touraj atef
20th July 2010, 01:15 PM
http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/07/akii3.jpg?w=199&h=300 (http://lonelyseaman.files.wordpress.com/2010/07/akii3.jpg)
دیر گاهی است که ناخدا در در یا می خر امد و در جستجو ی آن در بی همتای ز ندگی یعنی عشق گشته است از طو فانها سهمگین ر یا و تز و یر و فر یب و تر س و نا امیدی و افترا و تو طئه و تو هین گذر کر د از گذر گاههای مر دان و ز نانی که عشق را دستاو یز قر ار داده اند و یا عشق را می خو اهند و لی تحمل داشتنش را نداشته اند گذ شته است تا سر انجام به خلیجی رسد که یگانه نگین رو ز گار یعنی عشق را آنجا یابد آنجا در خلیجی که آفتاب خو اهد بو د نسیم خنکائی می و ز د و جائی که عشق خو استه نمی شو د بلکه مکانی است که عشق بو د ن خو اهد شد آری ناخدا عشق بو د ن را طلب کر د عشق بو د ن یعنی غر قه در عشق شدن یعنی رهاشد ن نه بهر رهائی از خو یشتن که ر هائی از آن چیز هائی که خو یشتن همه ما یعنی بزرگتر ین عطیه خدا یعنی انسانیت دو ر می کند ناخدا آفتاب نمی بیند او خو د آفتاب شده است پر از گر مای آفتاب است پر شو ر و پر سو دا و پر ز ر و یاهای دو ر و نز دیک است او گو هر ” دم” یعنی زند گی در ز مان حال را در یافته است او جاری شدن در زمان اکنو ن و عشق و ر ز یدن در حال را طلب نمی کند ز یرا طلب انتظاری خواهد و انتظار باز فر دائی است که شاید هیچگاه نیاید و شاید انتظار همان است که امر وز سخت آفتاب را به او نمایداوناخدا امر وز و حال و گو هر بو د ن را به آغوش گر فته است چه شیر ین است این آرامش و خلسه ای زیبا در آغوش خلیج همیشه جاو دان آفتابی ” عشق” و آرامش …….ناخدا یاد گر فته است که کار او گذر از طو فانها و سختی ها است اما قرار نیست که خو د او طو فان را طلب کند او می تو اند در خلیج آفتابی خوش در ز مان اکنو ن هم ناخدا باشد او یاد گر فته است که دم را به آغوش کشد در و ر ای نفسهای آخر بهار به یک بار ه دو بار ه بهاری شو د و بهار را در آغوش گیر د خو د بهار که در میانه ماه بهار بار ها بهار شده است چه ز یبا است راز ” دم را غنیمت شمر دن” چه ز یبا است که طعنه ها را فر اموش کر د ن چه ز یبا است ناشنیده پند بو د ن چه بی همتا است عاشق شد ن چه ز یبا است آزاد و ر ها شدن و انسان بو د ن و ماندن یک انسانی که بهر عشق آمد بهر عشق باید زیستن نماید و در عشق بو د ن را به یادگار جای گذارد سلام خلیج همیشه آفتابی من
دیر گاهی است که ناخدا در در یا می خر امد و در جستجو ی آن در بی همتای ز ندگی یعنی عشق گشته است از طو فانها سهمگین ر یا و تز و یر و فر یب و تر س و نا امیدی و افترا و تو طئه و تو هین گذر کر د از گذر گاههای مر دان و ز نانی که عشق را دستاو یز قر ار داده اند و یا عشق را می خو اهند و لی تحمل داشتنش را نداشته اند گذ شته است تا سر انجام به خلیجی رسد که یگانه نگین رو ز گار یعنی عشق را آنجا یابد آنجا در خلیجی که آفتاب خو اهد بو د نسیم خنکائی می و ز د و جائی که عشق خو استه نمی شو د بلکه مکانی است که عشق بو د ن خو اهد شد آری ناخدا عشق بو د ن را طلب کر د عشق بو د ن یعنی غر قه در عشق شدن یعنی رهاشد ن نه بهر رهائی از خو یشتن که ر هائی از آن چیز هائی که خو یشتن همه ما یعنی بزرگتر ین عطیه خدا یعنی انسانیت دو ر می کند ناخدا آفتاب نمی بیند او خو د آفتاب شده است پر از گر مای آفتاب است پر شو ر و پر سو دا و پر ز ر و یاهای دو ر و نز دیک است او گو هر ” دم” یعنی زند گی در ز مان حال را در یافته است او جاری شدن در زمان اکنو ن و عشق و ر ز یدن در حال را طلب نمی کند ز یرا طلب انتظاری خواهد و انتظار باز فر دائی است که شاید هیچگاه نیاید و شاید انتظار همان است که امر وز سخت آفتاب را به او نمایداوناخدا امر وز و حال و گو هر بو د ن را به آغوش گر فته است چه شیر ین است این آرامش و خلسه ای زیبا در آغوش خلیج همیشه جاو دان آفتابی ” عشق” و آرامش …….ناخدا یاد گر فته است که کار او گذر از طو فانها و سختی ها است اما قرار نیست که خو د او طو فان را طلب کند او می تو اند در خلیج آفتابی خوش در ز مان اکنو ن هم ناخدا باشد او یاد گر فته است که دم را به آغوش کشد در و ر ای نفسهای آخر بهار به یک بار ه دو بار ه بهاری شو د و بهار را در آغوش گیر د خو د بهار که در میانه ماه بهار بار ها بهار شده است چه ز یبا است راز ” دم را غنیمت شمر دن” چه ز یبا است که طعنه ها را فر اموش کر د ن چه ز یبا است ناشنیده پند بو د ن چه بی همتا است عاشق شد ن چه ز یبا است آزاد و ر ها شدن و انسان بو د ن و ماندن یک انسانی که بهر عشق آمد بهر عشق باید زیستن نماید و در عشق بو د ن را به یادگار جای گذارد سلام خلیج همیشه آفتابی من