقه شدن در بي كران دلدادگي كه آسمان نام دارد
آري ترا دوست دارم بهتر تو بهر آزادي و رهائي و مهر تو
ترا دوست دارم بهر آن كه عشق ورزم بي بهانه
آري ترا دوست دارم به حرمت تمامي سالها و قرنهائي كه در طول مضحكه اي به اسم زمان با هم بوديم
مي داني يار ,زمان چه حكايتي دارد ؟ او به دنبال ما دويد كه مهر را از ما بربايد اما از ياد برد كه
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است
و يار ترا بدرود نگويم ترا به اميد ديدار نسپرم ترا تنها بشارت ايمان به عشق دهم مي دانم عشق ترا نگهبان است گرماي دل ترا حامي است پس قسم به عشق , شادمان باش
قسم به عشق, به هجر نيانديش
قسم به عشق,پايان را باور مكن
قسم به عشق,خوشبختي را به تمامي در آغوش گير كه اين بس بزرگترين هديه براي ناخداي شاپركي است
بادبانهايم را مي كشم و به آن فراسوي دور روم به ساحلي كه مي دانم حكايت ناميرائي عشق را بارها زمزمه كند و امروز قسم خواهم خورد به هفت شهر عشقي كه باور دارم
قسم به شقايق سرخ كه عشق را بي كران خواهم داد
قسم به طلوع و غروب و لحظه وصل,همان نارنجي كه هم طلوع و هم غروب كه هر غروبي را طلوع بينم و هر طلوعي را غروب غمهاي ديرين
قسم به گلهاي آفتابگردان زرد كه رو به آفتاب را معنا كنند و عهد بندم كه تنها در برابر آفتاب عشق كرنش كنم
قسم به دشت سبز بي كران هستي كه در آن تنها هم آغوش صداقت خواهم شد
قسم به زنبق هاي آبي اندرون نداي, كه تنها نداي عشق را در اندرون ترنم كنم
قسم به نيلي درياچه بي كران هستي كه عشق را به تمامي در بي انتهائي باور كنم
قسم به كوهسار بنفشه هاي فنا كه تولدي ديگر را باور كنم
بدرود هجران
بدرود غمهاي ديرين
امروز را با تولد ديگر معشوق باور كنم
و فرياد زنم
آري هنوز هم مي توان عاشق شد
آري مي توان بي بهانه عاشق شد
آري عشق همان آرزوي خوشبختي معشوق است كه اين گونه است كه ندا دهد
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است
آري باور كن
عشق را تولد بايد
عشق را با معشوق تولد بايد
و ترا به يزدان سپارم
و آرزوي بهترين ها را در جزيره سبز آرامش دارم
عشق همراه تو و معشوق بادا
پرواز كن
پرواز كن
tourajatef@hotmail.com /WWW.LONELYSEAMAN.WORDPRESS.com
ما آزموديم در اين شهر بخت خويش
بيرون كشيد بايد از اين ورطه رخت خويش
باز به تو مي نگارم كه بداني توانم كه نگارم حتي اگر در اندرونم غوغائي ز غم هجران باشد لبخندي زنم و اميد را ميزبان باشم و باز گويم
“اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است”
آري دلدار ,روزگاران گذشت روزگاري كه با عشق بود با خشم و حسد همراه شد به بيدادگاه قضاوتهاي بي دليل رفتيم و سر انجام هجري پيش آمد نه زبهر نخواستن ها كه خواستيم در هجران باشيم تا بگوئيم
عشق را مي توان بي بهانه داشت
عشق را مي توان بي تمنا داشت
و چنين بود كه در پيچ و خمهاي كوچه هاي زندگي گشتيم و نجواي حافظ را سر داديم كه مي گفت
ما آزموديم در اين شهر بخت خويش
بيرون كشيد بايد از اين ورطه رخت خويش
و ما رخت خويش را از اين منجلاب تهمت و افترا و بي دلي ها بيرون كشيديم تا بگوئيم “گر ما در كنار ما نباشيم كس نمي تواند گويد كه ما نباشم “آري حديث اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است را در خلوتگه اندرون خويش سر داديم و گفتيم
دوستت دارم بي بهانه
عشق مي ورزم بي بهانه
و عشق ورزيم بهر عشق
و مهر داديم بهر مهر
امروز حكايت ديگري است حكايت هجراني ديگر و قصه پر غصه ديگر و خزان ديگر
حكايت پرشگفتي است خزان در ميانه تابستان؟ اما مگر بهار در خزان را تجربه نكرديم ؟ مگر نگفتيم
اي يار هنوز هم مي توان عاشق شد
اي يار در روزگاران پر فريب در ميان كوچه و پس كوچه هاي ريا و تزوير و ادعا هنوز هم مي توان عاشق شد
مي تواند عشق را داد بي تمناي وصال مي توان عشق را داد حتي در آرزوي آرامش يار حتي اگر معشوق در آتش هجر سوزد
آري يار ترا بدرود گويم شايد هم به اميد ديدار و شايد هم نه مگر در عشق بدرودي است؟ مگر در هجر اميدي است ؟آري هست اگر عشق باشد هجري نيست و بدرودي نيست و هر چه كه هست اميد است و ايمان و عشق است
آري ترا دوست دارم نه بخاطر تمامي آناني كه دوست نداشتم ترا دوست دارم بهر تمامي دوست داشتن ها از مهر به يك گل سرخ تا غرقه شدن در بي كران دلدادگي كه آسمان نام دارد
آري ترا دوست دارم بهتر تو بهر آزادي و رهائي و مهر تو
ترا دوست دارم بهر آن كه عشق ورزم بي بهانه
آري ترا دوست دارم به حرمت تمامي سالها و قرنهائي كه در طول مضحكه اي به اسم زمان با هم بوديم
مي داني يار ,زمان چه حكايتي دارد ؟ او به دنبال ما دويد كه مهر را از ما بربايد اما از ياد برد كه
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است
و يار ترا بدرود نگويم ترا به اميد ديدار نسپرم ترا تنها بشارت ايمان به عشق دهم مي دانم عشق ترا نگهبان است گرماي دل ترا حامي است پس قسم به عشق , شادمان باش
قسم به عشق, به هجر نيانديش
قسم به عشق,پايان را باور مكن
قسم به عشق,خوشبختي را به تمامي در آغوش گير كه اين بس بزرگترين هديه براي ناخداي شاپركي است
بادبانهايم را مي كشم و به آن فراسوي دور روم به ساحلي كه مي دانم حكايت ناميرائي عشق را بارها زمزمه كند و امروز قسم خواهم خورد به هفت شهر عشقي كه باور دارم
قسم به شقايق سرخ كه عشق را بي كران خواهم داد
قسم به طلوع و غروب و لحظه وصل,همان نارنجي كه هم طلوع و هم غروب كه هر غروبي را طلوع بينم و هر طلوعي را غروب غمهاي ديرين
قسم به گلهاي آفتابگردان زرد كه رو به آفتاب را معنا كنند و عهد بندم كه تنها در برابر آفتاب عشق كرنش كنم
قسم به دشت سبز بي كران هستي كه در آن تنها هم آغوش صداقت خواهم شد
قسم به زنبق هاي آبي اندرون نداي, كه تنها نداي عشق را در اندرون ترنم كنم
قسم به نيلي درياچه بي كران هستي كه عشق را به تمامي در بي انتهائي باور كنم
قسم به كوهسار بنفشه هاي فنا كه تولدي ديگر را باور كنم
بدرود هجران
بدرود غمهاي ديرين
امروز را با تولد ديگر معشوق باور كنم
و فرياد زنم
آري هنوز هم مي توان عاشق شد
آري مي توان بي بهانه عاشق شد
آري عشق همان آرزوي خوشبختي معشوق است كه اين گونه است كه ندا دهد
اگر عشق همان عشق باشد زمان مقوله بي معني است
آري باور كن
عشق را تولد بايد
عشق را با معشوق تولد بايد
و ترا به يزدان سپارم
و آرزوي بهترين ها را در جزيره سبز آرامش دارم
عشق همراه تو و معشوق بادا
پرواز كن
پرواز كن
tourajatef@hotmail.com /WWW.LONELYSEAMAN.WORDPRESS.com